We hebben het er thuis vaak over Bud en ik. Het integratievraagstuk. Wanneer ben je nu eigenlijk geintegreerd? En bestaat zoiets als "volledig integreren" wel?
Er zijn hier in Melbourne veel verschillende nationaliteiten, en de meeste daarvan zitten in hechte sociale netwerken. Net zoals Margaret en haar gezin een Zimbabwees netwerk hebben. Er komen nauwelijks buitenlanders aan te pas. Zo zijn er ook Braziliaanse-, Engelse-, Schotse en zelfs Nederlandse netwerken. En natuurlijk de Australische netwerken. Je van je eigen netwerk nar een Australisch netwerk bewegen is de eerste stap in de integratie.
Ik ben er van overtuigd dat je achtergrond niet uitmaakt of je het met iemand kan vinden of niet. Maar ik heb inmiddels geleerd dat het niet altijd zo makkelijk ligt. Vanzelfsprekendheden voor mij zijn rariteiten voor een ander. Er zijn bepaalde culturele finesses die moeilijk te doorgronden zijn en alles te maken hebben met hoe je bent opgevoed, waar je hebt gewoond, wat je hebt geleerd. Dat geldt beide kanten op. Wat in je ogen "normaal" lijkt, kan voor iemand met een andere achtergrond totaal vreemd zijn. Zoals ik vanmiddag in een ongemakkelijke situatie was waarin ik niet wist wat "normaal" was ten aanzien van kennismaken, kadootjes geven.
Wij proberen natuurlijk te integreren in het Australische leven. We beginnen allemaal een Australische accent te krijgen in ons Engels, maar Bud en ik zullen het nooit vloeiend kunnen spreken. Als we een feestje hebben zullen we ons niet standaard laveloos drinken. We blijven ons verbazen over dingen die voor anderen normaal zijn, de rijen bij Medicare, de niet geisoleerde huizen, de vele speeltuinen, de supermarkten die 7 dagen per week, 18 uur per dag open zijn, bovengrondse electriciteit, fundraising, milieuvervuiling, ringtail possumnesten in de bomen rond school. En nog veel meer.
Misschien bestaat volledige integratie niet. Misschien kan alleen de volgende generatie van emigranten volledig integreren. Zij groeien op in de Australische cultuur en beginnen dat als de norm te beschouwen. Zoals Isis, Simon en Tom. Maar zouden zij weer kunnen integeren in het Europese leven? En vanaf welke leeftijd wordt het moeilijker?
Belangrijk voor ons is of volledige integratie nodig is om ergens te kunnen aarden. Ik denk zelf van niet. Als je de spelregels maar kent. Of toch minstens probeert te begrijpen. Als je maar gevoelig bent voor signalen om je heen. En open staat voor een andere aanpak.
Voorbeeld. Vandaag spreekt iemand mij aan omdat ik met de auto ben. "Zo, je bent nu echt aan het integreren. Fijn om te zien dat jij ook de auto neemt, dat doet iedereen hier." Blijkbaar wordt het rondrijden op de fiets met de drie kinderen als iets "eigenwijs" gezien en het vasthouden aan je eigen gewoonten. Een beetje gelijk hebben ze ook wel. Maar daarin ga ik mij niet aanpassen. Ik kan er ook bijhoren terwijl ik dagelijks op de fiets zit. Tenminste, dat is mijn perceptie.
Zo zijn er nog andere hele simpele dingen die verraden dat we nog niet aangepast zijn. Bijvoorbeeld bij het vieren van een verjaardag. Wij beginnen altijd met de taart. Hier wordt er eerst gegeten en gevierd en aan het einde komt de taart. Ik kan mij heel goed voorstellen dat het voor Australiers dus heel raar is als je je feest met de taart begint. Alsof je wil zeggen dat het feest al voorbij is..........
Volledig integreren, bestaat zoiets? Voor ons, op dit moment (nog) niet.
Wel voor de kinderen. Het maakt niet zoveel uit voor ons. Want veel mensen staan open voor andermans rariteiten (zoals de verjaardagstaart), en wij voor die van hun. En dan is het eigenlijk wel leuk om niet volledig geintegreerd te zijn. Het dagelijkse leven blijft zo vol verrassingen. Termen als"Normaal" krijgen een andere betekenis. Het oordeel "Raar" bestaat eigenlijk niet. Hoogstens de conclusie "zij hebben een andere aanpak dan wij". En natuurlijk bestaat er af en toe een ongemakkelijke situatie. Maar dan moet je jezelf maar niet te serieus nemen. ;-)
Moet je volledg integreren im te kunnen aarden? Nee, het gaat eigenlijk best goed op deze manier. We kunnen ons redden, weten de weg te vinden naar alles dat we nodig hebben, we worden geaccepteerd, hebben hier vrienden. En kunnen appelstroop en beschuit halen bij de supermarkt. Lekker Hollands.
