australie op zijn best

Vijf dagen ertussen uit betekent dat we al het nieuws in de wereld hebben gemist. Want zodra je je enigszins van de bewoonde wereld verwijderd is het uit met de communicatiemiddelen. Dus dan is het schrikken als je ziet wat er in de wereld is gebeurd terwijl wij 5 dagen van Australia op zijn best aan het genieten zijn.

We gaan twee nachten naar een oud boerderijtje aan de rand van het Snowy River National Park. Dit ligt aan de voet van de Australische Alpen. Het is eenzaam, landelijk, ruig en prachtig. We genieten van de sterren, de stilte, de natuur, de geuren, de geluiden. We beleven in 5 dagen avonturen waar we weer een jaar op kunnen teren. De bloedstollende rit over smalle steile gravelwegen om in de vallei van de Snowy River te komen. Zwemspullen achterin. De rivier is overstroomd en bruin. Het is er verlaten. Heet. We kunnen nergens aan de oever komen. Tom prikt met een stokje in een holletje op de grond en wordt aangevallen door duizenden enorme bosmieren die zich met hun kaken vastbijten in zijn sokken, broek en benen. De vele kilometers zweten omdat de benzine bijna op is en er natuurlijk nergens een tankstation te vinden is. De limestone caves waar we ons bukkend en ons goed vasthoudend 60 meter onder de grond bewegen om de prachtige rotsformaties te zien. De reuzemuggen die ons op een avondwandeling lekprikken. De boer die recht achter ons huis een net aangeschafte jonge stier bij een kudde koeien loslaat. Het rookgordijn dat ontstaat als we de bbq aanmaken. Maar wat er ook gebeurt, bij alles roepen we oh en ah en wat is het toch mooi. Het huis is historisch en bijna in originele staat. Het enige dat eigenlijk veranderd is is de wc die van buiten naar binnen is verplaatst en het 30 jaar oude fornuis dat waarschijnlijk het houtfornuis heeft vervangen in de 70tiger jaren. Tom is verguld met zijn bed dat hij stralend "een luxe bed" noemt. Dat komt omdat er een bloemetjes dekbed op ligt, met daaronder nog een extra laken. Hij vindt het prachtig.

Het tweede huis staat in Cape Liptrap, vlakbij de oceaan, ook in het midden van het niets. Ook daar verblijven we twee nachten. Wat we niet van tevoren wisten is dat het huis in een enorme tuin ligt, met alles erop en eraan, zelfs een tennisbaan. Het huis is het voormalig huis van een groot gezin en alle inhoud is er, van vlijmscherpe messen om te koken, tot hoofdstellen voor de paarden die hier ooit waren. We genieten van de tuin, picnicken in de schaduw onder de wuivende bomen in de hete noorderwind, dragen voortdurend glazen water aan voor de kinderen die trampoline springen, cricket spelen, tennissen, rennen en nog veel meer. Alleen verstoppertje mogen ze niet doen nadat we een grote slang hebben gezien aan de rand van het gemaaide grasveld. We horen lyerbrids, koala's en zien een wombat die loopt te grazen in de tuin. Als er ook een walibi vrolijk door de tuin hupt tegen het vallen van de avond kan de vakantie niet meer stuk. We gaan een halve dag naar het oceaanstrand waar we allemaal onze pas aangeschafte Woodie uitproberen. Maar wat is dat moeilijk! Degene met de langste adem is Simon, hij gaat door en door en door. Hij kan er inmiddels een meter mee door het water glijden.

