berichtje van Isis

Isis: "Kijk eens hoe hoog ik spring! We waren met Joel, Finn en Fiona op het strand vanmiddag. Uhm....we hadden iemand bekends gezien van Simon zijn sport. We hadden daarna thuis frietjes gegeten, die had Fiona gehaald. Het waaide heel hard in de speeltuin, maar niet zo hard op het strand. We hadden een grote kwal gezien, blauw. En Joel en Finn gilde keihard om de kwal. Nadat Fiona wegging, gingen we rusten. Ik heb nog even in fotoboekjes gekeken. Er was een boek van duiken, en er was een boek van Marit en Bud op vakantie, ik was toen nog niet geboren, en van sneeuw. Toen heb ik nog een spel gedaan van Rosalie. En nu gaan we eten. Daaaag." Van Isis

Grappig berichtje in de krant

One of four bottlenose dolphins creates a stir in the Yarra near the Swan Street bridge. Photo: Justin McManus

Bridie Smith

June 30, 2009

The lower Yarra might not be every Melburnian's idea of a fishing spot, but try telling that to a hungry dolphin.

Drawn up the brown river by the prevalence of bream, four bottlenose dolphins spent the afternoon feasting and frolicking as surprised cyclists, rowers and office workers looked on.

Visiting from Port Phillip Bay, the four swapped saltwater for fresh and travelled as far up the river as Herring Island, between South Yarra and Richmond. They particularly enjoyed the area around Swan Street bridge.

Dolphin Research Institute executive director Jeff Weir said the mammals had been sighted as far up as Punt Road in the past, and had been seen in the Maribyrnong River recently.

But he said dolphins in metropolitan waterways was unique for such a large city. "Sydney Harbour lost their resident bottlenose dolphins years ago," he said. "What we've got here is special. There really aren't many places in the world where you've got 4 million people living around the waterway where these sorts of things still happen."

VAKANTIE

De beelden zeggen genoeg......

prioriteiten

1) sollicitatie de deur uit voor 5 juli

2) meer slapen

3) minder achter de computer

4) speelkamer weer toegankelijk maken

5) huis opruimen en vooral schoonmaken

6) formlieren afmaken voor een huurbod op een ander huurhuis

7) fout in de belastingpapieren corrigeren :-(

8) huiswerkopdrachten voor Isis overzichtelijk in een map

9) fruitvliegenplaag oplossen

10) tekeningen van de kinderen sorteren en opsturen

11) boodschappen

12) en nog duizend andere dingen

Om de eerste 4 punten waar te kunnen maken heb ik geen tijd gemaakt om de blog bij te schrijven. Prioriteiten stellen is moeilijk, in ieder geval voor mij. De afgelopen weken is het niet gelukt om een strak plan te maken en dat te volgen zodat er ook daadwerkelijk iets gedaan wordt. Ik had het gevoel geleefd te worden door de logistiek van de dag, tussen het halen en brengen van de kindjes momenten te vinden om iets concreets uit mijn handen te krijgen. De dagen racen voorbij en ik hol erachteraan.

Vrijdag was de maat vol. Nu is het afgelopen. Vrijdagochtend ben ik altijd vrij en meestal ga ik na Isis afgezet te hebben op school, naar de sportschool. Vrijdag niet, werk aan de winkel. Administratie op orde maken, naar het postkantoor om spullen te versturen. Opruimen, een Mount Everest aan was wegstrijken. Jongens ophalen. Lunchen bij Mafia Bob, de smoezeligste bakker van Australie maar in de ogen van de jongens de allerbeste plek op de wereld om een "chocolate" te drinken en een broodje te eten. We leiden de vakantie in. Term 2 is afgelopen. Isis halen we vlak daarna op, ze is eerder vrij omdat de vakantie begint. We lopen naar de supermarkt omdat de kinderen boodschappen mogen doen voor het avondeten. Ze kiezen voor frietjes, bloemkool en een reuzesalade (keuze van Isis). Daarna een tijdschriftje voor de vakantie uitzoeken in de boekwinkel. En dan VAKANTIE!

Zaterdag wordt de laatste zwemles van deze term afgerond. Vol overgave doen de kinderen aan het eind van de les een extra lange matrun. Vanaf de kant rennen ze over matten over het water om aan het eind met een enorme duik of sprong te water te gaan. De laatste mat wordt als een halve boog omhoog gehouden, de kinderen rennen ernaar toe, glijden met hun buik over de boog en worden vervolgens achterover gelanceerd. Isis deed het niet, Simon daaraantegen maakte een enorme duik achterover het water in. Wow!!!!

De zaterdag vliegt verder voorbij met het doen van praktische dingen. Ik ga met Isis naar de winkel om prioriteit 4 waar te kunnen maken. We kopen grote plastic dozen en een ladekastje voor knutselspullen. Drie grote mappen om voor alledrie de kinderen schoolopdrachten, rapporten, behaalde diploma's en kunstwerken in op te bergen. De rest van de dag besteden we aan de speelkamer. Om 17.00u is het leed geleden, de zooi opgeruimd en alle werkjes ge-ordend. Kunnen we het zo houden? Om het te vieren eten we tomatensoep (keus van Tom) en tosties uit het tosti ijzer dat we van Kristine en co. hebben geleend nu zij 4 weken in Belgie zijn (keuze van Simon). Wat er nog over was van de dag hebben we prioriteit gegeven aan prioriteit 1, 2 en 3 ;-).

Vandaag verder met de klussen. Maar we beginnen met een ontbijt dat ik en de jongens gaan halen. Uiteraard hadden Mafia Bob en Mafia Tony zich verslapen (zoals bijna iedere zondag) zodat als wij om 07.15u de winkel binnen lopen, de broodjes nog in de oven zitten. We worden vriendelijk verzocht om even te wachten aan het Smoezelige Tafeltje. Waar we een kop koffie en natuurlijk weer twee chocolademelkjes krijgen toegestopt. Bij het weggaan beslist de bakker voor ons dat we vandaag pizza eten, hij duwt ons een groot stuk brooddeeg in onze handen van het brood dat hij net de oven inschuift. Het is geen wonder dat de jongens altijd hier naartoe willen. Die man drijft gouden handel sinds wij hier wonen....of lijdt hij juist verlies???

Dan is de dag toch echt begonnen en moeten we serieus aan de slag. Simon, Isis en Bud gaan naar de Wavespool (=het golfslagbad), Tom en ik poetsen het huis en ruimen verder op. We hebben de muziek hard aan en hebben reuzelol. Mijn belangrijkste taak is te voorkomen dat Tom het huis zo uitbundig sopt dat we een nieuwe houten vloer moeten leggen....

En nu is het zondagavond. Morgen is het vakantie. Het huis is opgeruimd, de adminstratie gedaan, het formulier voor het huurhuis klaar om ingeleverd te worden.

Vanaf morgen kunnen we los om iedere minuut van de vakantie optimaal te gebruiken. De kinderen hebben heel veel plannen en hebben net hun eigen verlanglijst gemaakt.

Hierop staat:

We willen:

1) naar de dierentuin

2) naar de shopping mall

3) wafels bakken in het wafelijzer

4) een fietstocht maken en picnicken

5) naar Phillip Island

6) met Puffing Billy

7) naar het kantoor van Bud met de trein

8) een nieuw bed voor Tom kopen

9) computerspelletjes doen

10) naar de bibliotheek als er voorgelezen wordt

11) naar de kindertuin in de botanische tuinen

12) naar het Melbourne museum

13) naar een circus

14).........

