proefjesdag

Het groepje waar Isis in zit aan de slag met een concentratieproef

Vandaag is het zo ver. We staan er extra vroeg voor op. Het is mijn sciencebeurt op school en ik moet om 9.15u paraat staan met experimenten en een zinnig verhaal over medicijnen. Ik ben tenslotte medisch bioloog. We zijn op tijd op school om een laboratorium in te richten. Isis helpt uitgebreid mee en geniet van het speciale gevoel. Aan de juf leg ik nog een keer uit hoe ik denk 45 kinderen 1,5 uur geboeid te houden....... ik ben best een beetje zenuwachtig.

Onnodig blijkt, want we hebben de grootste lol. De kinderen zijn fantastisch. Betrappen mij direkt op mijn eerste fout als ik mijn inleiding begin door te zeggen dat medicijnen niet onder de grond of aan bomen groeien. Ik krijg meteen een vraag "hoe zit het dan met medicinale planten"? Ja natuurlijk, die bestaan ook, alleen gaat mijn verhaal daar niet over vandaag. Instemmend geknik. Pffff, dat was op het nippertje. De kinderen zijn ongelooflijk gedisciplineerd. Zitten alleemaal met open mond te luisteren en roepen tientallen namen van medicijnen op de vraag welke medicijnen ze kennen. Van de meeste heb ik zelfs nog nooit gehoord.... En dan aan de slag met het experimenteren. Vijf protocollen heb ik gemaakt. Een chocoladeproef, een eigengemaakte "lavalamp", een astma nabootsingstest en nog twee andere die de kinderen alles moeten leren over hoe je experimenten doet, wat "oplosbaarheid" is en wat "concentratie" betekent. De kinderen zijn zo vol van het experimenteren dat de juf vraagt of ze in plaats van 2 van de 5 experimeneten, er misschien 3 of meer mogen doen. Ik kijk bedenkelijk op de klok, weet juf wel wat ze vraagt? Vooruit allemaal 1 extra experiment. De 6- en 7 jarigen zijn niet te houden.

Als de resultaten van de experimenten binnen zijn mogen de kinderen samen met mij terugrapporteren over wat ze hebben gevonden. Ze doen het allemaal vol overgave. Ze hebben alle details gezien. Ze denken na over wat het zou kunnen betekenen wat ze hebben gezien. Ik krijg prachtige antwoorden als ik vraag hoe ze denken dat een pil voor hoofdpijn uit je maag in je hoofd komt zodat de hoofdpijn overgaat. Iemand roept dat je op je hoofd moet gaan staan, een ander zegt dat de pil in olie opgelost moet worden omdat olie lichter is dan water en dus vanzelf naar boven gaat. Ze hebben goed geluisterd...... Bijn twee uur nadat we begonnen zijn sta ik weer buiten. Opgelucht dat de experimeneten, in tegenstelling tot het weekend, zijn gelukt. En dat Isis tevreden is over mijn rol in het geheel. En de bodschap is overgekomen, iedereen kan een wetenschapper worden. En daar ging het uiteindelijk om.

Om bij te komen van de drukke ochtend rijd ik samen met Karin naar Ricket's Point voor een kop koffie. We hebben even tijd voor onszelf, de jongens zijn naar creche en kleuterschool. Kwaliteitstijd! En heerlijk. Stilte voor de storm als het drukke middagprogramma begint....

experimenten

Ooit in een ver ver verleden werd ik opgeleid tot Medisch Bioloog aan de Universiteit van Utrecht. Een geweldige tijd was dat, om nooit te vergeten. De hechte vriendschappen uit die tijd zijn nog steeds de hechte vriendschappen van deze tijd.

Met de kennis van die tijd is het helaas anders gesteld. Dat blijkt dit weekend als ik aan de slag ga om de "science" experimenten voor te bereiden die ik op maandagochtend met twee klassen (waarvan 1 Isis' klas) op school moet gaan uitvoeren. Het is sciencemaand op school en alle (voormalig) scientists worden gevraagd iets te komen vertellen over hun werk. Dit om het wereldbeeld van de kinderen te verbreden en om het imago van onderzoekers bij te stellen. Van "nerd" naar "het zijn maar gewoon mensen". Ik had Bud opgegeven maar met twee vaderdagontbijten op het programma komende week kan hij niet ook nog een ochtend aan science besteden op school.

