Groot

Isis vandaag: 

"Mam kijk eens in mijn mond, er zit wat geks. Wat is dat? Wat zeg je? Een tand? 

Maar mijn andere tand is er nog niet uitgevallen en zit ook niet los. 

Hoe kan dat nou? 

En nu ik zo'n grotemensen tand krijg, ben ik dan ook groot? 

Dat wil ik niet....ik wil nog zo graag kind bljven een beetje klein. 

Ik wil die tand helemaal niet! 

Wat wel leuk is dat ik bij juf Iris in Zeist dan als eerste mijn jas aan zou mogen trekken voor het buitenspelen. 

Want dat mocht altijd bij de kinderen die een losse tand hadden. 

Jammer dat we niet even in Zeist kunnen zijn.

Maar ik kan het wel vrijdag op school laten zien, en een jas hoeven we dan toch niet aan dus het maakt niet uit dat het anders is dan in Zeist.

Trouwens, mag je meer dingen als je groot bent?"

Maandag Heimweedag

Maandag is meestal poetsdag. Poetsen Poetsen Boenen zingt Tom door het huis terwijl hij met een drijfnatte handdoek de houten vloer aan het dweilen is. Maar maandag is ook iedere week weer een dag dat we familie en vrienden extra missen. Waarom dat op maandag altijd erger is dan op andere dagen snappen we niet helemaal. Maar het geldt voor ons allemaal. Dus na poetsen poetsen boenen vonden we dat we een lekkere frisse neus hadden verdiend. En daar hoef je hier niet ver voor te gaan. Vandaag delen we wat foto's die we voor Bud hebben gemaakt. Hij heeft ons strand voor de deur namelijk nog nooit life gezien......

O what a Barbie

Het Barbieseizoen is hier echt begonnen. Dus dit weekend hebben wij er ook eindelijk 1 aangeschaft. De laatste mijlpaal tot het volledig settelen in het Australische leven? Bud en Simon zijn naar de BBQ Galore geweest om een prachtige Weber te halen, formaat GROOT. Onder het motto wie geen tuin heeft hoeft ook geen gasBBQ/ buitenkeuken aan te schaffen(de minimale standaard hier) denken wij dat we ook met deze arbeidsintensievere BBQ er echt bij kunnen horen. We hebben meteen de eerste gasten uitgenodigd, onze Engelse overburen. Uiteraard nog geen Ozzies, we moeten eerst het BBQ vak echt leren voor dat we dat aandurven ;-).

14.00u, Simon en Bud komen binnen met een enorm pakket. De barbie, compleet met toolbox in koffer en buitenhoes. Bud is echter helemaal niet tevreden. Het probleem zit hem in de aansteekprodukten.  Hij is gewend om de BBQ met aanmaakvloeistof  + aanmaakblokjes in de fik te zetten. Dan gaan de briquetten vanzelf wel branden. Hier is echter alleen aan de aanmaakblokjes te komen, maar niet aan de vloeistof. Sterker nog, bij de BBQ galore waar je verwacht dat ze dit soort dingen wel weten, hadden ze er nog nooit van gehoord. 

Dus uiteindelijk naar de lokale hardware store en gekozen voor een vloeistof  die het meest in aanmerking leek te komen. Lampenolie met citronella......

17.00u. De worstjes en steaks liggen klaar, we hebben zelfs gemarineerde kipsate kunnen krijgen bij de slager. Brood, maiskolven en salade in bakken. Australische bubbels koud om de nieuwe aanwinst te vieren. Nu nog alleen even aansteken. De spanning stijgt. Het bezoek wordt om 17.30u verwacht. Lekker op tijd zodat de kindjes ook nog een beetje fris zijn. 17.15u Rookalarm, een hoop gemopper. De lampenolie wil niet branden, wel roken. Meer gebruiken dus. 17.20u Vuuralarm. De lampenolie brandt nu geweldig, lekt door de briquetten heen naar de bak onder de BBQ. Het hele ding staat in een enorme vlammenzee. En dat op ons terras op de bovenste verdieping, aan de drukke straat.....De kinderen staan zenuwachtig binnen en houden elkaars handen stevig vast. "Gaat het nog steeds goed pap" vraagt Isis ongerust...... 17.30u, het zweet op onze rug, nummer van de brandweer inmiddels opgezocht, net voor het bezoek komt, is eindelijk de olie opgebrand. De BBQ staat nog steeds, de handvaten zijn niet gesmolten, de briquetten gloeien geweldig. Pfff...... 