Mijn mond hangt open en mijn oren tuten. De kindjes houden niet op met de opsommingen van wat ze allemaal willen doen. En dan weten ze nog niet eens dat ik al een paar speelafspraken heb ingepland. En die staan helemaal niet op hun verlanglijst.....

Ik zal morgen met de lijst gaan zitten en ze proberen bij te brengen wat "prioriteiten stellen" betekent :-).

Tom aan het schoonmaken en Tom aan het nadenken bij het spel "ik heb een dier en mijn hoofd en jij moet raden welke het is"

een dagje uit

(Excuses aan degenen die een eerste versie van dit verhaal hebben gelezen, het zat vol met fouten. Dat kwam omdat ik, terwijl ik aan het schrijven was, in slaap viel achter de computer. Sorrie!)

Met afgunst en met de nek aangekeken werd ik vrijdag gekozen om mee te gaan naar de Werribee Zoo met de klas van Isis. Schoolreisje. Wel educatief natuurlijk. Twee moeders mogen mee per klas. En ik word uitverkoren.

Wij moeten vandaag eerst Simon naar de opvang brengen, twee extra kinderen mag ik niet meenemen op deze schoolreis. Simon is natuurlijk teleurgesteld maar met de vakantie voor de deur heb ik hem beloofd dat wij ook een keer naar de dierentuin gaan.

Vijf moeders staan te wachten in de klas, hopend dat er nog een plek vrijkomt of over is. En jawel, er is een plek extra dus er kan een moeder extra mee. Ze is zo blij als een kind. Alle lunches zitten in een grote wasmand, de fruit/groenten snackjes in een andere. De sfeer is vrolijk.

Keurig in de rij lopen de kinderen doodstil naar de bus. De stilte moet omdat in de grote zaal de wekelijkse assembly plaatsvindt, en dan moet het op school muisstil zijn. De rij waarin de kinderen lopen is voorbepaald, iedereen heeft zijn eigen plek. Ook als 's ochtends de "roll call" wordt gedaan in de klas wordt altijd dezelfde volgorde aangehouden. De kinderen roepen dan om de beurt hun naam, razendsnel na elkaar. De juf vinkt aan op de roll wie er is. Het is een ontroerend gezicht.

Om de beurt gaan de kinderen de bus in, ze zijn vrolijk en uitgelaten maar weten zich te beheersen. Het valt me op hoe streng er op gelet wordt dat er niet gekeet wordt. Iedere keer, en dat is niet vaak, als er teveel lawaai is zegt de juf "everybody listen, we have to talk. Remember how we talked about our manners?" Het antwoord van de klas in koor: "Yes Ms McMillan"

De Werribee Zoo is een prachtige dierentuin ongeveer een uur rijden bij ons vandaan. Het is een nagebouwde Afrikaanse Savanne en er wonen vooral veel dieren die ruimte nodig hebben zoals leeuwen, cheeta's, zebra's, giraffen, neushoorns en nijlpaarden. Maar ook een kudde bisons (Afrika?), kangoeroes van Kangaroo Island en een paar emu's.

Als de bus is aangekomen gaan de kinderen eerst een fruitpauze houden aan de picnictafels. Het is een schitterende dag. Daarna meteen weer in de rij, op naar de leeuwen. We hebben het geluk dat een vader van een van de kindjes in de klas van Isis leeuwen- en hoefdierenverzorger is in de Melbourne Zoo. Hij heeft ook jaren in Werribee Zoo gewerkt en leidt de klas rondt met passie. De kinderen zijn vol van respect voor deze man die alles weet over dieren.

Het is natuurlijk leuk om naar de dierentuin te gaan. Maar het is niet de bedoeling dat er tijd "verdaan wordt", nee, integendeel. Er moet geleerd worden.

Dit betekent dat we een educatieve wandeling maken langs een aantal dieren. Niet tussendoor spelen hoor, stel je voor! Bij de leeuwen kunnen we door een enorme glaswand kijken naar de plek waar de leeuwen liggen te slapen. Je zou denken dat de kinderen dit een prachtig gezicht vinden. Echter, de aandacht gaat volledig uit naar de safari jeep die er staat met zijn neus dwars door het ruit. De vragen die ze stellen aan Howey, onze "gids" gaan over "kan je deze auto reparen", " hoe werken deze kookspullen", "kan je tegen een leeuw aanrijden". Allemaal heel leerzaam ;-)

Na een uur lopen en kijken is de klas moe maar ze moeten nog even doorzetten. De nijlpaarden zijn nog niet aan bod geweest. We kruipen door hoog gras en de kinderen moeten woeste dierengeluiden trotseren die uit het struikgewas klinken. Niet allemaal zijn ze evengoed bestand tegen het levensechte gegrom, gekwaak en gebrul.

We komen na 1,5uur wandelen terug bij de picnicplaats om te lunchen. Daar is maar 10 minuten voor, want de safaribus staat te wachten om ons mee te nemen de vlakte op. De meeste kinderen redden het niet om hun lunch op te eten, ze komen zelfs niet halverwege. Dus na nog haastig een paar happen genomen te hebben lopen ze weer in het gareel, achter de juf aan naar de bus. Er wordt niet gemopperd, dit is de opdracht dus dit wordt gedaan.

De safaribus is een spektakel. De weg is authentiek hobbelig gemaakt en we rijden zelfs door een rivier. Tijdens het rijden wordt er uitgebreid uitgelegd welke dieren we zien, hoe het ervoor staat wat uitsterven betreft en wat ze zoal eten. De kinderen mogen vragen stellen. De handen worden voortdurend opgestoken. En iedereen stelt hetzelfde soort vragen, steeds opnieuw. Heeft de gids net uitgelegd hoeveel een zebra eet, wordt er gevraagd "Hoeveel eet een zebra"? Heeft de gids net verteld dat een nijlpaard planten eet, wordt er gevraagd "eet een nijlpaard groenten" En zo door. "Hoe groot zijn de tanden van een neushoorn", "Hoe lang is de tong van een giraffe?", "Lusten zebra's mandarijnen", "Waarom zijn zebra's zwart-wit gestreept"?

Bij terugkomst van de safari kan er even een plaspauze ingelast worden, daarna begint meteen het dierenonderwijs in een apart klaslokaal. Hier mogen de ouders niet bij zijn.

Om 14.15 komen de kinderen de klas weer uit. Volgens Isis hebben ze het gehad over boomkikkers en sugargliders en hoe je lekkere hapjes voor apen kan maken.

En dan gaan we weer naar de bus, op weg naar huis. De bus is zo warm dat er binnen 10 minuten 7 kinderen bijna zitten te braken. Ik vraag de chauffeur de verwarming wat lager te zetten en dat lost een heleboel potentiele ellende op :-). De kinderen willen natuurlijk zingen maar dat mag alleen met zachte stemmen. Om exact 15.14u stopt de bus weer bij school. In de informatiebrief stond dat de bus om 15.15u terug zou zijn. Hoe doen ze dat toch?

