geen golven

We kunnen er weer op uit. De eerdere waarschuwingen zijn opgeheven. De Australische kust is niet getroffen door de verwachte tsunami. We hebben net beelden van Chili gezien. Schokkend. De kinderen zagen het ook en vragen zich af wat er aan de hand is. Ze hebben ook beelden van Haiti gezien een aantal weken geleden. Wij hebben ze gerustgesteld. En we moeten misschien wat minder nieuws met ze delen. Het is goed dat ze weten dat er dingen gebeuren in de wereld. Maar het is niet de bedoeling dat ze er wakker van liggen. Ze kunnen nog niet goed het onderscheid maken tussen de effecten van oorlogen en natuurrampen en de dood van een vrouw door een aanval van een orca of de diskwalificatie van Sven Kramer afgelopen week. Ze vinden het allemaal even naar.

De rust is nu weergekeerd in huis. En wij denken aan de nare dingen die gebeuren in de wereld en de mensen die daardoor getroffen worden. Maar we zullen het er niet meer zoveel over hebben waar de kinderen bij zijn.

tsunami waarschuwing

Vandaag houden we het nieuws in de gaten. Vanwege de enorme aardbeving in Chili gisteren raced er een tsunami met 720km/uur door de oceaan. Wij gaan niet naar de oceaankust vandaag en blijven veilig in de buurt van Port Phillip Bay.

Australia issues tsunami warning

• From:The Australian, AP, AFP
• February 28, 2010 8:18AM

• Increase Text Size
• Decrease Text Size
• Print
• Email
• Share

AUSTRALIA has issued a tsunami warning from Queensland to Tasmania, warning of possible "dangerous waves, strong ocean currents and foreshore flooding.''

"Do not go to the coast to watch the tsunami,'' the Bureau of Meteorology's alert said.

"Check that your neighbours have received this advice. Boats in close should return quickly if possible. Boats in deep water should stay offshore until further advised.''

But no evaculations near the Australian coast have been ordered.

However other nations around the Asia-Pacific region evacuated coastal areas and warned residents as the tsunami generated by a devastating Chile earthquake approached their shores.

Already, the impact of the tsunami has been felt as close as the Chatham Islands east of New Zealand, where the waves were progressively larger.

Officials warned residents to be vigilant. New Zealand Civil Defense Minister John Carter said the latest sea surge at the Chatham Islands was 1.5 meters, the fourth and biggest surge measured there in the past two hours.

The islands are some 500 kilometers east of New Zealand.

Asia-Pacific nations evacuated coasts ahead of the tsunami generated by a devastating earthquake in Chile.

In Samoa, where 183 people died in a tsunami in September, police said most people were moved out of low-lying areas. A degree of panic was evident as people were leaving the coastal areas where the earlier tsunami hit. Broadcasts and text messages alerted people in the early morning.

In Fiji, people in coastal towns and villages have been evacuated. Police and emergency services are on alert for waves of between 0.6 - 2.3 meters on the northern and eastern islands of the archipelago.

Disaster management office duty officer Anthony Blake said coastal evacuations had taken place on Vanua Levu, Fiji's second biggest island, and in the Lau and Lomaiviti island groups.

About a third of Fiji's 800,000 people live in those areas, Blake said.

Cook Islands police issued an all-clear mid-morning Sunday after the tsunami caused a minor tidal surge of a few centimeters.

de mobiele hondenwasdienst

Net zoals de Engelsen zijn Australiers dol op parodieen. Wij zagen een aantal weken geleden 3 afleveringen van cynisch programma over kleine bedrijven in Australie, en met name over een bedrijf dat "The Mobile Dogwash" aan de man probeert te brengen. Totaal onrealistisch, maar zoooo herkenbaar. Zelfs ik (die niet van grappige programma's houdt en er zowiezo niet om lacht) kon een glimlach niet onderdrukken over zoveel onzin.

Vanochtend, terwijl ik met de jongens geniet van onze vrije vrijdagochtend, word ik aan het programma herinnerd. Tegenover de speeltuin staat zo'n mobiele hondenwaswagen. We zijn niet beland in een filmset van een parodie, we staan in een gewone straat, op een gewone dag!

De mobiele hondenwasser is hier een gerespecteerd en belangrijk beroep. Bijna net zo populair als de manicurewinkels die je op iedere tweede straathoek tegenkomt. De twee gaan hand in had. De gemanicuurde dame met haar gemanicuurde, gewassen en gekapte hond.

Voor ons geen gemanicuurde tenen. Zelfs geen hond (helaas).

Gewoon blote voeten werk in de speeltuin. Een mobiele kinderwasdienst op zijn tijd zou best handig zijn. Vooral na het avondeten. Maar om de kindjes met een muilkorfje een aanhangwagen in te laten leiden om eens flink geboend te worden, nee toch maar niet. Het is al gek genoeg dat dat met honden wordt gedaan.

Dus wij gaan verder met onze dag. Op de wipwap in de speeltuin.

simon in de assembly

Nooit ga ik naar de assembly van de school van Isis. Die is altijd op woensdagochtend, meteen om 9.00u. Ik maak er nooit tijd voor, dit in tegenstelling tot veel andere moeders die uit volle borst het volksllied meezingen. Vandaag vroeg ik aan Isis of ze het leuk zou vinden als ik een keer zou komen kijken. "Ja mam, leuk!!" Isis staat vooraan in de rij in de klas te wachten. Simon gaat er naast staan en Isis vraagt meteen aan de juf of Simon mee mag met de klas. Het mag. Simon is verlegen en kijkt enorm op tegen zijn grote zus die het voor hem regelt. Tegelijkertijd vindt het stoer. Als de klassen een voor een bij de verzaleplaats aan komen lopen in nette rijen, loopt hij naast Isis. Bij het rangschikken van de klassen staat hij naast Isis, en als ze op de grond gaan zitten, zit hij op haar schoot (ongekend!). Als de kinderen opstaan en hun hoed afnemen voor het zingen van het volkslied, maakt Simon ook een bewging om zijn hoed af te nemen, maar hij is even vergeten dat we op de fiets waren en dat hij zijn helm al had afgezet. Hij bloost een beetje maar staat dapper rechtop, zijn linkerhand in de rechterhand van Isis en hij mompelt wat woorden van het volkslied mee. Hij kent de tekst helemaal niet maar doet erg zijn best. Muisstil luistert hij na het lied naar wat de baas van de school nog te vertellen heeft. Ze ziet er vandaag weer schitterend uit in haar groene mantelpak met roesjes, en haar enorme grijze hoge hoed met bloem. Ze zou zo uit een Harry Potter film gestapt kunnen zijn.