De rest van de avond brengen we zomers door op het warme terras met uitzicht op de lampjes van de skyline in de verte en de knipperende boeien op zee. 

En de BBQ doet het geweldig. We sluiten hem af met gesmolten marshmellows. 

De bubbelwijn van gisteravond was zo goed bevallen dat we vandaag besloten naar de Yarra vallei te rijden waar veel grote wijnboeren zitten, onder andere de Chandon Winery waar we een doosje wilden halen. Ook is daar in de buurt de Healsville sanctuary (dierentuin voor Australische dieren). Een dagje uit dus.  We begonnen bij de dierentuin, ca 1.5uur rijden bij ons vandaan. De dierentuin en erg goed verzorgd met een uitgebreid scala aan inheemse dieren. Het is een belangrijke Sanctuary vanwege de beschermingsprogramma's voor dieren die met uitsterven wordt bedreigd . Daarnaast was er een groot dierenziekenhuis. De dieren zelf vonden we natuurlijk indrukwekkend. Maar een dier in gevangenschap terwijl de duizende kilometers ongerepte natuur zich buiten de hekken bevindt heeft ook wel iets treurigs. Wat het bezoek extra interessant maakte waren de ontstaansverhalen bij een groot aantal dieren. Een voorbeeld hieronder van het ontstaan van de Brolga. 

De Brolga

Op de terugweg bij de Chandon Winery gestopt. Schitterend landgoed. Een tuin met bloeiende rozen, grote witte tenten, lange gedekte tafels met stoelen en tientallen flessen wijn om te proeven. Mensen in schitterende kleding wandelend in de tuin. Een plaatje uit een romantische film. 

Wij hadden er natuurlijk al een dag opzitten. Tom sliep in de auto, Bud bleef dus even zitten. Isis ook. We kwamen tenslotte alleen maar voor een doosje brut. Samen met Simon (paarsblauwe mond van het waterijsje in de dierentuin) snel en anoniem naar de kelder gelopen. Helaas, net toen we tot een aanschaf over wilden gaan bleek de kelder gesloten te zijn. We hadden even gemist dat we na sluitingstijd binnen waren gelopen. En regels zijn nu eenmaal regels.....helemaal als je niet op hoge hakken bent en ook nog met je zoon van 3 komt.

Volgende keer gaan we niet eerst zwemmen en naar de dierentuin, maar strak in het pak en komen we op tijd. Die doos met flesjes komt er nog wel. We hopen tenslotte nog heel veel feestelijke momenten te kunnen vieren met een knallende kurk.

 

Uitzicht vanaf Chandon Winery

Kleine verschillen

Het onderscheiden van verschillen met het leven in Zeist begint moeilijker te worden. Beginnen we te wennen? Een doordeweekse dag hier lijkt wat structuur betreft op de doordeweekse dag in Nederland. Maar de rest?

Opstaan! 

Hier het eerste verschil, we slapen beneden en wonen boven. Dat was even wennen maar is in townhouses vrij normaal, vooral als het uitzicht de moeite waard is. Douchen met de spaardouchekop. Emmers in de douche om het water dat anders verloren gaat op te vangen voor de plantjes in de tuin. Tandenpoetsen met Colgate omdat Paradontax hier toch echt niet te krijgen is. Kranen draaien allemaal naar links in plaats van naar rechts. Ook de sloten op de deuren. Gordijnen open met de gordijntouwen. Luxaflex open. 

Beoordeling van het weer!

Eigenlijk moet het plechtige beoordelen van het weer gebeuren voor je je aankleed, maar meestal doen we het andersom. Hoe staan de golven vandaag? Wat is de kleur van het water? Hoe is de wind. Zijn er wolken? Op basis van de informatie proberen we een schatting te maken van hoe het weer zich ongeveer zal gedragen de komde twee uur. Daarna een nieuwe beoordeling. En weer, en weer. Niets zo veranderlijk als het weer in Melbourne. De broers in de band Crowded House wisten waarover ze het hadden toen ze het liedje "Four Seasons in One Day" schreven.

Van Wikipedia: "Four Seasons in One Day" is a 1992 single released by rock group Crowded House. It was co-written byNeil Finn and brother Tim Finn, originally intended for their debut Finn Brothers album, however was moved onto the Woodface project as the two projects amalgamated. The song is written about the city ofMelbourne as it is commonly known as being a city of "four seasons in one day for Neil Finn, was living in the city at the time, Melbourne seemingly has inspired dozens of songs. Neil Finn has told an Australian newspaper that Crowded House was a proud Australian band and most of its songs were inspired in Melbourne.

