Dus zodra iedereen in bed ligt haal ik de baksullen tevoorschijn. Binnen de kortste keren is de keuken een ravage. Rond dwarrelende wolken poedersuiker, zilveren suikerbolletjes en een gevallen lepe met boter op de grond. Het begint echt goed.
Biscuitdeeg. Hoe moet dat ook al weer. Ik haal het boek tevoorschijn "Backen macht freude" van Dr Oetker. Een beetje vrolijkheid kan ik wel gebruiken in deze chaos.
Het zet er simpel uit. En de cake luck. Alleen had ik niet gelezen dat je hem DIREKT uit het blik moet halen, anders plakt het. En dat klopt. Alles wat in dat boekt staat klopt, het is met Duitse grundlichkeit geschreven, dus hoe haal ik het in mijn hoofd die regel te missen.
Voorzicht probeer ik de vastgeplakte cake los te wurmen met een scherp mes. Er blijven wat stukken achter, maar een kniesoor die daar op let. Ik moet hem straks gaan oprollen, zodat het een raket kan worden, dus niemand ziet de gaten. Hoop ik.
Vulling maken. Gaat goed. Ik heb de moed er weer in. Slagroom iets te stijf want ik stond ondertussen een pot vloeibare glucose op te bikken en dat duurde langer dan gedacht.
Vulling op cake en rollen maar. Hij breekt maar een keer, geen slecht resultaat. Ik kijk in het kookboek wat de volgende stap is en zie dat ik de cake in de lengte op had moeten rollen, in plaats van in de breedte, zoals ik het had gedaan. Ik vroeg mij ook al af waarom de rol zo dik werd. Een raket met een dikke buik dus, want ik kan hem niet meer anders rollen.
Nu rolfondant. Even een ei splitsen. Gaat goed, oeps. Eigeel valt erbij in de kom, maar gelukkig nog niet stuk. Dat los ik wel op. Ik probeer het eigeel voorzichtig terug te gieten in een bakje. Het is verloren tijd. Uiteraard gaat ook het eiwit allemaal mee. Nieuw ei dus.
Rolfondant wordt prachtig, echt waar! Het is nog nooit zo goed gelukt. Ik rol het uit en roep zelfs Bud erbij die net een slinger aan een losse spijker probeert te hangen. Hij begrijpt niet zo goed wat voor een wonder ik hier heb verricht, maar vindt dat het er goed uitziet. Succes zegt hij en klimt weer op de stoel, zacht "Echt Hema" zingend omdat het touwtje van de Hemaslinger breekt.....
Ik ga nu echt helemaal los. De taart versieren. Mijn kerncompetentie ;-).
Eerst de uitgerolde rolfondant over de rol heen draperen. Trots probeer ik de lap van het aanrecht te pakken. Nee! Hij zit vast. Het scherpe mes biedt maar nauwelijks uitkomst. Voorzichtig peuter ik losse lapjes van de grote lap en drapeer alsnog. Het recept zegt "als de cake bedekt is, poedersuiker op je vingers doen en alles mooi gladstrijken". Dat werkt dus niet bij deze lappendeken. Het is een raket die niet ongeschonden door de dampkring heen is gekomen. Zo vertel ik het aan Tom morgen, als hij naar de hobbels en bobbels vraagt aan de buitenkant van de raket.
De neus breekt maar een keer af, en de motor van cakerolletjes blijft goed plakken aan de raket. Lang leve abrikozenjam.
Nu versieren. Het zweet staat op mijn rug. Gelukkig wil Tom veel snoep op de raket, dus de ergste deuken verstop ik onder snoepstaven, dropveters, aardbeienstrips en spuitglazuur. Dit jaar blijven de zilveren bolletjes zitten.
Het is zwoegen. Het is lachwekkend. Het is niet moeders mooiste Maar de cake is klaar. De kamer is versierd en de mand met schone was die er nog staat verstop ik zo lang. Morgen kunnen we vieren. Tom wordt 6!
