lokaal

Een dagje in de buurt is heerlijk. We wandelen naar vrienden waar we gaan lunchen. En kijk eens wat we allemaal zien onderweg! Een vrolijke dag voor allemaal.

niet slecht

Na een avond uit in het lokale cafe vind ik dit in mijn mailbox.

http://www.theage.com.au/travel/travel-news/melbourne-ranked-worlds-most-liveable-city--again-20130828-2sprk.html

Het leven in Melbourne is zo slecht nog niet :-)

Ookal dacht ik daar 4 uur geleden anders over toen ik door de stromende regen (waar is die lente!!!!) en het pikdonker naar huis fietste.

Groeten uit Melbourne lieve allemaal.

lente

Vanochtend sta ik om 5.45u buiten. Ik maak mijn dag langer aan het begin van de dag, en niet aan het einde zoals de meeste mensen dat doen met veel werk.

Het is nog net donker en een beetje fris. Overal kwetteren vogels. De lucht is bevangen met de geur van bloemen. Ik ruik de lente.

De zon schijnt vandaag. Het is warm. De mensen zijn vrolijk. Zelf de kinderen dansen van school naar huis. Ik voel de lente.

Alle bloesems komen uit. Het is 18u en het is nog licht! De lucht is zacht en warm. We doen meteen de tuindeuren open als we thuiskomen. Ik zie de lente.

Ik zet een kopje pepermunt thee met verse lichtgroene muntblaadjes uit de kruidentuin. Ik proef de lente.

Het wordt lente!

Mijn dag is goed.

parels

Mijn parelketting is kapot. Het gebeurde vanochtend, in de douche op mijn werk. Ik was bijna klaar. Alleen nog mijn hakken en mijn ketting. Mijn fietskleren zaten al in de tas, naast de natte handdoek en de fles doucheschuim.

Met een zachte knak breekt het touwtje van mijn ketting. Een eenzame parel valt eraf en stuitert op de grond. Mijn hart slaat een slag over. Mijn parels. Die ik kreeg op mijn 18e verjaardag. De dag dat ik volwassen werd.

Jaren deed ik erover voor ik ze ging dragen. Dit bijzondere snoer. Ik dacht altijd dat parels zijn voor mensen die wat weten van het leven. Die weten hoe zich te gedragen in groepen mensen en zich netjes kunnen kleden.

En ik beschouwde deze ketting als als afsluiting van de onbezorgde jaren van mijn jeugd. Zo lang mogelijk stelde ik dat moment uit en droeg ze mee in een mooie grijze doos door de wilde jaren van mijn studie, de eerste jaren in mijn werk. Ik koesterde ze, maar deed ze niet om.

Toen kwam ik erachter dat parels gewoon mooi zijn. Met een voor mij bijzondere symbolische waarde. Sinds een aantal jaar draag ik mijn parels vaak. Heel vaak. Ze voelen warm op mijn huid. En ze doen  mij denken aan thuis. De fijne onbezorgde jaren met mijn ouders, zussen en mijn broer. Mijn parels horen bij mij.

Nu het snoer gebroken is ben ik even onthand. Ze zitten weer in de grijze doos, maar dat voelt niet goed. De ketting moet zo snel mogelijk worden gerepareerd. Maar waar zit hier een juwelier? Wat is de beste parelrijgplek in Melbourne?

En zo gaat onze ontdekkingstocht gewoon weer verder. Iedere dag een aanleiding om weer iets nieuws te leren.....

de weekboodschappen

Een wekelijks terugkerend fenomeen. De weekboodschappen. Doe jij ze, doe ik ze? Wat moeten we hebben? Wat gaan we eten? Wat hebben we nog? Hoe zitten we in de tandenborstels, pasta schelpjes en rijstcrackers? Zijn er nog feestjes, speciale afspraken en lunches?

Bud doet boodschappen met de lijst. Ik doe boodschappen "as I go". Hij komt keurig thuis met alles wat op de lijst stond. De laatste tijd zelfs met wat meer :-). Ik kom thuis met het meeste dat we nodig hebben, en een aantal dingen die we niet nodig hebben. Wij hebben nu bijvoorbeeld 4 flessen tomatenketchup in voorraad........

Vandaag doe ik boodschappen tussen Isis afzetten bij circusschool, en weer ophalen. Simon gaat mee. We hebben een uur. En kunnen pas weg als de zelfgebakken cakejes verorberd zijn.