Ontbijt!

Als iedereen er klaar voor is, naar boven. Koffie zetten (filterkoffie, niet de hier gebruikelijke oploskoffie), thee zetten, ontbijten. Brood, roggebrood (=pumpernickel), muesli/ cornflakes of havermoutpap. Het is allemaal te krijgen dus staat bij ons op de ontbijttafel. Geen stukje goudakaas maar in plaats daarvan een crackerbarrel met vintage cheddar. Ook nutella en pindakaas, philadelphia smeerkaas. Devon, salami (mild hungarian). Nog geen vegemite. Alles Australian made natuurlijk. 

Bud naar werk!

Een druk op de afstandsbediening van de garage en daar gaat hij. Garage uit, op weg naar werk. Uiteraard rijdend aan de linkerkant. De meeste doorgaande wegen hebben 4 banen, 2 heen en 2 terug. De vraag is altijd waar je het snelste  kan doorrijden. Op de meest linkerbaan staan vaak auto's geparkeerd, die moet je zien te omzeilen. Echter op de 2e baan slaan auto's vaak rechtsaf, en dat kan in de spits lang duren. Dus die moet je ook omzeilen. Als je er met een helikopter boven zou hangen zou je een voortdurende slalom van auto's zien die de snelste route naar werk of school proberen te nemen. Bud is er reuze handig in. Ik sta nog net iets te vaak, net iets te lang te wachten achter een auto.  Of voor een van de klaarovers die hier met honderden bij alle scholen staan om overstekende kinderen te beschermen.

Marit en kindjes onderweg!

Standaard 10 minuten eerder vertrekken dan normal. Omdat slip slap slop toegepast moet worden voor er een stap buiten de deur gezet wordt. De kinderen zijn er helemaal aan gewend en staan zonder mopperen toe dat alle stukken zichtbare huid volgesmeerd worden met factor 30+ sunscreen. Hoeden op, touwtjes aantrekken onder de kinnen en we zijn er klaar voor. 

 

Op een aantal wegen zijn fietspaden aangelegd. Die lopen over het algemeen op de meest linkerbaan van de doorgaande weg.  Echter, omdat daar auto's mogen parkeren vraagt ook fietsen redelijk wat slalomvaardigheden. Maar met z'n vieren op de fiets, soepel tussen de auto's van links naar rechts manouvrerend komen we op bijna alle plaatsen. Behalve op die waar plotseling het fietspad eindigt. Zoals bijvoorbeeld bij het gemeentehuis. Er is een fietspad dat naar het gemeentehuis leidt. Mocht je verder willen fietsen kan dat niet. Er is geen pad, en het is verboden om met de fiets op de stoep te fietsen. Je kan proberen de weg op te gaan maar dan wel geheel voor eigen risico.....Als je denkt dat we het verkeerd begrepen hebben? Nee, op de fietskaart staan keurig fietspaden aangegeven, die vaak gewoon ergens stoppen. We hebben het systeem nog niet volledig kunnen doorgronden. Behalve voor het op de fiets naar school  brengen van Isis, dat is een fietspad heen en terug.

Terug van school

Opruimen. Zuinig met water uiteraard. Is er water overgebleven? NIET weggooien, maar naar de plantjes! 

Een activiteit!

Op de dagen dat we de auto hebben gaan we uiteraard iets ondernemen. Vandaag het zwembad. Een ander zwembad dan waar de zwemles gevolgd wordt want daar kan je niet vrijzwemmen. En vrijzwemmen en oefenen was de liefste wens van het kleine volkje. We rijden met de auto (omdat er niet voldoende fietspad is om er met de fiets te kunnen komen...) slalommend, over een licht heuvelachtige weg door de suburbs. We zien  rijen losstaande huizen, winkelcentrumjes en een klein bedrijventerrein waar autobanden worden gerepareerd, schaduwzeilen worden gemaakt, maar ook kettingzagen en maaimachines worden verhuurd. Het is druk op de weg maar we staan nooit in een file. Het zwemmen was bijzonder aangenaam. 5 zwembaden om uit te kiezen waarvan 1 golfslagbad, wat wil een kind nog meer. Verschillen? Dat wij de enige waren met bandjes!

Iets bestellen!

