In de middag gaat het wat minder. De fysiotherapeut stuurt mij door naar de ehbo met verdenking van dvt, deep vein trombosis (diepe veneuze trombose). Ik sputter tegen, zeg dat het wel meevalt mee, dat ik al een afspraak bij de huisarts heb om 16u om naar mijn been te laten kijken, er is niets aan de hand ik heb alleen een zeer been. Maar er is geen sprake van dat ik nog even naar huis mag om de logistiek voor de kinderen te regelen. Met Simon en Tom op sleeptouw begin ik aan het eindeloze proces dat eerste hulp heet. Gelukkig heb ik de laptop bij mij en een dvd van Sinterklaas dus de jongens zij zoet als lammetjes en hebben veel bekijks in de wachtkamer. Voortdurend moeten ze uitleggen wie Sinterklaas is en wat de Pieten doen.
De echo van mijn vaten wijst uit dat het gelukkig geen dvt is, wel een afgesloten vat dat is gaan ontsteken. Dit veroorzaakt de pijn en de zwelling. Wat meer rust houden en dan gaat het vanzelf weer over. Zie je wel!
Het meest fascinerende van de middag is de eerste hulp afdeling. Het is een drukte van belang. De meeste mensen worden ongegeneerd midden in de wachtkamer gevraagd naar de reden van hun bezoek, er wordt gekeken naar half afgehakte vingers, ontwrichte knieen, pupilreflexen en tientallen andere zaken. Oude dames doen eindeloos verslag over hun medische geschiedenis, hun pillen. Jonge werkmannen flluisteren hun verhaal en zien bleek van de pijn. Er wordt van 10 meter afstand naar iemand geroepen of hij 'Painrelief" nodig heeft. Schuw schudt hij zijn hoofd onder de verwachtingsvollle blikken van het publiek. Geen wonder. Hartslagmetingen en koortsmetingen worden aan de balie gedaan. Deuren van behandelkamers staan wagenwijd open terwijl er bedden met patienten af en aan rijden. Ook ik moet midden in de wachtkamer mijn been laten zien. Maar zodra het voorbij is verstop ik mij weer achter een tijdschrift. De meeste mensen zijn in gesprek over wat ze is overkomen, maar ik wil het helemaal niet weten. Ik word al wee als ik een verband om een vinger zie.
In totaal duurt de hele exercitie 4,5 uur. Gelukkig komt Bud samen met Isis de jongens ophalen. Ze gaan spaghettti koken, Bud heeft vrijgenomen en de kindjes vinden het prachtig zo'n onverwachte middagbesteding. Helemaal warm word ik als ik aan het begin van de avond thuiskom en juichend wordt onthaald. Voorlopig nog even geen ziekenhuis voor mij. We gaan vrolijk en opgelucht de avond in.
En ik heb na deze dag wel met mijzelf afgesproken dat de babyspullen eindelijk op orde moeten. En dat ik en fatsoenlijke pyama moet hebben voor het geval dat. Werk aan de winkel dus, maar wel rustig aan.....wat nog zo'n middagje ehbo lijkt mij niet voor herhaling vatbaar.
