de linkerkant

Zodra we aan de linkerkant in de auto stappen om de auto te rijden,  als we de ruitenwissers aandoen inplaats van de richtingaanwijzer, als onze ogen moeten wennen aan het geel van de herfstbladeren, als het 4 uur 's nachts is en we slapen nog steeds niet - dan dringt het tot ons door dat we echt weer aan de andere kant van de wereld zijn terechtgekomen. Of zeg maar rustig, in een andere wereld zijn terechtgekomen.

Bink checked voortdurend wanneer hij Engels spreekt en wanneer Nederlands. Zijn Nederlands is zo verbeterd in de afgelopen twee weken dat hij nauwelijks het verschil merkt en hij schakelt moeiteloos tussen de twee, zonder te weten welke taal hij spreekt.

Het afscheid was moeilijk en verdrietig. Het gevoel niet alles gedaan te hebben, niet iedereen gezien te hebben valt ons zwaar. Om alle leuke en fijne dingen achter te laten valt niet mee.
En dan.....de laatste minuten stress om alles gepakt te krijgen. Natuurlijk wilde ik nog met de kinderen even paardrijden. De stallen uitmesten. Met mijn eeuwig optimistische (veel te optimistische!) kijk op het gebruik van tijd was een klein uur om alles van 6 mensen op te ruimen en te pakken, koffie te drinken en taart te eten misschien wel erg krap gepland. Had ik het nu toch maar de avond van tevoren gedaan!

Al met al vetrekken we, in tranen, een kwartier later dan gepland, maar nog steeds op tijd. Het voordeel van een strakke planning is dat je meteen je koffers kan inchecken, de rijen niet zo lang zijn, en we meteen bij de douane kunnen doorlopen. Bink kijkt nog 10 x om en huilt dikke tranen. Ik koop chocolaatjes om het verdriet te stelpen, maar dat helpt natuurlijk niet en niemand houdt van Tobelerone. Dus de rest van de 24 uur die we onderweg zijn sjouw ik 32 halfgesmolten minitobelorenes mee in mijn rugzakje. Zelfs de snuffelhonden op het vliegveld kijken er niet op of om van.

De vlucht verloopt makkelijk en zonder problemen. De kinderen zijn er aan gewend en vinden het leuk. Ze slapen uren en de rest van de tijd lezen ze wat, kijken filmpjes en doen computerspelletjes tot ze vierkante ogen hebben. Niemand wordt ziek dit keer, de "sealegs" pilletjes uit Nieuw Zeeland doen wonderen.

Inmiddels zijn we weer terug in het ritme. Kinderen naar school, Bud en ik naar werk. Feestjes geregeld, voetbal trainingen gepland. De eerste kantine dienst bij de club is al zaterdag. Ik moet nog een restaurant vinden voor boekclub deze week en de laatste pagina's van het boek nog lezen. Isis is genomineerd voor een prijs in de gemeente waar we wonen voor haar werk tegen pesten. Natuurlijk willen we naar de uitreiking. Dat is al woensdag. De auto moet een onderhoudsbeurt, dat moet al weken..... Donderdag komen ze weer inspecteren of we hier wel netjes wonen. Het leven om een werkend leven is een voltijdsbaan op zich. Om er weer in te komen kost veel wilskracht en energie. Die we gelukkig weer hebben.

Nu eerst even mijn bankkaart de-blokkeren want in de twee weken dat ik hem niet had gebruikt was ik de code vergeten.......en de betalingen aan het kinderdagverblijf opnieuw instellen, want ik blijk al weken teveel te betalen en ze willen het niet terugstorten (teveel moeite, daar worden ze niet voor betaald.....).

En zo komen we met een schok weer terug in de realiteit.
Wanneer is het ook al weer vakantie?