Wat zou ik graag willen werken!!!!!! Ik ben al een paar maanden aan het zoeken maar helaas nog zonder resultaat. Vanavond stel ik mijzelf een aantal kritische vragen over het zoeken naar een leuke baan in Melbourne.
Via internet zijn er honderden banen te vinden waar je op kan solliciteren. Recruiters verdienen een half jaarsalaris van een kandidaat als ze de juiste kandidaat vinden voor een positie, de kleine recruiterskantoortjes schieten als paddestoelen uit de grond. Echter, in Melbourne worden 85-90% van de banen gevonden via je netwerk.
Welk netwerk?
Het netwerk waar je in zit in het dagelijkse leven Dit zijn je kennissen, je vrienden, de vrienden van je vrienden, je collega's, de collega's van je man, de persoon tegenover je in de trein, je buurvrouw op de bank bij de zwemles, je trainer van de sportschool.
Een enorm bereik.
Wat zegt de literatuur over het vinden van een baan?
In het bekende boek "what colour is your parachute" staat een "op korte termijn een baan vinden strategie". Dit houdt in dat je moet zoeken naar bedrijven en instanties die je aanspreken. Dan moet je voorbereiden, bellen, praten om in ieder geval een gesprek te krijgen. En dat je dan een slagingskans van 80% hebt om ook daadwerkelijk iets op korte termijn te vinden. Verder wordt er te pas en te onpas gepubliceerd wat de laatste trends zijn op het gebied van CV's, sollicitatiebrieven, aanbevelingen.
Ok, ik weet dus wat ik moet doen. Netwerken en bellen. Waarom lukt het bij mij dan nog niet om iets te vinden?
Het antwoord is heel eenvoudig. Ik ben niet zo'n dappere beller. De drempel om iemand te bellen die ik niet ken is hoog. En ik heb wel een netwerk maar dat is nog niet uitgebreid genoeg. De moeders op school zitten in een moedersnetwerk en dat staat in de meeste gevallen los van werk. De vaders zijn moeilijk bereikbaar, dit heeft ook veel met cultuur te maken. De werkende moeders zie ik te weinig. En er zitten in mijn huidige netwerk niet veel mensen in branche waar ik zoek.
Waar sta ik op dit moment in de banenzoektocht?
Ik begin een beetje te verzanden in het aanbod van de banen. Het vinden van tijd om rustig voor te bereiden en te bellen is niet altijd even makkelijk. Steeds opnieuw voorbereiden om dan te horen dat je de juiste kwalificaties niet hebt werkt niet motiverend. Volgens het eerdergenoemde boek gebruik ik ook niet de juiste methode. Ik moet gaan netwerken, niet gaan bellen voor bekende vacatures! Het slagingspercentage is onderzocht en beschreven: 10% slagingskans voor deze laatste methode.......Pffff. Op dit moment heb ik dan ook geen solliciatiebrieven meer uitstaan. Wel weer 3 vacatures op een stapel liggen. Zal ik er nog een keer aan beginnen?
Wat nu?
De ideale banen zijn al een aantal keer langs gekomen maar niets geworden. Hoe komt dat?
Heb ik niet goed genoeg voorbereid? Ik denk het niet, in een geval wist ik zelfs meer van het project dan de baas zelf (waarschijnlijk hebben ze mij daarom niet aangenomen ;-))
Onvoldoende ervaring? Ja, in sommige gevallen wel. Daarnaast is het marktaanbod inmiddels groter geworden en kan er naast ervaring ook steeds meer om bepaalde kwalificaties gevraagd worden. Die ik niet heb. Bijvoorbeeld. Procesanalyses en verbeteringen, project management. Daar wordt hier bijna altijd Prince II voor gevraagd. Die certificering heb ik niet en eerlijk gezegd wil ik die ook niet hebben.....
Te kieskeurig? Ja, nog wel! Ik wil nog steeds proberen die droombaan te vinden, maar zie inmiddels ook het voordeel om eventueel via een andere baan die droombaan te vinden.
Wat is die droombaan dan? Tja, dat is een interessante vraag. Ik vind zoveel dingen leuk en interessant. Als ik diep in mijn hart kijk weet ik dat ik graag een bijdrage wil leveren aan de gezondheidszorg. Betaalbare en kwalitatief hoogwaardige zorg. Maar dit kan vanuit verschillende perspectieven benaderd worden. Automatisering van de zorg, onderling uitwisselbare patientgegevens van zorginstellingen/praktijken. Of preventieve maatregelen onderzoeken en implementeren tegen chronische aandoeningen die steeds meer voorkomen zoals diabetes, colonkanker, hart-en vaatziekten. Of deelnemen aan innovatiecommissies bij de overheid om het zorgstelsel te verbeteren. Of strateeg zijn in een groot academisch ziekenhuis. Of mee te werken aan het innovatiebeleid op de afdeling wetenschap en technologie van de Victoriaanse overheid? Of medisch adviseur worden bij 1 van de tientallen biotech bedrijfjes.
Of of of of
Het klinkt mij allemaal als muziek in de oren.
Is er hoop?
Ja natuurlijk. Ik heb geduld. En vandaag had ik eindelijk een netwerkgesprek (via via via) waar potentieel een baan uit voort kan komen. En als dat niet lukt, dan toch in ieder geval een heleboel links de wereld in van de werkende mens op een terrein dat mij mateloos interesseert.
Kan het beter?
Altijd. Meer tijd besteden aan het aktief zoeken naar werk bij interessante instellingen. Meer geduld opbrengen en niet zo onrustig worden. Beter prioriteiten stellen in het dagelijkse ritme. Mijn tijd komt vanzelf.
Als jullie iets zien of lezen over een leuke functie in de regio Melbourne hoor ik het uiteraard graag!