Als assembly voorbij is gaat iedereen weer in volgorde in de rij, en Simon krijgt een compliment van de juf. "You are an example for the school." Simon bloost weer en groeit 10 centimeter. Thuisgekomen vraagt hij stilletjes of ik met hem samen op de kalender wil tellen hoeveel nachtjes het nog slapen is voor hij ook naar school mag.

integreren, bestaat dat?

We hebben het er thuis vaak over Bud en ik. Het integratievraagstuk. Wanneer ben je nu eigenlijk geintegreerd? En bestaat zoiets als "volledig integreren" wel?

Er zijn hier in Melbourne veel verschillende nationaliteiten, en de meeste daarvan zitten in hechte sociale netwerken. Net zoals Margaret en haar gezin een Zimbabwees netwerk hebben. Er komen nauwelijks buitenlanders aan te pas. Zo zijn er ook Braziliaanse-, Engelse-, Schotse en zelfs Nederlandse netwerken. En natuurlijk de Australische netwerken. Je van je eigen netwerk nar een Australisch netwerk bewegen is de eerste stap in de integratie.

Ik ben er van overtuigd dat je achtergrond niet uitmaakt of je het met iemand kan vinden of niet. Maar ik heb inmiddels geleerd dat het niet altijd zo makkelijk ligt. Vanzelfsprekendheden voor mij zijn rariteiten voor een ander. Er zijn bepaalde culturele finesses die moeilijk te doorgronden zijn en alles te maken hebben met hoe je bent opgevoed, waar je hebt gewoond, wat je hebt geleerd. Dat geldt beide kanten op. Wat in je ogen "normaal" lijkt, kan voor iemand met een andere achtergrond totaal vreemd zijn. Zoals ik vanmiddag in een ongemakkelijke situatie was waarin ik niet wist wat "normaal" was ten aanzien van kennismaken, kadootjes geven.

Wij proberen natuurlijk te integreren in het Australische leven. We beginnen allemaal een Australische accent te krijgen in ons Engels, maar Bud en ik zullen het nooit vloeiend kunnen spreken. Als we een feestje hebben zullen we ons niet standaard laveloos drinken. We blijven ons verbazen over dingen die voor anderen normaal zijn, de rijen bij Medicare, de niet geisoleerde huizen, de vele speeltuinen, de supermarkten die 7 dagen per week, 18 uur per dag open zijn, bovengrondse electriciteit, fundraising, milieuvervuiling, ringtail possumnesten in de bomen rond school. En nog veel meer.

Misschien bestaat volledige integratie niet. Misschien kan alleen de volgende generatie van emigranten volledig integreren. Zij groeien op in de Australische cultuur en beginnen dat als de norm te beschouwen. Zoals Isis, Simon en Tom. Maar zouden zij weer kunnen integeren in het Europese leven? En vanaf welke leeftijd wordt het moeilijker?

Belangrijk voor ons is of volledige integratie nodig is om ergens te kunnen aarden. Ik denk zelf van niet. Als je de spelregels maar kent. Of toch minstens probeert te begrijpen. Als je maar gevoelig bent voor signalen om je heen. En open staat voor een andere aanpak.

Voorbeeld. Vandaag spreekt iemand mij aan omdat ik met de auto ben. "Zo, je bent nu echt aan het integreren. Fijn om te zien dat jij ook de auto neemt, dat doet iedereen hier." Blijkbaar wordt het rondrijden op de fiets met de drie kinderen als iets "eigenwijs" gezien en het vasthouden aan je eigen gewoonten. Een beetje gelijk hebben ze ook wel. Maar daarin ga ik mij niet aanpassen. Ik kan er ook bijhoren terwijl ik dagelijks op de fiets zit. Tenminste, dat is mijn perceptie.

Zo zijn er nog andere hele simpele dingen die verraden dat we nog niet aangepast zijn. Bijvoorbeeld bij het vieren van een verjaardag. Wij beginnen altijd met de taart. Hier wordt er eerst gegeten en gevierd en aan het einde komt de taart. Ik kan mij heel goed voorstellen dat het voor Australiers dus heel raar is als je je feest met de taart begint. Alsof je wil zeggen dat het feest al voorbij is..........

Volledig integreren, bestaat zoiets? Voor ons, op dit moment (nog) niet.

Wel voor de kinderen. Het maakt niet zoveel uit voor ons. Want veel mensen staan open voor andermans rariteiten (zoals de verjaardagstaart), en wij voor die van hun. En dan is het eigenlijk wel leuk om niet volledig geintegreerd te zijn. Het dagelijkse leven blijft zo vol verrassingen. Termen als"Normaal" krijgen een andere betekenis. Het oordeel "Raar" bestaat eigenlijk niet. Hoogstens de conclusie "zij hebben een andere aanpak dan wij". En natuurlijk bestaat er af en toe een ongemakkelijke situatie. Maar dan moet je jezelf maar niet te serieus nemen. ;-)

Moet je volledg integreren im te kunnen aarden? Nee, het gaat eigenlijk best goed op deze manier. We kunnen ons redden, weten de weg te vinden naar alles dat we nodig hebben, we worden geaccepteerd, hebben hier vrienden. En kunnen appelstroop en beschuit halen bij de supermarkt. Lekker Hollands.

batterijen

Iets wat je hebt geleerd is moeilijk weer af te leren. Wat?

Batterijen weggooien.

