2011

Melbourne centrum bij zonsondergang

Het enige dat ik hoef te doen is mijn arm naar buiten te steken als ik moet weten hoe warm de melk moet aanvoelen voor in het oliebollenbeslag. Veertig graden.

We brengen de laatste dag van dit jaar in rust en in een potdicht huis door, het wordt 41 graden, het is bloedheet. Natuurlijk bakkken we toch oliebollen en appelflappen. En om 16u gaan we naar vrienden die een zwembad hebben. Langzaam maar zeker komen we in de oud en nieuw stemming. Helemaal als we met z'n allen naar Brighton Beach vertrekken waar we om 21.15u het eerste officiele vuurwerk kunnen bekijken die op drie plekken in de stad wordt afgestoken.

Nu we dit allemaal hebben gedaan vragen we ons af of we op zullen blijven vanavond om 12u in te luiden met een glas champagne. Als het aan Bud en mij had gelegen waren we gaan slapen. Maar Isis en Simon zitten, weliswaar met ronde vermoeide ogen, helemaal klaar voor een gezellige rest van de avond. Zij willen 12u halen, dus zullen wij er ook aan geloven :-).

Voor iedereen een goed uiteinde en een heel GELUKKIG NIEUW JAAR!!!!

Wij hebben sterretjes bij ons. Vuurwerk is hier, behalve de officiele shows, verboden.

De lucht is vol met "Dragonflies". Dit zijn grote libelles.

Natuurlijk hebben we oliebollen!

laatste loodjes van 2010

De laatste loodjes van 2010 zijn bij ons niet zwaar. We pakken de auto in en rijden vandaag naar ons favoriete strand, Woolamai Beach op Phillip Island om te genieten van de golven en de body boards.

koken

"We spelen vandaag restaurantje" wordt ons vanochtend verteld. Dus een boodschappenlijst wordt gemaakt en Simon en Isis gaan met Bud naar Coles om boodschappen in te slaan. Het wordt bruschetta, pizza en vanille ijs met aardbeien toe. Tijdens het sjoelen in de tuin wordt de bestelling opgenomen en met grote precizie op een papier geschreven. Voor de koks.

Ik krijg een pizza vegetariana, Bud een pizza tonno en voor zichzelf maken ze pizza margarita. De oven bedien ik, dat hebben we van tevoren afgesproken, de rest mogen ze allemaal zelf doen. Isis is de baas en bepaalt wat de jongens mogen doen. Ik ben nieuwsgierig hoe het er in de keuken aan toe gaat en moet mijzelf bedwingen om niet steeds te gaan kijken. Ze snijden, smeren, strooien en roeren. Binnen de kortste keren is de mooi gepoetste keuken een zwijnenstal. Want ze werken hard, maar letten niet op vallende tomaten, kledders tomatensaus, aan kastjes geplakte basilicumblaadjes. Als de bruschetta en de pizza's klaar staan wordt de tafel gedekt. Keurig met servetjes, bestek op de juiste plek. Bij de glazen en drinken is het voorbij, dat redden ze niet meer na alle inspanning. Dus dat doen Bud en ik nog even, terwijl we de keuken inglijden op weg naar de kraan voor water.

Glimmend van trots zitten ze aan tafel te genieten en alles gaat schoon op. Binnenkort hoef ik niet meer zelf te koken, dat is duidelijk. Maar of het tijd gaat opleveren........ :-)

