korte vakantie update

Holidays. So far. Overwhelming.

5 minutes of internet!!!!

Space and distance.

Wildlife, echidna, emu’s, kangaroos, wallibies, parrots, cockatoos, goana’s, too many to keep track.

Beautiful secluded beaches, only accessible through natural tunnels of rock.

Aboriginal history and values. Also pain and anger of what happened to their land, culture, county.

Happy faces of the childeren, exitement of camping in different places, adventures.

Walks, flowers, smells, rocks, fossils, delicious native fruits.

Swimmingpools (????).

Cold, hot (45C today!), Dry, dryer, driest.

Tiny villages. Remoteness.

Lovely people.

But above all we enjoy this beautiful country and this fantastic holiday on the secluded places of this beautiful country.

Voor iedereen,

GELUKKIG NIEUW JAAR!!!

op weg naar 2010

Lieve lezers van deze blog,

Op weg naar 2010 zijn we, en het is alweer bijna zover dat 2009 verleden tijd is. Wat gaat een jaar ontzettend snel voorbij!

Wij willen jullie hele gezellige kerstdagen en een gelukkig, vrolijk en gezond 2010 wensen. Deze blog gaat nu met vakantie voor een periode van ongeveer 4 weken. Daarna nemen we jullie weer mee in onze avonturen in Australie.

Wat we gaan doen? Kamperen! Vakantie houden. Genieten. We rijden naar Kangaroo Island waar we een paar dagen verblijven. Dan rijden we naar de Flinders Ranges, we bezoeken afgelegen delen van het Gawler Ranges National Park en lake Gairdner , gaan naar zeeleeuwen kijken in Baird Bay, willen kamperen aan de Murray River op weg naar Mildura waar het bijzondere Munga National Park bezoeken. Dit is in ieder geval onze verlanglijst, of we het allemaal gaan halen zal blijken tijdens de reis.

Mocht het meezitten verschijnt er misschien een blog tussendoor want ik zal de praatjes met jullie missen, maar de kans dat we een internetaansluiting vinden op een bush camping is niet heel groot ;-).

Veel lieve groeten van ons allemaal en jullie zijn in gedachten altijd bij ons.

Marit, Bud, Isis, Simon en Tom

Australisch toerisme

Vandaag van Bud een bijdrage voor de blog:

These were posted on an Australian Tourism Website and the answers are the actual responses by the website officials, who obviously have a great sense of humour (not to mention a low tolerance threshold for cretins!)

______________________________________________

Q: Does it ever get windy in Australia ? I have never seen it rain on TV, how do the plants grow? ( UK ).

A: We import all plants fully grown and then just sit around watching them die.

__________________________________________________

Q: Will I be able to see kangaroos in the street? ( USA )

A:Depends how much you've been drinking.

__________________________________________________

Q:I want to walk from Perth to Sydney - can I follow the railroad tracks? ( Sweden)

A: Sure, it's only three thousand miles, take lots of water.

__________________________________________________

Q: Are there any ATMs (cash machines) in Australia ? Can you send me a list of them in Brisbane, Cairns , Townsville and Hervey Bay ? ( UK)

A: What did your last slave die of?

__________________________________________________

Q:Can you give me some information about hippo racing in Australia ? ( USA )

A: A-Fri-ca is the big triangle shaped continent south of Europe. Aus-tra-lia is that big island in the middle of the Pacific which does not... Oh forget it. Sure, the hippo racing is every Tuesday night in Kings Cross. Come naked.

__________________________________________________

Q:Which direction is North in Australia ? ( USA )

A: Face south and then turn 180 degrees. Contact us when you get here and we'll send the rest of the directions.

_________________________________________________

Q: Can I bring cutlery into Australia ? ( UK )

A:Why? Just use your fingers like we do...

__________________________________________________

Q:Can you send me the Vienna Boys' Choir schedule? ( USA )

A: Aus-tri-a is that quaint little country bordering Ger-man-y, which is….Oh forget it. Sure, the Vienna Boys Choir plays every Tuesday night in Kings Cross, straight after the hippo races. Come naked.

__________________________________________________

Q: Can I wear high heels in Australia ? ( UK )

A: You are a British politician, right?

__________________________________________________

Q:Are there supermarkets in Sydney and is milk available all year round? ( Germany )

A: No, we are a peaceful civilization of vegan hunter/gatherers. Milk is illegal.

__________________________________________________

Q:Please send a list of all doctors in Australia who can Dispense rattlesnake serum. ( USA )

A: Rattlesnakes live in A-meri-ca which is where YOU come from.

All Australian snakes are perfectly harmless, can be safely handled and make good pets.

__________________________________________________

Q:I have a question about a famous animal in Australia , but I forget its name. It's a kind of bear and lives in trees. ( USA )

A: It's called a Drop Bear. They are so called because they drop out of Gum trees and eat the brains of anyone walking underneath them.

You can scare them off by spraying yourself with human urine before you go out walking.

Q:I have developed a new product that is the fountain of youth. Can you tell me where I can sell it in Australia ? ( USA)

A: Anywhere significant numbers of Americans gather.

__________________________________________________

Q:Do you celebrate Christmas in Australia ? ( France )

A: Only at Christmas.

__________________________________________________

Q: Will I be able to speak English most places I go? ( USA )

A: Yes, but you'll have to learn it first

een winters tafreel

Bij 40 graden is er buiten niet veel te doen. We blijven min of meer verplicht binnen. Isis heeft haar sprookjesbal op school als afsluiting van het jaar. Aan de kinderen zie je niet dat het in de hal ook 40graden is, zij hebben plezier voor 10. Alleen de rode wangen verraden dat de sauna temperaturen binnenkort worden bereikt. Ik neem Isis na het feest mee naar huis, ik heb geen zin om weer naar school te fietsen bij deze temperaturen en een keiharde hete tegenwind. De juf is blij en raadt alle ouders aan die op school zijn hun kindjes mee te nemen. De kinderen zijn moe, warm en ze mogen vanwege de zon niet buitenspelen op het schoolplein.

In huis hebben we alles potdicht gedaan om de warmte te weren. We knutselen wat aan de kerstkaarten die Isis persee zelf wilde maken, maar die natuurlijk helemaal niet af komen. En dan gaat de vrolijke kerst-cd aan en geven Isis, Simon en Tom met hun zonnebrillen op een dansvoorstelling. De Melbourne Shuffle is er niets bij vergeleken. Dat houden ze een half uur vol, nu mogen ze even voor de televisie hangen en kijken ze naar een sinterklaasfilm. Het is bijna een winters tafreel.

