Parijs.
De stad is overweldigend groot en lawaaiig en ook prachtig.
We lopen lopen lopen. We zien overal militairen en politie, de stad is goed beveiligd.
We bezoeken we een aantal hoogtepunten van Parijs. De Notre Dame, de Eiffeltoren, Mont Martre, de Sacre Coeur. Met een shuttlebus varen we over de Seine. We picknicken onder de Eiffeltoren. We worden fit op de trappen van de metro bij Mont Martre, waar we van diep onder de grond de berg uitkomen. We eten een croissant op een authentiek Frans terras. Het is heerlijk weer. De kinderen kijken hun ogen uit. En verwonderen zich over de kleine dingen. Betalen voor de toiletten. Geen water fonteintjes om te drinken. Hoe groot de Eiffeltoren is. Hoe diep de metro, en hoe oud. Dat er grote groepen duiven gevoerd worden. De eindeloze gebouwen met bouwmerken boven de gekleurde deuren. De bruggen met de blinkende lovelocks. En natuurlijk de TGV terug. De stille razendsnelle trein die ons van Luxemburg naar Parijs brengt in 2 uur.
Ik heb genoten. Wij allemaal.
En nu is het alweer de laatste dag. Het voorjaar is inmiddels gearriveerd. We hebben gegeten in de tuin, met Cees en Mientje, die gelukkig toch nog konden komen. We bedenken wat we nog hadden willen zeggen. De kinderen genieten nog van de paarden, de andere dieren en de aandacht. De vakantie is bijna voorbij en het valt ons allemaal zwaar om weer te gaan. We hadden iets meer dan twee weken, en als we terugkijken voelt het als twee dagen, zo snel is het gegaan. We hebben niet iedereen kunnen zien die we wilden zien, de tijd was gewoon te kort om alles te doen en bovendien had ik voor het eerst geen uitgebreide planning. Dat heeft voor- maar ook nadelen. We hebben gelukkig een heleboel dingen wel kunnen doen. We zijn in Nederland, Belgie, Luxemburg en Frankrijk geweest. We hebben paardgereden en in het bos gewandeld. De stad bezocht, verjaardagen gevierd, vrienden gezien. Ik heb een Kriek gedronken met onze Belgische vrienden uit Melbourne. Met mijn moeder koffie gedronken aan de keukentafel. Een taartje gegeten bij Oberweiss. Geen tijd gehad voor werk. Geen minuut zelfs! Ik ben meegeweest met Wendy om de harttonen te horen van de tweeling in haar buik. Gedanst met een vriend van vroeger op het feest van mijn vader. Gewandeld met Cees en Mientje terwijl er een storm op komst was. Gereden op het grote paard van mijn zus Inne. We hadden heel veel willen doen om mijn ouders mee te helpen met de dingen om- en rond het huis. Maar zelfs het hek is niet gerepareerd en het hout niet gezaagd. Hoe kan dat nu?
Ik ben verdrietig dat we weer moeten gaan. Juist omdat we niet iedereen hebben kunnen zien, niet alles hebben kunnen doen. Omdat het hier ook heerlijk is. Omdat ik altijd de mensen mis. Het verscheurde gevoel blijft. Wij houden van Australie, maar wij houden ook van Europa. En vooral van de mensen die hier zijn.
Ik ga de koffers pakken. En nog een koffie drinken aan de keukentafel. Ik zal proberen blij te zijn en te denken aan hoe blij ik ben dat we dit hebben kunnen doen. En niet verdrietig te zij om de dingen die we niet hebben kunnen doen, of dat het nu voorlopig weer voorbij is.
Het is bijzonder dat we verschillende thuisplekken hebben. Hier en in Australie. We hebben ons ongelooflijk welkom gevoeld en dat doet ons heel veel. Het is een groot kado. Tot gauw allemaal.
