koningsdag

Onze Nederlandse Koningsdag verloopt bij ons als alle andere doordeweekse dagen. Ik bak kleine cheesecakes met een oranje topping. Daar houdt het eigenlijk wel mee op. Op Facebook zie ik allemaal gezellige Nederlandse bijeenkomsten. Spelletjes zaklopen met kinderen na school. Stroopwafels eten op Southbank. Het Grote Oranje Feest. Het ziet er zo gezellig uit. Maar ik moet na werk de auto ophalen uit de garage, die had een onderhoudsbeurt gehad. En Bink uit school halen, en zorgen dat iedereen klaar zit voor de zwemles.....dat dan wel weer met oranje handdoek.

Ik moet eerlijk bekennen dat koningsdag ons een beetje ontgaan is dit jaar. Behalve dan de kleine cheesecakes. En Bink. Die zit en bad en zegt "Ik ben Koning op Koningsdag. Met een kroon en met een baard. Het enige dat mist, is een zwaard!" En dan vraagt hij of koningen ook aardbevingen kunnen voorkomen.......naar aanleiding van het nieuws over Nepal dat hij vandaag op televisie zag.
De lieve schat!

uit eten met tom

Pas was ik voor de tweede keer op school om te praten over Tom. Hij is ondeugend geweest, sinds de start van het schooljaar en ik heb al twee keer op gesprek moeten komen. Hij zat in een positief gedragsprogramma. Waar iedereen aan meewerkt en hem begeleidt. De schoolleiding, zijn meester, wij, en kinderen in de klas op een meer passieve manier.
Thuis hadden we een lijst waar we allemaal positieve en lieve dingen over de anderen in ons gezin op kunnen schrijven. Alleen aardige dingen! De meester had hiervan gehoord en vond het een goed idee. Dus de "aardige dingen lijst" is overgenomen door de klas met groot succes. In plaats van klagen zijn de kinderen voortdurend bezig elkaar te complimenteren op papier.

Na de herfstvakantie was het weer zover. Tom, ik, de meester en de gedragsdeskundige hadden een vervolggesprek. Tom en ik waren een beetje zenuwachtig. Het gesprek vond plaats in een lunchpauze. Tom, die nooit zijn haar kamt, was nog gauw even zijn haar netjes gaan maken...en ik had voor de gelegenheid een jasje aangedaan.

Tom mocht het gesprek openen en vertellen hoe hij vond dat het was gegaan met de twee normen waar hij speciaal aan had moeten werken. Tom was zelf positief. En toen zijn meester dat bevestigde met voorbeelden, en ik daar alleen maar positieve verder aan kon toevegen zag ik zijn schouders naar beneden gaan en zijn hoofd omhoog. Opluchting. Trots.

Natuurlijk is niet alles in een keer opgelost. Maar wel bijna!  Dus we werken rustig verder, aan twee andere normen. Maar met veel minder rigoreuze meetmaatregelen en hij hoeft ook niet meer drie keer per dag een zelfevaluatie te doen. Als beloning bij een goede evaluatie hadden we afgesproken dat ik of Bud samen met hem uit eten zouden gaan, in een restaurant van zijn keuze.

Vrijdagavond was het zover. Ik was de gelukkige die mee mocht Hij wilde naar een Italiaans restaurant. Het restaurant wat hij voor ogen had bestond helaas niet meer en wie komen aan bij een dichte donkere deur. Gelukkig zijn we met de auto en rijden we in een moeite door naar de volgende suburb. Hij kan kiezen uit drie opties en hij kiest degene die er het gezelligste uitziet. Met pretogen vraagt hij of hij voor een keer een cola mag. Dat mag. Dit is een grote uitzondering, onze kinderen krijgen eigenlijk nooit cola. En dus extra feestelijk.

Voor toetje stel ik voor dat we nog een suburb verder rijden naar zijn favoriete cafe, de Dendy Deli. Zo gezegd zo gedaan. Het ontroerd mij dat hij naast mij komt zitten in plaats van tegenover mij. En hij vraag aan de ober om twee lepels bij het toetje. En zo zitten we naast elkaar gezellig te keuvelen en een lemon merengue taartje met vanille ijs weg te peuzelen.