De voorstelling thuis

toch christmas carols

We waren ervan overtuigd dat we niet zouden gaan. Dat kwam omdat we ons niet hadden gerealiseerd dat de hele school aanwezig zou zijn. Dus onder zware sociale druk en met het lied van de rusty Holden ute onder onze arm, een picknick kleed, een keurig pak en het fototoestel gaan we om 18.30u naar school voor de Christmas Carols. We zijn laat want we komen uit het zwembad waar Isis tegenwoordig ook op de maandag zwemt. Dus de beste plekken zijn al weg. Eigenlijk zijn alle plekken al weg. We willen toch wat horen en zien dus gaan wij staan op de enige plek die er nog is, recht tegenover de ondergaande zon. Het maakt ons niet uit want we kunnen Isis goed zien en we staan zo dicht bij de kinderen dat we zelf het zachtste gefluister kunnen horen. We vinden het een prachtig schouwspel. Het voelt alsof we een rol in een toneelstuk hebben. Maar het is natuurlijk allemaal bloedserieus. De kinderen zijn allemaal in het wit met een kerstdekoratie. De ouders staan en zitten om de kinderen heen. De meeste ouders hebben kleden, stoelen, eten en drinken mee. Het is 26 graden en stralend weer. Op de achtergrond wuiven de eukalyptus bomen in een briesje. De schoolband speelt ongelooflijk vals maar wordt geprezen op potentieel talent. De kinderen zingen het ene kerstlied na het andere en vergeten soms hele paragrafen tekst waardoor er af en toe een serene stilte ontstaat, zacht opgevuld met de melodie van het muziekbandje dat ter ondersteuning meeloopt. Behalve "Silent Night" worden alle kerstliedjes op Australische wijze gezongen. Vol met zelfspot, grappen en grollen. Er zijn inmiddels twee kampen ontstaan op school. De tegenstanders van "kerst met een knipoog", en de voorstanders van wat humor. Een fikse botsing tussen de behoudende cultuur, en de aanhangers van de Australische droge humor zal niet voorkomen kunnen worden. Wij zijn nu al nieuwsgierig naar de Christmas Carols "playlist" van volgend jaar, welk kamp gaat er winnen?

Dat we dit allemaal meemaken maakt ons gelukkig.

Soms vragen we ons af hoe het kan dat we dit allemaal meemaken, hoe het mogelijk is dat we hier zijn. Hoeveel geluk we hebben. Dat het soms net is als alsof je wakker wordt uit een heerlijke droom, en de realiteit blijkt die droom te zijn.

Kortom, we zijn blij dat we zijn gegaan. Het was weer een hele ervaring ;-)

nieuwe winkel in weesp, nederland

Zaterdag is er niet zomaar een nieuwe winkel ge-opend in Weesp. Het is een bijzondere winkel, het is de winkel van mijn zus Inne. Eigentijdse brocante uit Belgie, Luxemburg en Frankrijk komt in deze winkel tot zijn recht. Prachtige serviezen, ouderwetse kwaliteit linnengoed, nostalgische bedden, en nog veel meer. Inne, gefeliciteerd met het waarmaken van een van je dromen. En iedereen die wat wil kopen in de winkel van het schitterende 17e eeuwse pand in Weesp, stuur even een mail naar info@innbrocante.nl, want de winkel is alleen op bepaalde dagen ge-opend.

koortsachtig

De weken van december zijn gehuld in een koortsachtige drukte van stress om kado's, het zo lang mogelijk gelovig houden van je kinderen (als je kind tot 12 jaar in de kerstman blijft geloven heb je het goed gedaan als ouder), kerstkaarten, kerstfeesten, kerstborrels en kerstgezang. Bij ons bestaat december uit Sinterklaas en daarna het koortsachtig voorbereiden van onze zomervakantie.

En uit Mientjes verjaardag vandaag. Van harte Mientje!!!

Simon probeert zijn wandelrugzak uit die hij van Sinterklaas heeft gekregen.

Simon heeft zijn laatste schooldag op de kleuterschool (3YO (year old) kinder), heel trots. In het nieuwe schooljaar gaat hij naar 4YO kinder.

Isis en haar vriendin vieren hun kerstfeestje op eigen wijze.

We kopen een auto. Hier wordt hij voor de overdracht onderworpen aan een kritische inspectie ;-)

Isis maakt haar eigen kerstkaarten voor de kindjes uit de klas.

Tom is in volledige aanbidding van Stijn omdat hij hulpkok mag zijn bij de BBQ.

Nadat we zaterdag een BBQ kerstdiner bij Stijn en Kristine eten, staan we zondag alweer bij ze in de tuin. Nu om onze tent een keer proef op te zetten. We hebben geen gebrek aan publiek ;-)

boodschappen doen met twee jongens

Iedereen die overweegt moeder/vader te worden en mij vandaag gezien heeft in de shopping mall zal zich twee keer bedenken.

Het begint allemaal zo vrolijk. We zijn al om 9.00u binnen en beginnen met het aanschaffen van een paar slippers want Simon blijkt zonder schoenen in de auto gestapt te zijn vanochtend. Op zijn opmerking "we zijn toch in Australie dan mag je atijd op blote voeten lopen" ben ik niet ingegaan. Dus strompelend op een paar te kleine crocks van Tom die ik meehad omdat Tom zijn regenlaarzen aan had gedaan (?????) lopen we een kinderwinkel binnen. Hij kiest slippers met afbeeldingen van giftige spinnen, dat krijg je als ze zelf mogen kiezen. De volgende missie is twee zonnebrillen voor de jongens met UV factor 400, omdat we de zon tegemoet gaan in de outback. Er is veel keuze maar de jongens stoppen niet met passen en meten totdat Simon er een heeft gevonden die goed bovenop zijn hoofd blijft zitten, en Tom exact dezelfde heeft als Simon. Ze zien eruit als twee boeven, de brillen zijn zo mogelijk nog groter dan hun gezicht.

Zo ver zo goed. We slaan nog wat spullen in om de chaos in ons huis wat te ordenen en weg te werken onder diverse bedden en gaan dan, 1,5 uur later, naar de RACV winkel (vergelijkbaar met de ANWB winkel) om lid te worden bij de RACV en om een autoverzekering af te sluiten. Op dat moment besluiten de jongens dat het genoeg is met het brave gedoe. Tom wringt zich uit de boodschappenkar die volgeladen is met opbergdozen en bungelt ergens tussen het stoeltje en de grond. Simon trekt zo hard aan zijn voet dat ik nog maar net kan voorkomen dat kar en al omgaan in de mooi uitgestalde kerstdekoraties.