De inmiddels uitgehongerde kinderen vallen aan op hun overgebleven lunchzakjes. De juf deelt rapporten uit. En dan zit de schooldag erop. Wij gaan nog even spelen in de speeltuin van school omdat Simon nog opgehaald moet worden van zijn schooltje, en dat kan pas om 16.30h.

Als we Simon ophalen zien we een stralend koppie met een spiderman gezicht. Ze hebben geschminked. En ze hebben gingermans gebakken en versierd. Simon heeft ook een heerlijke dag gehad. Hootepunt van zijn dag? Wafeltjes eten bij Kristine tussen de middag en op de fiets van Isis naar school fietsen.

En Tom? Die doet gewoon mee alsof alles de gewoonste zaak van de wereld is. In de safaribus heeft hij even een tukje gedaan. Voor de rest loopt hij mee, zingt mee en doet mee.

Wat wordt de volgende helpersopdracht voor ouders? Ik ben benieuwd. Maar ik denk dat ik alleen nog een keer meega als het niet educatief verantwoord is ;-)

twee netwerkgesprekken!

Het is gelukt! Je moet inderdaad bellen en overal rondbazuinen dat je wil werken. Ik heb twee netwerkgesprekken met CEO's kunnen afspreken voor de komende twee weken. Ik ben blij :-). Een baan is weer een stapje dichterbij. Vandaag heb ik ook nog gesproken met een manager van een ontzettend interessante afdeling bij de overheid: The department of innovation, technology and regional development, divisie science en technology. Daar mocht ik mijn CV naartoe sturen en dat heb ik natuurlijk meteen gedaan. Op deze afdeling worden de policies gemaakt die bepalen welke initiatieven genomen mogen worden, en welke worden gesubsidieerd op het gebied van wetenschap en technologie (hier zit ook gezondheidsonderzoek en biotechnologie bij). Dit allemaal om de economische groei te bevorderen. Interessante leads.

Het laatste nieuws.

Isis gaat morgen voor het laatst naar dansles. Ze wil iets dynamisch doen en niet meer baletten. Voorstellen die ze had waren de "gymnastics" op school en de circusschool. Met "gymnastics" (een soort acrobatiek) is ze vandaag begonnen, dit is in de lunchpauze op school. Voor de circusschool staat ze vanaf vandaag op de wachtlijst.

Simon wil nu uiteraard ook stoppen met zijn sport en wil ook naar de circusschool. Dat kan wel maar we weten nog niet of er plek is. Ik ga proberen hem eerst op een oefenles te doen voor hij beslist dat dit echt is wat hij wil voor de komende maanden.

Tom wil nu ook wel eens wat anders gaan doen behalve zwemmen en zeurt mij de oren van mijn hoofd dat hij naar een eigen clubje wil. Hij moet nog even wachten tot hij 3 is. Ik heb hem overgehaald om meer te oefenen met fietsen zodat we samen fietstochtjes kunnen gaan maken. Wilskrachtig als hij is oefende hij de hele middag en legde hij vanavond de eerste 2 meter af zonder hulp op de fiets van Simon. Hij roept trots tegen mij "ik ben er bijna klaar voor Maritje"..... Ik voorzie weer een paar weken van blauwe plekken en builen (voor Tom) en stress (voor mij)........

Bud was om 18.30u thuis! En heeft voor het eerst in weken op een doordeweekse dag met ons meegegeten. Dat was gezellig!

"do not disturb"

Eigenlijk hadden we dat het hele weekend moeten zeggen "do not disturb". Want op zondagavond moet het af, de belastingaangifte voor Nederland. Op 1 juli moet de papierwinkel binnen zijn in het belastingkantoor in Heerlen.

We doen ons best prioriteiten te stellen.

Vrijdagavond bereiden we een beetje voor maar zijn we moe van de week. Dan zaterdag, kinderen zwemmen. Opruimen. Boodschappen doen. De gewone zaterdagdingen. Toetjes voorbereiden die wij gaan meenemen naar de "Nederlandse avond". Appeltaart, poffertjes, vlaflip. Om 16.10u komen we aan bij Jacqui en Paul, Australiers die twee jaar in Nederland hebben gewoond. Uiteraard is verder iedereen er al. Lindy en Allan, hebben ook in Nederland gewoond, Marjan en Gert-Jan, Nederlanders die hier al 7 jaar wonen. Als je om 16.00u afspreekt ben je er ook. We zijn nog steeds niet helemaal op deze stiptheid ingesteld.

Het is een fantastische middag en avond. Iedereen heeft iets meegenomen om te eten. De kinderen (9!) gedragen zich als lammetjes in de speelkamer en voor de gigantische televisie. Het is ontzettend leuk om nieuwe mensen te ontmoeten die op dezelfde golflengte blijken zitten. Van Lindy en Allan wisten we dat natuurlijk al, maar de rest kenden we nog niet.

De Australiers onder ons wilden weer eens Nederlands oefenen, maar uiteraard werd er nauwelijks een woord Nederlands gesproken. We hebben erg gelachen om elkaars eigenaardigheden waarvan jezelf niet in de gaten hebt dat het anders is. Wie verwacht nu dat het heel ongewoon is om slagroom te kloppen met suiker. Of om geen eigen drank mee te nemen naar een feestje of eten zoals dit. Of om niet te vragen of je met je schoenen aan mag rondlopen in huis. We leren een heleboel, bijvoorbeeld dat je hier meestal niet een huis koopt om er te gaan wonen, maar als "investment property". Dat komt omdat je de rente die je betaalt over de hypotheek mag aftrekken van de belasting als je dat huis verhuurd, anders niet. Veel mensen blijven hier dus huren terwijl ze soms 2 of meer huizen bezitten. De avond ging razendsnel voorbij.

Vanochtend staat Lindy al vroeg voor de deur, ze was gisteren vergeten de belastingformulieren en toelichting die wij aan haar hadden uitgeleend mee te nemen. En wij hebben natuurlijk een deadline. Uiteraard is het gezellig en blijft Lindy tot 10.00u. Dan moeten we rennen voor de afspraak met de overburen. We gaan fietsen. Op z'n Australisch, wat wil zeggen dat zij volledig in racefiets tenue zijn gehesen. Wij hebben onze gewone spullen aan, tenslotte gaan we niet ver, althans, dat vinden wij. Isis en Simon willen zelf fietsen dus we besluiten naar de speeltuin in Black Rock te gaan, 3 km verderop. De kinderen moeten nodig grotere fietsen hebben, het is bijna niet te doen voor ze om de kleine wielen en zonder versnellingen de route af te leggen. Maar ze doen het en vol trots. Zij spelen in de speeltuin, wij halen take-out koffie. "Latte, skinny latte extra hot, long black with little water, medium latte extra hot two sugars" luidt de bestelling. Een jaar geleden dacht ik nog dat mensen een geintje met mij uithaalden als ze dit mij lieten halen, nu weet ik dat dit de manier is om hier je koffie te bestellen. En owee als het niet goed is, dan wordt de koffie meteen teruggestuurd.