Smeren

Snijden

Klaar voor de oven, pizza margarita

Bink wil ook wel een hapje

Bud en ik sjoelen terwijl er in de keuken gewerkt wordt

Tom in piratenpak komt ook nog even sjoelen, tafeldekken is niets voor hem ;-)

de duiven van yarra junction

Een kleurige paddestoel die we tijdens de wandeling zien

Ada tree is de oudste bloeiende boom in Australie. Omdat we niet weggaan deze vakantie staan er dagtrips in de omgeving op het programma. De omgeving is "binnen een straal van 2-3uur rijden". Vandaag gaan we naar de oudste bloeiende boom van Australie, een Mountain Ash boom, genaamd Ada tree. Ons niet realiserend dat de boom zich in het midden van een national park bevindt hebben we geen kaart van dat park bij ons. Bij aankomst in het plaatsje waar de informatieborden zich bevinden vinden we uit dat het nog 30 km rijden door een prachtig oerbos. Dit is zonder kaart spannend, vooral omdat het hoofdpad naar de boom afgesloten is en we op "gevoel" en kompas moeten rijden om er te komen. We komen er. We lopen door een stuk oud regenwoud, vol met woudreuzen, boomvarens, beekjes en twinkelende vogels op de achtergrond. De boom waarvoor we zijn gekomen is inderdaad enorm, bijna 400 jaar oud, 75 meter hoog en heeft op 10 meter hoogte een omtrek van 15 meter. Indrukwekkend. Het is een gek idee om te weten dat er in de tijd dat deze boom begon te groeien nog geen Europeaan te bekennen was in heel Australie. Wat is tijd.....

Ada tree

De tocht om het national park weer uit te komen bos wordt lang. Op gevoel en kompas rijden we door het doodstille woud richting de plaats waar we uit willen komen. Na een uur hobbelen worden we wel wat onrustig want we hebben geen flauw idee waar we rijden, het is moeilijk navigeren zonder kaart. Als we na 1,5 uur de normale weg weer zien halen we opgelucht adem. Om met vier kleine kinderen te verdwalen in een Australisch national park, hoe mooi ook, is geen goed plan. Dit doen we nooit meer zonder kaart!

In het bos, de schaduwen worden al langer........er komt geen einde aan de weg

We zijn eruit! Dit is de weg waar we oprijden als we het national park uitrijden.

Het is al aan het begin van de avond als we in pittoresk Yarra Junction uitkomen en de beloofde stop maken bij de speeltuin. En hier staan we opnieuw voor een Australische verrassing. Weliswaar van een andere orde, maar toch. In de speeltuin worden we niet belaagd door duiven of hongerige meeuwen, maar door een paar grote ibissen, die hun lange dunne snavels verlangend in tassen en een rondwaaiend leeg chipszakje steken. De duiven van Yarra Junction noemt Bud ze. Maar ik vind ze minder hinderlijk dan duiven of meeuwen, want het zijn prachtige vogels en ik vind ze wel lollig. Maar de kinderen zijn onverbiddelijk. Er komt geen vogel in de buurt van ons picnickleed. De ibis krijgt geen voorrechten omdat ik het nu toevallig een bijzondere vogel vind.

4 ibissen aan het scharrelen

We komen laat thuis en heel tevreden. We hebben een heerlijke en spannende vakantiedag gehad. En nog steeds komen we voor verrassingen te staan.

sjoelen

Al sinds we verhuisd zijn naar Australie zit de sjoelbak in het plastic verpakt. Tot vandaag. We hebben hem tevoorschijn gehaald. Want geen dag zo goed als tweede kerstdag om te sjoelen. We hebben geweldig veel plezier. Samen met onze Engelse vrienden die het een geweldig spel vinden. En zo gaan we van kersen plukken in de regen naar sjoelen in de kou en eindigt onze kerst 2010 sfeervol en gezellig en zelfs een beetje winters.

Sjoelen bij een Zuidpoolwind die steeds kouder wordt.....

overhemd

Bink heeft vandaag een overhemd aan. Hij draagt het met trots. Bij het ontbijt, naar het strand, bij de bbq, in zijn stoel. Hij wil ook een kroon uit een christmas cracker. Hij kijkt verlangend naar de kroon op mijn hoofd, dan naar mijn handen en naar mij, terwijl hij schreeuwt en met zijn handen richting kroon wappert. Maar de kroon is te groot, bovendien eet hij alles wat in de buurt van zijn mond komt op. Dus hij mag geen kroon en daar is hij erg boos over. Voor de rest is hij meer dan tevreden met zijn eerste kerst ;-).