Vanochtend was het dus zo ver. Met zorg heb ik afgelopen week wat proefjes gezocht die meer inzicht kunnen geven in klinisch geneesmiddelen onderzoek, op het nivo van 6- en 7 jarigen. Vol goede moed haal ik met Isis samen de spullen die we nodig hebben zodat we de exeperimenten alvast een keer kunnen oefenen. En dan blijkt dat er van de 4 bedachte experimenten 3 niet werken. We staan te schudden met olie en water en afwasmiddel. We gebruiken natriumbicarbonaat (NaHCO3) om bubbels te maken voor een geweldig effect dat je zou moeten krijgen in een glas met kleurstof, water en olie en we proberen kleurstof chromatografie op m&m's uit in 30% alcoholoplossing. Het wordt allemaal niets. Alle experimenten mislukken. Het pipetteren zit mij niet meer in de vingers blijkbaar. Met Bud heb ik meteen al ruzie omdat ik niet nauwkeurig de voorgeschreven hoeveelheden volg, in zijn ogen essentieel voor het slagen van een proef ;-). En natuurlijk heeft hij gelijk!

Dus de hele ochtend ben ik bezig om nieuwe experimenten te zoeken die een leuk resultaat leveren en die ook nog iets kunnen vertellen over medicijnen. Na een dag zwoegen liggen er nu 5 werkprotocollen klaar die 50 kinderen moeten gaan vermaken. Bud heeft mij al bezorgd gevraagd of ik ook wel toestemmingsformulieren voor de ouders van de toekomstige wetenschappers heb gekregen voor het mogen uitvoeren van de proeven......

Vanavond werken we verder aan de voorbereidingen van onze kleine baby. Ik werk aan de geboortekaartjes, Karin bekleedt het wiegje achter de naaimachine, tewijl Bud het naderende verjaardagsfeestje van Simon probeert te organiseren. Of in andere woorden, kijkt of hij een kinder voetbalgoal online kan bestellen.

De dag is weer voorbij gevlogen. Ik hoop dat onze baby nog even op zich laat wachten, ik heb nog niet het gevoel dat ik alles op orde heb. Maar met een paar keer heftige voorweeen deze week denk ik dat het niet zo heel lang meer gaat duren. Ik vraag mij ook af of ik eigenlijk alles op orde moet hebben. Ik denk het niet. Er is een wiegje, schone kleertjes in de kast, luiers in de la. De enige reden dat hij nog even moet wachten is eigenlijk dat het huis nu te koud is. In een paar weken begint de lente en de warmte. Tot dan even blijven zitten dus!

winter

Het is vreselijk koud. Nog steeds. Het is 3 graden 's ochtends als we opstaan. 11 graden in de middag. 11 graden hier voelt hetzelfde als beneden het vriespunt in Europa. Helemaal omdat het huis maar deels te verwarmen is, dus binnen is het soms net zo koud als buiten. We blazen wolken in de badkamer voor we gaan douchen, we lopen met dikke vesten aan door het huis. De winter duurt lang dit jaar. Dus tijd voor winterse activiteiten. Terwijl ik dit schrijf zit Bud te schreeuwen voor de televisie. Want geloof het of niet, er wordt een programma uitgezonden dat "Letters and Numbers" heet. Mij zegt het niets, maar dit werd 20 jaar geleden uitgezonden in Nederland als "Cijfers en Letters". Bud wil meteen een video aanschaffen zodat we het voortaan iedere avond op video kunnen vastleggen......

Maar voor de rest gaat het goed met ons, volgen we met spanning wie de verkiezingen gaan winnen en doen we leuke dingen tussen de praktische dingen door.

Isis schmincken als heks voor boekenweek op school.

Omdat het in de tuin te koud en nat is gaan we naar het houten kasteel. Simon aan de monkey bars.

Tom vaart naar Zuid-Amerika. Karin doet alsof ze zeeziek is tot grote hilariteit van de jongens.

Nog even stoeien voor we weer voor de kachel kruipen.

de computer in ons huis

Iedere avond gaat Karin even achter de computer zitten om mail te checken en om te skypen met het thuisfront. Maar voor het zover is lachen we zo hard om alles dat misgaat dat het huis ervan schudt. Ten eerste hangt er een afzichtelijke, loodzware, met ijzeren punten gewapende lamp op precies de verkeerde plek boven het buro. Die heeft al voor enorme bulten en veel gemopper gezorgd. Het gevolg is dat iedereen al standaard in elkaar duikt als we op een halve meter afstand langs het buro lopen. Als we gaan zitten kruipen we bijna op onze stoelen, een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen ;-).

