Zonnige bloemen langs het strand.
Terwijl Europa weer meer sneeuw verwacht, verwachten wij meer zon. Vanmiddag gaan we eindelijk de bodyboards uitproberen aan het strandje beneden aan de straat.
Op het strand aangekomen blijkt dat we hebben gemist dat het heel hard waait. De zee is erg wild en geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om de kinderen in het water te laten gaan. Simon is heel boos en vooral heel teleurgesteld en dat begrijp ik helemaal. Maar het kan echt niet. Het strandtentje waait bijna weg en Bink is doodsbang. Emma, Mabel en Kieran komen ook, we hadden gehoopt op een rustige middag in het zand, gezellig keuvelend terwijl de kinderen spelen en Bink slaapt. Niets van dat alles. We kunnen elkaar nauwelijks verstaan, de zon brandt er genadeloos op los, de wind stuurt het zand onze kant op en Simon en Tom spelen met hun leven als ze over het schuim heenspringen.
We laden de body boards dus weer op onze rug en lopen naar de speeltuin, waar het een stuk rustiger is achter de bescherming van de struiken en waar we alsnog een uur keuvelend doorbrengen :-).
Bud is inmiddels thuis en hij heeft vrij! De vakantie is begonnen. De boodschappen zijn binnen. We zijn te laat voor de Christmas Canes en de Christmas Crackers en kerststol kunnen we niet krijgen. Maar de rest is in huis. Vanmiddag hebben we kerstkoekjes gebakken. Wij zijn er klaar voor en hoeven morgen helemaal niets meer te doen. Dus we gaan naar het Melbourne Museum, waar we verwachten het hele museum voor ons alleen te hebben. Net zoals we vandaag het strand voor ons alleen hadden. We gaan de expositie van vulkanen en aardbevingen bekijken en kunnen daarmee weer een aktiviteit van de vakantie wensenlijst afstrepen.
Het gaat goed, we hebben de vaart erin.
Worstelen om de body boards in toom te houden in de harde wind.