watje

Een onderdeel van mijn werk is dat ik meewerk aan het verbeteren van de zorg door patiënten te vragen wat ze van de zorg vinden die ze krijgen. Daar zijn verschillende methoden voor. Een daarvan is het houden van focusgroepen, waar patiënten uitgenodigd worden om over hun ervaring in het ziekenhuis te praten. Het gaat er natuurlijk om of er dingen zijn die ze graag anders zouden willen, of waar ze heel tevreden mee zijn.

Afgelopen week leidde ik zo'n groep. Het was ontzettend leuk en interessant en we hebben veel geleerd over hoe wij denken dat we zorg leveren, en hoe de patiënt denkt over hoe de zorg wordt geleverd.  Wat ik het moeilijkste vind is als mensen over hun aandoeningen en ongelukken gaan praten. Dan beginnen mijn handen te zweten en moet ik mij concentreren op de white board marker en het bord waarop ik schrijf. Gelukkig runnen we zo'n groep met twee mensen. Maar het allermoeilijkste vind ik het vragen van de patiënten of ze mee willen doen. Dat gebeurt namelijk op de eerste hulp afdeling. Nog steeds ben ik geen held in het aanschouwen van de meest vreselijke, en zelfs minder vreselijke dingen.

Morgen is het weer zo ver. Dan moet ik weer patiënten gaan zoeken om mee te doen aan de focus groep die voor volgende week gepland is. Ik weet dat het goed is. Ik doe het ook graag. Maar o, wat zie ik er tegenop om op de eerste hulp rond te lopen.

Een watje ben ik. En daar is alles mee gezegd.