Tegenover de winkel waar wij zijn zit een dierenwinkel met een puppy in de etalage. Die pup heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op de jongens. Simon is rustig en gaat lief kijken, maar Tom, onze button pusher, heeft in een mum van tijd door hoe hij het ingewikkelde sluitmechanisme open kan krijgen. Een zeer boze dierenwinkeldame staat rond te kijken bij welke moeder dit tuig hoort, dus ik ren de RACV winkel uit en spreek de jongens toe. Opdracht: "Alleen zitten, niet gillen en ZEKER niet de deur van de kooi openmaken." Ik probeer ze mee terug te nemen naar de bali bij RACV waar al mijn papieren liggen, klaar om getekend en betaald te worden. Uiteraard heb ik geen schijn van kans. Binnen vijf minuten zie ik ze heerlijk peuzelen aan een bos druiven die ze van de plank bij de groentenboer hebben gepakt. Ten einde raad geeft de RACV mevrouw de jongens een bal zodat ze rustig kunnen spelen. Dat maakt het alleen nog erger. Ze rennen nu buiten de winkel heen en weer en vragen aan iedereen die wil luisteren of ze footy met ze willen spelen. Met klotsende oksels en rode vlekken verlaat ik de RACVwinkel, pak Tom onder luid protest onder mijn arm, duw de hoog opgeladen kar met mijn andere arm en ga naar de groentenwinkel om de druiven te betalen en ter compensatie een paar nectarines te kopen. En ook dat had ik niet moeten doen. Tom presteert het om in een elektronica winkel een nectarinepit in de prachtige demo geluidsinstallatie te proppen terwijl ik op at moment probeer een electriciteitsconverter voor in de auto te kopen. En een lol dat de jongens hebben, helemaal als ze gierend van het lachen en rennend over de winkelpaden "wie komt er in mijn hokje" spelen. Ik word gek.......

Het is duidelijk dat het genoeg geweest is voor vandaag. Ik heb een ONTZETTENDE hekel aan winkelen, maar lach ondanks alles toch om de jongens. Het zijn draken maar ze hebben net zo'n hekel aan dat gewinkel als ik, dus geef ze eens ongelijk.

Karin vraagt net aan mij of er nog iets mis is gegaan vandaag. Volgens mij niet, tenminste als je niet meetelt dat

• ik de deadline voor het bestellen van schoolboeken op het nippertje heb gehaald,
• Tom een halve fles shampoo over een bijna slapende Simon heeft leeggegoten,
• ik al om 14.00u op een afspraak was die om 15.00u zou zijn en die om 14.55u werd afgebeld,
• de hele dag de zon scheen totdat ik op de fiets naar mijn afspraak ging en binnen 5 minuten de temperatuur 10 graden daalde en het goot van de regen,
• de pannekoeken zwart in de pan zaten omdat Bud thuiskwam met een net gewonnen enorme "Christmas hamper" die we natuurlijk alemaal moesten bewonderen,
• blijkt dat morgen al de laatste dag van de creche is voor de vakantie terwijl ik volgende week nog moet werken,
• ik vanavond niet helemaal opgedoft naar een moedersdiner ging ("het is in dat restaurant zoooo informeel, niemand gaat netjes gekleed") en de enige was in spijkerbroek.........

Maar eigenlijk valt dat wel mee. Behalve het eerste (van de puppy en het bevrijden daarvan) en dat laatste (van die spijkerbroek) heeft niemand wat gemerkt. Denk ik. En lijken we net een normaal gezin. Hoop ik.

;-)

hoogtij dagen

Kerstmis is hier Het Feest van Het jaar. Het is een ongelooflijk gezicht hoe de schappen in de winkels letterlijk leeggehaald worden. Zaterdag moest ik snel wat halen bij de shopping mall en de mensen stonden tot buiten de winkels in de rij voor de kassa. Karaoke sets en kniebeschermers voor steppers zijn uitverkocht. Net zoals een scala aan andere produkten. De recessie lijkt niet te bestaan, in ieder geval niet als je naar het winkelend publiek kijkt.

Wij hebben de kado's al achter de rug en we krijgen ook geen kestdiner visite dit jaar. Een ongelooflijke luxe aan tijd vinden veel mensen die gestressed hun kerst aan het voorbereiden zijn.

Dat betekent niet dat de dag niet gevuld is. Zo gevuld zelfs dat ik gisteren het kerstconcert van Simon vergat. En daar dus veel boze en ongelovige blikken en woorden van ouders voor in ontvangst moest nemen."Zoiets gebeurt je toch niet als ouder! " wordt me gezegd. In hun ogen ben ik een ontaarde moeder, die niet bij het kerstgezang van haar trots aanwezig is. Natuurlijk baal ik dat ik het vergeten ben. Maar ik dacht dat het concert op dezelfde dag als de "Christmas Party" was. En die party was vandaag geplanned, ik had keurig in de agenda gezet dat ik een "foodplatter" mee moest nemen.

Maar omdat gisteren het concert bleek te zijn, dacht ik dat de "Christmas party" dus ook al geweest was. En nam vervolgens geen eten mee vandaag. Weer een misser. De party was vandaag ...... en ik had dus niets bij mij. Gelukkig wordt dit vergeven omdat ik vorige week pepernoten met de klas heb gebakken. Daar kom ik goed vanaf.

Als dat alles was....vanochtend ging het mis toen ik Isis als fee naar school stuurde, voor een feeenbal dat volgende week woensdag pas plaatsvindt. Dus razendsnel weer naar huis gegaan om het normale uniform aan te trekken.

Wat is er aan de hand?

Ik weet het antwoord. Ik kan er niets aan doen, er moeten gewoon minder dingen georganiseerd worden. Of. Of zijn wij toe aan vakantie?

Ik denk het laatste. Nog even volhouden. Vrijdag de 18e heeft Isis haar laatste schooldag en hebben de jongens hun laatste crechedag.

