Gisteren een voorbeeld van een vrouw die zonder aarzeling aanbood om mee te gaan draaien in de rambler business en al haar competenties noemde. Wild enthousiast. Wist niet eens dat ik een business wilde beginnen. Laat maar weten, zegt ze, als je er klaar voor bent.
Vanochtend een moeder bij het schooltje. "Ik heb Nederlandse vrienden en die zouden het zo leuk vinden je te ontmoeten. En ook de kinderen." Of ze een afspraak voor ons zou regelen? Een barbie misschien, volgende week vrijdag?
Vanmiddag het beste voorbeeld. Boodschappen doen in de Coles ;-). Eigenlijk op de verkeerde tijd want Tom (niet kar, telf lope) was moe na Isis naar school brengen op de fiets, het bezoek aan een occasional care centre waar hij en Simon een uurtje mochten spelen, de koffie en limonade op een terras in de zon. Om 12.00u toch nog snel een paar boodschapjes tegen beter weten in. En om 12.15u ontvlamt hij in een driftbui zo hevig (hij mag niet in het stoeltje van het winkelwagentje zitten) dat het mij niet meer lukt om hem en de boodschappen naar huis te dragen. Twee dames van in de 80 aanschouwen het tafreel, pakken resoluut mijn boodschappentassen uit mijn handen en commanderen. "We walk you home or to your car, whatever comes first, no worries at all." Het was een bijzondere optocht naar huis, Simon als Spiderman voorop op zijn loopfiets af en toe bezorgd omkijkend. Ik daarachter met een krijsende Tom vechtend op mijn arm, vergezeld door twee stralende oude dames die mij gered hadden van erger kwaad, sjouwend met onze zware boodschappen. Een foto moeten jullie helaas ontberen, ik vertrouw op jullie voorstellingsvermogen.
Thanks to Val en Deirdre (ik geloof dat ik dat verstond toen ze hun namen noemden....)
