kerst

De kerstboom op de kerstkaart van Simon

Simon geeft zijn kerstconcert op school en dat is zoals ieder jaar een groot feest. De kinderen hebben een prachtige kerstkaart gemaakt voor thuis. En zingen ontroerend met de hele groep kerstliedjes. Ik groei een centimeter van trots.

Tom heeft het warm vandaag en is moe, dat zal wel de invloed zijn van de inenting die hij afgelopen vrijdag heeft gehad. Hij mag voor deze keer een uurtje televisie kijken midden op de dag. Isis is stralend en ik kan zien dat het tegen het eind van het jaar loopt. Ze heeft grote kringen onder haar ogen.

Nog 1,5e week en dan is het vakantie. De kerststress is hier volledig toegeslagen bij iedereen. Kaarten, kado's, versieren, gasten, feesten, drank, druk, boodschappen. Wij hebben daar niet veel last van. Dit weekend gaan wij versieren. Maar zonder stress. Gewoon, voor de lol. Een gezellig vooruitzicht.

Eerst moeten er nog wat dingen op mijn lijst afgetekend worden. Bijvoorbeeld een bezoek aan de vaatchirurg.

In een broeiende warmte van 27 graden, door de regen rijd ik vanmiddag met Bink en Tom naar Brighton. Daar zit een arts die expert is op vaatgebied en bij hem heb ik een afspraak. Hij werkt vandaag in zijn prive praktijk. De praktijk van deze arts zit een oud pand in een van de duurste wijken van Melbourne. Ik mag plaatsnemen in een keurige wachtkamer. Niet op een gewone stoel maar op oud antiek, keurig opgesteld langs de muren. Terwijl ik een formulier invul met mijn gegevens zie ik dat er heel discreet een prijzentabel is toegevoegd. Een eerste consult kost 150 Dollar. Je kan de waarde van een dollar ongeveer gelijk stellen aan de waarde van een Euro. Ik krijg het er warm van, het moet wel iets geweldigs zijn deze arts. Hij komt mij 15 minuten te laat ophalen. Op zich is dat niet heel veel te laat, maar voor de private healthcare wel. Het kost wat, maar dan word je wel op tijd behandeld is het motto. Ik kan de arts nauwelijks verstaan. Hij praat met een zwaar Australisch accent en kijkt mij niet aan. Ik moet een aantal keer vragen wat hij zegt, heel vervelend voor hem maar ook voor mij. 15 minuten later sta ik weer buiten. Er is geen andere mogelijkheid voor de twee grote spataderen dan ze operatief weg te halen. Op mijn vraag hoe lang de wachtlijst is kijkt hij mij vernietigend aan. Natuurlijk is er geen wachtlijst. Dt is toch private care. Ik krijg er een kleur van.

Ik kan komen wanneer ik wil, ik mag zo lang in het prive ziekenhuis blijven als ik denk nodig te hebben.

Ik spreek voor eind januari af, dan zijn de ouders van Bud hier en is het wat makkelijker te regelen. Hij zegt nog even dat we telefonisch wel even wat regelen tegen die tijd en dan sta ik weer buiten de behandelkamer.

Ik moet nog betalen, maar in de tussentijd heeft Tom Bink met een kleurpotlood geprikt. Bink huilt. Ik sta met de maxicosi, mijn tas, een tas van Bink en een ondeugende Tom aan de balie, in een gang die net te smal is om anderen mensen er ook nog comfortabel langs te kunnen laten. Ik heb niet door dat de dame achter de balie belt met de hoofdpraktijk om de betaling te regelen en dat ze het tegen mij heeft met de telefoon aan haar oor. Ze reageert heel geirriteerd terwijl ze op mijn creditcard wacht. Zodra ik betaald heb draait ze haar stoel op wielen met een ruk om en rijdt ermee naar haar andere computer waar ze overduidelijk met iets veel belangrijkers bezig is. Ik heb meteen geen zin meer om bij deze arts terug te komen. Aan de andere kant, ik kan er wel snel vanaf zijn. Een luxe probleem dus. Ik ben verbaasd over mijzelf, dat ik het zo belangrijk vind dat mensen een beetje aardig zijn.

Morgen ga ik eerst maar eens met de verzekeraar bellen om te vragen hoe dit allemaal in onze verzekering past. En dan kijk ik weer verder.

Ik ben in eerste instantie sjagerijnig als ik weer in de auto stap. Het volgende moment is het alweer over. We hebben toegang tot goede zorg. We hebben vakantie in het vooruitzicht. Het is goed met ons allemaal. En mijn sjagerijn slaat meteen om. Ik moet het ook allemaal niet zo serieus nemen. En vooral mijzelf niet. ;-)