Met een zachte knak breekt het touwtje van mijn ketting. Een eenzame parel valt eraf en stuitert op de grond. Mijn hart slaat een slag over. Mijn parels. Die ik kreeg op mijn 18e verjaardag. De dag dat ik volwassen werd.
Jaren deed ik erover voor ik ze ging dragen. Dit bijzondere snoer. Ik dacht altijd dat parels zijn voor mensen die wat weten van het leven. Die weten hoe zich te gedragen in groepen mensen en zich netjes kunnen kleden.
En ik beschouwde deze ketting als als afsluiting van de onbezorgde jaren van mijn jeugd. Zo lang mogelijk stelde ik dat moment uit en droeg ze mee in een mooie grijze doos door de wilde jaren van mijn studie, de eerste jaren in mijn werk. Ik koesterde ze, maar deed ze niet om.
Toen kwam ik erachter dat parels gewoon mooi zijn. Met een voor mij bijzondere symbolische waarde. Sinds een aantal jaar draag ik mijn parels vaak. Heel vaak. Ze voelen warm op mijn huid. En ze doen mij denken aan thuis. De fijne onbezorgde jaren met mijn ouders, zussen en mijn broer. Mijn parels horen bij mij.
Nu het snoer gebroken is ben ik even onthand. Ze zitten weer in de grijze doos, maar dat voelt niet goed. De ketting moet zo snel mogelijk worden gerepareerd. Maar waar zit hier een juwelier? Wat is de beste parelrijgplek in Melbourne?
En zo gaat onze ontdekkingstocht gewoon weer verder. Iedere dag een aanleiding om weer iets nieuws te leren.....