En dan begint het gedoe met de passwords. Door onze zere hoofden (van die lamp!) wordt het password regelmatig vergeten. Dan wordt het uiterste gevraagd van je inventiviteit omdat een Apple met Safari werkt en de PC met Firefox. Wij gebruiken beide. Het is geen sinicure om dan op de internetsite terecht te komen waar je graag wil zijn. En als je dan eindelijk op de site terecht bent gekomen duurt het eindeloos voor je er ook iets op kan doen.

Vandaag hebben wij Karin uit moeten leggen dat het hier allemaal niet zo snel werkt als in Europa. Wij zijn er zelf inmiddels aan gewend en merken het nauwelijks, maar als je supersnel internet gewend bent is dit afzien...... het wordt zelfs in de verkiezingscampagnes gebruikt. Een van de partijen propageert dat zij garanderen dat internetsnelheid omhoog zal gaan binnen de komende drie jaar. Waar het op neerkomt is dat dat betekent dat we dan internet hebben dat zo snel is als in Europa 5 jaar geleden.Maar dat wordt er natuurlijk niet bijverteld......

Dus ik vertel Karin dat sneller dan dit echt niet gaat lukken. We zijn al blij dat we internet hebben ;-). Als het dan eindelijk gelukt is om de computer aan de praat te krijgen en het gewenste internetprogramma te starten begint de volgende uitdaging. Skype. We bellen als er net niemand zit aan de andere kant. Die chat net op het moment dat hier iedereen weer kruipend (vanwege die lamp) achter de computer is weggegaan. En as we contact hebben doet de helft van de tijd het geluid het niet (als we achter de pc bellen). Of het beeld valt weg (de video staat weer uit). Of de andere kant (Casper in dit geval) schrikt zo van de plaatjes die door de webcam worden doorgestuurd dat hij gillend van angst afgevoerd moet worden. Al met al heeft het gebruik van de computers bij ons in huis heel wat voeten in aarde. Dat het toch steeds weer lukt om te bellen, een blog te schrijven, mail te openen en te werken is eigenlijk heel bijzonder. Helemaal als je bedenkt dat op ieder onbewaakt moment Simon alle programma's afsluit om zijn Knex instructies groot in beeld te kunnen hebben en dat Tom twee spelletjes dvd's in 1 van de pc cd speler laatjes drukt en zich er dan over verbaast dat het laatje niet helemaal dichtgaat en het spelletje niet wil laden.

De tijd die nog overblijft wordt besteed aan het opruimen en bijhouden van het huis, het bekleden van de babywieg, het proberen warm te blijven en het spelen met de kindjes. En weten jullie wat het mooiste is, dat er met de komst van Karin ook meer tijd is. om dit allemaal te doen. Wow!

de tuin

De tuin is bij ons "onmisbaar" verklaard. Nu de zon steeds meer gaat schijnen naarmate de lente dichterbij komt voelen we ons volmaakt gelukkig met ons huis met tuin. Ik heb er al zitten werken op een nieuw aangeschafte tuin ligstoel. De jongens doen niet anders dan footy spelen en voetballen. Isis gaat om het half uur even bij de vissen praten die inmiddels in hun schone vijver tussen de plantjes zwemmen en er verbazingwekkend goed bovenop gekomen zijn. Karin heeft bloemen geplukt die nu naast mijn bed staan en Bud loopt regelmatig een rondje. Iedereen is er van opgeknapt om meer ruimte en buitenlucht te hebben. En nu Karin er is hebben we zelfs meer tijd om ervan te genieten. We hebben twee potten met bloemen gekocht en het begint er steeds fleuriger uit te zien. De was droogt in de tuin onder het afdak. Dat deel noemen we de "droger". Als de zon schijnt droogt een deel van de was aan de waslijn die niet onder het afdak hangt, dit noemen we gewoon de "waslijn".

Het heerlijke is dat we nog in de zon mogen in de tuin. 6 september is het weer afgelopen, dan moeten we weer smeren, lange kleren aan en petten op. Tot dan gebruiken we iedere minuut die we kunnen om wat zonnestralen te vangen. Heerlijk!

de aankomst

s' Avonds tussen 19.30u en 22.00u komen op Tullamarine Airport de meeste vliegtuigen aan van de andere kant van de wereld. Het is een groot plezier om naar alle mensen te kijken die staan te wachten op iemand. Of naar de mensen te kijken die aankomen, de spanning op hun gezicht, de blijdschap als ze bekenden en dierbaren zien. Maar het allergrootste plezier is als je zelf ingespannen staat te turen naar de schuifdeuren. Ik probeer mij te herinneren hoe lang het duurde van het openen van de schuifdeuren, tot het moment van herkenning. Maar ik heb geen idee. Op het moment dat het gebeurt verdwijnt heel kort de rest van de wereld en blijven er maar twee mensen over. Karin en ik. Ze is er! Wat ben ik blij!