En dan is het zomervakantie. We kunnen niet wachten.

rusty ute

Een rusty Holden ute is het niet geworden. Maar vandaag hebben we de knoop doorgehakt en besloten de lease-auto op te zeggen en een tweede hands 4X4 aan te schaffen. We hebben er heel wat gezien de afgelopen twee weken en ook een aantal testgereden. Vandaag hebben we de ware gevonden en zelfs gekocht. Een groot moment in ons avontuur hier in Australie. Wordt deze auto de slagroom op de taart? Wordt Australie nog verder voor ons ontsloten omdat we op ruige en onbegaanbare plekken kunnen komen? Is deze auto een van de sleutels van de deuren naar de schatten van dit continent? We hebben er hoge verwachtingen van en zijn zo blij als een kind. Dat het een afgeragde voormalige politie 4X4 is met een enorme roo bar en een gemotoriseerde trekkabel in de voorbumper maakt het alleen nog maar avontuurlijker. Hij bromt vrolijk met z'n dieselmotor als hij staat te wachten op moeilijke opdrachten. We zijn er nu al aan gehecht. Zaterdag gaan we hem ophalen..... We voelen ons blij en enorme geluksvogels dat dit kan. Laat het buitenspelen maar beginnen ;-)

De sleutel van de deur naar de schatten van dit eiland zit hem natuurlijk niet in een auto. Dat is onzin. Ik heb de regel gestolen van een Aboriginal schrijver die een prachtig boekje heeft geschreven over de geschiedenis en cultuur van Australie. Natuurlijk niet de geschiedenis die begint aan het eind van de 18e eeuw. Maar de geschiedenis van de oorspronkelijke bewoners van dit land, de Aboriginals. Het boekje is mij aangeraden door Emma en ik wil het zo snel mogelijk lezen. Het heet "Maybe tomorrow" en is geschreven door Boori Pryor. Hij noemt het boekje "the key to the door to the treasures of this island". Het is precies wat we nodig hebben om dit land verder te leren kennen en begrijpen.

aussie jingle bells

De uitnodigingen stromen binnen. Niet voor feestjes, maar voor alle uitvoeringen van kerstliedjes die op de verschillende lokaties gezongen worden. Van ons wordt gevraagd ook naar die lokaties te komen, de kinderen in het sereen wit gekleed. Vandaag krijgen we via school een lijst met liedjes voor het optreden maandagavond voor iedereen hier uit de omgeving. We worden geacht uit volle borst mee te zingen. Als we zouden gaan. We weten nu al dat dat niet het geval is. Maar toch wil ik jullie het Aussie Jingle bells niet onthouden:

Aussie Jingle Bells

Dashing through the bush in a rusty Holden ute,

Kicking up the dust, Esky in the boot.

Kelpie by my side, singing Christmas songs,

It's summertime and I am in my singlet, shorts and thongs.

oh! Jingle bells jingle bells jingle all the way

Christmas in Australia on a scorching summer's day

Hey! Jingle bells, jingle bells, Christmas time is beaut

Oh what fun it is to ride in a rusty Holden ute.

Engine's getting hot, we dodge the kangaroos

The swaggie climbs aboard, he is welcome too.

All the family is there, sitting by the pool

Christmas day in the Aussie way, by the bar-be-que

oh! Jingle bells....

Come the afternoon grandpa has a doze,

The kids and Uncle Bruce, are swimming in their clothes.

The time comes round to go, we take a family snap,

And pack the car and all shoot-through

Before the washing up, Oh!

oh! Jingle bells....

:-)

on-australische dagen

Tja, wat zijn dat eigenlijk. On-Australische dagen? En wie bepaalt of het on-Australisch is? Wij noemen het zo omdat er on-Australische dingen gebeuren de laatste dagen. En wij bepalen zelf dat we het on-Australisch vinden. Ookal moeten we toegeven dat het waarnemingsvermogen begint te vervagen tussen wat nu echt Australisch is en wat niet, er is al zoveel niet meer nieuw. Dit is heel treffend verwoord in een van de prachtige Sinterklaasgedichten die we hebben gehad. Ik citeer een stukje:

"Dik een jaar zitten jullie nu in Verweggistan

En dus is dit het tweede gedicht, wij zijn ervan

De heimwee is nu wel weg (toch) en de taalachterstand

(grotendeels) overwonnen

Zo dat je nu echt kan zeggen, het nieuwe leven is begonnen

Dat begin is filosofisch gezien meteen ook weer het end

Want aan nieuwheid raak je nu eenmaal ontzettend snel gewend

Op zoek naar nieuwe nieuwheid heeft dan ook geen enkele zin

Van het oude genieten is meestal het beste begin

etc...."

Aan nieuwheid raak je inderdaad ontzetten snel gewend. Maar nog steeds zijn dingen nieuw of anders en denken we een onderscheid te zien tussen on-Australisch en typisch Australisch.

Vol verwachting klopt ons hart, Sinterklaas vieren bij Nederlandse vrienden, afgelopen donderdag

Simon krijgt een bodyboard, 5 december

Kado's!

Ten eerste is er dit weekend natuurlijk het on-Australische Sinterklaas, dat we uitgebreid vieren. Inclusief verkleden, pepernoten en gedichten. Bij de Safeway (grote supermarkt) is er speculaas en ontbijtkoek! Ik kom zo in Nederlandse sfeer dat ik zelfs een pakje hagelslag meeneem. We vieren gezellig met elkaar en er zijn prachtige kadootjes en mooie gedichten.

Met een lach en een traan is het feest voorbij, het Sinterklaasjournaal afgelopen, de kadootjes uitgepakt. De traan omdat er geen schoen meer gezet mag worden vandaag, de lach omdat de favoriete kerst cd van Dirk Scheele eindelijk uit de kerstdoos gehaald mag worden. De ratio van een kind.....

On-Australisch blijkt het te zijn als je na een proefrit zegt niet tevreden te zijn met de auto. Ik vond bijvoorbeeld dat de 4x4 die we aan het testrijden waren niet goed reageerde op het stuur, met name niet bij snelle bewegingen. Die verkoopman was kwaad! Leest mij meteen de les door te zeggen dat ik zeker nog nooit een 4X4 heb gereden. En dat vond ik weer heel on-Australisch. De meeste mensen zijn hier altijd vriendelijk en beleefd.

Daar kopen we zeker geen auto!

Simon speelt buiten footy met zijn nieuw gekregen Feijnoord broek en shirt. Hij glimt van trots. Footy spelen met een shirt van een andere club dan je eigen favoriete Footy club is heel erg niet-Australisch.

Nog meer dit weekend? Ja. We zijn niet in de rij gaan staan om een kerstboom aan te schaffen. De meeste mensen hier hebben dit weekend de boomgekocht en versierd. Ook wij moeten er aan geloven, maar onze boom is van hout en staat netjes in een doos te wachten tot het zover is. En "dat het zover is" is bijna ben ik bang. De druk loopt op nu bijna iedereen de kerstkransen op de deur heeft hangen en de boom opgetuigd voor het raam heeft staan. Nog een paar dagen en de Grote Strijd om wie de mooiste verlichting heeft begint.