Na bijna 2 jaar zoeken, vragen, nog een keer vragen, internetten, googelen weet ik het nog steeds niet. Waar kunnen we onze lege batterijen naartoe brengen? We verbruiken er niet heel veel. De lamp op batterijen die we voor het kamperen hadden hebben we direkt ingeruild voor een lamp met een handmatige dynamo. Hetzelfde geldt voor de zaklantaarns. De batterij van de camera is oplaadbaar. We gebruiken batterijen voor de trein van de kinderen. Dan nog een enkele batterij in een speelgoedmixer of Bob de Bouwer tractor maar dat is het wel. Echter, na maandenlang lege batterijen in een bakje te doen voor het geval ik een recyclepunt kan vinden, ben ik het wel een beetje zat. Bovendien is het bakje vol. De mensen hier snappen niet waarom ik zo moeilijk doe, een batterij gooi je toch gewoon in de vuilnisbak?

NEEEEE. Dat kan ik niet en wil ik niet.

Moet ik de batterijen nu echt met het eerstvolgende bezoek uit Nederland mee teruggeven zodat het daar in een recyclebak kan? Of zal ik ze stiekem in de recycle zakjes doen voor telefoonbatterijen? Met het risico dat ze alsnog bij de vuilnis komen.

Er is eigenlijk nog geen goede oplossing. Ik denk dat ik morgen maar eens bij de gemeente langsga om te vragen waar ik dit afval kwijt kan. Dat is de enige plek waar ik nog niet geweest ben. Als iemand een andere suggestie heeft houden wij ons natuurlijk aanbevolen!

het footy seizoen is weer begonnen

Het footy seizoen is weer begonnen. Dat is nauwelijks nieuws te noemen natuurlijk. Ware het niet dat de televisie hier in huis weer af en toe aan staat zodat Bud een wedstrijd kan volgen, en Simon bijna iedere dag vraagt wanneer hij samen met Bud een wedstrijd mag gaan kijken in het stadion. De juf van Isis heeft al kleur bekend en plaatst Isis in een lastige positie. Want ze is Bud trouw, dus automatisch ook The Saints, maar ze wil ook graag de juf trouw zijn maar die is voor Essendon.

Het laatste nieuws? De huisbaas is geweest om zelf eens polshoogte te nemen hoe het er hier voorstaat en hij heeft allemaal beloften gedaan om de boel te herstellen. Mirjam is vertrokken op vrijdagmiddag nadat we haar huurauto hebben opgehaald in de stad en ze de "linksrijtest" heeft doorstaan. Ik vind het heel dapper dat ze, nog steeds niet helemaal lekker, meteen al de stad uit is gereden, alleen in het gezelschap van Miep, haar navigatiesysteem dat op het raam gekleefd zit.

Verder hebben we een feestje vandaag voor de kinderen. Mimi wordt 6 en dat wordt uitgebreid gevierd op een feestlokatie. De jongens zijn uitzinnig van vreugde omdat ook zij zijn uitgenodigd voor het feest en doen mee met de 6 en 7 jarigen alsof ze niet anders gewend zijn. Ze springen mee op de lange banken waar ze eerst keurig hebben zitten wachten op de taart. "We want the cake, we want the cake...." Tom zingt met een blos op zijn wangen zijn favoriete verjaardagslied "Happy birthday to you, you live in the zoo.......".

Aan de opvoeding moet nodig nog wat gebeuren, gelukkig aan die van 21 andere kinderen ook ;-)

onverwacht bezoek

Twee onverwachte bezoeken vandaag. Een bezoek is het gevolg van het afhalen van Mirjam H., oud collega van Pfizer, afgelopen zondag. Met de taxi is ze naar haar studio in de stad gegaan en vanaf dat moment komt e niet meer buiten. Woensdag zou ze komen eten maar ze is sinds maandag geveld door ernstige buikgriep, of in ieder geval iets wat er op lijkt. Vandaag moet ze uit haar studio maar is nog steeds ziek als een hond. Woensdagavond laat spreek ik met haar af dat ze hier vanavond een nachtje komt slapen, want wat moet je in je eentje in Melbourne als je doodziek bent. Vanochtend, nadat de kinderen zijn afgeleverd, ga ik als een gek aan de slag om de werkkamer tot slaapkamer om te bouwen, en de chaos die er in huis heerst een beetje toonbaar te maken. Ik heb 45 minuten voor ik aan het werk moet en 1 uur voor de gast voor de deur staat. Met de Franse slag, wie kent dat niet, is het resultaat redelijk ;-).

Mirjam komt veilig aan en gaat dan bijkomen op het terras boven. Ik ben ongezellig want het is mijn werkdag en dat kan ik moeilijk wijzigen op het laatste moment. Het maakt niet uit, want als je ziek bent wil je eigenlijk niets. Mirjam is een makkelijke gast. Hoe vaak gebeurt het dat je gasten hebt die niets willen eten, nauwelijks iets willen drinken en heel tevreden zijn als ze alleen maar hoeven te zitten.

Het tweede onverwachte bezoek vindt plaats op school. Margaret met haar tweeling komt voor het eerst trots aangewandeld om Mimi op te halen. Het is haar eerste dag buiten met de twee kleine babybolletjes en ze straalt van trots. Het ontgaat niemand en de halve school loopt uit om naar het wonder te kijken. Zie foto.

Volledige aanbidding op school bij de tweeling

Bij thuiskomst duurt het even voor de kindjes gewend zijn aan ons bezoek. Ze zijn doodstil en bedeesd. Dan komen er wat kadootjes op tafel. De sfeer wordt losser. Dan merken ze dat ik gewoon aan het praten ben met Mirjam. Ze zijn gerustgesteld dat dit zieke mens nog wel gewoon kletspraatjes kan houden aan tafel. Dan gaan we allemaal aan tafel. En begint het gepraat. Ik moet beurten aanwijzen wie er het woord mag doen tegen Mirjam. Ze vertellen alle verhalen die de laatste tijd het meeste indruk hebben gemaakt. Bij ieder verhaal kijkt Tom Mirjam verwachtingsvol en veel betekenend aan, alsof hij wil zeggen: "Nou, probeer daar maar iets tegenin te brengen". Het gaat over de overstroming in huis, de blazers die beneden staan, alle keren dat ze zelf ziek zijn geweest en hoe erg het was en hoe vaak er gespuugd werd. Isis constateert dat Mirjam nu in Australie op vakantie is, en dat Isis zelf in Nederland op vakantie was. Dat vindt ze heel grappig. En zo wordt er heel veel gekwebbeld en nauwelijks gegeten. Het is erg gezellig.