Als we koffie drinken is de truc om eerst een tafel te bemachtigen en daarna aan de counter wat te bestellen en direkt ook af te rekenen. In de meeste gevallen krijg je een nummer mee naar je tafel waar je bestelling even later wordt afgeleverd. Als  je eenmaal weet hoe het systeem functioneert kan je snel een koffie drinken. Maar de keren dat we het niet wisten hebben we lang moeten wachten.... 

De kinderen zijn inmiddels gewend aan hun babychino. Een minikopje geklopte warme melk met een klein beetje chocoladepoeder aan de bovenkant, en altijd een marshmellow op het schoteltje ernaast. Moeders drinkt een long black (een zwarte koffie). 

Lunch buiten de deur!

Als je niet verwacht om op tijd thuis te zijn voor lunch, of als de kinderen op school of bij daycare lunchen komt er een scala aan bakjes, zakjes, brooddozen en drinkflessen tevoorschijn. Ze weten hier van wanten als het gaat om een thuis bereide lunch. Je komt niet weg met een boterham met pindakaas. Ten eerste niet omdat alle scholen en dagverblijven "nutfree" zones zijn, maar ook omdat het te simpel is. Dus op schooldagen staan we 's ochtends in de keuken te zwoegen op de lunchbox(en) te vullen met inhoud die voldoet aan de Australische standaarden. Komkommers hakken, cakejes bakken, fruit snijden en in een bakje, rijstwafeltjes, een boterhammetje met heerlijke worst. Zakjes chips en sushi hebben we nog niet meegegeven, daarvoor volgen we nog de cursus lunchbox bereiden voor gevorderden. De kinderen worden steeds blijer als ze naar school/ opvang gaan. Alleen al van de lunchbox! Wij hebben nog wel een klein probleem.  We hebben nog niet de lunchboxen met vakenverdeling kunnen vinden in de winkels. Dus wij werken met losse bakjes, en dat neemt veel ruimte in. Zucht.

Wordt vervolgd.

fotoupdate bij druk druk druk

Wandelen in de Dandenong Ranges

In en om het huis afgelopen week

Waar we, misschien onnodig, voortdurend op letten

druk druk druk

19 oktober. Het gevoel op dit moment is druk druk druk. Dat is toch wat ons niet ging gebeuren hier? Het komt natuurlijk door het rustige tempo dat we proberen aan te houden. Als er dan een keer wat meer te doen is lijkt het meteen alsof we een gejaagd leven leiden ;-). 

WORKSHOP

Deze week stond in het teken van het oprichten van een eigen bedrijfje. Wel doen, niet doen, hoe doen? De workshop over hoe je een bedrijf opricht in Australie is geweest. Het was echt een feest om er een avond uit te zijn. Met de trein en de tram naar het centrum, de lokatie van de workshop was in de townhall van Richmond, een van de wijken tegen het city centre aan. Er was veel te zien onderweg ernaar toe. Richmond is een uitgaanswijk. Veel restaurantjes, leuke winkeltjes, concertzaaltjes. Bij mij vooral het besef dat we eigenlijk nog maar zo weinig van de stad hebben gezien. De workshop was interessant. Weliswaar was het Australische accent zo zwaar dat ik niet alles kon volgen, maar de beschikbare materialen zijn uitgebreid dat dat niet zoveel uitmaakt. Bovendien heb je ook nog recht op een mentor die je kan bellen, dus daar kan ik nog wat details aan vragen. En dat alles voor slechts 35 AUD. Dit soort dingen zijn erg goed geregeld hier. Het wordt allemaal geregeld en gesubsidieerd door de overheid.  Geen wonder dat 97% van de bedrijven in Victoria "small businesses" zijn. De overheid zorgt ook dat alle richtlijnen, ondersteuning, informatie die je nodig hebt om iets te regelen op internet kan vinden.  Bijzonder omdat volgens het bureau voor statestiek (ABS) afgelopen jaar pas 67% van de mensen in de stad toegang hebben tot internet, en dat 60% ook daadwerkelijk internet gebruikt. 