Karin is stralend, uitgerust en bepakt en bezakt, een maxi-cosi ligt te pronken bovenop de koffer en tassen. Het is steeds weer een ongelooflijk moment dat de soms zo onoverbrugbare afstand tussen hier en de andere kant van de wereld toch zo overbrugbaar is.

Voor dag en dauw is iedereen uit de veren. De kinderen zijn door dolle heen. Natuurlijk willen ze allemaal tegelijk aandacht. Bij de zwemles vanochtend werd er maar 10% van de tijd naar de instructeurs gekeken, de rest van de tijd zijn de ogen van Isis, Simon en Tom in een staar gericht op Karin. Ziet ze wel wat ik doe? Vind ze het knap? Is ze trots?

Daarna thuis met natte haren kadootjes uitpakken. Stralende gezichten. Iedereen hijst zich meteen in de nieuwe kleren die zijn meegekomen in de koffer. En dan wordt er gevoetbald, koffie gedronken, gekletst en een ommetje gemaakt in het "dorp" om een schrobborstel te kopen voor de vijver van de vis.

Kado uitpakken :-)

Voetballen in de tuin.

Ze is er echt!

Het schoonmaken van de vijver leidt vandaag tot het hoogtepunt van de dag. Er blijken in het zwartgroene water nog 3 vissen te wonen. Uiteraard moeten die ook gered worden. Dus verhuizen we vis 1 naar een grote wasmand, komen vis 2,3 en 4 erbij en leggen we de "beademing" erin. De vissen die behoorlijk langzaam waren zijn inmiddels helemaal opgeknapt en zijn de wasmand nu al zat. Daar wordt aan gewerkt, terwijl ik op bed zit en dit schrijf, Bud met Simon naar een footy wedstrijd is en Tom, Isis en Karin de vijver aan het schrobben zijn.

Wat heerlijk dat je er bent Karin!

De vorderingen van het vissenverblijf.

Leuke kaart voor baby!

goudvis

Al twee jaar vragen de kindjes of we asjeblieft een huisdier mogen. En al twee jaar verbiedt ons huurcontract om een dier te hebben. Totdat we in ons nieuwe huis gingen wonen. Dit huis heeft namelijk een fish pond. Een onogelijke stenen bak in de tuin met een beeld in het midden. In het diepgroene stilstaande water leeft een goudvis. Hoe die het uitgehouden heeft de 5 maanden dat het huis heeft leeggestaan is ons een raadsel. Maar hij is er nog steeds en wordt nu dagelijks liefdevol verzorgd met een half theelepeltje voer en aandacht. Maar of dat zo goed is? Sinds vanochtend komt Goudvis steeds boven om lucht te happen. Geen wonder met dat water. We moeten de fish pond nodig schoonmaken. Omdat we dat vandaag niet kunnen doen hebben we een goudvis reddingsplan opgezet. Goudvis is met een vergiet uit de fish pond overgebracht in een emmer met fris water. Als beademingsapparaat hebben we er een pompje ingehangen. Of Goudvis blij is weten we niet. Hij hapt nog steeds af en toe zuurstof boven water en hij zemt een beetje ontredderd door de emmer. Tot onze geruststelling blijft hij nu wel langer onder en heeft hij een paar korreltjes voer gegeten. Het lijkt hem beter te gaan. Dit weekend gaan we zorgen voor een schone fish pond. Tot zolang blijft hij even in zijn reddingsemmer aan de beademing. En verzinnen we een naam. En knutselen de jongens welkomst kadootjes met vissen voor Karin.

De jongens en hun voorbereidingen.

Goudvis aan de beademing.

De fish pond waar Goudvis uitkomt.

goede reis

Toch altijd weer spannend als er iemand onderweg is hiernaar toe. In gedachten vliegen we voortdurend mee. Karin is inmiddels vertrokken en morgenavond komt ze hier aan en sta ik haar op te wachten op het vliegveld. Bij de bekende "poort naar de rest van de wereld". We hebben allemaal vlinders in onze buik en Simon heeft vanochtend een dekbedovertrek uitgezocht in de winkel waar hij niet langs kon lopen. Het moest en zou aangeschaft worden voor het bed van Karin. We hebben het gewassen, aan de lijn gedroogd en hij had pas weer rust in zijn lijf toen het schoon op het logeerbed lag. Hij is al drie keer in de kamer gaan kijken of alles er klaar voor is. En dat is het.