Om 13.00u zijn we weer thuis, en omdat er nog poffertjesbeslag van gisteren over is blijven de buren nog poffertjes eten. Bud en ik kijken elkaar aan, moeten we niet aan het werk? Maar dit is natuurlijk veeeel leuker. Om 15.00u zijn we weer op onszelf. En is het even rustig in huis. Precies een half uur, dan staan om de beurt de kleine vrienden op van hun middagslaap. We zijn voor een keer heel makkelijk en planten ze voor de televisie met een dvd en een bak chips. Ze weten niet wat hen overkomt! Uiteraard houden ze het niet meer dan een half uur vol, dan moet er natuurlijk weer gespeeld en gekeet worden. Bud en ik zijn dan nog niet eens halverwege het formulier. Bud ploetert voort terwijl ik snel eten maak. We maken hapjes en die zetten we op de kleine tafeltjes neer. We kunnen niet anders, de grote tafel ligt bezaaid met papieren, mappen, de computer. Een kreunende Bud op een stoel, voorovergebogen over de papieren, een diepe rimpel boven zijn neus. Maar het mag de pret voor de kinderen niet drukken. Zij zien alleen dat het anders is en anders is per definitie leuk! Hun favoriete staat eten op tafel. Ze vallen meteen in hun rol en spelen restaurantje. Ze maken in het vergiet een grote salade van speelgoed fruit en groenten. Isis pakt pen en papier en neemt de bestellingen op. Simon schept de bordjes vol. Tom eet, terwijl ik de kaars nog aan het aansteken ben, alvast het halve bakje olijven leeg. "Geeft toch niet Maritje, die zijn toch speciaal voor mij?" Zoals gewoonlijk ontaardt het geheel in een gezellige chaos die ik na afloop snel probeer op te ruimen terwijl Bud voorleest en de meute in bed schuift. Snel snel snel aan de slag, het moet af.

En nu is het gelukt. We zijn opgelucht. De schone was zit als sinds gisteren in de machine, een enorme wasmand met te strijken was staat midden in de kamer. We kunnen onze belafspraken van vanavond niet nakomen. Er ligt een sollicitatie te wachten op een brief. We moeten de formulieren invullen om een huuraanbod te doen op een ander huis. We moeten ....... nog zoveel......... Maar het is af. Pffff. Hoe doen mensen dat toch om alles op tijd af te hebben, altijd op tijd ergens te zijn, keurige kinderen te hebben zonder modder, zand of melksnorren. Geen slierten mieren op de tafelpoten te hoeven verdelgen, de krant van zaterdag ook op zaterdag kunnen lezen in plaats van op de dinsdag na het weekend.....

Eigenlijk zouden we moeten zeggen "no worries". Maar ik haal opgelucht adem dat we af hebben wat echt af moet en noem dit weekend het weekend van "just-in-time management". En dat het niet helemaal netjes is in huis, dat ziet gelukkig verder niemand ;-)

Maar, volgende keer misschien toch iets beter plannen........

Het kinder restaurantje in de kamer

Bud met zijn neus in de papieren

vrijdag

Ons strandje voor ons huis, onbegrijpelijk dat er verder niemand is!

Vrijdag is meestal de beste dag van de week. Het weekend in vooruitzicht.

De jongens kijken alweer dagen uit naar de creche. Isis is blij omdat ze op deze dag altijd een "lunchorder" mag meenemen. Dit is geld in een papieren zakje waarop staat geschreven wat ze van de kantine wil kopen. Isis kiest altijd voor een slurpee. Fruitsap met gecrushed ijs en een rietje.

Bud mag in casual naar zijn werk en koopt op vrijdag altijd bij de deli een lekker broodje voor lunch. Dit in plaats van zijn boterhammenpakketje dat hij trouw iedere ochtend maakt. Ik heb de ochtend vrij om te werken aan werk. Wat ik vandaag niet heb gedaan. Ik ben naar de kapper geweest, het was hard nodig. Op de fiets van Bud naar de sportschool geweest. Hij reed vanzelf, wat een verschil met de "vrachtwagen" waar ik mijzelf en de kinderen mee verplaats! Boodschappen gedaan. Het is sinaasappel en appelseizoen. Ik verbaas me over de prijzen van dit fruit. Een net van 5 kg sinaasappels kost 1 dollar. Twee kilo zalige appels 2 dollar. Hoe kunnen de telers hier nu nog wat aan verdienen?

Tussendoor nog een netwerkgesprekje gedaan met een link naar een interessant persoon. Dit weekend cv opsturen en dan weet ik of ik een keer mag komen praten.

Vanmiddag zijn de jongens thuis. We lunchen in de zon op het terras. Het is prachtig weer. Nadat ze hebben gerust nemen we de walking wagon, pakken een picnicje in en gaan Isis van school halen. Om daarna meteen door te gaan naar het strandje voor ons huis. We sluiten af met fish en chips bij de patatjeswinkel, zoals Simon de fish 'n chips winkel noemt.

Bud is zoals gewoonlijk laat, hij kan nog net de laatste pagina van "Beer en Egel" meeluisteren voor de kindjes gaan slapen. Daarna moet die arme jongen zijn eigen eten gaan halen. Ik bak ondertussen een appeltaart voor morgen. Dan gaan we eten met twee Australische stellen en een Nederlands stel die heel graag weer eens Nederlands willen praten. De Australiers hebben allemaal een aantal jaar in Nederland gewoond. We kennen niet iedereen maar het is leuk om weer nieuwe mensen te ontmoeten. Bovendien hebben we nog een aantal dringende Nederlandse belastingvragen waarvan wij hopen dat zij meer ervaring hebben dan wij :-).

hoe moet dat nu met de fiets?

Vandaag is er een belangrijke stap genomen in het fietsbeleid van Victoria. Nieuwe straffen voor gevaarlijk fietsgedrag!

Fietsers krijgen vanaf vandaag dezelfde geld- en gevangenisstraffen als automobilisten en motorrijders die in overtreding zijn.

Als ik het artikel lees (zie hieronder) vraag ik mij af of ik iedere dag in overtreding ben met mijn fiets. Denk niet dat ik schade heb veroorzaakt en daarna ben doorgereden hoor. Of dat ik mensen heb aangereden. Gelukkig niet! Maar als een haas moet ik uitzoeken wat de definitie is van “gevaarlijk fietsgedrag”. Is het gevaarlijk fietsgedrag als ik met de kinderen op de fiets langs auto's moet fietsen die op het fietspad geparkeerd staan?

Ik heb al een aantal keer opmerkingen gehad dat ik mijn kinderen blootstel aan levensgevaarlijke situaties door uberhaupt op de fiets te stappen. Krijg ik vanaf nu daar een boete voor? De definitie van gevaarlijk fietsgedrag varieert met de perceptie van de mensen die je tegenkomt.

Mijn theorie over de strengere straffen is dat deze in het leven geroepen zijn omdat er steeds meer mensen op de fiets stappen, waardoor je soms met de auto langer moet wachten. In een stad waar de auto heilig is en waar je voor een boodschap op de hoek de auto al neemt wordt iedere vertraging in het dagelijkse verkeer, niet veroorzaakt door andere auto’s, als “zeer vervelend” beschouwd. Ookal moet ik toegeven dat de duizenden racefietsers die ieder weekend Beach Road onveilig maken, terwijl er een prachtig fietspad naast die weg is, het autorijden wel een uitdaging maken. Maar ik snap die fietsers ook wel. Het nadeel van dat prachtige fietspad is dat er ook voetgangers mogen lopen. Dan heb je natuurlijk ook niet zoveel aan je racefiets…….