TAAL

De kinderen beginnen het Engels op te pikken. Isis krijgt volgende week taalbegeleidingop preschool,  georganiseerd door de gemeente. We hebben de indruk dat ze al heel veel verstaat, maar het spreken oefent ze alleen maar thuis. Afgelopen week heeft ze wel heel trots al een aantal woorden gezegd op het schooltje zoals See Ye, Thank Ye, How are ye todai.Het is een begin, we zijn heel trots op haar. Perfectionistisch als ze is, wordt het Australische accent zorgvuldig gekopieerd. Ze is nog wel heel verlegen in het spreken, maar als wij er niet bij zijn gaat het al een stuk beter (horen we van anderen). Dat geldt overigens ook als ze verkleed is en zich voordoet als bloemenvlinder, dan spreekt ze een aardige woordje Engels met Spiderman. De jongens zijn makkelijker in het gebruik van de nieuwe taal. We vragen ons af waar Simon en Tom het Engels oppikken. Een vaste dag op een daycare is tenslotte nog niet gevonden. En ookal spelen ze heel veel op plekken waar andere kinderen komen, ze zoeken nog niet echt interactie. Maar ondertussen redden ze zich al heel aardig en neemt de woordenschat dagelijks toe. Bud begint thuis al Engels in het Nederlands te mengen. Hoe zal dat gaan als we hier langere tijd zijn? 

SCHOOL

Isis heeft een oefenochtend gehad op de lagere school waar ze vanaf januari naartoe gaat. Wij mochten meekijken. Ziet er allemaal goed uit. Vooral het schoolbord oogstte veel bewondering bij mij en de kinderen. Een volautomatisch high tech LCD scherm. Ultramodern. En dat terwijl de regels en uniforms op eerste gezicht traditioneel zijn. In koor de naam van de juf of meester roepen. Strenge discipline. Maar ook een hele leuke juf. Een enorm schoolplein met veel speelmogelijkheden. Hoeden op bij het buitenspelen. Een apart kantoor met een receptie voor de schoolleiding en natuurlijk een aparte sickbay kompleet met nurse voor zieke kinderen. 

Tot Isis' grote geruststelling komt er een Nederlands jongetje in de klas. Dus als over twee weken de tweede oefenochtend is durft ze wel alleen te gaan zei ze.

WERK

Bud werkt hard. Door de tijdsverschillen met Europa is hij vaak 's avonds aan het bellen en maakt dan lange dagen. Maar het gaat goed, hij vindt het leuk en begint te wennen aan de Australische cultuur. Hij heeft zichzelf zelfs de luxe gegund om afgelopen vrijdag een keer buiten kantoor met iemand te gaan lunchen ;-)

SOCIAAL

Het sociale leven begint echt op gang te komen. Klinkt een beetje raar misschien. Maar het duurt even voordat je wat mensen kent en ook echt dingen gaat afspreken. Maar de agenda begint zich te vullen. We zijn gaan eten bij mensen. Het is een fijn om het gevoel te hebben weer ergens onderdeel van uit te maken. Of dat iemand je heef gemist als je ergens niet bent komen opdagen. 

VANDAAG

In plaats van dat we het strand voor de deur zijn gaan bekijken waar Bud nog steeds niet is geweest..... zijn we na de zwemles vandaag de stad uitgereden naar de Dandenongs waar we in een national park hebben gewandeld.  Op de parkeerplaatsen bij de national parks die aan de stad grenzen staan tientallen picknicktafels. Wat wij niet wisten dat op zondag (en misschienook op zaterdag?) half Melbourne de stad uitgaat om te picknicken op die lokaties. In eerste instantie schrokken we daar een beetje van. Maar als je vervolgens een kilometer een bos inloopt zie je niemand meer. Dat hebben we gedaan en het was heerlijk. We worden nog steeds overvallen door hoe mooi de bossen zijn. Prachtige boomvarens, bloemen, vogels. Ookal stonden er waarschuwingsborden voor slangen, we hebben ze niet gezien. We zijn er wel een beetje bang voor. Een kleine wetenswaardigheid over slangen hier: 

Australian Snake Bites

In Australia there are about 3,000 snake bites per year, of which 200 to 500 receive antivenom; on average one or two will prove fatal. About half the deaths are due to bites from the brown snake; the rest mostly from tiger snake, taipan and death adder. Some deaths are sudden, however in fact it is uncommon to die within four hours of a snake bite.

OERHOLLANDS

Voor het oerhollandse gevoel hebben we vandaag bij thuiskomst pannenkoeken gebakken. 

toerist in eigen land

Dit weekend hebben we de tent in de auto geladen en zijn we naar Phillip Island geweest. Een eiland 140km ten zuidoosten van Melbourne. ca 1,5 uur rijden bij ons vandaan. Van de collega's van Bud in Nederland hadden we een tijd geleden al een voucher gehad voor Phillip Island als afscheidskado. 