Bud in voorbereiding voor de kerst BBQ

Christmas Crackers bij het eten

Bink in overhemd

kerst

Wij zijn alvast begonnen.

Het leven lijkt hier tot stilstand gekomen.

Het aantal mensen in het museum vandaag is op twee handen te tellen.

Er zijn alleen maar Christmas Carols op de televisie.

En wij hebben gedanst op een kerstcd.

De lichtjes in de boom zijn aan.

Het wordt morgen 30 graden.

En de treinen zijn gratis.

Zodat er minder ongelukken gebeuren door drankmisbruik.

De kinderen doen aan frisdrankmisbruik.

Dat mag voor een keer, ze genieten.

En vooral van de zelfgebakken koekjes uit de kerstdoos.

Een beetje mislukt, maar een kniesoor die daar op let.......

Het is kerst in Australie.

Het is kerst bij ons in huis.

body boards

Zonnige bloemen langs het strand.

Terwijl Europa weer meer sneeuw verwacht, verwachten wij meer zon. Vanmiddag gaan we eindelijk de bodyboards uitproberen aan het strandje beneden aan de straat.

Op het strand aangekomen blijkt dat we hebben gemist dat het heel hard waait. De zee is erg wild en geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om de kinderen in het water te laten gaan. Simon is heel boos en vooral heel teleurgesteld en dat begrijp ik helemaal. Maar het kan echt niet. Het strandtentje waait bijna weg en Bink is doodsbang. Emma, Mabel en Kieran komen ook, we hadden gehoopt op een rustige middag in het zand, gezellig keuvelend terwijl de kinderen spelen en Bink slaapt. Niets van dat alles. We kunnen elkaar nauwelijks verstaan, de zon brandt er genadeloos op los, de wind stuurt het zand onze kant op en Simon en Tom spelen met hun leven als ze over het schuim heenspringen.

We laden de body boards dus weer op onze rug en lopen naar de speeltuin, waar het een stuk rustiger is achter de bescherming van de struiken en waar we alsnog een uur keuvelend doorbrengen :-).

Bud is inmiddels thuis en hij heeft vrij! De vakantie is begonnen. De boodschappen zijn binnen. We zijn te laat voor de Christmas Canes en de Christmas Crackers en kerststol kunnen we niet krijgen. Maar de rest is in huis. Vanmiddag hebben we kerstkoekjes gebakken. Wij zijn er klaar voor en hoeven morgen helemaal niets meer te doen. Dus we gaan naar het Melbourne Museum, waar we verwachten het hele museum voor ons alleen te hebben. Net zoals we vandaag het strand voor ons alleen hadden. We gaan de expositie van vulkanen en aardbevingen bekijken en kunnen daarmee weer een aktiviteit van de vakantie wensenlijst afstrepen.

Het gaat goed, we hebben de vaart erin.

Worstelen om de body boards in toom te houden in de harde wind.

De doek over de wagen flappert veel te hard, Bink wordt er wakker van.

Tom kijkt teleurgesteld naar de golven. Zijn pet flappert zo hard dat hij hem later af moet zetten.

Op de terugweg op het muurtje, de handdoeken functioneren als wapperende capes. Mabel en Kieran moeten oppassen niet van het muurtje gewapperd te worden.

hortensia

Verraste opmerking van de dag van iemand die even langskomt "Voor mensen die niet echt kerst vieren ziet het er toch aardig uit bij jullie". Blijkbaar is hier de perceptie dat als je geen kado's doet met kerst, je geen kerst viert...... Maar dat terzijde.

