Eigenlijk hadden we dat het hele weekend moeten zeggen "do not disturb". Want op zondagavond moet het af, de belastingaangifte voor Nederland. Op 1 juli moet de papierwinkel binnen zijn in het belastingkantoor in Heerlen.
We doen ons best prioriteiten te stellen.
Vrijdagavond bereiden we een beetje voor maar zijn we moe van de week. Dan zaterdag, kinderen zwemmen. Opruimen. Boodschappen doen. De gewone zaterdagdingen. Toetjes voorbereiden die wij gaan meenemen naar de "Nederlandse avond". Appeltaart, poffertjes, vlaflip. Om 16.10u komen we aan bij Jacqui en Paul, Australiers die twee jaar in Nederland hebben gewoond. Uiteraard is verder iedereen er al. Lindy en Allan, hebben ook in Nederland gewoond, Marjan en Gert-Jan, Nederlanders die hier al 7 jaar wonen. Als je om 16.00u afspreekt ben je er ook. We zijn nog steeds niet helemaal op deze stiptheid ingesteld.
Het is een fantastische middag en avond. Iedereen heeft iets meegenomen om te eten. De kinderen (9!) gedragen zich als lammetjes in de speelkamer en voor de gigantische televisie. Het is ontzettend leuk om nieuwe mensen te ontmoeten die op dezelfde golflengte blijken zitten. Van Lindy en Allan wisten we dat natuurlijk al, maar de rest kenden we nog niet.
De Australiers onder ons wilden weer eens Nederlands oefenen, maar uiteraard werd er nauwelijks een woord Nederlands gesproken. We hebben erg gelachen om elkaars eigenaardigheden waarvan jezelf niet in de gaten hebt dat het anders is. Wie verwacht nu dat het heel ongewoon is om slagroom te kloppen met suiker. Of om geen eigen drank mee te nemen naar een feestje of eten zoals dit. Of om niet te vragen of je met je schoenen aan mag rondlopen in huis. We leren een heleboel, bijvoorbeeld dat je hier meestal niet een huis koopt om er te gaan wonen, maar als "investment property". Dat komt omdat je de rente die je betaalt over de hypotheek mag aftrekken van de belasting als je dat huis verhuurd, anders niet. Veel mensen blijven hier dus huren terwijl ze soms 2 of meer huizen bezitten. De avond ging razendsnel voorbij.
Vanochtend staat Lindy al vroeg voor de deur, ze was gisteren vergeten de belastingformulieren en toelichting die wij aan haar hadden uitgeleend mee te nemen. En wij hebben natuurlijk een deadline. Uiteraard is het gezellig en blijft Lindy tot 10.00u. Dan moeten we rennen voor de afspraak met de overburen. We gaan fietsen. Op z'n Australisch, wat wil zeggen dat zij volledig in racefiets tenue zijn gehesen. Wij hebben onze gewone spullen aan, tenslotte gaan we niet ver, althans, dat vinden wij. Isis en Simon willen zelf fietsen dus we besluiten naar de speeltuin in Black Rock te gaan, 3 km verderop. De kinderen moeten nodig grotere fietsen hebben, het is bijna niet te doen voor ze om de kleine wielen en zonder versnellingen de route af te leggen. Maar ze doen het en vol trots. Zij spelen in de speeltuin, wij halen take-out koffie. "Latte, skinny latte extra hot, long black with little water, medium latte extra hot two sugars" luidt de bestelling. Een jaar geleden dacht ik nog dat mensen een geintje met mij uithaalden als ze dit mij lieten halen, nu weet ik dat dit de manier is om hier je koffie te bestellen. En owee als het niet goed is, dan wordt de koffie meteen teruggestuurd.
Om 13.00u zijn we weer thuis, en omdat er nog poffertjesbeslag van gisteren over is blijven de buren nog poffertjes eten. Bud en ik kijken elkaar aan, moeten we niet aan het werk? Maar dit is natuurlijk veeeel leuker. Om 15.00u zijn we weer op onszelf. En is het even rustig in huis. Precies een half uur, dan staan om de beurt de kleine vrienden op van hun middagslaap. We zijn voor een keer heel makkelijk en planten ze voor de televisie met een dvd en een bak chips. Ze weten niet wat hen overkomt! Uiteraard houden ze het niet meer dan een half uur vol, dan moet er natuurlijk weer gespeeld en gekeet worden. Bud en ik zijn dan nog niet eens halverwege het formulier. Bud ploetert voort terwijl ik snel eten maak. We maken hapjes en die zetten we op de kleine tafeltjes neer. We kunnen niet anders, de grote tafel ligt bezaaid met papieren, mappen, de computer. Een kreunende Bud op een stoel, voorovergebogen over de papieren, een diepe rimpel boven zijn neus. Maar het mag de pret voor de kinderen niet drukken. Zij zien alleen dat het anders is en anders is per definitie leuk! Hun favoriete staat eten op tafel. Ze vallen meteen in hun rol en spelen restaurantje. Ze maken in het vergiet een grote salade van speelgoed fruit en groenten. Isis pakt pen en papier en neemt de bestellingen op. Simon schept de bordjes vol. Tom eet, terwijl ik de kaars nog aan het aansteken ben, alvast het halve bakje olijven leeg. "Geeft toch niet Maritje, die zijn toch speciaal voor mij?" Zoals gewoonlijk ontaardt het geheel in een gezellige chaos die ik na afloop snel probeer op te ruimen terwijl Bud voorleest en de meute in bed schuift. Snel snel snel aan de slag, het moet af.
En nu is het gelukt. We zijn opgelucht. De schone was zit als sinds gisteren in de machine, een enorme wasmand met te strijken was staat midden in de kamer. We kunnen onze belafspraken van vanavond niet nakomen. Er ligt een sollicitatie te wachten op een brief. We moeten de formulieren invullen om een huuraanbod te doen op een ander huis. We moeten ....... nog zoveel......... Maar het is af. Pffff. Hoe doen mensen dat toch om alles op tijd af te hebben, altijd op tijd ergens te zijn, keurige kinderen te hebben zonder modder, zand of melksnorren. Geen slierten mieren op de tafelpoten te hoeven verdelgen, de krant van zaterdag ook op zaterdag kunnen lezen in plaats van op de dinsdag na het weekend.....
Eigenlijk zouden we moeten zeggen "no worries". Maar ik haal opgelucht adem dat we af hebben wat echt af moet en noem dit weekend het weekend van "just-in-time management". En dat het niet helemaal netjes is in huis, dat ziet gelukkig verder niemand ;-)
Maar, volgende keer misschien toch iets beter plannen........
Het kinder restaurantje in de kamer
Bud met zijn neus in de papieren