Mirjam brengt ons op de hoogte over het laatste nieuws in Nederland. Het automatische pasjes systeem voor het openbaar vervoer en hoe het werkt. De winter, en het strooizout dat op was. Dat Geert Wilders nog steeds in de picture is en nu verwikkeld is in een rechtszaak. Dat er binnenkort gemeenteraadsverkiezingen zijn. Bovendien heeft ze een Nederlandstalige "Elle" en een "Red" meegenomen zodat ik ook op dat front helemaal bijgespijkerd word.

Mirjam, aan het opknappen

tom bedient de knoppen

In huis staan er drie enorme blazers nog steeds op volle kracht te blazen om de boel droog te krijgen. Het is bijna zover. Maar niet dankzij Tom. Onze kleine "buttonpusher" heeft het al een aantal keer voor elkaar gekregen om de machines zodanig te de-reguleren dt ik het bedrijf moest bellen over hoe een van de machines weer op gang moest krijgen. We werken nu met een straf- en beloningssysteem. Als hij eraf blijft, mag hij er 's avonds een van de drie helemaal zelf uitzetten. Als hij overdag de machines bedient (bijvoorbeeld door hem op windkracht 10 te zetten waardoor zelfs de bedspiraal die tijdelijk langs de muur staat, naar buiten waait) mag hij er 's avonds niet aankomen, laat staan bedienen. Het werkt. Vandaag hebben ze in alle rust staan waaien. Nu is het eindelijk rustig in huis met die dingen uit. In de loop van de week is het leed geleden. We houden vol. En Tom ook.

barbie en balnarring

Zaterdagmiddag komen we in onze roze motelkamer aan. Het is een enorme kamer, met keuken, twee slaapkamers, een grote badkamer en een woonkamer. Inclusief bar als we willen entertainen. Dit hadden we niet verwacht en we zijn er heel tevreden mee. Balnarring is zo slecht nog niet. Het is hier heerlijk stil, het enige dat we horen zijn de vogels en het gekwetter van de kindjes. En vooral, het ruikt hier heerlijk. Eucaluptus en citroengeranium, daar knapt ieder mens van op.

We hebben een BBQ bij vrienden die in een zomerhuis in Somers zitten, een paar kilometer verderop. Het is niet helemaal de Ozzie stijl, we hebben weinig vlees en heel veel soorten groenten en salades. De kinderen bouwen tenten in de tuin terwijl wij ons bij de barbie vermaken. Het is heerlijk en voelt als vakantie. Wat is een tuin toch fijn. Steeds meer beginnen we te verlangen naar een ander soort huis dan waar we nu in wonen.

De tent van de kinderen

BBQ voorbereidingen

Zondag is er schaatsen, met het tijdsverschl van 19uur met Vancouver kunnen wij alles op televisie volgen. We juichen als Sven Kramer de 5000m wint. We voelen ons heel Nederlands. Na het schaatsen pakken we ons boeltje en gaan we richting Mornington. Daar hebben we al veel over gehoord, maar we zijn er nog nooit geweest. Het is een leuke plaats maar verschilt tegelijkertijd nu ook weer niet heel erg met andere Australische plaatsen in de zin dat er een hoofdstraat is met winkels, parkeerplaatsen aan de zijkanten. Het verschil hier is dat het hier volzit met moderne cafe's waar de mensen in de rij staan om te gaan ontbijten. Het is een drukte van belang in Mornington. Wij parkeren bij de grote speeltuin in een park. Ook het park is druk. Een paar Italiaanse families zijn aan het picknicken, aan de tafels worden bordspelen gespeeld, op de achtergrond is een bandje zich aan het installeren. Het is dan 10.30u en het bruist hier van het leven en de vrolijke mensen. Wij gaan ook ontbijten en kiezen het cafe dat in een oude bank zit. Het is heerlijk. Het licht stroomt naar binnen terwijl wij aan de toast, muesli en pannenkoeken zitten in de kamer waar vroeger waarschijnlijk de directeur kantoor hield. Alle verorberde energie wordt later verbruikt in de speeltuin. We hebben het naar ons zin. Zo'n overstroming is toch niet gek, anders hadden we dit waarschijnlijk niet gedaan op zondag. We rijden terug naar Melbourne via de mooie wijken van het Mornington Peninsula en we kijken nog even rond in Mount Eliza. Is dat misschien iets voor ons?

Isis op de schommel

Wat er nog over is van de zondag gebruiken we om in ons inmiddels wat drogere huis te lezen, spelletjes te doen en vroeg te eten. Ik moet daarna nog naar het vliegveld om een oud collega van mij op te halen. Ik haal haar op maar kan haar helaas niet naar haar studio brengen. Er is een groot festival aan de gang en waar zijn logeert is alles afgesloten. Dus eigenlijk voor niets rijd ik de in totaal 90km op en neer naar het vliegveld. Nou ja, niet helemaal voor niets. Ik heb haar even gezien en het is altijd een plezier om mensen te kijken. Er is zoveel vreugde op het vliegveld als mensen elkaar weerzien, na lange, maar ook na korte tijd. Bovendien is het vliegveld versierd vanwege het Chinese Nieuw Jaar.

koffers

We besluiten om niet langer in dit vochtige hol te blijven en we gaan een weekend weg. Vrijdag bestaat vooral uit bellen over wie wel komt en wie niet komt om de lekkageproblemen en vooral de gevolgen op te lossen. Uiteindelijk komt alleen de loodgieter die de oorzaak van de lekkage vindt en verhelpt. Er zit een afvoerpijp verstopt. Als ze donderdagavond even waren gekomen hadden we heel wat ellende kunnen voorkomen.

