Thuis hadden we een lijst waar we allemaal positieve en lieve dingen over de anderen in ons gezin op kunnen schrijven. Alleen aardige dingen! De meester had hiervan gehoord en vond het een goed idee. Dus de "aardige dingen lijst" is overgenomen door de klas met groot succes. In plaats van klagen zijn de kinderen voortdurend bezig elkaar te complimenteren op papier.
Na de herfstvakantie was het weer zover. Tom, ik, de meester en de gedragsdeskundige hadden een vervolggesprek. Tom en ik waren een beetje zenuwachtig. Het gesprek vond plaats in een lunchpauze. Tom, die nooit zijn haar kamt, was nog gauw even zijn haar netjes gaan maken...en ik had voor de gelegenheid een jasje aangedaan.
Tom mocht het gesprek openen en vertellen hoe hij vond dat het was gegaan met de twee normen waar hij speciaal aan had moeten werken. Tom was zelf positief. En toen zijn meester dat bevestigde met voorbeelden, en ik daar alleen maar positieve verder aan kon toevegen zag ik zijn schouders naar beneden gaan en zijn hoofd omhoog. Opluchting. Trots.
Natuurlijk is niet alles in een keer opgelost. Maar wel bijna! Dus we werken rustig verder, aan twee andere normen. Maar met veel minder rigoreuze meetmaatregelen en hij hoeft ook niet meer drie keer per dag een zelfevaluatie te doen. Als beloning bij een goede evaluatie hadden we afgesproken dat ik of Bud samen met hem uit eten zouden gaan, in een restaurant van zijn keuze.
Vrijdagavond was het zover. Ik was de gelukkige die mee mocht Hij wilde naar een Italiaans restaurant. Het restaurant wat hij voor ogen had bestond helaas niet meer en wie komen aan bij een dichte donkere deur. Gelukkig zijn we met de auto en rijden we in een moeite door naar de volgende suburb. Hij kan kiezen uit drie opties en hij kiest degene die er het gezelligste uitziet. Met pretogen vraagt hij of hij voor een keer een cola mag. Dat mag. Dit is een grote uitzondering, onze kinderen krijgen eigenlijk nooit cola. En dus extra feestelijk.
Voor toetje stel ik voor dat we nog een suburb verder rijden naar zijn favoriete cafe, de Dendy Deli. Zo gezegd zo gedaan. Het ontroerd mij dat hij naast mij komt zitten in plaats van tegenover mij. En hij vraag aan de ober om twee lepels bij het toetje. En zo zitten we naast elkaar gezellig te keuvelen en een lemon merengue taartje met vanille ijs weg te peuzelen.
Tom is volmaakt gelukkig. En ik ook.
En nu staan de anderen ook in de rij om een moeilijk doel te verzinnen waar ze aan moeten werken. Ook zij willen bij succes uit eten, alleen met mij, of met Bud...Ben benieuwd.
Een succes!
Uitzoeken wat hij wil eten :-)