Koffietijd op zaterdag. Isis, Simon en Tom bakken meestal cake. 

 Het is druk in de parkeergarage van Southland. 

 Simon weegt het fruit. 

Een parkeerdek kan soms ook best mooi zijn. 

Thuisgekomen. Uitgepakt. Knakworstjes met vers brood en ketchup (die 3 flessen moeten leeg!). 

Een vriendinnetje komt spelen. Het zijn stoere meiden aan het worden. 

Bink doet mee. 

Uiteindelijk bak ik gewoon pannenkoeken. En kook ik weer niet. Vooruit dan maar.

Ah, kon het maar altijd zaterdag zijn. 

koffieochtend

Koffie ochtend met de moeders van grade 1. Tenminste, dat denk ik. Wanhopig probeer ik mij te herinneren van welk jaar deze koffieochtend is als ik het cafe binnenloop. Met drie kinderen op school, en weinig contact met de ouders begin ik het overzicht een beetje te verliezen.

Het is grade 1, goed gegokt. Ik ben een beetje jaloers op alle leuke jonge moeders die binnenkomen, elkaar hartelijk omhelzen en de conversatie voortzetten van eerder die week, of zelfs die ochtend. Ik ben gekomen om mijn gezicht te laten zien en misschien wat leuke nieuwe contacten op te doen. Bink is mee. Hij zit binnen 5 minuten aan de chocolademelk, kruipt lekker op mijn schoot en als het een poes was had hij zitten spinnen.

Ik heb twee gesprekken met twee moeders die ik niet ken. Een vertelt mij dat ze al moe wordt als ze naar mij kijkt. De ander vertelt over haar verdrietige jaar. En dan gaat ze weg. Ik voel mij een beetje leeg als ik ga. Zwaai nog naar een paar moeders die ik ken en die allemaal roepen dat we een keer koffie gaan drinken. Woorden weet ik inmiddels, die niet worden omgezet in daden. En dat is ok. Iedereen is druk. Ik ook.

In de middag haal ik de meute + vriendin op van school. Ik voel mij completer. We gaan met z'n allen de kuikentjes knuffelen die net uit het ei zijn gekomen.

Iedereen is blij dat het weekend is. Het is op de gezichten te lezen.

Chips, zwemles, fish & chips want ondanks een koelkast vol lekker eten heb ik geen moed om te koken. Weekend.

In mijn mailbox zitten lieve mailtjes uit Nederland en Luxemburg. Die ga ik dit weekend beantwoorden. Op Facebook heb ik een hartverwarmende chat.
Langzaam verdwijnt het lege gevoel. We gaan er een leuk weekend van maken.

 Kuikens knuffelen

 Ophalen van school. Echt fijn. 

de laatste

Misschien ben ik wel de laatste persoon in Melbourne die geen Smartphone heeft. Ik stuur nog steeds sms met de cijferknopjes. Eindeloos duurt het om een beicht te versturen. Mijn e-mail krijg ik op mijn i-Pad, maa daar loop ik niet de hele tijd mee rond. Ik ben nog van de generatie dat een telefoon is om te bellen. Daarom duurt het wat langer voor ik "om"ben.
Maar, er komt verandering. Mijn huidige pre-paid kaart provider gaat er mee stoppen. Ik kan mijn simkaart niet meer gebruiken als mijn beltegoed op is. Er staat nog 3 dollar op......
Als ik dan toch een nieuw nummer en een nieuwe sim moet hebben, dan ook maar meteen een nieuwe telefoon. Tot bels ;-)

12 jaar

Een feestje vandaag.

Bink heeft zijn eerste "date".

En Bud en ik vieren onze 12 jaar huwelijk. Dat is eigenlijk pas morgen, maar vandaag vieren we ons feestje. We nodigen de kinderen uit. Die ons beledigd vragen waarom we dat niet alle jaren hebben gedaan. Volgend jaar weer dus.

We dansen op een woeste remix van het nummer "Confusion" tot de borden de kast uit rammelen en een van de boxen het begeeft. Via "The only one I know" and "Gangnam Style" eindigen bij mijn absolute favoriet "Chasing Cars". Een gevarieerde avond, voor ieder wat wils en een hoop lol.