Goede reis Karin. Tot morgenvond!

wachten

Soms vragen mensen aan mij wat ik doe overdag. Schertsend zeg ik dan wel eens dat 50% van mijn tijd bestaat uit wachten. Wachten tot de kinderen klaar zijn met hun ontbijt. Wachten tot de schoolbel gaat, wachten aan de telefoon om iets geregeld te krijgen, wachten op de trein en vandaag 1,5 uur wachten tot ik aan de beurt ben voor een afspraak bij de verloskundige. Wachten in de rij bij de kassa, wachten tot het eten klaar is, wachten tot iemand een contract voor werk heeft teruggestuurd, wachten op de man die onze televisie in orde gaat maken, wachten tot de "internet drop-out" weer hersteld is. Wachten op antwoord van de makelaar om de wormen in onze brievenbus te verdelgen, wachten tot Simon eindelijk mee naar huis wil na het spelen bij zijn vriendje, wachten tot Isis haar huiswerk afheeft. Wachten tot Bud thuis is zodat ik met de auto weg kan.

Wachten wachten wachten.

Ondertussen probeer ik natuurlijk die wachttijden efficient te gebruiken voor andere dingen. Parallel tijdsmanagement heb ik het genoemd. Ik heb geleerd nooit zonder wat werk in mijn tas naar een afspraak voor een zwangerschapscontrole te gaan. Om erg op tijd te zijn zodat de kinderen wat treuzelruimte hebben. Zo min mogelijk boodschappen te gaan doen. Alleen te bellen als ik achter de computer wat te doen heb terwijl het eindeloze wachtmuziekje van de telefoon doorspeelt. Afspraken te maken in de wachttijd op school.

Je wordt er echt handig en ervaren in, in al dat wachten. Soms krijg je door wachten zelfs meer gedaan dan als je niet zou hoeven te wachten.

En nu wacht ik niet langer, de dag zit erop. Welterusten!

een wetenschappenlijk experiment

Met de benen omhoog dit weekend terwijl we voor de zekerheid de babyspullen in orde maken, en de logeerkamer voor oma Karin inrichten. Je weet maar nooit of het goed blijft gaan met die vervelende benen van mij. De benen omhoog hebben wel geholpen, het gaat beter.

Ondertussen breken wij ons hoofd over een wetenschappenlijk experiment dat we met de klas van Isis moeten gaan doen. De vraag was of er ouders zijn met een wetenschappelijke achtergrond. Natuurlijk heb ik bij juf aangegeven dat Bud en ik beide een dergelijke achtergrond hebben. Dat betekent meteen dat we aan het werk gezet gaan worden. Vandaag vraagt juf welk experiment we gaan doen en wanneer. O jee! Wat kan je kinderen nu laten zien over de ontwikkeling van nieuwe medicijnen en het onderzoek dat daar mee samengaat? We peinzen ons suf. Hoe kunnen we klinisch onderzoek uitleggen? Kunnen we de kleine mensen iets laten doen? Het vraagstuk levert meer stress in dit huis dan de hele verhuizing........wordt vervolgd......

Verder is het hier een komen en gaan van kinderen. Vandaag was het topdrukte. Er is een heel haal- en brengschema waarbij onze kinderen naar school en kleuterschool worden gebracht, en waarbij ik weer ophaal. Er vindt in de middag een grote kinderruil plaats bij ons thuis, waarbij niemand zin heeft om naar huis te gaat bij het zien van al het speelgoed. Juist nu net alles was opgeruimd..... Op maandagmiddag komt hier een keer in de twee weken een vriendje van Simon spelen, de andere week gaat Simon daar naartoe. Vandaag is het onze beurt. Bovendien werk ik in de ochtend vanuit huis. Degene waarvoor ik werk komt langs met haar laptop onder de arm en twee kinderen in kielzog. Al met al een dolle boel. En dan te bedenken dat ik nog werk moet afmaken voor morgen en dat het morgenavond boekenclub is waarvoor ik het boek heb uitgekozen. Helaas ben ik pas op bladzijde 30 van de heel veel bladzijden.