We hadden prachtig weer. Hoewel het eiland een stuk toeristischer was dan we hadden verwacht hebben we genoten van de rust, de natuur, de pinguin parade en het plezier dat de kinderen hadden bij een oude boerderij met boerderijdieren die we hebben bezocht.

De pinguin parade was vooral koddig om te zien. Het zijn maar kleine beestjes die het water uitkomen, ca. 30 cm groot. Er is geen pinguin die uit het water komt en direkt doorloopt de duinen in. Ze gaan minimaal 10 keer terug het water in voor ze besluiten, meestal in groepsverband, om het strand op te gaan. Erg lachwekkend. Het strand waar de pinguins dagelijks met zonsondergang aan land komen was prachtig. Grote golven, overal een lichte nevel van het water, zonsondergang. We mochten geen foto's nemen maar op de website van Phillip Island kan je zien hoe het was (www.phillipisland.net.au). 

Wel wat andere fotootjes.

Simon zet de kindertent op

Rhyll beach

Ibissen

Op Churchill Island, favoriet van Tom, de windmolen.

Isis in de tuin van de oude farm

Het leuke is dat de voucher nog een half jaar geldig is dus we gaan zeker nog een keer terug voor een dagje of een weekend. We hebben de Koala's nog tegoed.....

warme deken

Het overkomt en overvalt ons steeds weer. De ongelooflijke vriendelijkheid en respectvolle wijze waarop we worden benaderd door de mensen hier. Iedere dag komt er een nieuw iemand bij die graag aardig wil zijn, wil helpen. Of ons in contact wil brengen met netwerken van Nederlanders, mensen met kinderen, de zeilclub, de atletiek vereniging, werk. Wat je maar wil, wat je maar leuk vindt. Het is echt opvallend. Het internationale karakter en de gerichtheid op de mens die je bent, maakt dat je je niet anders dan thuis kan voelen hier. Het voelt als en warme deken waar je voortdurend door gekoesterd wordt. 

Gisteren een voorbeeld van een vrouw die zonder aarzeling aanbood om mee te gaan draaien in de rambler business en al haar competenties noemde. Wild enthousiast. Wist niet eens dat ik een business wilde beginnen. Laat maar weten, zegt ze, als je er klaar voor bent. 

Vanochtend een moeder bij het schooltje. "Ik heb Nederlandse vrienden en die zouden het zo leuk vinden je te ontmoeten.  En ook de kinderen."  Of ze een afspraak voor ons zou regelen? Een barbie misschien, volgende week vrijdag?

Vanmiddag het beste voorbeeld. Boodschappen doen in de Coles ;-). Eigenlijk op de verkeerde tijd want Tom (niet kar, telf lope) was moe na Isis naar school brengen op de fiets, het bezoek aan een occasional care centre waar hij en Simon een uurtje mochten spelen, de koffie en limonade op een terras in de zon. Om 12.00u toch nog snel een paar boodschapjes tegen beter weten in. En om 12.15u ontvlamt hij in een driftbui zo hevig (hij mag niet in het stoeltje van het winkelwagentje zitten) dat het mij niet meer lukt om hem en de boodschappen naar huis te dragen. Twee dames van in de 80 aanschouwen het tafreel, pakken resoluut mijn boodschappentassen uit mijn handen en commanderen. "We walk you home or to your car, whatever comes first, no worries at all." Het was een bijzondere optocht naar huis, Simon als Spiderman voorop op zijn loopfiets af en toe bezorgd omkijkend. Ik daarachter met een krijsende Tom vechtend op mijn arm, vergezeld door twee stralende oude dames die mij gered hadden van erger kwaad, sjouwend met onze zware boodschappen. Een foto moeten jullie helaas ontberen, ik vertrouw op jullie voorstellingsvermogen. 

Thanks to Val en Deirdre (ik geloof dat ik dat verstond toen ze hun namen noemden....)

woman's leisure

Womans' Leisure. Dat is wat ze het hier noemen als je niet werkt als vrouw, en langs het strand loopt met de kinderen in je kielzog. Of je kinderen op daycare, occasional care of iedere ander soort care hebt, en zelf aan de thee zit op je terras, in een van de vele coffee shops of in de sportschool.