Tom is volmaakt gelukkig. En ik ook.
En nu staan de anderen ook in de rij om een moeilijk doel te verzinnen waar ze aan moeten werken. Ook zij willen bij succes uit eten, alleen met mij, of met Bud...Ben benieuwd.

Een succes!

Uitzoeken wat hij wil eten :-)

twee nationaliteiten

Ons leven is niet toegespitst op een financieel opbouwende toekomst. Onze pensioenopbouw is niet geweldig. We hebben geen huis in ons bezit. We hebben geen plan. We nemen het zoals het komt.    Wat wij op onze oude dag bij elkaar gesprokkeld hebben, daar durf ik niet goed aan te denken, want als we niet snel een plan maken, zal er bitter weinig uit te geven of na te laten zijn. Daar houden we rekening mee.

Om toch wat aan de kinderen te kunnen geven waar ze misschien hun hele leven wat aan hebben gaan we de Australische nationaliteit voor ze aanvragen, met behoud van het Nederlanderschap. Een dubbele nationaliteit.

Wij, als volwassen kunnen geen tweede nationaliteit erop nahouden. Dat mag niet van de Nederlandse wetgeving. De kinderen zijn een uitzondering op die wetgeving. Als ze voor hun 18e 5 jaar lang in het land hebben gewoond waar ze de nationaliteit voor aanvragen, of als ze er zijn geboren, dan kunnen ze hun Nederlandse paspoort behouden, samen met het paspoort van dat land.

De eerste stappen zijn gezet. Wij denken dat dat een groot kado is voor de kinderen. Om ze later de mogelijkheid te kunnen te geven om te kunnen wonen en werken in Europa, en ook in Australië als ze dat zouden willen. Bovendien zijn ze in hart en nieren Europeaan, maar ook Australiër inmiddels.

Ik realiseer mij dat het mogen wonen en werken in beide continenten een groot voorrecht is waar tienduizenden mensen hun leven voor wagen en vaak ook geven. Ik denk aan alle vluchtelingen. Het is ook maar net waar je wieg staat......

Dus in plaats van voor het grote pensioen, gaan wij voor de grote vrijheid.

Of het een goede keuze is? Ik weet het niet. Soms maakt meer keuze het leven juist moeilijker. Bovendien vergroot het de kans dat wij niet bij de kinderen in de buurt zullen wonen als ze later groot en volwassen zijn, en zelfstandige avonturiers. En alleen al daarom moeten we misschien toch aan het grote toekomstplan gaan denken. Want stel je voor dat ze 20.000km verderop gaan wonen, hoe moeten we ze dan gaan bezoeken? Of zijn over 20 jaar reistijden verkort, en tickets goedkoop????

De tijd zal het leren.
De tweede nationaliteit procedure is gestart. We houden jullie op de hoogte!

de griep heeft plaatsgemaakt voor het normale leven

Wat later dan gepland komen we dan toch eindelijk terug in het normale leven. Zaterdag hebben Isis en ik kantine dienst. Isis telt het geld, ik deel de kleffe witte boterhammen uit waarmee de mesen een BBQ worst kunnen halen..... om 9.45u 's ochtend...... Ik ben nog niet helemaal fit, maar business first ;-).

De rest van het weekend maken we schoon, we gaan uit eten voor onze verjaardagen, en er komen kinderen spelen. Ik blijf een beetje uit de buurt met mijn draaiende vermoeide hoofd en rode neus.

En dan is het maandag en moet het echt afgelopen zijn met ziek zijn. Iedereen terug naar school, naar werk. De huisinspectie die afgelopen donderdag zou plaatsvinden is naar maandag verhuisd. We hebben niets meer gehoord, dat kan goed - of slecht nieuws zijn..... Op werk is het natuurlijk veel te druk met enorme hoeveelheden e-mails en alles is natuurlijk prioriteit.

Nu ik uit huis ben merk ik dat het koud is geworden. De bladeren zijn rood en geel, de lucht voelt fris aan en we doen voor het eerst de kachel aan. Bud komt thuis met verse boerenkool en een zak aardappels en kijkt mij smekend aan. Vooruit dan maar, vandaag boerenkool met spekjes en vers gekookte appelmoes. Geen worst, maar kleine hotdogs voldoen prima. Twee van de kinderen haten het, de andere twee vinden het heerlijk en Bud moeten we door het huis rollen.

