Het is nu 13 jaar geleden dat ik mijn broer Tom voor het laatst zag. Mager, ontredderd. In Den Haag, op de hoek van de straat, vlakbij waar hij woonde. Het was zijn keuze dat het de laatste keer was. En ik geloof in het respecteren van keuzes. Zelfs al doet het zeer.
Ik wilde hem helpen, maar hij wilde niet geholpen worden. Ik wilde laten zien dat ik van hem hield, maar hij kon dat niet geloven. Ieder jaar moet ik er aan denken.
Het was op 12 Augustus 2000.
Is het gek dat de tijd het verdriet niet slijt?