Vandaag zijn we aan de beurt voor een schade expert om die bekijkt hoeveel nat en kapot nephout vervangen moet worden. Hij constateert dat een deel van het plafond op de eerste verdieping dat langzaam maar zeker steeds verder naar beneden zakt en dat dat ook aan vervanging toe is.

Vanmiddag komt er iemand om een droogmachine te installeren om de vloerbedekking beneden droog te blazen. Kristine is zo lief om dat voor ons waar te nemen, wij gaan bij vrienden op Mornington Peninsula BBQen en daarna hebben we een motel geregeld. Hoe minder we op dit moment in dit huis hoeven te zijn, hoe beter het is.

Het is leuk om te zien hoe flexibel de kinderen op de omstandigheden reageren. Het is alweer heel gewoon dat onze slaapkamer leeg is, dat we ergens anders slapen. Zodra ze horen dat we en nachtje in een motel gaan pakken de jongens voor enthousiasme hun koffers en voorleesboeken. Isis pakt ook maar die wil natuurlijk even overleggen of ze wel het juiste bij zich heeft. Ze is wat dat betreft een kopie van Bud. We pakken nog even onze tassen, Bud brengt de sleutel aar Kristine en dan gaan we erop uit. We gaan er een gezellig weekend van maken. Bovendien heeft de huisbaas spontaan aangeboden om te betalen voor onze motelovernachting, dus dat is een leuke verrassing.

En als we morgen terugkomen hopen we dat het huis wat droger is en de stank van vocht en rottend hout verdwenen. Goed weekend allemaal!

"we need the rain"

Al twee dagen broeit het. Er groeit een storm. Gisteren waren er weerswaarschuwingen voor hevig onweer. Advies, blijf bij electriteitsleidingen weg, blijf binnen. Gisteren vielen 3 drie druppels, het weer had nog een hele dag nodig om om te slaan.

Ik moet werken in de stad vandaag en race op mijn fiets 17km terug naar huis, voor de storm uit. Isis en Tom kan ik droog ophalen. Simon ook nog net maar dat was het. De bui wacht net niet tot ik thuis ben met het volkje. Ik ren met de fiets aan mijn hand richting huis. De step van Tom voorop en Tom achterop. Simon en Isis erachteraan steppend. Alledrie schreeuwen de kindjes van angst voor de enorme bliksemschichten die overal vandaan lijken te komen en de voelbare electriciteit in de lucht. We zijn bijna bij huis als het begint te hozen. Isis valt met haar step en doet zich vreselijk zeer. Ik hijs ook haar op de fiets + haar step ook voorop en door de stromende regen lopen we goed en kwaad als het gaat terug naar huis. We lijken wel 4 verzopen katten maar eenmaal thuisgekomen lachen we erom en besluiten we meteen te badderen. Hier binnen is het droog en gezellig. We gaan er een leuke knusse middag van maken.......

Tom is als eerste klaar met het bad en loopt de slaapkamer uit om naar boven te gaan, naar de woonkamer. Hij komt al na een halve seconde terug, kom kijken kom kijken roept hij. Het regent binnen! We hebben een probleem! Ik loop naar onze slaapkamer en kan mijn ogen niet geloven. Buiten regent het, binnen giet het. Overal komt water door het plafond. Ik ga even boven kijken hoe het er daar voorstaat en het geluid van vrolijk klaterend water komt mij meteen tegemoet. Ik bel meteen de makelaar. HELP. De keuken staat blank, het water stroomt langs de muren en de kastjes. Ik breng snel een aantal spullen in veiligheid, hijs de kinderen uit bad en met z'n allen gaan we aan de slag om de waterstromen te stelpen. Voor zover mogelijk. Iemand belt terug, het is de loodgieter. Waar lekt het? En dan terwijl ik een emmer water leeggooi "Wat gek, eerst bel je met de klacht dat het op de eerste verdieping lekt, in de woonkamer. We onderzoeken alles, zagen twee gaten in het plafond en kunnen niets vinden behalve twee overbijfselen van vochtplekken. Dan bel je na een regenbui dat het vochtig ruikt in huis (op verzoek van de huisbaas overigens), en zij constateren dat er een breuk in de muur beneden bij de badkamer zit die ze keurig met siliconenkit waterdicht afsmeren (ik vraag nog of het vocht nu wel wegkan, het is nu allemaal dichtgesmeerd. Ja mevrouw, dat droogt vanzelf. Meewarig kijk ik nu naar de muur waar de vochtblazen zich inmiddels aan het ontwikkelen zijn). En nu bel je dat het in de slaapkamer en de keuken lekt. Hoe komt dat? Ik antwoord niet meteen. Dan zeg ik bedeesd na zoveel snel Australisch jargon in de telefoon "Ik dacht dat jullie dat uit zouden zoeken". Het stromen van water is op de achtergrond te horen maar de loodgieter zegt dat hij morgen ergens overdag langs zal komen. Maar wat moeten we doen, er wordt nog een grote onweersbui verwacht...... De loodgieter "Dweilen". En daar kan ik het mee doen. De huisbaas is inmiddels ook op de hoogte en kookt van woede over de afhandeling. Hij is een Schot met een zwaarSchots accent, en terwijl hij ziedend in de telefoon uitlegt hoe boos hij wel niet is en wat hij eraan gaat doen , moet ik hem drie keer vragen, Sorrie, wat zeg je?"...... Isis staat dan inmiddels de laden van de keuken te drogen met alle theedoeken die ze heeft kunnen vinden, Simon heeft keurig een stapel net gestreken kleren onder alle waterstromen gelegd en Tom wijst alle lekkages aan en controleert de andere kamers.