Morgen hebben de kinderen school cross country kwalificatie wedstrijden, Simon moet 2km rennen, Isis 3.5km. De 8 besten in iedere leeftijdscategorie mogen meedoen aan een scholen toernooi in Melbourne, degenen die daar de besten zijn ogen naar interstate wedstrijden.....

Zonder training hebben ze niet al te hoge verwachtingen, al denk Simon dat hij met zijn lengte en lichte gewicht over de streep geblazen zal worden ;-).

Al met al, we zijn terug naar normaal en zitten er weer middenin!

46 en 44

We zijn jarig! Ik nog op de valreep.
Het was heel rustig. Ik heb griep. We hebben alles afgezegd.

Maar toch was het heel gezellig. Het leek alsof de hele familie erbij was. Het enige dat ik deed vandaag is een appeltaart bakken, uit het Nederlandse recepten boek dat ik van een lieve vriendin kreeg toen we naar Australië verhuisden. De taartschep kreeg ik van mijn ouders. De mooie bordjes van de zus van Bud. De vorkjes van mijn schoonouders. Het koffiepotje van mijn ene zus, de taartschaal van de andere. Het slagroombakje is van mijn oma. Het groene dienblaadje van mijn tante toen ik op kamers ging wonen. Op de achtergrond zijn kaarten en lijstjes van vrienden. Er hangen slingers van de Hema. Het voelt heel warm.
:-)

de linkerkant

Zodra we aan de linkerkant in de auto stappen om de auto te rijden,  als we de ruitenwissers aandoen inplaats van de richtingaanwijzer, als onze ogen moeten wennen aan het geel van de herfstbladeren, als het 4 uur 's nachts is en we slapen nog steeds niet - dan dringt het tot ons door dat we echt weer aan de andere kant van de wereld zijn terechtgekomen. Of zeg maar rustig, in een andere wereld zijn terechtgekomen.

Bink checked voortdurend wanneer hij Engels spreekt en wanneer Nederlands. Zijn Nederlands is zo verbeterd in de afgelopen twee weken dat hij nauwelijks het verschil merkt en hij schakelt moeiteloos tussen de twee, zonder te weten welke taal hij spreekt.

Het afscheid was moeilijk en verdrietig. Het gevoel niet alles gedaan te hebben, niet iedereen gezien te hebben valt ons zwaar. Om alle leuke en fijne dingen achter te laten valt niet mee.
En dan.....de laatste minuten stress om alles gepakt te krijgen. Natuurlijk wilde ik nog met de kinderen even paardrijden. De stallen uitmesten. Met mijn eeuwig optimistische (veel te optimistische!) kijk op het gebruik van tijd was een klein uur om alles van 6 mensen op te ruimen en te pakken, koffie te drinken en taart te eten misschien wel erg krap gepland. Had ik het nu toch maar de avond van tevoren gedaan!

Al met al vetrekken we, in tranen, een kwartier later dan gepland, maar nog steeds op tijd. Het voordeel van een strakke planning is dat je meteen je koffers kan inchecken, de rijen niet zo lang zijn, en we meteen bij de douane kunnen doorlopen. Bink kijkt nog 10 x om en huilt dikke tranen. Ik koop chocolaatjes om het verdriet te stelpen, maar dat helpt natuurlijk niet en niemand houdt van Tobelerone. Dus de rest van de 24 uur die we onderweg zijn sjouw ik 32 halfgesmolten minitobelorenes mee in mijn rugzakje. Zelfs de snuffelhonden op het vliegveld kijken er niet op of om van.

De vlucht verloopt makkelijk en zonder problemen. De kinderen zijn er aan gewend en vinden het leuk. Ze slapen uren en de rest van de tijd lezen ze wat, kijken filmpjes en doen computerspelletjes tot ze vierkante ogen hebben. Niemand wordt ziek dit keer, de "sealegs" pilletjes uit Nieuw Zeeland doen wonderen.