Sinds maart dit jaar heb ik het plezier gehad kennis te kunnen maken met het fenomeen woman's leisure. Vind ik het nu wel leuk of niet? Als ik Bud zo hard zie werken denk ik dat ik geboft heb met al die vrije tijd. Maar als de kinderen mij niet meer rustig een telefoongesprek kunnen laten voeren omdat ze jaloers zijn op degene waarmee ik praat weet ik het niet meer. Als ik langs het strand wandel met de kinderen in de walking wagon of op de fiets denk ik, dit is heerlijk, ik wil niets anders. Maar als ik dan tussen de oudere dames in de supermarkt in de rij sta bij de kassa om 16.00u 's middags voel ik mij misplaatst en ontheemd. Ik begin al jaloers te worden op de kaartverkoopster achter het loket bij de trein. Zij wel! Maar dat wordt vervolgens weer goedgemaakt door drie stralende koppies bij het nieuw ontdekte houten speelkasteel in de buurt. Of zoals nu, buiten zitten op ons bankje, dit stukje schrijven voor mijn plezier, dat is toch heerlijk. Of bij Simon kunnen zijn die al een paar dagen niet lekker is en benauwd zonder daar vrij voor hoeven te nemen. 

Wat mis ik het meest aan niet werken? Dat is geen eenvoudige vraag om te beantwoorden. 

Ik denk vooral de uitdagingen voor het brein. Het hogere spanningsnivo. Het vinden van antwoorden op complexe vraagstukken. Snelheid proberen te  maken en te houden. Het plezier van de flexibiliteit in het schakelen tussen werk, moeder, partner, vriendin, vrije tijd. Het uiterste uit jezelf halen om te komen tot een beter resultaat, in alles wat je doet. 

Tegelijkertijd het besef dat de werkvraag natuurlijk een hele luxe vraag is. De vrijheid hebben om te doen wat je wil, ook werken, is een groot goed. Maar waar is de balans? Hoe vind het gezin het? Wanneer is het goed om weer te beginnen? En wat moet ik dan gaan doen?

Sinds een paar weken ben ik begonnen met het onderzoeken van de mogelijkheden hier een eigen business te starten. Alleen al het doen van het onderzoek, het bouwen van een netwerk heeft een energieboost gegeven. Volgende week een workshop! Het voelt als het uitje van de week. Al het andere wat al leuk was krijgt een gouden randje. 

Ik heb de afgelopen maanden geleerd dat het geweldig is om bezig te zijn met het verwezenlijken van een droom. En daar alle focus te leggen, vooral op het geluk van de mensen die in de droom meegaan, Bud, de kindjes, mijzelf. Toekomstige vrienden en relaties. Maar ook de thuisblijvers mee te nemen. Het gat dat wij, maar ook zij voelen, kleiner te maken. 

Het is best een klus geweest om alles op de rails te krijgen en te organiseren. Bijna een full-time baan. Er worden hier in de kranten artikelen over geschreven hoe moeilijk en hoe ingewikkeld zoiets is. Maar dat is niet onze ervaring. Er is natuurlijk wel veel te doen, maar het gaat allemaal vrij makkelijk, als je maar belt en vragen blijft stellen, de route leert kennen. We zijn als gezin een hecht team geworden, we hebben dit samen gedaan, daarom was het makkelijker. En zijn wij nu klaar voor de volgende stap. Die is voor mij, aan de slag!

Ik ben er nog niet uit wanneer, waar en hoeveel. Maar dat ik weer aan het werk ga staat vast. En het beginnen met een eigen bedrijfje lijkt een uitdagende start om er weer in te komen. Passend bij het nieuwe leven dat we nu hebben. Verder lijkt het hier luilekkerland wat banen betreft. Natuurlijk moet je er wel eerst een vinden, maar daar maken we ons nog niet heel veel zorgen over. Dat komt ook nog wel. 

Ik denk dat ik een leuker mens ben als ik ook een extra taak heb helemaal voor mijzelf. Een baan om jezelf af en toe in te verliezen. Voor mij is dat de betekenis van Womans' Leisure.

Marit

zeilwedstrijd is zomertijd

Vanochtend waren we blij nog even achter de computer te zitten en te zien dat het niet 8.00u maar al 9.00u was. Verwarring! Computersettings gecontroleerd, dat leek allemaal in orde te zijn. Worldclock gechecked, het was echt al 9.00u. Zo kwamen wij erachter dat we ons nu in de zomertijdzone bevinden. Aangezien we om 10.00u een afspraak hadden hebben we maar even gebeld om te vragen of zij het wisten. Nee dus. Het lag dus niet alleen aan ons gelukkig. Dus voor alle bellers en skypers, vannacht is hier de zomertijd ingegaan. Dat betekent dat we vanaf nu -9 uur tijdsverschil hebben met Nederland/Luxemburg. Vanaf 26 oktober eindigt in Nederland de zomertijd en is het tijdsverschil met Melbourne -10 uur. Wij checken zelf de tijd regelmatig op www.timeanddate.com (worldclock). 