Nog meer on-Australischheden tijdens de circusvoorstelling van Isis vandaag. Vanmiddag is de generale repetitie en ik ben een van de hulpmoeders om al het jonge volk in het gareel te houden. Het is een chaos van ongekende orde. Bijzonder on-Australisch. Geen checklisten waar kinderen worden ingeschreven bij aankomst, geen keurig op banken zitten wachten tot iemand aan de beurt is. Alle artiesten zitten bij elkaar en wachten op hun beurt om te oefenen. Het is rommelig, niemand van ons en van de kinderen weet precies wat de bedoeling is, wat we moeten doen. Gelukkig weten de trainers het uitstekend, dus in de chaos wordt de repetitie toch moeiteloos gedraaid. Lijkt. Er is verkeerde muziek. Er ontbreekt een trampoline. De draaiende bordjes act gaan voor hun beurt. Maar er is veel gelach. De trainers geven hun energie en enthousiasme mee met de kinderen. We mogen zelfs foto's maken. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt in de tijd dat we hier zijn. En de voorstelling? Die loopt op rolletjes. We genieten van alle van plezier en inspanning glimmende gezichten. Het gespannen en serieuze gezicht van Isis. We zijn zo ontzettend trots als ze in de trapeze hangt en rondjes draait boven het podium. We hebben de avond van ons leven en geen schouwburg had vanavond tegen dit schouwspel opgekund. Juist omdat het niet 100% vooraf was geregisseerd.

Een on-Australisch weekend dus. Tenminste voor zover dat mogelijk is als je in Australie woont, je boodschappen doet en met vegemite thuiskomt, de mensen spreekt, de zwemles volgt waar je kind eerst crawl leert voor schoolslag, een cotton-tail spin zich heeft genesteld in het slot van het hek van ons voortuintje, Simon een body board voor Sinterklaas heeft gekregen. On-Australisch in Australie, nee, eigenlijk bestaat dat niet.

Bud en Tom in de speeltuin een sinterklaas kado aan het uitproberen

Generale repetitie van de circusschool

De bordjesact

Isis klimt in de trapeze

Het zit erop

mooiste dag van het jaar

Tom en Simon helpen pepernoten in zakjes doen op het kleuterschooltje.

"Mam, dit is de mooiste dag van het jaar" zegt Simon vlak voor hij naar bed gaat. Ik vraag hem waarom dat zo is maar hij antwoordt dat zelfs mamma's niet alles hoeven te weten. Daar ben ik mooi klaar mee.

Ik heb wel een vermoeden waarom het de mooiste dag is in zijn ogen. Vandaag bereikt Simon een mijlpaal door voor het eerst voor de klas te staan.

Toen het vanmiddag eindelijk zo ver was dat we naar zijn schooltje zouden gaan had hij er plotseling helemaal geen zin meer in. Hij wil niet meehelpen, geen Zwarte Piet muts op, niet naar school. Wat wil je dan? Niets niets niets. Hij is vreselijk zenuwachtig, en dat terwijl hij er al dagen enthousiast over praat en aan iedereen die het wil horen vertelt dat het zelfs in de krant van zijn school staat. Het enige dat we gaan doen is pepernoten bakken maar hij denkt dat alle ogen op hem gericht zullen zijn.

Aarzelend komt Simon nadat de eerste 6 kinderen aan de beurt zijn geweest, tevoorschijn geslopen. Hij heeft zijn handen al gewassen en draait stilletjes en secuur zijn pepernoten. Niemand let speciaal op hem dus dat is een geruststelling. Hij is al veel opener als hij met 1 van de juffen de gebakken pepernoten in de zakje gaat doen, en het helpt dat Tom erbij staat. Hij draagt daarna overal zijn zakje pepernoten mee naartoe en bewaakt het met zijn leven.

Dan moet ik gaan vertellen over Sinterklaas, dat doe ik samen met de twee poppen die ik bij mij heb. Hij staat helemaal achteraan en komt voor geen prijs naar voren. Maar als ik hem na een paar minuten naar voren roep komt hij toch. En neemt dan zelfs de Pietenmuts van mijn hoofd om hem zelf op te zetten. Hij is zo vreselijk trots en blij over zijn eigen overwinning dat het bijna pijn doet om te zien. Doet veel uitbundiger dan anders mee met de kerstuitvoering oefening die na het Sinterklaasverhaal volgt.

De mooiste dag van het jaar. Ontroerend.

Isis met haar sleutel. Ze moet zich bedwingen om niet breeduit te lachen.

Isis heeft ook een mooie dag op school, ze verdient vandaag een sleutel voor "get along". Samen met de rest van de klas omdat ze zo goed de kleuterschoolkinderen hebben begeleid die in het volgend school jaar naar prep gaan. Isis is trots. Alle kinderen stralen. Het krijgen van een sleutel is een zeer prestigieuse aangelegenheid. Ik ben blij voor ze. Tot nu toe heeft pas 1 kindje uit hun klas eerder een sleutel gekregen. En dat in een heel schooljaar. Isis zweeft als een elf naar huis na school. Het gewicht van die sleutel is van haar schouders is gevallen. Zij heeft er nu ook een. Ze heeft het goed gedaan. Heerlijk.

En Tom? Die krummelt overal tussendoor. Doet gewoon mee alsof hij overal bijhoort. Applaudiseert voor de klas van Isis, maakt pepernoten alsof hij het dagelijks doet, en fietst op de aanhangfiets naar huis. Hij is 2 maar gedraagt zich als 5..... Soms frustrerend voor hem als hij zich opgesloten voelt in het lijf van een tweejarige. Maar hij is ook blij. Blij dat hij met alles mee mag doen en niet met een speen in zijn mond in een kar hoeft zitten wachten tot hij weer verder gereden wordt. Zoals we dat heel veel zien bij kinderen van die leeftijd.

Het is een mooie dag van het jaar vandaag.

De voorstelling met Sint en Piet en Simon

voorbereidingen

Daar zit ik dan. Het is alweer bijna 23.30u. Het was een drukke dag vandaag. Bud begint vroeg met werken want hij heeft de haal- en brengdienst met de kindjes in de middag. Ik heb de brengdienst in de ochtend. Isis naar school, de jongens naar Jo, de oppasmoeder. Even boodschappen halen bij de supermarkt. De jongen bij de kassa vraag vriendelijk of ik nog iets leuks heb gedaan dit weekend. Dit weekend? vraag ik verbaasd en heb het gevoel dat ik heel ver terug moet denken. O ja, dit weekend. Waar bemoeit hij zich eigenlijk mee? Toch geef ik een beleefd antwoord. Gewoon, omdat dat zo hoort. Ja hoor, het was een prima weekend......

Thuis nog even snel wat werk voorbereiden en de lijst klaarleggen voor de "haal en brengdienst" van vanmiddag. Het wordt een primeur voor Bud dus een duidelijke lijst van op welke tijd hij waar moet zijn, en wat hij voor wie mee moet nemen, is niet overbodig.