Inmiddels zijn we weer terug in het ritme. Kinderen naar school, Bud en ik naar werk. Feestjes geregeld, voetbal trainingen gepland. De eerste kantine dienst bij de club is al zaterdag. Ik moet nog een restaurant vinden voor boekclub deze week en de laatste pagina's van het boek nog lezen. Isis is genomineerd voor een prijs in de gemeente waar we wonen voor haar werk tegen pesten. Natuurlijk willen we naar de uitreiking. Dat is al woensdag. De auto moet een onderhoudsbeurt, dat moet al weken..... Donderdag komen ze weer inspecteren of we hier wel netjes wonen. Het leven om een werkend leven is een voltijdsbaan op zich. Om er weer in te komen kost veel wilskracht en energie. Die we gelukkig weer hebben.

Nu eerst even mijn bankkaart de-blokkeren want in de twee weken dat ik hem niet had gebruikt was ik de code vergeten.......en de betalingen aan het kinderdagverblijf opnieuw instellen, want ik blijk al weken teveel te betalen en ze willen het niet terugstorten (teveel moeite, daar worden ze niet voor betaald.....).

En zo komen we met een schok weer terug in de realiteit.
Wanneer is het ook al weer vakantie?

parijs

Een dagje Parijs met de TGV is een groot avontuur. We gaan de Eiffeltoren bezoeken. Karin, Bud en ik en de vier kinderen. Helaas kunnen Cees en Mientje niet mee zoals we hadden gepland....Mientje heeft griep waardoor we ze veel minder zien dan gepland :-(.

Parijs.
De stad is overweldigend groot en lawaaiig en ook prachtig.
We lopen lopen lopen. We zien overal militairen en politie, de stad is goed beveiligd.
We bezoeken we een aantal hoogtepunten van Parijs. De Notre Dame, de Eiffeltoren, Mont Martre, de Sacre Coeur. Met een shuttlebus varen we over de Seine. We picknicken onder de Eiffeltoren. We worden fit op de trappen van de metro bij Mont Martre, waar we van diep onder de grond de berg uitkomen. We eten een croissant op een authentiek Frans terras. Het is heerlijk weer. De kinderen kijken hun ogen uit. En verwonderen zich over de kleine dingen. Betalen voor de toiletten. Geen water fonteintjes om te drinken. Hoe groot de Eiffeltoren is. Hoe diep de metro, en hoe oud. Dat er grote groepen duiven gevoerd worden. De eindeloze gebouwen met bouwmerken boven de gekleurde deuren. De bruggen met de blinkende lovelocks. En natuurlijk de TGV terug. De stille razendsnelle trein die ons van Luxemburg naar Parijs brengt in 2 uur.

Ik heb genoten. Wij allemaal.

En nu is het alweer de laatste dag. Het voorjaar is inmiddels gearriveerd. We hebben gegeten in de tuin, met Cees en Mientje, die gelukkig toch nog konden komen. We bedenken wat we nog hadden willen zeggen. De kinderen genieten nog van de paarden, de andere dieren en de aandacht. De vakantie is bijna voorbij en het valt ons allemaal zwaar om weer te gaan. We hadden iets meer dan twee weken, en als we terugkijken voelt het als twee dagen, zo snel is het gegaan. We hebben niet iedereen kunnen zien die we wilden zien, de tijd was gewoon te kort om alles te doen en bovendien had ik voor het eerst geen uitgebreide planning. Dat heeft voor- maar ook nadelen. We hebben gelukkig een heleboel dingen wel kunnen doen. We zijn in Nederland, Belgie, Luxemburg en Frankrijk geweest. We hebben paardgereden en in het bos gewandeld. De stad bezocht, verjaardagen gevierd, vrienden gezien. Ik heb een Kriek gedronken met onze Belgische vrienden uit Melbourne. Met mijn moeder koffie gedronken aan de keukentafel. Een taartje gegeten bij Oberweiss. Geen tijd gehad voor werk. Geen minuut zelfs! Ik ben meegeweest met Wendy om de harttonen te horen van de tweeling in haar buik. Gedanst met een vriend van vroeger op het feest van mijn vader. Gewandeld met Cees en Mientje terwijl er een storm op komst was. Gereden op het grote paard van mijn zus Inne. We hadden heel veel willen doen om mijn ouders mee te helpen met de dingen om- en rond het huis. Maar zelfs het hek is niet gerepareerd en het hout niet gezaagd. Hoe kan dat nu?