Bink heeft zijn date veilig tussen hem en Simon :-) 

 De kinderen dekken de tafel voor ons feestje

Gangnam Style!

Confusion Remix!

verdriet dat niet slijt

Het is nu 13 jaar geleden dat ik mijn broer Tom voor het laatst zag. Mager, ontredderd. In Den Haag, op de hoek van de straat, vlakbij waar hij woonde. Het was zijn keuze dat het de laatste keer was. En ik geloof in het respecteren van keuzes. Zelfs al doet het zeer.
Ik wilde hem helpen, maar hij wilde niet geholpen worden. Ik wilde laten zien dat ik van hem hield, maar hij kon dat niet geloven. Ieder jaar moet ik er aan denken.
Het was op 12 Augustus 2000.
Is het gek dat de tijd het verdriet niet slijt?

iemand die even helpt

Toen ik vanmiddag de kinderen op ging halen bij naschoolse opvang lag Tom op een kussen met een dekentje. Doodziek. Het buikgriep virus heeft nu ook bij hem toegeslagen. Wat nu. Ik wil het hem niet aandoen naar huis te moeten lopen, en hem op mijn nek te dragen lijkt mij ook geen goed idee gezien het continue spugen.

Dan komt een moeder binnen van twee kindjes. Ik ken haar maar nauwelijks, maar ze heeft meteen de situatie in de gaten. Ze biedt aan om Tom even thuis te brengen. Dus, samen met Isis die altijd helpt in de meest lastige situaties, de huissleutel en een grote spuugbak stappen ze in de auto.

Iemand die even helpt als het lastig is. Zo bijzonder.

En Tom? Die ligt inmiddels te slapen op de bank.

robot

Bink moest vandaag eerder opgehaald worden van school. Hij voelt zich ziek.
Tom gaat meteen aan de slag als hij thuis komt. Hij maakt een robot voor Bink.
Bink is er dolblij mee. Maar is teleurgesteld als de transformatie van mens naar robot niet gepaard gaat met de transformatie van ziek naar beter.......

boodschappen doen

Nu eens geen weekboodschappen in een overvolle shopping mall.
Liever met de meisjes naar de markt in Prahran. Wat een leuke middag!

 Tegenover dit gebouw parkeren we de auto. 

 De tijd vliegt!

Het is echt mooi geworden op de markt na de renovatie. 

 Het leukste van de middag is mijn gezelschap. 

Brood kopen.  

 Het lijkt wel Nederland met de bloemen!

Bloemen en brood bereiken veilig de tafel. Voor hoe lang?

muziek

In ons huis wordt veel muziek geluisterd en gespeeld. Altijd, op alle tijden, als het wel en als het niet uitkomt. De boombox draait overuren. De piano ook.
Vandaag gaat Bink aan de slag en ik kon het niet laten om een filmpje te maken.
Hij zit in zijn pyjama. We hebben net gegeten en in plaats van een verhaal wil hij vanavond graag muziek. Hij speelt vier liedjes waaronder deze :-).

Bah bah black sheep.......

2 minuten te laat is toch net op tijd

Twintig minuten moest ik in ons kantoor liggen met mijn benen omhoog. Negen patiënten gingen goed, bij de tiende ging het mis. De 150 meter die ik van de eerste hulp naar ons kantoor moest lopen heb ik gehaald, maar kan mij er niet veel meer van herinneren. Bij alleen al dit opschrijven wordt mijn hoofd draaierig. Ik zal jullie de details besparen.

Vandaag een vrije dag.

Voor dag en dauw sta ik aardbeien met marshmallows te maken voor een afscheidsfeestje voor de juf van Simon. Isis staat naast mij haar speech voor te bereiden die ze moet houden tijds assembly, voor de hele school. Voor dezelfde juf. In de pan braden gehaktballetjes want Bud heeft een soort "Christmas in July" (maar dan in augustus) lunch op kantoor. De poster die we moeten overhandigen voor de milieu monitors is ook nog niet af. En die moet vandaag overhandigt worden aan de kinder-milieucommissie.
Het is allemaal "just in time management", ookal zijn we 2 minuten later dan de afgesproken tijd op school... Het is op tijd genoeg om de poster  te overhandigen aan de leraren, het eten in de koelkast te zetten en Isis op de juiste plek te krijgen voor haar speech.

Het is fijn om weer een keer overal bij te zijn. En het is fijn om te zien hoe leuk de kinderen het vinden als ik op school ben.

