Op 8 februari was het de verjaardag van mijn broer Tom. Ieder jaar denk ik er aan en wil ik een taartje eten om te vieren dat hij 29 jaar lang mijn broer was. Maar geen enkel jaar sinds hij is overleden heb ik er zin in. Mijn hart voelt op die dag extra zwaar, en ookal is er aan de buitenkant niet veel te zien, van binnen voelt het donker en verdrietig dat zijn leven niet zo gelopen is als hij had gehoopt. Dat hij er niet meer is.
Inmiddels is de zware bui is overgedreven, ookal blijft er altijd een bedroefd stukje in mijn hart, dat zal nooit veranderen.
Ik ben zo blij met de kansen en mogelijkheden die wij hebben. Als ik dit weekend de stralende koppen van de kinderen zie, vier ik het leven en het geluk, dat zomaar op ons pad gekomen is.