Mocht ik een paar dagen niet bloggen dan weten jullie waar ik ben. Waarschijnlijk en paar dagen in de cel voor het betreden van de weg met mijn fiets en drie kinderen…….

Clay Lucas

June 18, 2009 - 12:37PM

Cyclists found to have killed or seriously injured a pedestrian will face penalties of up to five years in jail or a $68,000 fine, after tough new laws came into effect today.

"Cyclists need to recognise that, if they do occasion damage, they have responsibilities. They do need to stop,'' said Roads Minister Tim Pallas said, launching the new laws this morning at a Bourke Street bicycle shop.

The new penalties, he said, would help police tackle reckless riding by cyclists, and reduce the likelihood of pedestrians, other cyclists or drivers suffering serious injury.

Vic cyclists may face jail

Roads Minister Tim Pallas launches new laws aimed at cracking down on rogue cyclists.

"We're driving home to cyclists the need for them to obey road laws or be punished,'' he said.

Cyclists would now be on a similar footing to motorists if they are charged with serious traffic offences, he said.

"Cycling is becoming a legitimate form of transport,'' Mr Pallas said.

"But (with the recognition) that this is an important means of transport comes increased responsibility. This Government will come down hard on bad behaviour because there is a real consequence.''

Over the last decade, two pedestrians have been killed by cyclists.

James Gould, 77, was killed in Mentone in 2006 by a cyclist on the controversial Hell Ride.

Another pedestrian died in 2000 when she was hit by a cyclist running a red light.

The Brumby Government was spurred into action after cyclist William Raisin-Shaw was fined just $400 for colliding with Mr Gould.

The new maximum penalties under the laws, which come into force today, include:

* $284 or seven days' prison if property is damaged by a cyclist and the rider does not immediately stop and offer assistance

* $13,610 or prison for 12 months, or both, for dangerous riding

* $681 for careless riding

* $68,052 or five years in prison if a person is killed or seriously injured by a cyclist and the rider does not immediately stop and offer assistance

Under previous bicycle laws, cyclists could only be fined up to $567 for riding in a dangerous, careless or reckless manner.

All penalties are effective today, except those for the new careless riding law, which will come into force later this year.

waar is die droombaan?

Wat zou ik graag willen werken!!!!!! Ik ben al een paar maanden aan het zoeken maar helaas nog zonder resultaat. Vanavond stel ik mijzelf een aantal kritische vragen over het zoeken naar een leuke baan in Melbourne.

Waar hoor je over banen, werk?

Via internet zijn er honderden banen te vinden waar je op kan solliciteren. Recruiters verdienen een half jaarsalaris van een kandidaat als ze de juiste kandidaat vinden voor een positie, de kleine recruiterskantoortjes schieten als paddestoelen uit de grond. Echter, in Melbourne worden 85-90% van de banen gevonden via je netwerk.

Welk netwerk?

Het netwerk waar je in zit in het dagelijkse leven Dit zijn je kennissen, je vrienden, de vrienden van je vrienden, je collega's, de collega's van je man, de persoon tegenover je in de trein, je buurvrouw op de bank bij de zwemles, je trainer van de sportschool.

Een enorm bereik.

Wat zegt de literatuur over het vinden van een baan?

In het bekende boek "what colour is your parachute" staat een "op korte termijn een baan vinden strategie". Dit houdt in dat je moet zoeken naar bedrijven en instanties die je aanspreken. Dan moet je voorbereiden, bellen, praten om in ieder geval een gesprek te krijgen. En dat je dan een slagingskans van 80% hebt om ook daadwerkelijk iets op korte termijn te vinden. Verder wordt er te pas en te onpas gepubliceerd wat de laatste trends zijn op het gebied van CV's, sollicitatiebrieven, aanbevelingen.

Ok, ik weet dus wat ik moet doen. Netwerken en bellen. Waarom lukt het bij mij dan nog niet om iets te vinden?

Het antwoord is heel eenvoudig. Ik ben niet zo'n dappere beller. De drempel om iemand te bellen die ik niet ken is hoog. En ik heb wel een netwerk maar dat is nog niet uitgebreid genoeg. De moeders op school zitten in een moedersnetwerk en dat staat in de meeste gevallen los van werk. De vaders zijn moeilijk bereikbaar, dit heeft ook veel met cultuur te maken. De werkende moeders zie ik te weinig. En er zitten in mijn huidige netwerk niet veel mensen in branche waar ik zoek.

Waar sta ik op dit moment in de banenzoektocht?

Ik begin een beetje te verzanden in het aanbod van de banen. Het vinden van tijd om rustig voor te bereiden en te bellen is niet altijd even makkelijk. Steeds opnieuw voorbereiden om dan te horen dat je de juiste kwalificaties niet hebt werkt niet motiverend. Volgens het eerdergenoemde boek gebruik ik ook niet de juiste methode. Ik moet gaan netwerken, niet gaan bellen voor bekende vacatures! Het slagingspercentage is onderzocht en beschreven: 10% slagingskans voor deze laatste methode.......Pffff. Op dit moment heb ik dan ook geen solliciatiebrieven meer uitstaan. Wel weer 3 vacatures op een stapel liggen. Zal ik er nog een keer aan beginnen?

Wat nu?

De ideale banen zijn al een aantal keer langs gekomen maar niets geworden. Hoe komt dat?

Heb ik niet goed genoeg voorbereid? Ik denk het niet, in een geval wist ik zelfs meer van het project dan de baas zelf (waarschijnlijk hebben ze mij daarom niet aangenomen ;-))

Onvoldoende ervaring? Ja, in sommige gevallen wel. Daarnaast is het marktaanbod inmiddels groter geworden en kan er naast ervaring ook steeds meer om bepaalde kwalificaties gevraagd worden. Die ik niet heb. Bijvoorbeeld. Procesanalyses en verbeteringen, project management. Daar wordt hier bijna altijd Prince II voor gevraagd. Die certificering heb ik niet en eerlijk gezegd wil ik die ook niet hebben.....

Te kieskeurig? Ja, nog wel! Ik wil nog steeds proberen die droombaan te vinden, maar zie inmiddels ook het voordeel om eventueel via een andere baan die droombaan te vinden.

Wat is die droombaan dan? Tja, dat is een interessante vraag. Ik vind zoveel dingen leuk en interessant. Als ik diep in mijn hart kijk weet ik dat ik graag een bijdrage wil leveren aan de gezondheidszorg. Betaalbare en kwalitatief hoogwaardige zorg. Maar dit kan vanuit verschillende perspectieven benaderd worden. Automatisering van de zorg, onderling uitwisselbare patientgegevens van zorginstellingen/praktijken. Of preventieve maatregelen onderzoeken en implementeren tegen chronische aandoeningen die steeds meer voorkomen zoals diabetes, colonkanker, hart-en vaatziekten. Of deelnemen aan innovatiecommissies bij de overheid om het zorgstelsel te verbeteren. Of strateeg zijn in een groot academisch ziekenhuis. Of mee te werken aan het innovatiebeleid op de afdeling wetenschap en technologie van de Victoriaanse overheid? Of medisch adviseur worden bij 1 van de tientallen biotech bedrijfjes.

Of of of of

Het klinkt mij allemaal als muziek in de oren.

Is er hoop?