Het ingenieuze systeem dat Isis heeft bedacht om de waterstromen gecontroleerd op te vangen in de keuken

Het regent nog een keer. Onze slaapkamer hebben we inmiddels ge-evacueerd en is verworden tot een naar vocht en rotting ruikend kletsnat hol (er ligt vloerbedekking). Het goede nieuws is dat de keuken schoner is dan ooit ;-)

Morgenochtend om 8.00u komt er iemand kijken. De huisbaas heeft al aangeboden dat we het huurcontract eerder mogen verbreken. Misschien moeten we dat maar doen......

De bui was ook op het nieuws, het dak van een huis in de stad is ingestort, een groot ziekenhuis lekt, de stroom is op veel plekken uitgevallen, straten zijn overstroomd, in het gebouw waar Bud werkt ging bij de eerste bliksemschicht de telefoon eruit.

Dit is Melbourne. We moeten aan dit soort situaties nog steeds wennen. En ja, we need the rain, BUT NOT IN OUR HOUSE!!

de namen

Tweeling 1 en Tweeling 2 zijn gisteren goed thuisgekomen en hebben hun prachtige namen gekregen. Tweeling 1, het kleintje, heet Shamisu. Dit betekent "Mysterieus". Haar Engelse naam is Emilia. Tweeling 2 heet Matsu, dat betekent "Message from God". Haar Engelse naam is Olivia. Vandaag heb ik ze even gezien en het is een prachtig stel, ze maken het goed.

Het is warm vandaag. De kindjes hebben plezier gehad op school, creche en kinder. Simon zoekt bij kinder een kwartier naar zijn kunstwerk dat hij persee mee naar huis wil nemen. Het beeldt mij en Bud uit en de tafel in de woonkamer met een vaasje bloemen. Ik ben ontroerd en we hebben het meteen opgehangen. Circusschool is weer begonnen nadat we de eerste les hadden gemist vorige week. Isis hing meteen achterstevoren ondersteboven in de trapeze, ik vind het doodeng, maar zij geniet. Tom heeft tussen de creche en het ophalen an Simon een uur alleen met mij en hij probeert in dat uur alles te vertellen dat hij op zijn hart heeft. De woordenstroom is niet te stelpen en ik ben helemaal op de hoogte van zijn belevenissen en ervaringen. Als er dan ook nog een iets verlaat verjaardagspakket wordt afgeleverd en er een verjaardagskaart in de brievenbus zit met centen om een kadootje te kopen loopt hij over van geluk.

Bud heeft vandaag zijn voortgangsgesprek gehad en komt trots en stralend thuis. Het gaat goed, de baas is tevreden, de grote baas ook. Bud is blij. En wij dus ook. Ik zit intussen met mijn neus in de patentaanvragen voor mijn werk en geniet van het gepuzzel.

En zo is er weer een dag voorbijgevlogen. De was heeft zich alweer opgestapeld, de speelkamer hadden we beter een rommelkamer kunnen noemen. Maar het is gezellig in huis, de schuifdeuren staan open want het is nog steeds erg warm en op de achtergrond horen we de golfjes kabbelen, een auto voorbijrijden en het gereutel van de afwasmachine.

een avondwandeling

CBD in het avondlicht

Waarom doen we dat toch bijna nooit. We hebben het strand zo dichtbij en het is pas de derde keer dat ik 's avonds een keer langs de stranden van Bayside loop.

Alison, mijn Engelse vriendin gaat mee en we genieten van het warme zwoele weer, de ondergaande zon, de paar mensen die nog aan het zwemmen zijn, de kleine dieren die in het struikgewas scharrelen, het luide gebrul van de krekels. Er is leven langs het strand. Er zijn wandelaars, hardlopers, zwemmers en mensen die op een muurtje zitten te genieten. Het bladgoud van de Eureka Tower glimt als een juweel tussen de grijze hoogbouw en de smog van het centrum van de stad (City Business Center).

Het is zomers. Het doet vakantieachtig aan. En dat op een doodgewone doordeweekse maandagavond. Dit moeten we vaker doen.

een tweeling

Dit weekend gaan Isis en ik op kraamvisite bij Margaret, de moeder van Mimi. Mimi is de Zimbabweese klasgenote van Isis en Margaret is een goede vriendin van mij geworden. Ze heeft afgelopen donderdag een tweeling gekregen en ligt nog in het ziekenhuis. Een van de ziekenhuizen die op gebied van bevallingen als allerbeste staat aangeschreven.

Als we bij het ziekenhuis komen valt mij meteen het schokkende contrast op tussen openbaar- en prive-ziekenhuis. Beide ziekenhuizen bevinden zich op dezelfde lokatie, alleen in andere delen van het gebouw. Vanuit het vooroorlogse pand met vloerbeddekking (het openbare ziekenhuis) kijken we naar de prachtige deuren van geslepen glas waarachter waarschijnlijk het paradijs voor de prive-patient ligt, het prive-ziekenhuis.

Margaret is stralend en zit trots op haar bed terwijl twee van haar vriendinnen de babies wiegen. Het zijn prachtige kindjes, heel verschillend. Een klein, fijn en heel rustig. Slaapt de hele tijd. De tweede is groot, heeft een enorme bos krullen en heeft haar ogen open. Ze hebben nog geen naam, het zijn tweeling 1 en tweeling 2. Terwijl wij op bezoek zijn en ik tweeling 1 mag vasthouden, worden uitgebreid de namen besproken. Welke naam past het beste bij welk kindje. Ik mag ook meedenken, maar alleen als het gaat om het uitspreken van de namen. Kan een buitenlander als ik, vergelijkbaar met een Australier, ook de prachtig klinkende klanken uitspreken van de betekeninsvolle namen? Ik slaag met een score van 3 van 5. Drie namen kan ik uitspreken, twee andere niet omdat ik de letter "D" verkeerd uitspreek. De twee namen die ik niet goed kan articuleren vallen af.