Ook hier weer avonturen. Ik word aangehouden door de verkeerspolitie omdat ik vergeten ben mijn registratieplaatje 2010 te vervangen voor die van 2011. Gelukkig kon de agent zien dat ik wel had betaald.....ik heb het op het hebben van 4 kinderen gegooid dat ik het nog niet had gewisseld en dat kon meneer agent best begrijpen ;-). Nadat ik de blaastest goed had doorstaan mocht ik verder. De kinderen voor het eerst deze dagen stil en verstijfd achterin de auto :-). Zaterdag blijkt dat er een gigantische spijker in de voorband zit. Een beetje afwasmiddel erop laat zien dat de band zo lek is als een mandje. Omdat de enige garage in de omgeving dicht is en ook niet meer open gaat voor maandag moeten we de band zelf wisselen. Van al het wisselwerk is het het moeilijkste om de reserveband van de achterdeur los te maken. Maar als ook dat gelukt is is de klus snel geklaard.

Binnen zit een enorme huntsman op een lamp zit, en midden in de nacht horen we een luid kabaal. Possums op het golfplaten dak. Laatste avontuur is dat bij 40graden vanmiddag de airconditioning van de huurauto het begeeft en Bud, Simon en Cees in een sauna de 2,5uur naar huis moeten rijden. Alleen een grote koude Sprite kan ze nog redden dus maken we onze jaarlijkste stop bij de McDonalds op de terugweg.

Het is niet gek dat Bud, Cees en Mientje vandaag uitgetelt voor de televisie eten, met het bord op schoot. Ze hebben een excuus, de finale van het tennis is op de televisie. Maar het einde van de wedstrijd halen ze niet, het huis is hier in diepe rust.

En hiermee is de schoolvakantie bijna afgelopen. Woensdag halen we schoolspullen op voor Isis en Simon, donderdag gaat Tom voor het eerst beginnen op 4 year old Kinder en vrijdag gaan Isis en Simon een halve dag naar school.

Ze hebben in ieder geval genoeg te vertellen. In ieder geval dat ze Australie op zijn best hebben gezien.

Cees oefent met Simon op de Woodie, Venus Bay

Bink heeft het naar zijn zin in de schaduw in de tuin, Cape Liptrap

Bud blijkt te kunnen tennissen!

Vliegeren in de tuin

Buchan, oud boerderijtje in het midden van het niets

Snowy River in het Snowy River national park

suburbs

Melbourne is een stad die volledig is opgebouwd uit suburbs, ook wel de "burbs" genoemd. Om ergens te komen moet je vaak een stukje rijden en rijd je door meerdere suburbs. Zo ook vandaag. We halen een huurauto op in de aangrenzende suburb van waar wij wonen, Simon voetbalt twee suburbs verderop, ik moet even naar mijn werk dat weer 6 suburbs bij het voetbal vandaan zit, laat een echo maken van mijn benen 3 suburbs verderop, lever een vergeten horloge af bij een vriendin van Isis 1 suburb verderop en wacht op Bud met het eten, hij moet van 8 suburbs ver komen. Morgen gaan we een paar dagen de stad verlaten, dat betekent dat we eerst ca 40 km stad en zeker 10 suburbs moeten doorkruisen voor we in de grote leegte terechtkomen. Je raakt eraan gewend. Het is ook wel leuk om door alles verschillende delen van de stad te rijden, ze lijken op elkaar maar zijn allemaal toch heel verschillend. Zo zie je nog eens wat op een dag.

Oefening met de camera begint te helpen. De eerste scherpe en goed belichte foto's zijn vandaag genomen :-). Hier nog wat oefenkiekjes.

Pfff, we zijn het wachten beu

Simon is echter na 2,5 uur nog steeds niet moe

Trotse opa en oma kijken onvermoeibaar naar voetbal.

Bink. Een echte bink. Zolang hij erbij is vindt hij alles prima.