Tegen de tijd dat ik met alles klaar ben schrik ik. O nee, het is al 11.30u en om 12.00u moet ik op kantoor zijn voor een belangrijke vergadering met klanten die speciaal uit Sydney komen. Met de auto kan ik niet, die heeft Bud nodig. Met de fiets haal ik het niet op tijd, zo hard fietsen lukt nooit. Met de trein kom ik ook veel te laat. Gelukkig is vlakbij het station een taxi standplaats waar ik naartoe hol om zo snel mogelijk te kunnen vertrekken. Er komt net een taxi aangereden en precies op tijd sta ik voor de deur van het kantoor. En het is nog hartstikke goedkoop ook. Dit ga ik vaker doen, wat een luxe!

Om 20.00u loop ik ons huis weer binnen. Bud heeft het goed voor elkaar. De kindjes liggen op een oor, voor mij staat er eten klaar. Wow, zo'n dagje werken wil ik vaker. We kletsen bij en dan moet ik weer aan de slag.

Morgen gaan we bij Simon op school pepernoten bakken en het Sinterklaasverhaal vertellen. Simon mag verkleed komen. In voorbereiding op het feestje van morgen zit ik pepernootzakjes te knippen en te plakken. Een sticker van een mijter erop, en dat 27 keer.

Ik maak pepernotendeeg en bak een paar pepernoten op proef, ik ben mijn recept van vorig jaar kwijt! Dus met een nieuw recept moet ik even proefdraaien, stel je voor dat het misgaat.... Ik mis Janske die vorig jaar hier was en meehielp. Maar ik gebruik de kruidenmix die ik van Janske heb gekregen toen we in september Nederland waren. Het hele huis ruikt nu naar pepernoten. De proef is gelukt. Morgen moeten we het met 25 kinderen herhalen. Ik ben benieuwd. Simon heeft beloofd dat hij zoveel mogelijk zal helpen. Ik laat het jullie weten wat ervan terecht is gekomen.

wisselvallig

Vrijdag, onweer op komst

Wisselvallig. We hebben de afgelopen 4 dagen te maken gehad met extreme onweersbuien, regen, storm, hitte, stof. De stad kreunt onder de wisselingen van het weer die ongeveer ieder uur plaatsvinden. Ook dit weekend lukt het niet om de tent uit te proberen. In tegenstelling tot Emma en Mark die dapper de voorspellingen trotseren en er dit weekend gewoon op uit trekken. We zouden misschien samen gaan. Naar Somers op het Mornington Peninsula. Ik heb het gevoel dat we ze in de steek laten, maar we zien het niet zitten om in onweersbuien op een camping te staan met een tent waarvan we de opzet perikelen nog niet kennen.

Dus we besteden ons weekend tussen de buien door anders. We gaan zoals altijd zwemmen, krijgen dan ontbijters op visite, mensen die we bij de zwemles hebben leren kennen. En we zijn op zoek naar een nieuwe auto. We willen de lease auto de deur uit doen en vervangen voor een 4x4 auto. We zijn tenslotte in Australie, en ookal wonen we in de stad, we zijn dol op "buitenspelen". Als er een land is waar je echt een four wheel drive nodig hebt is het hier.

We hebben er al een paar gezien en we zijn er heel enthousiast over. Als het gaat lukken om er een te kopen wordt het pas echt buitenspelen. We voelen ons plotseling volwassen, maar tegelijk ook zo blij als een kind. Zou het echt gaan gebeuren? Er zijn meer onverharde wegen in Australie dan verharde wegen, en het gebied waar we op vakantie naartoe gaan is nu eenmaal beter te bezichtigen als je niet op de rechte asfaltweg hoeft te blijven.....

Smaken? We zoeken naar een goede tweede hands Toyota Landcruiser of een Mitsubishi Pajero. Behalve dat die als beste staan aangeschreven voor het trotseren van het Australische klimaat en de wegsituaties, hebben die ook twee extra stoelen achterin. Als we dan bezoek hebben hoeven we niet altijd een auto te huren maar kunnen we makkelijk met meer onderweg.

Vandaag rijden we 30km naar het oosten van de stad om een paar tweedehands auto dealers te bezoeken en auto's te kijken. Door de stromende regen rijden we daarna naar Somers, 80km naar het zuiden, om toch nog Mark en Emma te ontmoeten en te kijken wat we hebben gemist de afgelopen nacht ;-). We komen aan als het net weer droog is en zij hebben ingepakt. We gaan wandelen!

Isis, Mabel en Simon klimmen op het strand van Somers, Mornington Peninsula

Somers is een verrassend mooie plek die aan de andere kant van het peninsula ligt van waar de meeste mensen naartoe gaan. We kijken uit op Phillip Island, zien in de verte Nobbies liggen, de rots waar een kolonie zeehonden woont. Het water is helder. Er zijn wat mensen in de verte aan het kite-surfen en aan het zeilen. Het is een plaatje uit een boek. Mark verzucht tevreden dat dit het mooiste stukje is dat hij op een uur rijden van de stad heeft gezien. En Bud en ik zijn het er helemaal mee eens. Niet ver en toch zo ongerept. Hoe is het mogelijk.

We wandelen over het strand, de kindjes vermaken zich met rennen, spelen, klimmen. Zeilbootjes zeilen zo het strand op bij een kleine jachthaven. Een kitesurfer speelt met de aanwakkerende wind.

Tom

Een welbestede zondagmiddag

We rijden aan het eind van de middag terug naar de stad. En spreken af op Half Moon Bay voor Fish & Chips. Ondertussen is het weer grijs geworden, zelfs een beetje koud. We waaien bijna de pier af als we even naar Red Bluff willen kijken, de rode rotsen van Bayside. Mark en Emma wanen zich in Engeland. Fish and Chips eten onder een afdak terwijl het buiten stormt en regent.

Dit is Melbourne. Alles kan.

Terug in de baai, Red Bluff in de laatste namiddagzon.

Nu is het zondagavond. We maken ons op voor de week. Isis, Simon en Tom liggen knock-out in bed te slapen. Ik moet morgen werken, Bud ook. Er is creche, Isis moet naar school. Het wordt een hele drukke week. Maar diep in ons hart verkneukelen wij ons. Nog maar drie weken en dan is het vakantie! En tegen die tijd is de wisselvalligheid weer voorbij. Dan wensten we dat het goot van regen.........

hoe 50AUD te verdienen

Heel simpel kan je hier 4 keer per jaar 50 dollar verdienen. Hoe? Door je vier keer te melden voor de "altijd gezellige working bee" bijeenkomsten op school en kleuterschool.