Ik ben verdrietig dat we weer moeten gaan. Juist omdat we niet iedereen hebben kunnen zien, niet alles hebben kunnen doen. Omdat het hier ook heerlijk is. Omdat ik altijd de mensen mis. Het verscheurde gevoel blijft. Wij houden van Australie, maar wij houden ook van Europa. En vooral van de mensen die hier zijn.

Ik ga de koffers pakken. En nog een koffie drinken aan de keukentafel. Ik zal proberen blij te zijn en te denken aan hoe blij ik ben dat we dit hebben kunnen doen. En niet verdrietig te zij om de dingen die we niet hebben kunnen doen, of dat het nu voorlopig weer voorbij is.

Het is bijzonder dat we verschillende thuisplekken hebben.  Hier en in Australie. We hebben ons ongelooflijk welkom gevoeld en dat doet ons heel veel. Het is een groot kado. Tot gauw allemaal.

pasen in de kou

Het paasweekend vliegt voorbij. Zaterdag maken we een wandeling maar zijn na 12 kilometer zo nat en zo koud dat we er mee stoppen. De rest van de dag proberen we warm te worden en koken we. Als wij met zijn allen bij elkaar zijn is het inmiddels een grote groep. 8 volwassenen en 9 kinderen, 2 op komst :-).

Vandaag schijnt eindelijk de zon. We zoeken voor dag en dauw eieren in het bevroren gras. En na het ontbijt gaan we naar het bos waar Isis en Simon voorop rennen met een emmertje eieren en steeds opnieuw verstoppen. De kleintjes zijn stralend en hebben niet in de gaten dat het emmertje maar niet vol wordt, zelfs niet na het vinden van wel 50 eieren.

Na de lunch is het paasfeest over en gaan we naar een prachtige kasteeltuin. Waar we drie paashazen vinden ;-).

Het was fijn om een dag bij elkaar te zijn.

Zaterdag wandelen door de regen. Langs een oude spoorlijn. 

Het liefste zijn we in het bos! Eieren zoeken.

Het doolhof in het Ansembourg kasteel. 

De paashazen Marit, Wendy, Inne.

van orgel spelen tot paashazen verven

En zo vliegen de dagen om. We bezoeken het Kapucijnen klooster in Tilburg waar de oom van Bud woont. We hebben en Isis en Bink meegenomen en het is een droom avontuur. De kerk gaat open en de kinderen mogen de bellen rinkelen en het kerkorgel bespelen. Bud en ik mogen biechten in een van de oude biechtstoelen. Oom Jan doet de deuren dicht, met een knipoog ;-). Als de tante van Bud, die in een ander klooster woont ook onverwacht even langskomt is het bezoek compleet. 

We blijven zo lang mogelijk, maar dan roept het normale leven ons weer tot de orde en gaan we verder. Over de snelweg. We vinden het heel druk. En kijken onze ogen uit op de vijfbaans snelweg tussen Utrecht en Amsterdam. Dat zijn wij niet meer gewend. Zoveel auto's, zoveel banen, zoveel drukte. 

Veilig komen we in Weesp. Ik doe boodschappen bij de Albert Heijn. Duvels, kriekenbier en Croky Bolognaise chips voor Bud :-). Essentieel. Dan springen we in de auto op weg naar de manege om met Inne en de kinderen te gaan paardrijden. Okke, het paard van Inne is prachtig en begroet ons met luid gebries en veel warme adem op onze handen. We zijn goedgekeurd. We rijden langs sloten, door het bos en naar een strandje. Nederland op zijn best. Er is ruimte en natuur in dit zo dichtbevolkte gebied. 

We vergeten de tijd...totdat de mannen bellen dat thuis het eten klaarstaat. Als iedereen koud, moe en voldaan een half uur later aan tafel zit voel ik mij blij en thuis. Zo fijn. 