Isis bovenin een klimrek

oefenen

Vandaag heb ik jullie foto's beloofd van mijn nieuwe camera. Ik moet eerlijk bekennen dat de fotosessies van vandaag en de experimenten niet helemaal gelukt zijn. Met mijn oude camera kon ik lezen en schrijven en wist ik meteen welke instelling ik wanneer moest gebruiken. Met deze moet ik dat weer opnieuw leren. Het lijkt alsof de kleuren nog niet kloppen, de onderwerpen in de foto's niet scherp zijn, de foto's te dichtbij of te ver weg zijn. De filmpjes die ik heb gemaakt zijn leuk, maar zoals Bud terecht zegt, "het zou pas echt leuk zijn als ze scherp waren". Ja, dat snap ik ook wel! Maar oefening baart kunst en morgen probeer ik het opnieuw. Ik zal natuurlijk wat foto's laten zien van vandaag.

Vandaag is een dag van chaos. Tenminste zo voelt het. Gezellige chaos. Hoe Cees en Mientje het zo vrolijk volhouden is mij een raadsel. Simon gaat vanochtend voetballen en Cees gaat de volle 2,5 uur kijken terwijl ik met Isis een paar nieuwe kleren voor Bink ga kopen en Mientje thuis op Tom en Bink past. Twee vriendjes die met ons mee terugrijden van de voetbal blijven lunchen en spelen. Isis krijgt een vriendin te spelen. Binnen de kortste keren is het zo keurig georgaiseerde huishouden een grote puinhoop. De klodders beslag van de cake die de meisjes bakken zitten tegen het plafond. De verkleeddoos ligt overhoop en door de hele woonkamer liggen kleren uitgestrooid. De eerste klappen vallen al binnen 10 minuten als er ruzie is over wie aan de beurt is om de basketbal door het net te gooien. Toch hebben we een hele gezellige middag met al dat jonge volk over de vloer. Ik moet ze naar huis brengen als wij naar zwemles gaan en we dopen onze auto om tot taxibedrijf. De vriendin van Isis moet ook zwemmen en gaat met ons mee naar het zwembad. Als haar moeder komt overhandigt het meisje vol trots de helemaal zelfgebakken en zelfversierde cake. De moeder kijkt vol ongeloof en afgrijzen naar de inmiddels donkerpaars- en bruingekleurde kleffe halve teddybeercake die gebroken in de bak zit, halfgesmolten zilvere bolletjes als glazige ogen die haar aanstaren. Niets aan deze teddybeer voldoet aan de hoge Australische standaarden als het gaat om het bakken van cake en koek. Wat niemand ziet en alleen ik en de meiden weten is dat in deze cake vooral heel veel plezier zit en 100% eigen creativiteit, en daar gaat het wat mij betreft om. Maar of er nog wat van de cake gegeten wordt, dat zullen we waarschijnlijk nooit weten...... Intussen de de chaos opgeruimd, Mientje heeft de hele was weggestreken en het huis is weer stil en op orde.

We blijven allemaal oefenen na deze dag. De meiden oefenen volgende keer met cake versieren, ik oefen met foto's maken, de jongens met basketballen en Mientje met luiers omdoen bij Bink. Wat een dag!

Foto dichtbij: Isis en Anna aan het bakken. Hier wegen ze de suiker minitieus af.

Foto binnen: Simon en zijn zwemgroepje kijken naar de trainer aan de andere kant van het zwembad

Foto buiten: Het is een drukte van belang op het voetbalveld en het lijkt alsof iedereen wat anders doet.

bijzonder

Vandaag hadden we het erover hoe bijzonder het is dat als je elkaar weer ziet je gewoon weer verder gaat waar je bent gebleven. Het begrip tijd krijgt een andere betekenis. Er lijkt geen tijd tussen de laatste keer hebben gezeten dat we Cees en Mientje zagen, en nu. Er zijn wel dingen veranderd, maar binnen 10 tellen is dat weer gewoon. Het is een geruststellende gedachte.

