fietsen

Nu kan ik eindelijk een keer de blog de schuld geven dat ik niet heb geschreven. Ik kon geen tekst toevoegen op de blog de laatste twee dagen. Nu weer wel :-).

De verjaardagvan Tom was heel gezellig en precies zoals hij het wilde. De taart was veruukelijk en met wat geprinte planeten op stokjes erin geprikt zag het er nog best redelijk uit. We zijn naar de film geweest, naar de St Kilda Botanical Gardens en naar het Sandy hotel om te eten. Het was exact wat hij zich had voorgesteld en bijzonder zelfingenomen en tevreden rolde hij zijn bed in.

De dagen vliegen voorbij en ik ben blij met het zwembad. De kinderen komen meteen aanrennen als ik ze kom halen, hoe eerder we thuis zijn, hoe eerder ze nog even een duik kunnen nemen. Het wordt optimaal benut. Ik heb geprobeerd er baantjes in te zwemmen en ben tot 500 meter gekomen. In een zwembad dat slechts een paar meter lang is, is dat best een prestatie ;-). Je bent drukker met omdraaien dan met zwemmen. Toch vind ook ik het heerlijk. Zelfs Bud is er al een keer in geweest.

Het meest sportieve evenement van de week is echter dat ik ben begonnen naar mijn werk te fietsen. Gisteren ben ik een met vriend van ons meegefietst om een veilige route te leren kennen. Hij had niet eerder durven bellen omdat hij bang was dat ik te snel zou fietsen en was al een maand in training. Onbegrijpelijk. Ik kan helemaal niet hard fietsen. Fietsen is voor mij nog steeds iets praktisch en wij hebben geen van allen fietsen ooit als sport beoefend. Tot gisteren.

In mijn rugzak zitten de kleren voor mijn werk, en platte schoenen, iets met hakken past er niet meer in. Een handdoek, toilettas. Er gaat hard gefietst worden dus ik heb mijn sportkleren aan.
Ik heb het geweten. Het is een stukje van 15 kilometer waarvan de laatste 2 door de stad. In 35 minuten staan we voor het fietsenhok "the bike cage" bij het ziekenhuis. Zwetend en moe. Heerlijk.

De route gaat langs de baai. Het is druk met hardlopers en fietsers terwijl er bij de stranden vroege zwemmers het water ingaan. De zon komt op en kleurt de skyline van Melbourne goud, de Eureka Tower straalt je in de verte tegemoet. De geur van Ti Tree en Eucalyptus hangt over het fietspad.
Ik probeer er iets van te merken terwijl ik kreunend het tempo opvoer. Sneller, sneller. Dat is toch niet te doen......
Het valt mij tegen. Om fit te worden ga ik sinds 3 maanden gemiddeld 5 keer in de week naar de sportschool. Roeien, hardlopen en op de cross trainer. Spierversterkende oefeningen. Ik ben dan ook echt teleurgesteld in de sportprestatie. Met gemak roei ik 8km op de roeimachine, 15km heel hard fietsen is echt een stuk moeilijker....... Maar wel veel leuker moet ik eerlijk toegeven. Er gaat niets boven buiten sporten, helemaal in zo'n mooie omgeving.

Na het grote succes van gisteren heb ik besloten om iedere dag op de fiets naar werk te gaan "hail or shine" (=weer of geen weer) zoals ze hier zeggen. Ookal moest ik vandaag wel even slikken toen er op de terugweg een keiharde tegenwind waaide.... En als ik dan moe thuis ben, ben ik nog niet klaar. Dan moet de sportfiets geruild worden met de moederfiets om Bink op te halen. Dan nog naar school fietsen en naar huis lopen met de kindjes....

Conclusie. We zijn weer wat meer geintegreerd. Fietsen als sport, inclusief sportkleren, stond nog op de lijst van dingen die er hier nu eenmaal gewoon bijhoren en en die we nog moesten doen. Het vinkje is gezet, we gaan gestaag door met integreren. Zoveel zelfs dat ik inmiddels berichtjes voor de lunch op werk "Japanese in the Park today?" niet eens meer bijzonder vind maar heel normaal. Of spreek je dan niet van "geintegreerd", maar veel meer over "verschrikkelijk verwend....".