Margaret met Tweeling 1

Het is een heel bijzonder bezoek en ook een beetje moeilijk. Ik ken de regels van de Zimbawese cultuur niet. Het blijkt dat ik de oudste in de kamer ben en de mooiste stoel is voor mij gereserveerd. Er is een speciale manier van introduceren, een ouder iemand moet altijd door een jonger iemand geintroduceerd worden, maar ik raak de volgorde kwijt en voel me verloren. Isis rent intussen met Mimi en een ander meisje over de kraamafdeling die vol ligt met pasgeboren babies en vermoeide moeders. Een Indiaase familie van 19 personen komt net uit een kamer waar behalve hun familielid, nog een moeder ligt die wanhopig probeert wat te slapen. Het is er warm. Niemand houdt zich aan bezoektijden, het is rommelig.

Dit schijnt normaal te zijn hier. Margaret zegt ter geruststelling dat de artsen van het openbare ziekenhuis dezelfde zijn als in het prive-ziekenhuis. Zorgtechnisch hoeft ze zich geen zorgen te maken, maar de rest?

Dat het vol is op de afdeling is te begrijpen. Er is een babyboom in Melbourne (gemiddeld 1.9 kinderen per vrouw) en een tekort aan kraambedden en aan verloskundigen. Iedereen bevalt hier in het ziekenhuis, het aantal keizersnedes dat gedaan wordt overstijgt het aantal normale bevallingen. Veel vrouwen willen een keizersnee en plannen de datum al ver van tevoren. Australie heeft een hele hoge keizersnede rate, de laatste officiele getallen zijn uit 2006 waarin aangegeven wordt dat 31% van de geboorten keizersnedes zijn. Dit in openbare ziekenhuizen. In prive-ziekenhuizen ligt het aantal ongeveer 10% hoger. En de aantallen stijgen nog steeds. Er zijn verschillende redenen te vinden. Er wordt een gebrek aan verloskundigen genoemd, maar ook het toenemen van leeftijd van moeders en het feit dat mensen steeds minder kinderen willen en de risico's van een keizersnede dus willen nemen.

Margaret had geen keuze, zij had een geplande keizersnee omdat de tweeling anders niet geboren kon worden.

Na vier dagen ziekenhuis mag je naar huis, maar dan is er geen kraamzorg. Vanaf dat moment moet je het zelf zien te redden. Vandaag (zondag) hebben wij Margaret's man geholpen om het huis helemaal klaar te maken voor haar thuiskomst. Waarschijnlijk is dat morgen. Gelukkig heeft hij een week vrij kunnen nemen en nemen wij een deel van de oppas voor Mimi op ons. Ook hebben we twee kookbeurten komende week en gaan we eten langsbrengen. Het kan niet anders hier, je bent erg van elkaar afhankelijk.

Isis en ik wachten naast het ziekenhuis op de bus naar huis.

Terwijl ik over alles na-mijmer in de bus terug van het ziekenhuis stopt de Aziatische buschauffeur bij een halte in een suburb, loopt naar een makelaar en pakt een gratis glossy uit het rek dat buiten hangt. Hij pakt er twee. Een houdt hij zelf, een geeft hij aan mij. Hij zegt "I saw you were dreaming, now here is something to dream about, you need dreams in your life". Ik kijk naar het tijdschrift dat alle huizen in de omgeving bevat die binnen nu en drie weken geveild worden. Veilen is hier een hele normale vorm van verkopen van je huis. Sommige huizen zijn prachtig. Maar zelfs de minder prachtige huizen zijn zeker niet haalbaar om te kopen door normale mensen als wij. Een huis in Bayside met drie slaapkamers heeft al gauw een veilingstartbedrag van 1 miljoen dollar, en dan kan je er nog niet eens in wonen omdat het een vies oud bouwval is. De meeste huizen die wel bewoonbaar zijn zitten tussen de 1,6 en 2,9 miljoen dollar. Zucht. De buschauffeur heeft gelijk, dromen is ook leuk.

chaos en electriciteit

Kadootjes uitpakken in de vroege ochtend

Tom is vandaag echt jarig, maar we vieren het op een laag pitje, omdat zijn feest al zaterdag was en hij het moeilijk vindt te begrijpen dat hij eigenlijk vandaag pas echt 3 is. Toch is het heel feestelijk als er vanochtend vroeg al meteen een kadootje door een koerier wordt afgeleverd. In het kado zitten kindermuziekinstrumenten. Drie stuks.

Niemand heeft dan het het ontbijt op, de man die de deur van de kapotte koelkast komt vervangen staat op hetzelfde moment voor de deur, er is een enorm kabaal gaande van het concert dat de kinderen geven, de telefoon gaat, Janske. Sorrie Jans voor de onrust op de achtergrond!

Ik vraag mij af hoe ik iedereen op tijd op plaats van bestemming moet kijgen in deze chaos. Tassen moeten nog gepakt worden, lunches gemaakt, briefjes getekend. Om 1 voor 9 ben ik op school. De oppasmoeder is ontzettend opgelucht dat de jongens bij mij op de fiets meekomen en niet op hun eigen fiets. Ik weet niet of ik dat bij kan houden vertelt ze mij ongerust. Ik beloof haar dat ik volgende week alleen Simon met zijn fiets zal sturen, en dat ik Tom de step meegeef. Dat is iets makkelijker te managen ;-).

Tom met oppasmoeder Jo

Ik permitteer mijzelf dan de luxe om te gaan sporten, en race door naar de sportschool 2,5e km verderop. Op weg erheen moet ik een stukje over de stoep. Echter, er staat een grote vrachtwagen over de stoep geparkeerd waar ik langs moet. De chauffeur draait zijn raam open en geeft aan dat ik wel voorlangs de vrachtauto kan fietsen, om aan de andere kant de stoep weer op te gaan. Dat doe ik, want ik heb haast. Ik ben net weer op de stoep als de vrachtauto de weg op wil rijden. Dan hoor ik een enorm lawaai, gezoem, geknetter. Ik zie boven mij electriciteitsdraden heen en weer zwiepen, een paal gaat bijna om. Oeps, de vrachtwagen blijft met de bovenkant van de container in de electriciteits- en telefoonlijnen hangen. Een kabel breekt en scheert rakelings langs mij en mijn fiets.

