Eddie
Eddie, Bob en Mario spelen dit weekend de hoofdrol in ons gezin. Vrijdagavond begint met Eddie. Eddie Vedder, de zanger van Pearl Jam. Terwijl de kinderen bij Kristine pannekoeken eten en de boel op stelten zetten vier ik samen met Bud en Stijn dat het vrijdag is, dat Pearl Jam optreedt en dat ik een beslissing heb genomen. Stijn zit al in het Etihad stadion als Bud en ik aan komen lopen. Bud en ik zijn eerst even wat gaan eten bij de South Bank Foodcourt. Super praktisch, totaal sfeerloos maar o zo gezellig. Het is lang geleden dat wij samen uit zijn geweest dit was perfect. We lopen knus de ruim 2 km van Southbank door het centrum van Melbourne naar het Etihad Stadion. Er kunnen ca. 50.000 mensen in het stadion en er zijn ca 45.000 mensen die een kaart hebben gekocht. De stemming is goed en er zijn vooral veel mensen van onze leeftijd, de "de oudere jongeren" zeggen wij met veel zelfspot. Wij komen binnen om een moment dat Ben Harper aan het afronden is. Klokslag 20.30u begint Eddie Vedder met zijn band en vanaf de eerste minuut spat de energie van het podium. Wow. Ookal is het een megastadion, en zitten wij een eind van het podium, we zitten er middenin. We lachen voor het concert begint om de waarschuwingen,"For your own safety no moshing, crowd surfing or bad language allowed". Of iets dergelijks. We zijn er inmiddels aan gewend, safety first. Een recensie op een andere blog van het concerthttp://thesilvertongueonline.com/?p=3431 verwoordt hoe wij het optreden beleven. Inclusief de dronken buurman :-). We hebben een heerlijke avond vol met geweldige opzwepende en ontroerende muziek van een band die samen met ons ouder begint te worden. We voelen ons op onze plek. We voelen ons jong.
Bakker Bob en Bakker Tony, vader en zoon
Nog een uurtje
Zaterdag is alles anders. Zijn we weer de verantwoordelijke ouders. We werken het zwemprogramma af. Ruimen dan de chaos in huis op, halen ijs voor de koelbox, onze koelkast heeft het vrijdagochtend begeven. We kunnen ons inmiddels helemaal verplaatsen in vroeger, toen er nog geen koelkasten bestonden. Verrassend hoe snel een melkfles explodeert als die niet gekoeld staat en als het in huis 35 graden is.......... De zakken ijs die je overal kan halen en onze superisolerende nieuwe kampeerkoelbox bieden een prima tijdelijke oplossing. Als we de aankoopbon van de koelkast kunnen vinden, kunnen we ook een monteur laten komen die het ons mogelijk maakt weer terug te keren in het heden. Een werkende koelkast blijkt een enorme luxe te zijn.
Maar eigenlijk maken we ons er niet echt druk om. We zijn veel meer in de ban van de sluiting van de bakkerij. We gaan om 11u afscheid nemen. We hebben tekeningen bij ons, kaarten en champagne. Het is een emotioneel gebeuren. Bakker Bob huilt aan een stuk door. Tony laat af en toe een traan. We krijgen koffie, een taartje, de kindjes een blikje fanta. En dan mogen we achter in de bakkerij gaan uitzoeken. Bakblikken, deegkommen, vormpjes, spatels, koekvormen. Een kilo amandels. Honderd kartonnen taartbodems. Ik probeer Bob voorzichtig te vertellen dat ik wel van cake bakken houd, maar dat ik thuis geen bakkerij heb. Maar hij wil het niet horen. Een meelschep, 50 christmas cake vormpjes. Een afwasteil, een opbergdoos. En zo voorts. En allemaal te vies om aan te pakken. Het is geen enkel probleem om het spul mee naar huis te dragen, alles is zo plakkerig dat het aan elkaar vasthangt. Als we dat hadden geweten in dat jaar dat we dagelijks brood haalden......... We krijgen het adres van Bob en Tony vraagt of we zijn vader nog eens gaan opzoeken. Natuurlijk doen we dat! En als Bob wat later staat af te wassen in de bakkerij en ik tegen hem zeg dat hij naar de mensen moet gaan die zijn gekomen om afscheid te nemen zegt hij, "they are my customers, you are my friends". Een bijzonder stel, Bob en Tony. We zullen ze vreselijk missen. De rest van de middag blijven we lekker thuis, Pearl Jam op de achtergrond, koken voor bezoek dat we krijgen, kijkend naar de onheilspellende luchten die over de baai aan komen waaien. Het gaat regenen. Eindelijk. De dreiging van de zwarte lucht is een welkome afwisseling met de dreiging van de hitte, de droogte en de bosbrand risico's.
Simon en Mario
Vandaag staat in het teken van Mario. Sint is zaterdagnacht langsgekomen om wat in de schoenen te stoppen. Omdat ik vorige keer niets in mijn schoen had gekregen waren de kindjes uitzinnig van vreugde. "Mam, ook een kado voor jou!" We horen hun opgewonden kreten boven in de woonkamer terwijl wij net bezig zijn op te staan. Het toppunt van vreugde vindt plaats in Simon die een Nintendo krijgt met een Mario autorace spelletje. Hij schreeuwt het uit van geluk. Het zit hem mee want het giet de hele dag van de regen. Dus langer dan normaal mag hij spelletjes doen. Binnen 10 minuten heeft hij het onder de knie en waar wij de gebruiksaanwijzing nog lezen, heeft hij de eerste 3 levels al doorlopen. Zijn ooms Jorrit en Maurice, vervente Playstation spelers met een voorkeur voor autoracespellen, kunnen blij zijn, de volgende keer dat we komen hebben ze er een medespeler bij. Ben ik bang.
Aan ons nu om de regels op te stellen voor het gebruik van het spelcomputertje. Mario beheerst vandaag alles in huis. Waar Isis makkelijk haar Nintendo opzij kan leggen, lijkt Simon al helemaal verslaafd. En met een intens gelukkig gezicht zit hij vanavond op de rand van zijn bed, samen met Bud, om hem uit te leggen hoe het werkt. Nu is Bud zelf aan het oefenen zodat hij morgen met Simon mee kan praten. Zegt hij. Maar ondertussen zit hij fanatiek zelf te sturen en begint te heftig mopperen als hij niet een race wint. Waar moet dat heen.....
Tom helpt Bud het water in de koelbox te vervangen voor ijs.
Zakgeld verdienen
Het enige wat voor Simon werkt vandaag om hem af te leiden van het spel, is het doen van een karwei waar hij wat extra zakgeld mee kan verdienen. Zilverpoetsen. Hij heeft een 1/2e seconde nodig om na te denken of hij dat wil: "Dan kan ik gaan sparen voor nog een spelletje" roep hij enthousiast terwijl hij zich op te poetsdoeken en het zilver stort. Isis helpt uitbundig mee. Voor een centje doen ze alles. Bud en ik staan er versteld van wat de kinderen eigenlijk allemaal kunnen als ze willen.
Eddie en Bob, tot ziens!
Mario, welkom!
