Een kleurige paddestoel die we tijdens de wandeling zien
Ada tree is de oudste bloeiende boom in Australie. Omdat we niet weggaan deze vakantie staan er dagtrips in de omgeving op het programma. De omgeving is "binnen een straal van 2-3uur rijden". Vandaag gaan we naar de oudste bloeiende boom van Australie, een Mountain Ash boom, genaamd Ada tree. Ons niet realiserend dat de boom zich in het midden van een national park bevindt hebben we geen kaart van dat park bij ons. Bij aankomst in het plaatsje waar de informatieborden zich bevinden vinden we uit dat het nog 30 km rijden door een prachtig oerbos. Dit is zonder kaart spannend, vooral omdat het hoofdpad naar de boom afgesloten is en we op "gevoel" en kompas moeten rijden om er te komen. We komen er. We lopen door een stuk oud regenwoud, vol met woudreuzen, boomvarens, beekjes en twinkelende vogels op de achtergrond. De boom waarvoor we zijn gekomen is inderdaad enorm, bijna 400 jaar oud, 75 meter hoog en heeft op 10 meter hoogte een omtrek van 15 meter. Indrukwekkend. Het is een gek idee om te weten dat er in de tijd dat deze boom begon te groeien nog geen Europeaan te bekennen was in heel Australie. Wat is tijd.....
Ada tree
De tocht om het national park weer uit te komen bos wordt lang. Op gevoel en kompas rijden we door het doodstille woud richting de plaats waar we uit willen komen. Na een uur hobbelen worden we wel wat onrustig want we hebben geen flauw idee waar we rijden, het is moeilijk navigeren zonder kaart. Als we na 1,5 uur de normale weg weer zien halen we opgelucht adem. Om met vier kleine kinderen te verdwalen in een Australisch national park, hoe mooi ook, is geen goed plan. Dit doen we nooit meer zonder kaart!
In het bos, de schaduwen worden al langer........er komt geen einde aan de weg
We zijn eruit! Dit is de weg waar we oprijden als we het national park uitrijden.
Het is al aan het begin van de avond als we in pittoresk Yarra Junction uitkomen en de beloofde stop maken bij de speeltuin. En hier staan we opnieuw voor een Australische verrassing. Weliswaar van een andere orde, maar toch. In de speeltuin worden we niet belaagd door duiven of hongerige meeuwen, maar door een paar grote ibissen, die hun lange dunne snavels verlangend in tassen en een rondwaaiend leeg chipszakje steken. De duiven van Yarra Junction noemt Bud ze. Maar ik vind ze minder hinderlijk dan duiven of meeuwen, want het zijn prachtige vogels en ik vind ze wel lollig. Maar de kinderen zijn onverbiddelijk. Er komt geen vogel in de buurt van ons picnickleed. De ibis krijgt geen voorrechten omdat ik het nu toevallig een bijzondere vogel vind.
4 ibissen aan het scharrelen
We komen laat thuis en heel tevreden. We hebben een heerlijke en spannende vakantiedag gehad. En nog steeds komen we voor verrassingen te staan.
