Toch nog een klein avontuur na verder een rustige dag. Wat gebeurt er weinig als je rust moet houden, er zijn nauwelijks belevenissen die het melden waard zijn. Behalve dan natuurlijk de avonturen die de jongens in de tuin beleven met hun duplo, knex en lego terwijl ik verplicht met mijn benen omhoog zit.
Ik probeer nog wel even mijn nieuwe simkaart te activeren. Mijn oude is buiten mijn wil om gede-activeerd. Slechts 1,5 uur moet ik wachten tot er iemand van customer services aan de telefoon komt, ik en de jongens worden gek van het wachtmuziekje. De aanhouder wint, nu nog 48uur wachten en dan kan ik weer mobiel bellen.
Ik probeer ook nog een televisie signaal in onze tv te krijgen, die doet het namelijk nog steeds niet. De televisie doet het wel, maar er is geen signaal. De makelaar heeft mij vanochtend heel enthousiast een televisie adaptor gegeven die ik ook heel enthousiast mee naar huis heb genomen. Om daar erachter te komen dat het een adaptor voor een signaalversterker is, en dat is nu juist het probleem, we hebben geen signaal...... Geen succesverhaal dus. Gelukkig kijken wij zelden televisie, dus heel erg vinden we het niet. Maar de vrijdagavond "voor de tv hangavond" hadden we natuurlijk wel graag gehad. Het goede nieuws is dat nu de strijk is gedaan en dat Bud Donkey Kong voor de eerste en de laatste keer sinds halverwege 1980 heeft gespeeld......
Als er weinig avonturen zijn en we er niet opuit gaan is het ook minder makkelijk thuis. De jongens zijn zo dwars als een bos uien vanmiddag en er is geen land mee te bezeilen. Bij het ophalen van Isis blijkt die ook verschrikkelijk sjagerijnig te zijn. Even spelen in de speeltuin van school maakt het alleen maar erger in plaats van beter. Er zit niets andetrs op dan thuis te komen, eten te maken en heel vroeg iedereen in bed te schuiven. Met de ergste straf die ze kunnen bedenken, geen verhaal vandaag. Om 18.15u ligt Tom in bed te slapen. Isis en Simon liggen er om 18.30u in. En slapen 5 minuten later. Doodmoe zijn ze. Bud zegt altijd dat moeheid geen excuus is voor onuitstaanbaar gedrag. Maar het zijn kinderen en die reageren nu eenmaal zoals ze zich voelen.
Dus dit weekend gaan we rustig aan doen. De enige taak die we hebben is het bed opmaken voor Karin, mijn moeder. Die komt in plaats van 10 september al op 20 augustus. Dit heeft ze woensdag besloten. Ontzettend lief en fantastisch natuurlijk, maar ik vind het wel moeilijk omdat ik weet dat ze in Nederland en Luxemburg ook vreselijk nodig is en erg gemist zal worden. Helemaal omdat Inne, mijn middelste zus, ook rond dezelfde tijd als ik een kindje krijgt. Nu voelt Australie weer heel ver weg. Maar oh wat een heerlijk idee dat ik vanaf volgende week vrijdag weer even kind kan zijn. We tellen al af!
Tom bouwt een duplo space shuttle en is er zeer content mee. Aan de rode sporen om zijn mond te zien heeft hij net een bak rode kersen op.
Simon speelt met zijn knex bouwwerken. Later gaat hij met de tractor kersenpitten begraven in een stukje tuin dat hem is toebedeeld. Aan Simon kan je zien dat ik achterloop met de was, hij had alleen nog een schone joggingbroek op de plank liggen ;-).