We hebben gisteren de eerste officiele zeilwedstrijden in de baai kunnen aanschouwen vanaf ons balkon. Misschien een aanknopingspunt voor volgend jaar "zeilwedstrijd is zomertijd"....

strand

Het besef dat we aan het strand wonen begint bij de kinderen door te dringen. Iedere dag dezelfde vraag, gaan we vandaag? Een ander plezier van deze lokatie is dat er altijd wat te zien is in en om de baai. 

 Zie hier een paar opnamen van zonnige kindjes op een zonnig vandaag.

ZONNIG STRAND

 

ZONNIGE UITKIJK

de kracht van de klik

Wachtend op onze chips bij de "beste" Fish and Chips van Bayside. 

Zo langzaam maar zeker begint het sociale leven op gang te komen. Onze adressenlijst begint te groeien. We beginnen mensen te kennen op straat en maken praatjes. We maken afspraken voor koffie, lunch, borrel, spelen in de speeltuin. We tasten af.  Anderen tasten ook af. Sociale netwerken bestaan al, daar kom je niet meteen tussen. En dat hoeft ook niet. 

Vandaag hadden we (marit en de kinderen) een afspraak met de moeder van een meisje dat bij Isis op dansles zat. Een bijzonder verhaal. Ik had haar in totaal twee keer ontmoet bij dansles. Eigenlijk hadden we elkaar nauwelijks gesproken maar toch vond ik haar meteen al aardig. Bij de tweede en meteen laatste les voor de vakantie vertelde ze dat haar dochter ermee ging stoppen. Bij het weggaan kreeg ik een briefje met adres en telefoonnummer in mijn hand gedrukt.  "Laten we nog eens iets afspreken." Ik was aangenaam verrast. Want als nieuwkomer verwacht je dat niet, en al helemaal niet als je iemand nog helemaal niet kent. We spraken af bij een sportschool en zijn samen gaan sporten. Gewoon, alsof we elkaar al jaren kenden. De kracht van de klik. Na de sport (ik had trouwens 3 dagen spierpijn, echt waar!), bij de koffie hebben we uitgevonden dat we een link hebben via onze mannen. Haar man heeft in Nederland een project van Bud overgenomen bij Genzyme toen Bud daar wegging..... Bud en haar man hebben elkaar overigens nooit ontmoet.  En nu komen de vrouwen elkaar hier tegen. Dat is toch ongelooflijk. Bestaat toeval nu wel of niet?

 

Onze afspraak vandaag was met alle kinderen in de speeltuin.  Helemaal zoals het hoort, kinderen spelend, moeders gezellig keuvelend. Uiteraard met koffie in bekers met een deksel, vers uit het cafe aan de overkant van de speeltuin. Als afsluiting van de gezellige ochtend zouden we frietjes gaan eten bij een Fish and Chips waar heel Bayside vol lof over spreekt. Vol verwachting togen wij naar deze bekende lokatie aan het strand. Ik op de fiets, tegen de wind in bij windkracht 6. Tom heeft het stof nog in zijn ogen.  Bij deze geweldige Fish and Chips aangekomen was de wind inmiddels aangewakkerd tot windkracht 7. Na het bestellen bleek dat de chips waarschijnlijk nog ge-oogst en de vis nog gevangen moesten worden...... En dat met 5 hongerige kindjes keurig aan tafel. Een half uur verder, inmiddels windkracht 8, ging onze tafelpieper (dat dan weer wel) dat de frietjes klaar waren.  Werd wel tijd want Isis had inmiddels een diepe afdruk op haar hoor van het ingespannen luisteren naar de pieper of er al geluid uit kwam.... Met de frieten vliegend om onze oren, wanhopig flesjes appelsap duwend in het parasolgat van de tafel zodat ze rechtop zouden blijven staan hebben we geprobeerd te begrijpen waarom dit de beste Fish and Chips van Bayside is. Misschien vanwege het uitzicht op het roestige gezonken schip net voor de kust (net niet te zien op de foto...)?

Of onze nieuwe, zo gekoesterde vrienden, nog een keer met ons op avontuur gaan.....?