Isis leest de aanwijzingen bij de Howqua trail
Natuurlijk hadden we helemaaaaaal geen zin in belastingaangifte doen, brillen kopen, de stad. Dus ja, de zwemles hebben we gedaan en de huizen bezichtigd. Maar om 10.15u zitten we zaterdag in de auto naar Mansfield, aan de voet van de Australian Alpines. Dankzij Emma en Mark (zie hun blog) want zij hadden nog accommodatie gevonden.
We verwachten natuurlijk dat het ongelooflijk druk is, dat we gaan file rijden naar de bergen. Tenslotte is daar bijna alles volgeboekt. DIe verwachting komt niet overeen met de werkelijkheid. We zien af en to een auto. We rijden langs de verbrande bossen van Kingslake, we zien bomen en velden vol met de witte kakatoes, we rijden langs wijnvelden en een enkele boerderij. Dit natuurlijk wel pas nadat we de 60km door de stad moeten rijden om eruit te komen.
Vroeg in de middag komen we aan en besluiten om een wandeling te maken in een national park vlakbij, de Hawqua trail. Na 17km over een dirtroad komen we bij de wandeling. Waar we eigenlijk niemand verwachten. Echter, het is ontzettend druk! Hier maken we kennis met het echte outdoor werk. De wandeling vertrekt bij een natuur kampeerplaats, dus geen faciliteiten. Overal staan enorme tenten en zo mogelijk nog grote 4-wheel drives. Naast iedere tent brandt een enorm vuur, een billy erin en een campoven erop om de brood te bakken. Het regent en het is koud maar iedereen zit buiten om het vuur, de vrouwen druk bezig om de kampeerplaats in te richten. De mannen, met hun hond achterin de grote 4-wielers zijn op jacht naar hout. We horen de kettingzagen ratelen. We zien levensgevaarlijke acties met de auto's over op het eerste gezicht onbegaanbare paden. En we zien ook een Groot Genieten bij de mensen die hier midden in het bos hun lange weekend vieren tussen de dingo's en de wombats. Geef ze eens ongelijk! (op de kou na....).
We voelen ons erg stads met onze doodgewone auto die volledig in het niet valt tussen al het bushgeweld. We wandelen een eind langs de rivier met de kinderen voorop die de kaart proberen te lezen. We lopen stevig door om voor de schemering weer terug te zijn, we zijn tenslotte "stads" en we weten niet goed hoe de auto zich al houden in het donker, in de modder, de kuilen en door de regen.
Goed dus, want we komen weer heelhuids aan bij ons motel.
Zondag gaan we met Mark en Emma en de kinderen een wandeling maken naar de Wild Dog Creek Falls in een ander natuurgebied, Mount Samaria. Dit keer rijden we achter Mark aan die wel een geschikte auto heeft en ons waarschuwt voor kuilen en richels in de weg. We zien walibies, veel vogels, en een enorm hert met gewei en twee baby herten (kijk mam, bambi!!!!!). Het is een prachtig bos, doodstil in de langzaam naar beneden zakkende wolken. De kinderen en dus ook wij moeten ons uiterste best doen om veilig af te dalen naar het uitzichtpunt, omdat de kinderen plotseling uitzonderlijk zelfstandig zijn ;-).
Mount Samaria State Park
Niemand had gezegd dat het makkelijk zou zijn.....
Na de wandeling mogen de kindjes kiezen wat we in de middag gaan doen. De keuze is unaniem, zwemmen! Dus we rijden terug naar het motel waar Bud met Isis en Simon het doodstille zwembad in duikt. Tom heeft rare uitslag dus ik ga niet met hem zwemmen maar wij duiken het o zo gezellige Mansfield in om een brood te halen. Het is zondagmiddag, midden in toeristisch Victoria, en het is uitgestorven op een paar locals na in de plaatselijke bar. En de bakker. De fish & chips winkel natuurlijk. En de drive-in drankwinkel. Tom en ik kijken onze ogen uit naar alles wat er gebeurt in de doodstille straat. Niets. Toch wel, een jager rijdt langs met een net geschoten hert achterin en zijn jachthonden. Omdat hij gaat pinnen (eigenlijk een heel onjager-achtige actie) kan Tom aandachtig kijken naar al dat akeligs in de achterbak van de enorme auto. En naar twee paarden in een aanhanger die rustig staan te wachten. En heel kort naar vier dronken kerels onder de modder en met 4 crossmotoren achter de auto die bier inslaan. Plus wat ouderwetse winkeletalages met stoffige kleedjes en fotorolletjes. Het lijkt hier wel een andere wereld.
Huisje vlak bij het centrum van Mansfield
Mansfield op zondag, regen en zonneschijn
Het is hier ook een andere wereld. Vanochtend horen we op het nieuws dat er op Mount Buller sneeuw is gevallen. Wij zijn daar 40km vandaan dus pakken we meteen de auto in, halen sneeuwkettingen (verplicht) en gaan op weg. We rijden vanuit de vallei op de bergen af die door de grijze wolken nauwelijks te zien zijn. We rijden weg bij 12 graden, we komen aan bij -1 in sneeuw. Hoe moet dat nu met de kabouter die we onderweg tegenkwamen langs de weg? We werden al gewaarschuwd met een officieel waarschuwingsbord dat we op moeten passen voor overstekende kabouters. Nog geen 10 meter na het bord komen we langs een boom met een kabouterhuis erin en een kabouter voor de deur. De kinderen vallen bijna flauw van schrik.
Is die echt? Kabouters bestaan toch niet? hij kan toch niet echt oversteken? Je blijft lachen met de Ozzies ;-). In onze spijkerbroeken, open schoenen zonder handschoenen komen we bij het dorp aan bij -1 graden. We huren snel een paar sneeuwlaarzen, kopen voor de kindjes handschoenen, huren een slee en dan gaat het los. We hebben geluk omdat de skilift nog niet open is mogen we op de skihelling van het dorp sleeen. We kijken onze ogen uit terwijl we vernikkelen van de kou. Is dit Australie? Dit klopt toch niet? Het is echt waar! Het is een heerlijke dag. Emma en Mark komen ook naar boven en het is dolle pret. Iedereen die hier komt heeft plezier. Indiers met tulbanden denderen op hun slee naar beneden, kinderen met hun ouders, hippe tieners in billabong korte broeken op snowboards. En het sneeuwt en sneeuwt en sneeuwt. Simon wil meteen op ski-les, Isis vliegt door de lucht met haar slee samen met haar vriendinnetje Mabel en Tom wil wel met Bud op de slee, maar alleen met de muts waarmee zijn hele gezicht bedekt is. Hij vindt het en beetje te koud. Zoals altijd als het leuk is moeten we de kinderen de berg afsleuren om weer naar huis te gaan. En wij onszelf ook eigenlijk. We hadden best nog wel even willen blijven.
Simon
Bud en Tom
Isis en Mabel
De shuttelbus
We komen hier zeker terug. Al is het alleen maar om te zien waar de kabouter is (hij was weg toen we terugreden)..... Het is 3 uur rijden bij ons vandaan, er is geen file, er zijn geen rijen. Je parkeert de auto op een enorme parkeerplaats een paar kilometer beneden het dorp. Dit voorkomt problemen zijn met glibberige wegen en drukte in het dorp. Je stapt op een bus met sneeuwkettingen en die brengt je naar het hart van de wintersport. En weer veilig terug.
Het was een heerlijk weekend.