Ja natuurlijk. Ik heb geduld. En vandaag had ik eindelijk een netwerkgesprek (via via via) waar potentieel een baan uit voort kan komen. En als dat niet lukt, dan toch in ieder geval een heleboel links de wereld in van de werkende mens op een terrein dat mij mateloos interesseert.

Kan het beter?

Altijd. Meer tijd besteden aan het aktief zoeken naar werk bij interessante instellingen. Meer geduld opbrengen en niet zo onrustig worden. Beter prioriteiten stellen in het dagelijkse ritme. Mijn tijd komt vanzelf.

Als jullie iets zien of lezen over een leuke functie in de regio Melbourne hoor ik het uiteraard graag!

winter

Het was echt even schakelen toen iemand op het nieuws vertelde dat we nu snel richting de kortste dag van het jaar gaan. De kortste dag? Juni? O ja, natuurlijk, het is hier winter. Iedere keer als we mandarijnen pellen denken we aan Sinterklaas. Rationeel weten we dat het winter is, emotioneel moeten we steeds schakelen en nadenken bij het seizoen. Voor ons voelt het als november. De gezellige dagen voor de feestmaand. De kindjes willen pepernoten bakken. Maar ook al zijn het geen feestdagen, het zijn wel gezellige dagen. Gisteren bijvoorbeeld hadden we winterse kost bij Emma en Mark. Rode kool met appeltjes, aardappelgratin uit de oven, winterse broccoli en een originele Cornish meatpie. Voor mij een broccolitaartje. Kaarsjes aan. Verwarming op 10. Glaasje wijn en donker biertje. De kinderen in vesten en op kousenvoeten spelen. Gezellig, vertrouwd. Dear Mark and Emma, Mabel and Kieran, we really enjoyed the wonderful winter dinner, your company, the friendship. Thanks!

Vandaag met de kachel aan belastingformulieren invullen. Het 86 pagina's tellende belastingverdrag tussen Australie en Nederland uitspellen. De kinderen knutselen, Isis doet haar huiswerkopdrachten. We nemen een uurtje pauze in de speeltuin en doen een kleine picnic. Dan weer verder ploeteren met de formulieren. Even de diadeem van Isis bij Kristine ophalen die ze vrijdag was vergeten. En dan is het plotseling 17.15u. Ik vraag aan de kinderen wat ze willen eten. Isis zegt meteen "ik vind het eigenlijk wel weer eens tijd om naar de pizzeria te gaan". Dus we bellen onze pizzeria waar we eigenlijk van hadden gezworen dat we nooit meer terug zouden gaan, en bestellen een tafel. Simon en Isis nemen uiteraard een pizza margerita. Tom ook, maar hij bestelt er altijd olijven bij. Vandaag zijn de pizzabakkers razendsnel, de pizza's zijn (citaat van Tom) "verukkelijk" en we zijn om 19.00u weer thuis met een tevreden gevoel. De kinderen in bed, wij buigen ons nog eens over de papieren als de telefoon gaat. Cees en Mientje om even bij te praten. Omdat we elkaar alweer een poosje niet hebben gesproken is het een uitgebreid gesprek. Helemaal bijgepraat sluiten wij dit weekend af.

En nu is het tijd om te gaan slapen.

Tom doet alles wat de andere twee doen.

Isis schildert haar huiswerkopdracht voor school. Het thema is "patronen" en haar patroon is "zebrastrepen". Hier schildert ze een plaatje uit een boek na waar een zebra op staat.

Bud en Simon oefenen footy. Bud wordt steeds enthousiaster nu St Kilda ook afgelopen vrijdag in een spannende wedstrijd wederom heeft gewonnen.

Zoals eerder gezegd doet Tom alles wat de andere twee doen.

de juf heeft een studiedag

Studiedag op school vandaag. Al weken kijkt Isis uit naar dit moment. De jongens naar de creche, een hele ochtend voor Isis alleen, alleen maar leuke dingen doen die zij wil. Isis mag zelf kiezen. Ik heb de auto vandaag zodat alle opties open zijn.  Het is moeilijk kiezen. Bij het opstaan is ze er nog niet uit.  Ze zit boordevol ideeen. Het zwembad, de stad met het museum, de dierentuin, met de trein, een eind fietsen, naar de shoppingmall. Het is bijna te moeilijk om te kiezen. Dus ze maakt en volwassen afweging. "Naar het zwembad kan ik altijd nog. Als we naar het museum gaan hebben we minder tijd om iets te doen omdat het verder is, fietsen doen we al zo vaak, de dierentuin vind ik leuker als Simon en Tom erbij zijn. O, ik vind het zo moeilijk, ik kan bijna niet kiezen." Dan gaat ze naar haar kamer om zich aan te kleden en na te denken. En ze komt in haar eigen gekozen outfit naar buiten en zegt dat ze heeft besloten wat ze wil doen. "Ik ga met de trein, we gaan samen een kadootje voor mij kopen , dan gaan we koffiedrinken met wat lekkers. We gaan daarna samen terug met de trein. Ik wil graag vlechtjes en als dat klaar is gaan we de jongens ophalen." En zo gezegd zo gedaan. We nemen de trein van 9.20u naar Middle Brighton, het populaire winkelcentrum van Bayside. Het is bitterkoud maar wij zijn warm van plezier. De eerste de beste kinderkledingzaak die we zien wil Isis naar binnen. Ze wil echter geen nieuwe kleren. Ze heeft een diadeem gezien die ze graag wil hebben. We slagen snel, ze koopt ook warme sokken voor bij haar winteruniform en bijpassende speldjes. Dan gaat het verder langs de winkeltjes. We gaan koffiedrinken in een cafe dat het sjiekste cafe in Brighton blijkt te zijn . We nemen een koffie en een lemonade en Isis neemt een croissant, het enige "normale" dat op de kaart staat. Isis heeft helemaal geen boodschap aan alle poeha en prijzen op de menukaart. Je mag er tekenen op de tafelkleden en televisie kijken dus ze vindt het geweldig. En daar gaat het om. 

We komen langs een tweede kinderwinkel waar ze toch ook nog binnen wil kijken.  We slaan haarelastiekjes in, een roze klem en een nieuwe pyama. Ook roze. 

Terwijl Isis even met de trein achterin de winkel gaat spelen ga ik in de rij om af te rekenen (.......end-of-financial-year sale, dan weet je het wel.....). We halen nog een bosje goudsbloemen en springen dan weer in de trein terug naar huis. We moeten haasten want er is nog een uur over om haren te wassen en in te vlechten. Isis zit rustig op een krukje een boekje voor te lezen terwijl ik paar kleine vlechtjes maak. Ze is heel precies over hoe het moet, welke kleur elastiekjes erin moeten en hoeveel vlechtjes er moeten komen. 

Als het klaar is staat ze voor de spiegel en lacht breeduit. De ochtend is geslaagd!

Nieuwe diadeem en nieuw haar. 