Vandaag was het weer zo ver. Nu op school bij Simon. Speciaal georganiseerd in de avond zodat je niet apart oppas hoeft te regelen. Je wederhelft kan thuisblijven. Of je nu de hele dag gewerkt hebt of niet, je partner 's avonds een vaste sportavond heeft, of een teleconferentie. Daar denkt niemand aan. Of wel, maar dan blijf je gewoon thuis. Zoals de meeste mensen vandaag. We waren met 4! En ik maar denken dat de sociale druk om te komen schoonmaken ontzettend groot is. Alleen mensen die komen helpen om wat extra taken te verrichten krijgen 50 dollar terug van het betaalde schoolgeld. Ik begrijp helemaal niets van die opzet. Als het bestuur geen working bees meer organiseert en in plaats daarvan een professioneel bedrijf inhuurt om regelmatig goed schoon te maken heeft iedereen daar toch veel meer aan? Gebruik daar dan die 50 dollar per persoon voor. Bovendien gebeurt het schoonmaken dan misschien wat beter.

De school van Simon bestaat uit een ruim vrolijk lokaal, een enorme tuin, een grote opbergruimte, een keuken met alles erop en eraan, een grote was/wc en kapstokruimte en een kantoor. Het wordt gedurende de week door vier verschillende klassen benut. De schoolleiding werkt vanuit Het Kantoor.

Wij ouders moeten vanavond een lijst afwerken van dingen die extra schoongemaakt moeten worden. De gewone dingen worden door de dagelijkse schoonmaker onder handen genomen. Ik begin met de ramen (terwijl ik steeds denk dat ik dit liever thuis zou doen). Makkie met de spuitbus. Volgende opdracht. Het Kantoor. Binnen 5 minuten sta ik weer buiten. Daarvan heb ik 2 minuten gebruikt om mij een weg naar binnen wurmen door alle papieren, boeken, stapels knutselvoorbereidingen voor kerst, twee computers, een enorme printer en alle zonnehoeden die nog verkocht moeten worden. Mijn opdracht luidt "dust and/or wipe all surfaces and sweep floor". Daar gebruik ik de overgebleven 3 minuten voor. Er is nauwelijks surface zichtbaar. Alles is bezaaid met papieren en rotzooi. Voorzichtig verplaats ik wat spullen. Haal een doekje over het vrijgekomen buroblad. Pikzwart. Mmmm, ik denk niet dat ik hier aan ga beginnen. Er is namelijk geen beginnen aan. Dit kantoor moet eens goed onder handen genomen worden. Ik veeg een beetje over de 10cm plank en tafelblad die vrij zijn. Haal een laag van 3cm stof van de printer, veeg om de stoelen (het staat zo vol dat ik de stoelen niet kan verplaatsen) en vraag dan voorzichtig aan iemand anders wat de criteria voor schoonmaken zijn. Degene aan wie ik het vraag komt even kijken. "Prima hoor, niets meer aan doen. No worries."

Dan borstelen we in de keuken 100 vliegen weg uit de vensterbank. Verdelgen wat kakkerlakken die uit de keukenkastjes komen. En nu weet ik het zeker. Ik ga een officieel, formeel, tienvoudig, op schrift gesteld verzoek tot verandering direkt bij de "president" van de school indienen om dit in de toekomst anders aan te pakken. Dan maar gezien worden als een brutale Nederlander die helemaal niet begrijpt hoe het systeem werkt. Ik zal het netjes doen, volgens alle regels die er zijn en ik zal "safety first" als belangrijkste argument gebruiken om een drastische verandering in het schoonmaaksysteem in gang te zetten.

Niemand kan meer 50 dollar verdienen met een working bee. Hierdoor wordt de school schoner dan ooit tevoren. Zou het werken, of is het te simpel?

grof vuil

Twee keer per jaar wordt in Melbourne het grof vuil opgehaald. Je krijgt twee weken van tevoren een folder in de bus met de criteria waaraan het grof vuil moet voldoen. Een dag later zie je de eerste spullen al staan in de brede grasstroken die zich tussen de stoep en de weg bevinden. In de twee weken die volgen wordt het voller en voller. In de folder staat uitdrukkelijk dat het verboden is om spullen mee te nemen. Maar inmiddels zijn we erachter dat mensen juist hun spullen zo snel mogelijk buiten zetten zodat iedereen die iets wil hebben dat mee kan nemen. We kennen mensen die prachtige fietsen, opblaaszwembaden, zonneschermen en kinderstoelen hebben die uit het grof vuil komen. Ik heb al verlekkerd naar een schitterende spiegel staan kijken die uit een oud huis kwam. Een barst in de spiegel maar de lijst is prachtig. Helaas wist ik toen nog niet van de ongeschreven regel dat de spullen zijn om mee te nemen. En ik ben nogal van de geschreven regels en had net de folder gelezen.... Volgende keer beter. Gisteren fietste ik met de kinderen heen en terug van het zwembad. Een kleine 3km door de straten van de suburb. Omdat ik eigenlijk ziek was ging dat maar tergend langzaam. Tot groot genoegen van de kinderen die ruim de tijd hadden om op te sommen wat ze allemaal zagen en wat ze graag mee naar huis zouden willen nemen. "Mooie houten stoelen, een kindertafeltje, Drie!! stofzuigers, een partytent, een poppenkledingkastje, een eettafel, een tuinset, een barbie, bloempotten, een bank, een luieremmer neeeeeeee en en en...". Er zijn kapers op de kust. Mensen op fietsen met grote rugzakken struinen het grof vuil af op zoek naar bruikbaar spul en stoppen ongeneerd om dingen te onderzoeken, uit elkaar te halen en mee te nemen. Een oude eend, knalgeel, rijdt langs. Helemaal volgeladen, en een enorme lading spullen op het dak in een net gebonden. De touwen die het net aan de auto vastmaken gaan door de ramen naar binnen. Wat zonde dat ik mijn camera net nu niet bij mij heb!