We zijn pas op de derde dag van de vakantie en de tijd vliegt voorbij. De eerste dag hebben we besteed aan de bibliotheek en bij vrienden op bezoek gaan met de bus. Gisteren hebben we de benen gestrekt en een wandeling gemaakt van 12km. Ik lopend met de kar, de drie onvermoeibare rakkers op de fiets. Zelfs een uitgebreide speeltuinstop tussendoor en een enorme regenbui krijgt ze niet kapot. Ik sta vandaag stijf van de spierpijn, maar aan de kinderen is niets te merken, die kunnen niet wachten op de volgende aktiviteit. Vandaag. Maar eerst gaat vanochtend om 8.45u gaat de bel. Onze schoonmaakster staat voor de deur met een plastic zakje. Ik ben verbaasd, ze heeft gisteren toch al schoongemaakt? En waarom heeft ze een plastic zakje bij zich? Ze zegt "oh hi, fijn dat je thuis bent, ik was het gisteren vergeten, maar ik wilde nog een keer hortsensia plukken." Nu ben ik de beroerdste niet en gun haar graag een tak hortsensia uit onze tuin. Ze heeft ook al een keer een aantal planten van de Spaanse Margriet meegenomen, en twee lelies, wat takken van de druif, een stek van de kumquat en nog een aantal andere takken waar ik de naam niet van ken. Zelf doe ik zuinig met de bloemenstruiken zodat we er lang wat aan hebben, zowel in de tuin als op tafel. Vijf minuten later vertrekt ze weer, met een tas vol dikke witte hortensia's. Merry Christmas roept ze vrolijk terwijl ze de deur achter zich dichttrekt. De struik geplunderd achterlatend. Ik ben verstomd. En besluit na haar vertrek dat ze niet meer hoeft terug te komen. Ik was toch al niet tevreden over het schoonmaken en nu dit. Tergelijkertijd vraag ik mij de hele dag af of ik zo'n onaardig persoon aan het worden ben dat ik iemand niet eens een bosje bloemen uit onze tuin gun.....

We laten er ons niet door van de wijs brengen. Het is stralend weer, de kinderen zijn topfit en kunnen niet wachten tot we wat gaan doen. Ik wil vandaag eigenlijk eens een keer helemaal niets. Lekker thuis, aandacht voor de kindjes, een beetje rommelen. Ik zet het volk dus aan het werk met de visvijver die hoognodig weer schoongemaakt moet worden. De hele ochtend sjouwen ze emmers water, vangen we met grote hilariteit de 4 ontzettend gegroeide goudvissen en lopen ze te schrobben en te poetsen. Het vooruitzicht dat ze in zwempakken in de vijver in mogen om hem te vullen geeft ze vleugels, er valt geen onvertogen woord.

We zijn de hele dag in de tuin, we lezen voor, de kinderen doen shows, picknicken, hebben het gezellig en verheugen ons erop dat morgen Bud ook thuis is en 1,5e week vakantie heeft.

Bud komt zoals gewoonlijk laat thuis. En hij baalt. Zijn computer is vanochtend gecrashed en daardoor zijn er een paar dingen niet af. Hij moet morgen terug naar kantoor. Wat een teleurstelling. We spreken af dat hij een dag eraan plakt aan het eind van de 1,5e week. En dat hij geluk heeft omdat hij nu niet mee hoeft om boodschappen te doen voor het weekend. Dt staat voor morgenochtend geplanned. En zo zit er ook aan het minpunt van een dag later vakantie toch weer iets positiefs ;-). Want wie wil er nu boodschappen doen in de kerstdrukte?

Toch wel makkelijk als je 4 kinderen hebt, ze houden elkaar altijd bezig

Isis is dol op lezen en neemt de boeken mee de tuin in

Waterpret in de vijver. Gelukkig zijn de waterrestricties minder strikt dit seizoen. Let op de bewuste hortensia in de achtergrond.

De voorstelling. Ik geniet.

Op de achtergrond horen we de hele dag het zoemen van tientallen bijen die deze bloemen erg lekker vinden.