 

We gaan lachend en springend de jongens ophalen die natuurlijk meteen beginnen te brullen als ze horen dat we zijn gaan shoppen en dat Isis vlechtjes heeft. Zij willen dat ook meteen. Na ze gerustgesteld te hebben dat zij ook een keer alleen met mij iets leuks gaan doen , lukt het me om ze anderhalf uur later in bed te krijgen voor de broodnodige rust. Tegen de tijd dat iedereen weer wakker is gaan we gauw nog een paar boodschappen halen. Althans, ik probeer het snel te doen door ze in de walking wagon te laden, maar natuurlijk stapt iedereen in en uit en in, valt er iemand van het plankje aan de achterkant, wil Tom de wagen trekken, Simon wil duwen, en Isis vindt dat er te weinig voetenruimte is door de boodschapjes. Dus we zijn even bezig ;-). We lopen na de boodschappen meteen door naar Kristine waar we spaghetti gaan eten. Stijn en Bud zijn vanuit werk naar footy vertrokken dus Kristine en ik vieren samen de start van het weekend onder het uitbundig gekwetter van de jonge dames en heren. Kristine heeft zoals altijd alles weer tot in de puntjes verzorgd en voorbereid. En dan komen de kleine mensen aan tafel. Onder luid tromgeroffel, dat zijn Simon en Tom die met hun messen op de borden slaan. Tom heeft zijn bord al leeg voor dat de anderen spaghetti hebben opgeschept. De champignonnetjes uit de borden van Isis en Simon worden al snel overgedragen naar de borden van Kaat, Lies en Sien. Die vinden champignonnen gelukkig heerlijk. Er worden happen spaghetti genomen, zo groot dat het is alsof Sinterklaas aan tafel zit met een baard van slierten. Voor een keer gaan er geen glazen om en op een klein incidentje na, waarbij Simon dooe een glazen door probeert te lopen, gebeuren er geen ongelukken en hebben we vooral veel lol. Dank je Kristine voor het heerlijke eten en de gezellige avond!

Ik loop door de winteravond naar huis met het tevreden maar koude volkje dat uiteraard weer in en uit en in de wagen stapt. We lezen nog even voor en dan is het voorbij, de dag dat de juf heeft gestudeerd. 

Bud is nog niet terug, een verslag van de Saints tegen Carlton volgt snel. 

Goed weekend allemaal!  

end of financial year sale

Wij dachten er een graantje van mee te pikken, de "end-of-financial-year-sale". Dat is groot hier en iedereen is er mee bezig om goede "deals" te scoren. 

Om de eindcijfers te verbeteren proberen winkels hun magazijnen zoveel mogelijk te legen door middel van extreme uitverkopen. Auto's, spijkerbroeken, serviesgoed, wasmachines, televisies, skibroeken, je kan het zo gek niet bedenken of het wordt gedumpt. Het fiscale jaar loopt hier van 1 juli tot en met 30 juni, het einde is dus in zicht en de prijzen dalen gestaag. 

Met de enorme schuiten van Simon is het weer tijd voor nieuwe sportschoenen, zijn 3e paar in 10 maanden. Dus ik denk, dat komt nu prima uit, dat wordt een koopje want iedereen wil z'n spullen kwijt. 

We gaan met de bus naar de shopping mall, de jongens zijn buiten zichzelf van geluk. Een busreis! Wat is het soms makkelijk om ze tevreden te stellen. 

Bij de eerste twee sportzaken waar we binnengaan hebben ze geen gympen voor kinderen. De winkel waar we wel succes hebben heeft ze wel, in alle soorten en maten en Simon kiest twee paar om uit te proberen. De hippe Nike Air in zwart met rood en een gewone hardloopschoen. Maten worden opgenomen. Maat 12 met een rechtervoet die een 1/2e cm groter is dan zijn linkervoet.  Het wordt een reus zegt de verkoopster vrolijk lachend. Simon straalt. Beide soorten schoenen passen goed, maar Simon kiest uiteindelijk toch voor zilverwitte hardloopschoenen. Die natuurlijk niet meer uitgaan. Ik ga afrekenen, de verkoopster probeert mij nog te verleiden tot andere aankopen die wel in de "sale" zijn. Ik houd voet bij stuk dat ik alleen de schoenen wil. Teleurgesteld rekent ze af. De zilveren schoenen blijken veel goedkoper dan de zwart-rode, dus ik vraag haar verbaasd of er toch uitverkoop is. Nee zegt ze, de zwart met rode zijn dezelfde kwaliteit maar veel populairder dus die hebben we 30 dollar duurder gemaakt........ 

Dan staan de jongens erop dat er een babychino wordt gedronken "want we zijn toch gezellig uit mam?" Zij kiezen de plek uit waar ze willen zitten. Ik bestel 2 babychino;s en een long black en denk, daar kom ik mooi vanaf. Natuurlijk niet, de mannen willen er iets bij uitzoeken en wijzen verlangend naar een Mars slice. Die mij niet toelacht maar hun wel. Vooruit dan maar. Ik vraag vriendelijk aan de mevrouw om hem doormidden te snijden, het ding is zo groot als een baksteen. Even vriendelijk zegt te terug, "you can find the plastic knives over there, if you don't mind". Ik begin een verhandeling over plastic messen en dat dat zonde is om die weg te gooien, helemaal als het alleen is om een taartje door te snijden. Ik draag nog aan dat ze reclame maken voor het feit dat ze geen plastic tassen maar papieren tassen gebruiken om aankopen in te verpakken. Maar ze is onvermurwbaar, ik moet zelf snijden met een plastic wegwerpmes. Zoals te verwachten nemen de jongens allebei 1 hap en spugen dan direct de gesmolten mars met iets wat lijkt op te zachte rice crispies uit. En nog voor ik mijn koffie op heb kunnen drinken zijn ze alweer vertrokken naar een volgend oord.......

We zijn nog niet klaar, we moeten nog twee kadootjes hebben. Ik loop een winkel binnen waar ik vind wat ik nodig heb. In deze winkel wordt ook koffie geserveerd, en er staan 4 mensen bij de koffiebar te niksen. Bij de kassa waar ik moet afrekenen is echter niemand. Ik sta een poosje te wachten, ondertussen links en rechts grijpend om te voorkomen dat bergen prachtig gestapelde glazen om gaan, snotneuzen aan de peperdure linnen theedoeken worden afgeveegd of chocoladevingers in de schattige kookboekjes terechtkomen. Na 10 minuten is er nog niemand. Ik loop naar het niksende personeel aan de bar met de vraag of de winkel eigenlijk wel open is. Verbijsterd kijkt de heer in kwestie mij aan, ja NATUURLIJK zijn ze open. Hij meldt mij dat ik  rustig bij de kassa moet wachten tot er iemand komt. Zucht. Ik loop terug naar de kassa waar net iemand aan komt slenteren. Ik vertel haar dat ik al 10 minuten sta te wachten, zegt ze, en het is geen grap "you should have waited here and not at the coffee bar".......  Nu is het mijn beurt om haar verbijsterd aan te kijken. 

De jongens zijn nu niet meer te houden dus we laten de shoppingmall voor wat het is en gaan weer met de bus naar huis. 

Gelukkig heeft Simon zijn schoenen waar hij als de beste mee is gaan sporten vanochtend. Maar ik heb grote twijfels bij de effectiviteit van de end of financial year sales.....

Simon rent terug na een rondje "hordelopen", op zijn nieuwe schoenen

Kogelstoten

hoezo een weekend thuis?

