We kennen mensen die we al "omze oude buren" kunnen noemen . Wij vinden dat het klinkt alsof we hier al jaren verblijven en volledig geworteld zijn. Echter, de vehuiscultuur is hier iets anders dan in Nederland. Huurcontracten gelden over het algemeen voor een jaar en worden dan steeds stilzwijgend met een maand verlengd. Besluit de huisbaas terug te komen dan heb je twee maanden om een andere plek te zoeken. Vaak verhuizen mensen ook als hun jaarcontract is afgelopen, gewoon omdat ze iets anders willen of omdat ze niet het risico willen lopen om verplicht te moeten verhuizen op een ander moment.
Onze oude buren, Paul en Alison, zijn in september verhuisd naar een aangrenzende suburb en we missen ze echt. Charlie, hun dochter is onze oppas. Paul en Alison werken allebei maar we kwamen elkaar altijd tegen. Of belden elkaar als er weer een aardschok was of de gasdruk van het fornuis niet eens voldoende was om een ei te bakken. "Vielen bij jullie ook de schilderijen van de muur 5 minuten geleden? Kan je even het gas controleren, ik kan weer eens niet koken.....Weet je dat er een zwerver voor je garagedeur bivakkeert?". Zulke gesprekjes waren dat. Heerlijk gesprekjes om te kunnen voeren in aanvulling op de langere en diepere gesprekken. Gelukkig komen ze dit weekend voor een barbie en het is als vanouds. Toch is het gek dat je elkaar kan missen al is de afstand dat je van elkaar bent slechts met 5 kilometer toegenomen. Zij wilden absoluut een foto van ons vieren op hun blog om ons voor te stellen aan hun familie vrienden in Engeland. En ik heb beloofd dezelfde foto ook op onze blog te plaatsen om hun voor te stellen aan onze familie en vrienden aan de andere kant van de wereld. Bij dezen.
Het is niet het enige bezoek dat we hebben dit weekend. Fiona en Dave komen onverwacht langs met een zelfgebakken chocoladecake om ons te bedanken voor de "burenhulp" die we hebben geleverd toen 1,5e week geleden hun derde zoon Evan werd geboren. Finn zit bij Isis in de klas en is een goede vriend van haar. Ze spelen voortdurend "bruiloftje"........wat dat betekent? En Joel is Simon's beste vriend waar hij regelmatig uren mee doorbrengt. Zij leren elkaar woorden in de twee verschillende moedertalen. Joel helpt Simon geduldig bij zijn Engels "No, that is not correct, you have to say it like this!" en Simon leert Joel Nederlands en de eerste woorden die hij koos waren "school" en dank je.
Finn en Joel
"Oude buren" Paul en Alison bij ons.
Bij ons kwam hij niet op bezoek vandaag, maar we hebben het wel van heel dichtbij meegemaakt. De intocht van de Sint. Een dag later dan in Nederland, en op de computer, maar voor de impact maakt het niet uit.
Zoals ik al eerder schreef geloven onze kinderen niet in Sinterklaas. Maar tegelijkertijd ook weer wel. Een mooi voorbeeld is vanavond aan tafel. We hebben het over de intocht en ik vertel dat nu het moment is aangekomen om hun schoen te zetten. Als een haas wordt er getekend en Isis schrijft met haar tong uit haar mond een prachtige brief aan de Sint. Toch weten ze precies wie de kadootjes in de schoenen doet. En dat er geen vreemde kerel ons huis binnen zal komen.
Ik pak de Bert en Ernie neptelefoon, bel Sinterklaas en voer een heel gesprek. Inclusief de gebruikelijke onderbrekingen die we ook vaak via Skype hebben. Ik vertel Sint dat de kinderen heeeeeel lief zijn geweest en de kindjes kijken mij bewonderend aan. Dat ik een beetje jok en daardoor misschien geen kadootje in mijn schoen krijg zorgt ervoor dat ik stijg in hun achting. Dan geef ik de telefoon aan Tom en zeg dat Sint iets met hem wil bespreken. Tom neemt het gesprek naadloos over........... Later bellen we nog met Zielepiet, een van de Pieten uit het Sinterklaas journaal en nu voert Simon een meesterlijk gesprek met hem.
We gaan op in het spel en de kinderen vinden het spannend en levensecht en zingen uit volle borst de liedjes die Sinterklaas heeft gevraagd toen hij aan de telefoon was.
Onze schoenen staan klaar.
Simon beeldt tijden het lied "zie de maan schijnt door de bomen" een wuivende boom uit.
En Isis is in hetzelfde lied de maan in de hemel.
Het is hier heel warm. Bloedheet. Maar dat maakt voor de kindjes niet uit voor het sinterklaasgevoel. Tom hangt het hele weekend al aan mijn broek om te vragen wanneer we nu eindelijk pepernoten gaan bakken.
Op het bericht dat er geen sinterklaasjournaal is morgen, vinden ze dat heel begrijpelijk. Op zondag moet Sint toch ook naar het strand net als alle andere mensen. En dan is het zijn vrije dag dus kan hij niet gefilmd worden om de volgende dag op televisie te komen........