De zwangerschapshormonen maken mij gelukkig wat makkelijker. Als het niet afkomt wat op de lijst staat is het vervelend, maar niet het einde van de wereld. Dus nu nog snel even met de benen omhoog.

donkey kong

Een late blog vandaag door de schrik van mijn leven. Terwijl ik de Mount Everest van was wegstrijk speelt Bud jaren 80 computerspelletjes op mijn laptop. En als hij dan Donkey Kong af wil sluiten houdt de computer er mee op. Alles. Helemaal niets doet het meer. Gelukkig heb ik mijn laatste back-up een uur geleden gemaakt. En helemaal gelukkig begint alles weer te functioneren als we de harde schijf een paar keer opnieuw opstarten.

Toch nog een klein avontuur na verder een rustige dag. Wat gebeurt er weinig als je rust moet houden, er zijn nauwelijks belevenissen die het melden waard zijn. Behalve dan natuurlijk de avonturen die de jongens in de tuin beleven met hun duplo, knex en lego terwijl ik verplicht met mijn benen omhoog zit.

Ik probeer nog wel even mijn nieuwe simkaart te activeren. Mijn oude is buiten mijn wil om gede-activeerd. Slechts 1,5 uur moet ik wachten tot er iemand van customer services aan de telefoon komt, ik en de jongens worden gek van het wachtmuziekje. De aanhouder wint, nu nog 48uur wachten en dan kan ik weer mobiel bellen.

Ik probeer ook nog een televisie signaal in onze tv te krijgen, die doet het namelijk nog steeds niet. De televisie doet het wel, maar er is geen signaal. De makelaar heeft mij vanochtend heel enthousiast een televisie adaptor gegeven die ik ook heel enthousiast mee naar huis heb genomen. Om daar erachter te komen dat het een adaptor voor een signaalversterker is, en dat is nu juist het probleem, we hebben geen signaal...... Geen succesverhaal dus. Gelukkig kijken wij zelden televisie, dus heel erg vinden we het niet. Maar de vrijdagavond "voor de tv hangavond" hadden we natuurlijk wel graag gehad. Het goede nieuws is dat nu de strijk is gedaan en dat Bud Donkey Kong voor de eerste en de laatste keer sinds halverwege 1980 heeft gespeeld......

Als er weinig avonturen zijn en we er niet opuit gaan is het ook minder makkelijk thuis. De jongens zijn zo dwars als een bos uien vanmiddag en er is geen land mee te bezeilen. Bij het ophalen van Isis blijkt die ook verschrikkelijk sjagerijnig te zijn. Even spelen in de speeltuin van school maakt het alleen maar erger in plaats van beter. Er zit niets andetrs op dan thuis te komen, eten te maken en heel vroeg iedereen in bed te schuiven. Met de ergste straf die ze kunnen bedenken, geen verhaal vandaag. Om 18.15u ligt Tom in bed te slapen. Isis en Simon liggen er om 18.30u in. En slapen 5 minuten later. Doodmoe zijn ze. Bud zegt altijd dat moeheid geen excuus is voor onuitstaanbaar gedrag. Maar het zijn kinderen en die reageren nu eenmaal zoals ze zich voelen.

Dus dit weekend gaan we rustig aan doen. De enige taak die we hebben is het bed opmaken voor Karin, mijn moeder. Die komt in plaats van 10 september al op 20 augustus. Dit heeft ze woensdag besloten. Ontzettend lief en fantastisch natuurlijk, maar ik vind het wel moeilijk omdat ik weet dat ze in Nederland en Luxemburg ook vreselijk nodig is en erg gemist zal worden. Helemaal omdat Inne, mijn middelste zus, ook rond dezelfde tijd als ik een kindje krijgt. Nu voelt Australie weer heel ver weg. Maar oh wat een heerlijk idee dat ik vanaf volgende week vrijdag weer even kind kan zijn. We tellen al af!

Tom bouwt een duplo space shuttle en is er zeer content mee. Aan de rode sporen om zijn mond te zien heeft hij net een bak rode kersen op.

Simon speelt met zijn knex bouwwerken. Later gaat hij met de tractor kersenpitten begraven in een stukje tuin dat hem is toebedeeld. Aan Simon kan je zien dat ik achterloop met de was, hij had alleen nog een schone joggingbroek op de plank liggen ;-).

eerste hulp

De dag begint goed als ik in de stromende regen de makelaar tegenkom van ons oude huis. "Terrific job" roept ze me toe. Al het ploeteren is dus niet voor niets geweest. We krijgen onze volledige borg terug. Daar zijn we blij mee.