Isis leest de aanwijzingen bij de Howqua trail

Natuurlijk hadden we helemaaaaaal geen zin in belastingaangifte doen, brillen kopen, de stad. Dus ja, de zwemles hebben we gedaan en de huizen bezichtigd. Maar om 10.15u zitten we zaterdag in de auto naar Mansfield, aan de voet van de Australian Alpines. Dankzij Emma en Mark (zie hun blog) want zij hadden nog accommodatie gevonden.

We verwachten natuurlijk dat het ongelooflijk druk is, dat we gaan file rijden naar de bergen. Tenslotte is daar bijna alles volgeboekt. DIe verwachting komt niet overeen met de werkelijkheid. We zien af en to een auto. We rijden langs de verbrande bossen van Kingslake, we zien bomen en velden vol met de witte kakatoes, we rijden langs wijnvelden en een enkele boerderij. Dit natuurlijk wel pas nadat we de 60km door de stad moeten rijden om eruit te komen.

Vroeg in de middag komen we aan en besluiten om een wandeling te maken in een national park vlakbij, de Hawqua trail. Na 17km over een dirtroad komen we bij de wandeling. Waar we eigenlijk niemand verwachten. Echter, het is ontzettend druk! Hier maken we kennis met het echte outdoor werk. De wandeling vertrekt bij een natuur kampeerplaats, dus geen faciliteiten. Overal staan enorme tenten en zo mogelijk nog grote 4-wheel drives. Naast iedere tent brandt een enorm vuur, een billy erin en een campoven erop om de brood te bakken. Het regent en het is koud maar iedereen zit buiten om het vuur, de vrouwen druk bezig om de kampeerplaats in te richten. De mannen, met hun hond achterin de grote 4-wielers zijn op jacht naar hout. We horen de kettingzagen ratelen. We zien levensgevaarlijke acties met de auto's over op het eerste gezicht onbegaanbare paden. En we zien ook een Groot Genieten bij de mensen die hier midden in het bos hun lange weekend vieren tussen de dingo's en de wombats. Geef ze eens ongelijk! (op de kou na....).

We voelen ons erg stads met onze doodgewone auto die volledig in het niet valt tussen al het bushgeweld. We wandelen een eind langs de rivier met de kinderen voorop die de kaart proberen te lezen. We lopen stevig door om voor de schemering weer terug te zijn, we zijn tenslotte "stads" en we weten niet goed hoe de auto zich al houden in het donker, in de modder, de kuilen en door de regen.

Goed dus, want we komen weer heelhuids aan bij ons motel.

Zondag gaan we met Mark en Emma en de kinderen een wandeling maken naar de Wild Dog Creek Falls in een ander natuurgebied, Mount Samaria. Dit keer rijden we achter Mark aan die wel een geschikte auto heeft en ons waarschuwt voor kuilen en richels in de weg. We zien walibies, veel vogels, en een enorm hert met gewei en twee baby herten (kijk mam, bambi!!!!!). Het is een prachtig bos, doodstil in de langzaam naar beneden zakkende wolken. De kinderen en dus ook wij moeten ons uiterste best doen om veilig af te dalen naar het uitzichtpunt, omdat de kinderen plotseling uitzonderlijk zelfstandig zijn ;-).

Mount Samaria State Park

Niemand had gezegd dat het makkelijk zou zijn.....

Na de wandeling mogen de kindjes kiezen wat we in de middag gaan doen. De keuze is unaniem, zwemmen! Dus we rijden terug naar het motel waar Bud met Isis en Simon het doodstille zwembad in duikt. Tom heeft rare uitslag dus ik ga niet met hem zwemmen maar wij duiken het o zo gezellige Mansfield in om een brood te halen. Het is zondagmiddag, midden in toeristisch Victoria, en het is uitgestorven op een paar locals na in de plaatselijke bar. En de bakker. De fish & chips winkel natuurlijk. En de drive-in drankwinkel. Tom en ik kijken onze ogen uit naar alles wat er gebeurt in de doodstille straat. Niets. Toch wel, een jager rijdt langs met een net geschoten hert achterin en zijn jachthonden. Omdat hij gaat pinnen (eigenlijk een heel onjager-achtige actie) kan Tom aandachtig kijken naar al dat akeligs in de achterbak van de enorme auto. En naar twee paarden in een aanhanger die rustig staan te wachten. En heel kort naar vier dronken kerels onder de modder en met 4 crossmotoren achter de auto die bier inslaan. Plus wat ouderwetse winkeletalages met stoffige kleedjes en fotorolletjes. Het lijkt hier wel een andere wereld.

Huisje vlak bij het centrum van Mansfield

Mansfield op zondag, regen en zonneschijn

Het is hier ook een andere wereld. Vanochtend horen we op het nieuws dat er op Mount Buller sneeuw is gevallen. Wij zijn daar 40km vandaan dus pakken we meteen de auto in, halen sneeuwkettingen (verplicht) en gaan op weg. We rijden vanuit de vallei op de bergen af die door de grijze wolken nauwelijks te zien zijn. We rijden weg bij 12 graden, we komen aan bij -1 in sneeuw. Hoe moet dat nu met de kabouter die we onderweg tegenkwamen langs de weg? We werden al gewaarschuwd met een officieel waarschuwingsbord dat we op moeten passen voor overstekende kabouters. Nog geen 10 meter na het bord komen we langs een boom met een kabouterhuis erin en een kabouter voor de deur. De kinderen vallen bijna flauw van schrik.

Is die echt? Kabouters bestaan toch niet? hij kan toch niet echt oversteken? Je blijft lachen met de Ozzies ;-). In onze spijkerbroeken, open schoenen zonder handschoenen komen we bij het dorp aan bij -1 graden. We huren snel een paar sneeuwlaarzen, kopen voor de kindjes handschoenen, huren een slee en dan gaat het los. We hebben geluk omdat de skilift nog niet open is mogen we op de skihelling van het dorp sleeen. We kijken onze ogen uit terwijl we vernikkelen van de kou. Is dit Australie? Dit klopt toch niet? Het is echt waar! Het is een heerlijke dag. Emma en Mark komen ook naar boven en het is dolle pret. Iedereen die hier komt heeft plezier. Indiers met tulbanden denderen op hun slee naar beneden, kinderen met hun ouders, hippe tieners in billabong korte broeken op snowboards. En het sneeuwt en sneeuwt en sneeuwt. Simon wil meteen op ski-les, Isis vliegt door de lucht met haar slee samen met haar vriendinnetje Mabel en Tom wil wel met Bud op de slee, maar alleen met de muts waarmee zijn hele gezicht bedekt is. Hij vindt het en beetje te koud. Zoals altijd als het leuk is moeten we de kinderen de berg afsleuren om weer naar huis te gaan. En wij onszelf ook eigenlijk. We hadden best nog wel even willen blijven.

Simon

Bud en Tom

Isis en Mabel

De shuttelbus

We komen hier zeker terug. Al is het alleen maar om te zien waar de kabouter is (hij was weg toen we terugreden)..... Het is 3 uur rijden bij ons vandaan, er is geen file, er zijn geen rijen. Je parkeert de auto op een enorme parkeerplaats een paar kilometer beneden het dorp. Dit voorkomt problemen zijn met glibberige wegen en drukte in het dorp. Je stapt op een bus met sneeuwkettingen en die brengt je naar het hart van de wintersport. En weer veilig terug.

Het was een heerlijk weekend.