De tuin aan het eind van de middag.......

nieuw bed

Bink is verhuisd. Naar een nieuw bed. Naar een andere kamer. Hij past niet meer in het wiegje, als hij zich uitrekt stoot hij zijn hoofd tegen de achterkant. En dat vindt hij niet leuk. Dus we halen het oude ijzeren bedje van Isis tevoorschijn, zetten het in de kamer van Tom. Het past niet in onze kamer en de kamer die nog leeg staat moet nog gebruikt worden als logeerkamer voor als Cees en Mientje komen. We maken het bedje klaar voor Bink. Het is het babybed van Isis en het roept veel warme herinneringen op. Tom loopt naast zijn schoenen van trots dat Bink bij hem komt slapen.

Bink moet even wennen. Hij kijkt onrustig in het rond en zoekt aanknopingpunten. Als zijn vertrouwde knuffel en het tinkeltje ook in zicht zijn wordt hij rustiger. Blijkbaar is dit de bedoeling zie je hem denken. Om het kwartier roept hij ons en gaan we even bij hem kijken en stellen we hem gerust. Na een uur is hij tevreden vertrokken en horen we hem tot vanochtend 6uur niet meer. Het bed is goedgekeurd. Hij is tevreden.

Tom zit tevreden in zijn bed.

Ook het aankleedkussen en het kastje van Bink zijn meeverhuisd.

Daar ligt hij, hij kan nog even doorgroeien......

vakantie!

Zomervakantie! Op vrijdag 4 februari beginnen de scholen weer. Isis is over naar grade 2, Simon gaat beginnen in Prep. Tom gaat naar 4yo kinder. En Bink blijft lekker bij mij.

We hebben vanmiddag de vakantie ingeluid met een ijsje en het maken van De Vakantieverlanglijst. Morgen nog zwemmen en voetballen en dan is het afgelopen en hoeven we alleen nog maar te lantefanteren. Wat een heerlijk vooruitzicht.

zomerblues

De hele week is het al aan de gang. Ik heb last van de zomerblues. Voel mij verloren en alleen. Heb een dag migraine. Voel mij een buitenbeentje dat niet kan integreren en af en toe moeite heeft de cultuur regels te leren en te volgen. Zie van een afstand dat het leven hier voor de meeste mensen zich concentreert op 1 ding, Kerstmis.

Iedereen is er vreselijk druk mee. Er is nergens anders meer tijd voor. Het gevolg is dat de kalkoenen niet meer te bestellen zijn. De wallen onder ogen van de moeders worden groter. De kerstkaarten zijn nog niet allemaal rondgebracht, de verlichting nog niet opgehangen, o jee wat zullen de buren wel niet denken....... Je voelt de stress in de lucht en het lijkt alsof niemand in staat is ergens anders meer over te praten of aan te denken.

Wij komen gisteren ons huis uit om mee te helpen op school de "art room" op te ruimen en de jaarlijkse grote schoonmaak te geven. De jongens werken zich een slag in de rondte en helpen goed mee. Bink ligt lekker in zijn mandje naar gekleurde emmers te kijken die aan het plafond hangen. Ik ruim alle hoge dingen op, ik ben tenslotte Nederlander en per definitie lang. Met het buiten huis zijn en het opruimen wordt langzaam mijn bui beter. Maar de echte ommekeer komt als we gisteravond het nieuws kijken. En zien dat 500 meter voor de kust van Christmas Island een boot met vluchtelingen op de klippen slaat. Mannen, vrouwen, kinderen gillend in het water in metershoge golven. Alles gefilmd door bewoners van het eiland. Ik voel mij er ziek van. En schuldig over mijn zomerblues die totaal onterecht zijn. Want wij hebben zoveel geluk, dat het bijna niet te bevatten is. Ik zou willen dat die mensen op die boot ook wat van dat geluk konden krijgen. En ook al die anderen mensen die een portie geluk ontzettend hard kunnen gebruiken in hun leven.

Ik ben op slag genezen van mijn blues en sta vanochtend op als een ander mens, een mens met een plan. Het plan is om deze zomerse dag te plukken.