In de middag gaat het wat minder. De fysiotherapeut stuurt mij door naar de ehbo met verdenking van dvt, deep vein trombosis (diepe veneuze trombose). Ik sputter tegen, zeg dat het wel meevalt mee, dat ik al een afspraak bij de huisarts heb om 16u om naar mijn been te laten kijken, er is niets aan de hand ik heb alleen een zeer been. Maar er is geen sprake van dat ik nog even naar huis mag om de logistiek voor de kinderen te regelen. Met Simon en Tom op sleeptouw begin ik aan het eindeloze proces dat eerste hulp heet. Gelukkig heb ik de laptop bij mij en een dvd van Sinterklaas dus de jongens zij zoet als lammetjes en hebben veel bekijks in de wachtkamer. Voortdurend moeten ze uitleggen wie Sinterklaas is en wat de Pieten doen.

De echo van mijn vaten wijst uit dat het gelukkig geen dvt is, wel een afgesloten vat dat is gaan ontsteken. Dit veroorzaakt de pijn en de zwelling. Wat meer rust houden en dan gaat het vanzelf weer over. Zie je wel!

Het meest fascinerende van de middag is de eerste hulp afdeling. Het is een drukte van belang. De meeste mensen worden ongegeneerd midden in de wachtkamer gevraagd naar de reden van hun bezoek, er wordt gekeken naar half afgehakte vingers, ontwrichte knieen, pupilreflexen en tientallen andere zaken. Oude dames doen eindeloos verslag over hun medische geschiedenis, hun pillen. Jonge werkmannen flluisteren hun verhaal en zien bleek van de pijn. Er wordt van 10 meter afstand naar iemand geroepen of hij 'Painrelief" nodig heeft. Schuw schudt hij zijn hoofd onder de verwachtingsvollle blikken van het publiek. Geen wonder. Hartslagmetingen en koortsmetingen worden aan de balie gedaan. Deuren van behandelkamers staan wagenwijd open terwijl er bedden met patienten af en aan rijden. Ook ik moet midden in de wachtkamer mijn been laten zien. Maar zodra het voorbij is verstop ik mij weer achter een tijdschrift. De meeste mensen zijn in gesprek over wat ze is overkomen, maar ik wil het helemaal niet weten. Ik word al wee als ik een verband om een vinger zie.

In totaal duurt de hele exercitie 4,5 uur. Gelukkig komt Bud samen met Isis de jongens ophalen. Ze gaan spaghettti koken, Bud heeft vrijgenomen en de kindjes vinden het prachtig zo'n onverwachte middagbesteding. Helemaal warm word ik als ik aan het begin van de avond thuiskom en juichend wordt onthaald. Voorlopig nog even geen ziekenhuis voor mij. We gaan vrolijk en opgelucht de avond in.

En ik heb na deze dag wel met mijzelf afgesproken dat de babyspullen eindelijk op orde moeten. En dat ik en fatsoenlijke pyama moet hebben voor het geval dat. Werk aan de winkel dus, maar wel rustig aan.....wat nog zo'n middagje ehbo lijkt mij niet voor herhaling vatbaar.

....heb je de stroom nu al afgesloten.....!#$@***!

Met internet ging het allemaal ontzettend traag. Maar laat de aan- en afsluitingen maar aan de electriciteitsmaatschappij over. Of het komt door de enorme concurrentie strijd die er gaande is tussen de verschillende energieaanbieders weet ik niet, maar precies op de afgesproken datum en tijd, vandaag, wordt de stroom in het oude huis afgesloten. Met als gevolg dat vanmiddag al de oude huisbaas aan de telefoon hangt. Huisbaas: "Weet je al dat de stroom is afgesloten in het huis!!!?" Ik: "Ja want per vandaag is ons huurcontract beeindigd, dus heb ik per vandaag alles opgezegd voor dit adres". Huisbaas: "Maar ik wil deze week nog van alles doen". Ik: "Dan moet je zelf een nieuw contract afsluiten"...... Huisbaas: ".....stilte.....ja ik begrijp het. Normaal regelt de makelaar het en die zijn altijd later...". 10 minuten later belt hij weer. "Waar zit de electriciteitsmeter? En de gasmeter? En de watermeter?" Ik leg hem uit waar hij alle meters kan vinden.

Gaat hij ze proberen zelf aan te sluiten? Ik weet het niet. Het is niet meer onze verantwoordelijkheid, nog 3 uurtjes en dan zijn we van het oude huis af. Nu staat er een nieuwe uitdaging voor de deur. Om de 4 pagina's aanvulling op het "condition report" van dit huis opgevolgd te krijgen zodat we niet meer 's avonds in voortdurend discolicht zitten door dimmers die niet werken, de post niet meer wordt opgegeten door een kudde parasieten die in de brievenbus huist, en de achtergebleven rotzooi van de vorige bewoners wordt opgeruimd. Om er maar een paar te noemen ;-).