Een heerlijke vrije vrijdag vandaag. Zelfs met mijn hart in Luxemburg waar mijn zus Wendy vandaag jarig is. Een dikke kus voor jou vandaag lieve Wen.

 Zie je Tom? School assembly. 

 Isis concentreert zich op haar speech. 

 Zingen van het Australische volkslied. 

 De boom op het schoolplein bloeit!

 Bink na zijn muziekles. 

Even ontspannen op mijn tas :-) 

En dan kiekeboe spelen bij een koffie en een babychino.

watje

Een onderdeel van mijn werk is dat ik meewerk aan het verbeteren van de zorg door patiënten te vragen wat ze van de zorg vinden die ze krijgen. Daar zijn verschillende methoden voor. Een daarvan is het houden van focusgroepen, waar patiënten uitgenodigd worden om over hun ervaring in het ziekenhuis te praten. Het gaat er natuurlijk om of er dingen zijn die ze graag anders zouden willen, of waar ze heel tevreden mee zijn.

Afgelopen week leidde ik zo'n groep. Het was ontzettend leuk en interessant en we hebben veel geleerd over hoe wij denken dat we zorg leveren, en hoe de patiënt denkt over hoe de zorg wordt geleverd.  Wat ik het moeilijkste vind is als mensen over hun aandoeningen en ongelukken gaan praten. Dan beginnen mijn handen te zweten en moet ik mij concentreren op de white board marker en het bord waarop ik schrijf. Gelukkig runnen we zo'n groep met twee mensen. Maar het allermoeilijkste vind ik het vragen van de patiënten of ze mee willen doen. Dat gebeurt namelijk op de eerste hulp afdeling. Nog steeds ben ik geen held in het aanschouwen van de meest vreselijke, en zelfs minder vreselijke dingen.

Morgen is het weer zo ver. Dan moet ik weer patiënten gaan zoeken om mee te doen aan de focus groep die voor volgende week gepland is. Ik weet dat het goed is. Ik doe het ook graag. Maar o, wat zie ik er tegenop om op de eerste hulp rond te lopen.

Een watje ben ik. En daar is alles mee gezegd.

warm en koud

Het is zo ontzettend lekker om een warm huisje te hebben. Dat is ons al in 5 jaar niet gebeurd, niet in Australië in ieder geval. In de winter. We zijn inmiddels gewend aan het feit dat de huizen nauwelijks te verwarmen zijn in de winter. Wat er gestokt wordt vervliegt meteen weer door het gebrek aan isolatie.

Heerlijk dus om een weekend door en door warm te zijn.

Vandaag gaan we naar het sprookjesbos om het weekend af te ronden.
Een "cold rainforest" met een treetop walk. We krijgen waar voor ons geld. Het is er koud, het regent pijpenstelen en het is een bos! En wat voor een bos. Het drupt, het is intens groen, het ruikt er zalig. Er zijn bomen van honderden jaren oud, varens die in de dinosaurustijdperk al voorkwamen.

Doorweekt stappen we weer in de auto om terug naar de stad te rijden. Waar we 2,5 uur later weer aankomen. Nog steeds een beetje vochtig. Dan begint het chjagrijn. Weer thuis. Koud. Weer in het gareel. Het valt niet mee. Het grote nadeel van het eind van een heerlijk weekend.

De bloemen laten we in het huisje staan.

 Tom zwiert nog even op de flying fox voor we weer op pad gaan. 

 Het is heel nat in het bos.

 Heel veel kleine en grote bomen. 

 Wat is dat!

Varenboom van onderaf gezien. 

Kleine tuintjes op de takken van bomen.  

Schors van een eucalyptusboom.

roze en wit

We zijn in Apollo Bay.
Normaal is het hier alleen blauw.
Vandaag is het ook roze en wit!
Echt waar.
Kijk maar.

 Apollo Bay vroeg in de morgen.

Picknick kopen met Alison.

Altijd Koala succes op weg naar Cape Otway. 

Op weg naar Cape Otway Lighthouse.

De binnenkant van de lamp in de vuurtoren (1848) 

De vuurtoren beheerder.  

 Cape Otway Lighthouse. 

 Koud!!!

 In het museum. 

 Nog een lange wandeling door tea tree bossen.

En 's avonds lekker eten.

Een heerlijke dag.