Niets verbaast ons meer over hoe bepaalde zaken hier zijn geregeld. De meeste electriciteit is bovengronds aangelegd. Regelmatig leidt dit tot problemen als het stormt. Of zoals nu, als er een vrachtwagen vol inrijdt.

Gelukkig begint er een auto meteen te toeteren en te knipperen met groot licht, en staat de vrachtwagen weer stil. De brandweer is er binnen 45 seconden. Er is niets ernstigs gebeurd. Op de terugweg naar huis zie ik dat de gebroken kabel aan een electriciteitspaal is vastgetaped. Ik ga er voor het gemak vanuit het dus een telefoonkabel was. Ik vraag me af wanneer ze er over gaan denken om alle kabels ondergronds te leggen, dat lijkt mij een stuk veiliger.

Door de regen vlieg ik even langs de winkel om een kinder feestmaaltijd bij de Coles te halen, het is tenslotte 4 februari. Ik heb maar 5 minuten want ik moet werken en heb een telefonische afspraak.......Gelukkig is het feesteten voor Tom niet moeilijk te kopen. Hij wil frietjes, verse appelmoes (in een pot hebben ze dat niet), doperwtjes, salade en vis met een korstje. Ijsje toe.

Binnen 5 minuten sta ik weer buiten. Weer thuis struikel ik over de uitgepakte doos, het vulmateriaal ligt overal en ik zie dat alle ontbijtkommen nog op tafel staan. Vol. In alle opwinding heb ik vanochtend niet meer gecontroleerd of iemand nog iets heeft gegeten.

Straks ga ik de meute weer ophalen. Dan gaan we verder waar we vanochtend zijn gebleven en maken we er een klein feestje van. Het is alweer drie jaar geleden dat Tom werd geboren. Ik denk daar met plezier aan terug. Karin was er, 's ochtends hadden we bloemen gehaald op de markt, 's middags op het terras cappuchino gedronken. We kwamen Mydia tegen en ik vertelde haar dat de baby 's avonds geboren zou worden. Om 20.00u 's avonds, nadat de andere twee kindjes in bed lagen, werden de kleine weeen echte weeen, om 21.20u was ik in het ziekenhuis, om 00.15u op 4 februari werd Tom geboren. Om 02.30u was ik weer thuis. Wat een heerlijke feestdag was dat! En nu is hij al drie. We zijn trots op onze grote jongen.

En dan last but not least. We hebben nog een feest want Sib, de jongste van Inne wordt vandaag alweer 1!!!! Van harte gefeliciteerd kleine man. Lieve Inne, Maurice, Nout en iedereen die erbij is, een hele fijne en feestelijke dag vandaag! En wij eten natuurlijk een taartje voor Sib.

Op de fiets weer naar huis. Maar waar is iedereen!

Lieve allemaal, bedankt voor de kaarten, telefoontjes, skype, voicemails, kadootjes. Tom heeft van alle aandacht genoten!!

gewend

Karin is gisteren goed aangekomen en we hebben haar alweer gezien op skype. Dit is lastig voor de kinderen, die vinden er niets aan om via de camera te kijken naar iemand die ze nu niet meer kunnen aanraken. Met Simon en Tom gaat het redelijk, maar Isis vindt het echt naar.

Het kost maar een dag om weer in het ritme te komen, na de zalige zomervakantie. Om 7.15u staat de electricien voor de deur om lampen te vervangen. Tom en ik staan dan in de keuken om creche traktaties te maken, we maken fruitkebabs. Bud vertrekt om 7.45u om de trein te halen. De auto staat deze week bij de garage om wat schade te laten repareren, veroorzaakt door iemand die niet goed uitkeek met achteruit rijden. Dus alles gaat deze week met de benenwagen, de trein en de fiets.

Om 8.30u moet ik tegelijkertijd Simon op Kinder afzetten, en Tom op de creche, dat kan dus niet. Isis begint om 9.00u op school. Gelukkig was gisteren de moeilijke dag met dagzeggen, vandaag drop ik iedereen zonder problemen bij de deur. Voor ons werkt de snelle manier van afscheid nemen veel makkelijker dan de lange manier.

Zodra Simon van de aanhangfiets is gestapt stapt Tom zelfbewust uit het fietsstoeltje en zegt "zo, ik ben nu 3 dus ik mag op de aanhangfiets". Wat kan ik daar nu tegeninbrengen? Ik vraag hem zich stevig vast te houden want we hebben haast en daar gaan we. Tom roept steeds, "mam, kijk achter je kijk achter je", waarmee hij bedoelt dat ik naar hem moet kijken. Met zijn benen bungelend boven de trappers, zijn handen stevig aan het stuur zit hij als een koning op het zadel. Ik kan wel zien dat hij nu echt groot is ;-). We zetten snel Isis af zodat Tom ook redelijk op tijd op de creche is. En om 9.00u heb ik een werkafspraak, dus we kunnen niet treuzelen. Het past allemaal net, maar het past, iedereen is tevreden en ik heb een goede workout achter de rug om de dag mee te beginnen.

En zoals dat gaat op dagen dat we gewoon in de routine zijn is er in en om het huis eigenlijk niets bijzonders gebeurd. Ik probeerde net een beetje bij te lezen wat er in de wereld is gebeurd. Ik lees in de krant dat er een meisje van 14 een haai met haar bodyboard te lijf is gegaan en het heeft overleefd, en dat Obama op bezoek komt in maart. Veel meer staat er niet in. Het is niet altijd makkelijk goed internationaal nieuws te vinden hier, veel is gefocussed op Australie en Nieuw Zeeland. Internet biedt een redelijke oplossing, maar het blijft lastig om goed op de hoogte te blijven van het reilen en zeilen in de wereld. Ook omdat de nieuwszenders hier vaak kort nieuws geven en er zelden een goed achtergrondprogramma is. Of misschien is dat er wel maar kijken wij gewoon te weinig televisie om te weten wanneer het is.