Ondanks dat zijn we thuis. En bellen we aan het eind van de middag even Wendy die vandaag jarig is. Alsof het nooit anders was. Gefeliciteerd Wen!!

verhuisd!

Het is gelukt. We zijn over. Eigenlijk een fluitje van een cent. Het verhuizen is een makkie. sEen aantal dingen eromheen veel moeilijker. Internet bijvoorbeeld heeft exact 7 dagen en 7,5 uur met technische diensten aan de telefoon geduurd voor we weer toegang hebben. We voelen ons afgesneden van de wereld. Ik ben tot de conclusie gekomen dat we of internet verslaafd zijn, of te afhankelijk zijn geworden van het www in het regelen van ons dagelijkse leven.

Een andere hobbel was het schoonmaken van het huis dat we hebben verlaten. Op zich zag het er boven verwachting netjes uit. Maar het moet tot in de puntjes worden opgeleverd. Met als gevolg dat we pas vandaag de voordeur van het andere huis met een gerust hart achter ons dicht kunnen trekken. De kindjes zijn gaar en hebben vierkante ogen van de Nintendo DS. Ze zijn het zat dat we panisch NEE NEE NEE roepen als ze alleen al kijken naar een net gepoetste muren of wc's. Onze ogen schitteren van het blauwe spul dat je gebruikt om de ramen zonder strepen schoon op te leveren. Met als gevolg dat we vandaag een glasheldere blik op de wereld hebben...... gelukkig is ook de rest glashelder en schoon. Was het huis waar we nu wonen maar zo schoon toen we de sleutels kregen..... We weten inmiddels dat we NOOIT meer kleine smalle luxaflex willen in een huurhuis, handschoenen moeten dragen om afvallende vingers te voorkomen door agressief schoonmaakmiddel, altijd een Man with a Van inhuren om onze spullen te sjouwen, en dat steamcleaners zelfs de meest vergane vloerbedekking er weer als nieuw uit kunnen laten zien.

Morgen leveren we de sleutels in van ons oude huis en kunnen we ons helemaal concentreren op onze nieuwe stek. Alles is uitgepakt, op de babyspullen na. We wonen! We genieten van de tuin en we hebben al bloemen geplukt en in vaasjes gezet. De oven bestaat uit drie compartimenten en kookt deze week als vanzelf het eten voor ons. Dat de rest wat onderdoet geeft niet. De tuin en de oven compenseren ruim voor de flikkerende lampen, de smoezelige lichtknoppen, de uit de kozijnen vallende horren en de beroerd geverfde muren. We hebben een reuze gezellig gashaardje dat in zijn eentje het hele huis moet verwarmen. Daar staat dan wel tegenover dat we een "evaporative airconditioning systeem" hebben dat in de zomer het hele huis in een zucht kan koelen..... Bud beschrijft het huis aan een van onze verhuishulpen " Je rijdt de straat in, en als je aan de rechterkant een enorm en prachtig huis ziet, dat is het huis van de buren. Wij zijn het huis er net voor..........". We moeten er een beetje om lachen, maar stiekum zijn we dolgelukkig met onze oerlelijke stulp die we in de eerste dagen "de Grot" hebben genoemd omdat het zo donker, koud en vochtig was. Inmiddels hebben we die naam van de hand gedaan. De zon is gaan schijnen, het vocht verdwijnt langzaam en met onze eigen spullen op hun plek ziet het er een stuk beter uit. Het was een goede beslissing om te verhuizen.

Verhuizen is leuk. Alles heeft weer een nieuwe plek. Alle spullen zijn weer door onze handen gegaan. We hebben herinneringen opgehaald die een heleboel van onze spullen met zich meebrengen. De kinderen zijn tevreden met hun eigen kamers. De eerste vriendjes zijn al komen spelen en er is al gefootied op straat met de kinderen uit de buurt.

Als aflsuiting van onze verhuisweek hebben we een Schots feest met een life Schotse band waar Bud letterlijk de hele avond de sterren van de hemel danst en de dames mij allemaal komen bedanken dat ze met hem hebben morgen dansen. Ik loop naast mijn hakken van trots, en aanschouw het tafreel met veel plezier vanaf de kant waar iedereen een praatje komt maken.

Het was een drukke en spannende week. Moe en voldaan gaan slapen. Morgen terug naar normaal vanuit ons nieuwe huis. Heerlijk! Ik zal dan ook wat foto's laten zien.