Donderdag belt de school. Dat de juf van Sib ziek is en dat er geen vervanging geregeld kan worden. Of Sib een dagje thuis mag blijven. Ik ben blij en trots dat wij er zijn, nu kunnen wij hem meenemen naar Luxemburg. We doen nog een paar boodschappen (de hoognodige slingers en drop) en rijden in in een keer naar huis. Weer door de drukte en langs eindeloze stromen vrachtwagens. Maar geen file, we hebben geluk!

Thuis trek ik mijn oude kloffie aan en ga wandelen in het bos dat k ken als mijn broekzak. Dacht ik. Want inmiddels is er gekapt. Paden die vroeger breed en begaanbaar waren zijn overwoekerd. Paden die nauwelijks zichtbaar waren, zijn groot en breed geworden. Het is een heerlijke wandeling, samen met Pitu de hond die mij feilloos door het bos leidt. Dat Pitu meegaat is een klein wonder aangezien hij alleen met Karin, mijn moeder, wil wandelen. Ik vermoed dat hij denkt dat ik een soort Karin ben......Als we 1.5 uur later weer thuis zijn heeft Rene noedelsoep klaarstaan. Check.... weer een vinkje op de lijst met wensen. Het is uiteraard zalige soep. 

Als het alweer vrijdag is begin het te kriebelen. De wensenlijst is nog zo lang. Bud moet wat nieuwe kleren hebben. We hebben nog maar een week om alle wensen te kunnen vervullen. Check. De nieuwe broeken zijn binnen. Een pak ook. En 's avonds gaan we samen uit. Check. Het eten is heerlijk en we worden bediend als koningen. We krijgen zelfs een hand bij het weggaan. Een klein feestje. 

Daartussen zie ik mijn zussen en maak een filmpje van de tweeling in de buik van Wendy. De kinderen maken paasversieringen. En ik ga wandelen met mijn moeder. We concluderen dat we heel veel op elkaar lijken. En ook op haar moeder. De energie, de wil, de eigenwijsheid. We halen herinneringen op. En benoemen dat onze karakters soms botsen door de gelijkheid van ons twee. Gelukkig begrijpen we elkaar daardoor ook heel goed. En voor Pitu is het helemaal het einde, hij denkt met twee Karins te wandelen.

Ik probeer te denken aan alle dingen die we wel doen, en niet aan de dingen die we niet kunnen doen. Tijd is net ged, je kan het maar een keer investeren en dan is het op. Ik kan tijdsgebrek niet oplossen door minder te slapen. Dus vandaag vroeg naar bed, voor het eerst. Eens kijken of e ook een beetje uit kunnen rusten in de vakantie. Ik weet dat het gaat lukken. 

We zijn blij en gelukkig :-).

Orgel spelen in de kerk

A27 richting Utrecht, auto's auto's, auto's

Wandelen in omgeving Weesp, mooi!

Paardrijden met Inne en Okke.

Blijheid werkt aanstekelijk. 

Bink en Hedde bij het water terwijl Inne het paard temt op de onzichtbare achtergrond.

Inne, laat eens zijn wat je met Okke kan? Zo mooi!

Bink mag ook een beurtje op het paard. 

Donderdagochtend in Weesp. Straatbeeld. 

En 's middags weer thuis in Luxemburg, groen!

Wandelen in de kou met de hond, Pitu.

Vrijdag, eieren schilderen. 

Bud en ik. We gaan uit. 

het kasteel

We wanen ons kasteelvrouwen en kasteelheren als we het kasteel in Vianden bezoeken.
Maar komen terug in de tijd als Bink bij de overburen op het drumstel mag spelen :-).
Tom helpt Rene met karweitjes.
Ik maak met Bink en Cees en Mientje tussen de buien door een wandeling, de luchten zijn prachtig zwart grijs. Karin kookt voor Simon zijn lievelingseten. Kipsnitzel met aardappelbolletjes. Buiten giet het van de regen. Binnen het warm en gezellig. Ik probeer de momenten vast te houden, maar oh wat gaat het snel.

Kasteel van Vianden

Kasteelvrouwe ;-)

Aan het werk

Rennen voor het gaat hagelen!

Bink aan het drummen.

Uitzicht uit het huis.