Vanaf vandaag wordt het grof vuil opgehaald door de vuilnisdienst. Bij ons zijn ze nog niet geweest maar er staat nog maar bar weinig bij. Volgende keer gaan wij ook op jacht, je kan er je huis mee vullen. Alsof we nog niet genoeg hebben ;-)

eddie, bob en mario

Eddie

Eddie, Bob en Mario spelen dit weekend de hoofdrol in ons gezin. Vrijdagavond begint met Eddie. Eddie Vedder, de zanger van Pearl Jam. Terwijl de kinderen bij Kristine pannekoeken eten en de boel op stelten zetten vier ik samen met Bud en Stijn dat het vrijdag is, dat Pearl Jam optreedt en dat ik een beslissing heb genomen. Stijn zit al in het Etihad stadion als Bud en ik aan komen lopen. Bud en ik zijn eerst even wat gaan eten bij de South Bank Foodcourt. Super praktisch, totaal sfeerloos maar o zo gezellig. Het is lang geleden dat wij samen uit zijn geweest dit was perfect. We lopen knus de ruim 2 km van Southbank door het centrum van Melbourne naar het Etihad Stadion. Er kunnen ca. 50.000 mensen in het stadion en er zijn ca 45.000 mensen die een kaart hebben gekocht. De stemming is goed en er zijn vooral veel mensen van onze leeftijd, de "de oudere jongeren" zeggen wij met veel zelfspot. Wij komen binnen om een moment dat Ben Harper aan het afronden is. Klokslag 20.30u begint Eddie Vedder met zijn band en vanaf de eerste minuut spat de energie van het podium. Wow. Ookal is het een megastadion, en zitten wij een eind van het podium, we zitten er middenin. We lachen voor het concert begint om de waarschuwingen,"For your own safety no moshing, crowd surfing or bad language allowed". Of iets dergelijks. We zijn er inmiddels aan gewend, safety first. Een recensie op een andere blog van het concerthttp://thesilvertongueonline.com/?p=3431 verwoordt hoe wij het optreden beleven. Inclusief de dronken buurman :-). We hebben een heerlijke avond vol met geweldige opzwepende en ontroerende muziek van een band die samen met ons ouder begint te worden. We voelen ons op onze plek. We voelen ons jong.

Bakker Bob en Bakker Tony, vader en zoon

Nog een uurtje

Zaterdag is alles anders. Zijn we weer de verantwoordelijke ouders. We werken het zwemprogramma af. Ruimen dan de chaos in huis op, halen ijs voor de koelbox, onze koelkast heeft het vrijdagochtend begeven. We kunnen ons inmiddels helemaal verplaatsen in vroeger, toen er nog geen koelkasten bestonden. Verrassend hoe snel een melkfles explodeert als die niet gekoeld staat en als het in huis 35 graden is.......... De zakken ijs die je overal kan halen en onze superisolerende nieuwe kampeerkoelbox bieden een prima tijdelijke oplossing. Als we de aankoopbon van de koelkast kunnen vinden, kunnen we ook een monteur laten komen die het ons mogelijk maakt weer terug te keren in het heden. Een werkende koelkast blijkt een enorme luxe te zijn.

Maar eigenlijk maken we ons er niet echt druk om. We zijn veel meer in de ban van de sluiting van de bakkerij. We gaan om 11u afscheid nemen. We hebben tekeningen bij ons, kaarten en champagne. Het is een emotioneel gebeuren. Bakker Bob huilt aan een stuk door. Tony laat af en toe een traan. We krijgen koffie, een taartje, de kindjes een blikje fanta. En dan mogen we achter in de bakkerij gaan uitzoeken. Bakblikken, deegkommen, vormpjes, spatels, koekvormen. Een kilo amandels. Honderd kartonnen taartbodems. Ik probeer Bob voorzichtig te vertellen dat ik wel van cake bakken houd, maar dat ik thuis geen bakkerij heb. Maar hij wil het niet horen. Een meelschep, 50 christmas cake vormpjes. Een afwasteil, een opbergdoos. En zo voorts. En allemaal te vies om aan te pakken. Het is geen enkel probleem om het spul mee naar huis te dragen, alles is zo plakkerig dat het aan elkaar vasthangt. Als we dat hadden geweten in dat jaar dat we dagelijks brood haalden......... We krijgen het adres van Bob en Tony vraagt of we zijn vader nog eens gaan opzoeken. Natuurlijk doen we dat! En als Bob wat later staat af te wassen in de bakkerij en ik tegen hem zeg dat hij naar de mensen moet gaan die zijn gekomen om afscheid te nemen zegt hij, "they are my customers, you are my friends". Een bijzonder stel, Bob en Tony. We zullen ze vreselijk missen. De rest van de middag blijven we lekker thuis, Pearl Jam op de achtergrond, koken voor bezoek dat we krijgen, kijkend naar de onheilspellende luchten die over de baai aan komen waaien. Het gaat regenen. Eindelijk. De dreiging van de zwarte lucht is een welkome afwisseling met de dreiging van de hitte, de droogte en de bosbrand risico's.

Simon en Mario

Vandaag staat in het teken van Mario. Sint is zaterdagnacht langsgekomen om wat in de schoenen te stoppen. Omdat ik vorige keer niets in mijn schoen had gekregen waren de kindjes uitzinnig van vreugde. "Mam, ook een kado voor jou!" We horen hun opgewonden kreten boven in de woonkamer terwijl wij net bezig zijn op te staan. Het toppunt van vreugde vindt plaats in Simon die een Nintendo krijgt met een Mario autorace spelletje. Hij schreeuwt het uit van geluk. Het zit hem mee want het giet de hele dag van de regen. Dus langer dan normaal mag hij spelletjes doen. Binnen 10 minuten heeft hij het onder de knie en waar wij de gebruiksaanwijzing nog lezen, heeft hij de eerste 3 levels al doorlopen. Zijn ooms Jorrit en Maurice, vervente Playstation spelers met een voorkeur voor autoracespellen, kunnen blij zijn, de volgende keer dat we komen hebben ze er een medespeler bij. Ben ik bang.

Aan ons nu om de regels op te stellen voor het gebruik van het spelcomputertje. Mario beheerst vandaag alles in huis. Waar Isis makkelijk haar Nintendo opzij kan leggen, lijkt Simon al helemaal verslaafd. En met een intens gelukkig gezicht zit hij vanavond op de rand van zijn bed, samen met Bud, om hem uit te leggen hoe het werkt. Nu is Bud zelf aan het oefenen zodat hij morgen met Simon mee kan praten. Zegt hij. Maar ondertussen zit hij fanatiek zelf te sturen en begint te heftig mopperen als hij niet een race wint. Waar moet dat heen.....

Tom helpt Bud het water in de koelbox te vervangen voor ijs.

Zakgeld verdienen

Het enige wat voor Simon werkt vandaag om hem af te leiden van het spel, is het doen van een karwei waar hij wat extra zakgeld mee kan verdienen. Zilverpoetsen. Hij heeft een 1/2e seconde nodig om na te denken of hij dat wil: "Dan kan ik gaan sparen voor nog een spelletje" roep hij enthousiast terwijl hij zich op te poetsdoeken en het zilver stort. Isis helpt uitbundig mee. Voor een centje doen ze alles. Bud en ik staan er versteld van wat de kinderen eigenlijk allemaal kunnen als ze willen.

Eddie en Bob, tot ziens!

Mario, welkom!