En het lukt. En misschien klinkt het ongeloofwaardig, maar voor het eerst deze week vond ik weer aansluiting bij mensen om mij heen en had ik groot plezier in de kleine dingen zoals mijn kopje koffie (opgewarmd omdat er geen tijd meer was om verse te zetten), de lunch (twee cakejes voor de jongens omdat het plukken van de dag ervoor had gezorgd dat ik alleen voor Bink een tasje bij mij had toen we eropuit gingen), een schaterlach van Bink (die als gevolg mijn schone shirt helemaal onder spuugde terwijl we nog zeker 3 uur aan de wandel waren), de groene vlekken op onze kleren (omdat een picnick kleed nu eenmaal niet onderin de kar past), 4 kindjes om mij heen als we na school naar huis lopen (dat ze elkaar tot drie keer toe het leven zuur maken deert mij niet vandaag), mijn hart luchten aan tafel bij Bud (omdat hij er altijd is voor mij, zelfs al komt hij iedere avond ontzettend laat en doodmoe thuis), de mail die ik van een vriendin kreeg waarin ze zegt dat ze van mij houdt (hoe wist ze dat ik die woorden juist vandaag zo ontzettend hard nodig had?).

Mijn zomerblues zijn voorbij. Daar hebben anderen veel meer recht op dan ik.

de boekclub gaat uit

Op weg naar de stad, uitzicht op St Kilda Beach in het avondlicht

Omdat de kerst nadert hebben we vadaag een speciale bijeenkomst van de boekclub. Ik heb het sop nog aan mijn handen van de afwas als ik word opgehaald. Wel heb ik een jurk aan, ik begin het te leren ;-)

We beginnen in een bar in Fitzroy Street, en gaan daarna geweldig Chinees eten in Acland Street. De kenners van Melbourne weten dat we dus echt uit zijn en tussen beroemde en minder beroemde mensen lopen in de zwoele zomeravond. Helaas kijk ik nooit naar televisieseries dus al die bekende Australiers herken ik niet. De anderen van ons clubje gelukkig des te meer, dus dat leidt tot een hoop gegiechel. En dat op onze leeftijd.... Ik heb een foto genomen zodat jullie weten met wie ik ben gaan eten vanavond. De harde kern van de boekkclub. Allemaal in jurk. Allemaal stevig aan de wijn. En allemaal in feeststemming. Het is duidelijk. Kerst is in zicht. Dat moet gevierd worden. En over het boek? Daar besteden we 7 minuten aan......

Boekclub

versieren

De boom

Vandaag hebben we geprobeerd in de kerststemming te komen. We kunnen niet achterblijven bij de rest van Australie en dus gaan we onze boom versieren. De kinderen hebben ook vast hun menu wensen doorgegeven voor het kerstdiner. Het wordt een echte kerstbarbDe kerstcd vanDrik Schele staat aan, we kennen hem nog letterlijk uit ons hoofd nadat we de cd de vorige zomervakantie minstens 200 keer hebben gehoord ;-). Kortom, we doen er alles aan om in de stemming te komen. Maar ondanks het feit dat het 17 graden is en het buiten donker en regenachtig is, lukt het nog niet om het kerstgevoel op te roepen. Het is toch anders, kerst in de zomer.

De kerstman

De hulptroepen

fanatiek

We gaan met iedereen kijken naar het voetballen van Simon. Simon is bloedfanatiek en voor heel serieus. Hij gaat er 1000% voor. En doet verschrikkelijk zijn best. Hij laat zich van zijn beste kant zien. Hij presteert het om een uur lang alle opdrachten uit te voeren en dan nog meer. Met het wedstrijdje is hij verdediger, aanvaller en keeper. HIj rent het veld onvermoeibaar op en neer. We genieten er allemaal van. Zie hier wat plaatjes.

Alle kinderen komen aan de beurt om een keer te keepen.

In actie achter de bal aan.

Bud kijkt en past op Bink die op de grond naast hem staat in de maxi-cosi.

Ga je ook voetballen Isis? Nee, ik doe zo de handstand ;-)

Tom zit helemaal in zijn spel.