Wachtend op onze chips bij de "beste" Fish and Chips van Bayside.
Zo langzaam maar zeker begint het sociale leven op gang te komen. Onze adressenlijst begint te groeien. We beginnen mensen te kennen op straat en maken praatjes. We maken afspraken voor koffie, lunch, borrel, spelen in de speeltuin. We tasten af. Anderen tasten ook af. Sociale netwerken bestaan al, daar kom je niet meteen tussen. En dat hoeft ook niet.
Vandaag hadden we (marit en de kinderen) een afspraak met de moeder van een meisje dat bij Isis op dansles zat. Een bijzonder verhaal. Ik had haar in totaal twee keer ontmoet bij dansles. Eigenlijk hadden we elkaar nauwelijks gesproken maar toch vond ik haar meteen al aardig. Bij de tweede en meteen laatste les voor de vakantie vertelde ze dat haar dochter ermee ging stoppen. Bij het weggaan kreeg ik een briefje met adres en telefoonnummer in mijn hand gedrukt. "Laten we nog eens iets afspreken." Ik was aangenaam verrast. Want als nieuwkomer verwacht je dat niet, en al helemaal niet als je iemand nog helemaal niet kent. We spraken af bij een sportschool en zijn samen gaan sporten. Gewoon, alsof we elkaar al jaren kenden. De kracht van de klik. Na de sport (ik had trouwens 3 dagen spierpijn, echt waar!), bij de koffie hebben we uitgevonden dat we een link hebben via onze mannen. Haar man heeft in Nederland een project van Bud overgenomen bij Genzyme toen Bud daar wegging..... Bud en haar man hebben elkaar overigens nooit ontmoet. En nu komen de vrouwen elkaar hier tegen. Dat is toch ongelooflijk. Bestaat toeval nu wel of niet?
Onze afspraak vandaag was met alle kinderen in de speeltuin. Helemaal zoals het hoort, kinderen spelend, moeders gezellig keuvelend. Uiteraard met koffie in bekers met een deksel, vers uit het cafe aan de overkant van de speeltuin. Als afsluiting van de gezellige ochtend zouden we frietjes gaan eten bij een Fish and Chips waar heel Bayside vol lof over spreekt. Vol verwachting togen wij naar deze bekende lokatie aan het strand. Ik op de fiets, tegen de wind in bij windkracht 6. Tom heeft het stof nog in zijn ogen. Bij deze geweldige Fish and Chips aangekomen was de wind inmiddels aangewakkerd tot windkracht 7. Na het bestellen bleek dat de chips waarschijnlijk nog ge-oogst en de vis nog gevangen moesten worden...... En dat met 5 hongerige kindjes keurig aan tafel. Een half uur verder, inmiddels windkracht 8, ging onze tafelpieper (dat dan weer wel) dat de frietjes klaar waren. Werd wel tijd want Isis had inmiddels een diepe afdruk op haar hoor van het ingespannen luisteren naar de pieper of er al geluid uit kwam.... Met de frieten vliegend om onze oren, wanhopig flesjes appelsap duwend in het parasolgat van de tafel zodat ze rechtop zouden blijven staan hebben we geprobeerd te begrijpen waarom dit de beste Fish and Chips van Bayside is. Misschien vanwege het uitzicht op het roestige gezonken schip net voor de kust (net niet te zien op de foto...)?
Of onze nieuwe, zo gekoesterde vrienden, nog een keer met ons op avontuur gaan.....?