We hebben een heerlijk weekend. Cees en Mientje passen een middagje op de kindjes. Voor het eerst in alle tijd dat we hier wonen ben ik met Bud samen even naar de winkels geweest, zodat hij een vervanging kon kopen voor het t-shirt dat hij aanheeft op een foto waar ook een pasgeboren Isis op staat. Een paar andere shirts die nog stammen uit die tijd moeten ook hoognodig vervangen worden. In de winkelstraat die ik 2 maanden geleden met Inne heb verkend gaan we los. Het voelt kaal om ergens te lopen zonder onze sleep van 4 kinderen, maar het is ook wel eens heerlijk. We denken aan witbier en citroen op een zonnig terras. Op de vraag van de verkopers in de winkel "what else are you up to today" durven we in deze hippe en jonge winkelstraat nauwelijks antwoord te geven: "After we have finished our one hour shopping without children we will go home to cook, make a bottle, eat, read stories, do the dishes and go to bed very very tired at 22h...". Hm. Dat antwoord geven we maar niet. Dus we zeggen: "Oh, some more shopping and then we will relax in our garden with our lovely 4 children and their grandparents" Dat klinkt al veel beter. En is ook dichterbij de waarheid, want dat is precies wat we doen.

Thuis maken we de barbie aan, de mannen zitten aan het bier en chips, we eten in de tuin waar Cees voorleest aan de kinderen die op de 30 kussens liggen die ze hebben uitgespreid op het gras. We hoeven niet af te wassen. Cees en Mientje zijn ons voor :-). Wel ploffen we om 22u in bed. We zijn echt moe. En heel tevreden, zelfs zonder witbier met citroen.

Vandaag was het prachtig weer. Terwijl de familie naar de favoriete speeltuin verdwijnt ga ik met Bink op internet op zoek naar een nieuwe camera. Want vandaag ga ik mijn en Bud's vervroegde verjaardagskado kopen, een nieuw fototoestel! De blaren staan op mijn vingers van het zoeken op internet naar de camera die ik minimaal de komende 5 jaar overal mee naar toe wil sjouwen. Het is gelukt. Net voor sluitingstijd, om 16.45h sta ik buiten met een gloednieuwe extensie van mijn oog. Ik ben weer in evenwicht. Gek dat het gemis van een camera je zo uit balans kan brengen. Vanavond ga ik uitvinden hoe alles precies werkt en morgen gaat het luik naar deze kant van de wereld weer open. Dan komen er weer foto's. Ik ben benieuwd of jullie verschil zien. Tot dan!

traan

Om materiele zaken zou je eigenlijk geen traan moeten laten. Toch deed ik het net. Mijn camera is stuk. Ongeveer 35000 foto's en tienduizenden kilometers oud. Toen ik vanmiddag thuiskwam van boodschappen en de kapper lag hij ondersteboven onder mijn buro. Isis, Simon en Tom weten alledrie niet wat er gebeurd is. Ik denk dat ze het niet durven te zeggen omdat ze het erg vinden. Ik ben niet boos, sommige dingen gebeuren per ongeluk, daar kan niemand wat aan doen. Maar ik ben wel een beetje verdrietig.

Ik ben ontzettend gehecht aan mijn camera. Hij heeft zoveel bijzondere momenten uit ons leven vastgelegd. Voor ons, voor anderen, voor nu, voor later.

Natuurlijk neem ik de camera morgen mee naar de fotowinkel voor een einddiagnose. Maar zelf denk ik dat er geen eer meer aan te halen valt. Ik baal.

fijn

Alleen maar lachende gezichten :-). Bij het opstaan (zelfs als het warme water is uitgevallen en er koud gedouched wordt), in de bibliotheek, bij de koffie in het dorp, tijdens het volleyballen, op het strand, bij het eten en zelfs als iedereen uitgeput naar bed gaat. Wat een fijne dag vandaag!

We zien een prachtige oude Rolls Roys

De familie gaat op pad.

Koffiedrinken in het dorp

Bink is blij met al het vermaak

Volleybal over het badmintonnet

Mientje vraagt zich af waar Tom de bal naartoe gooit

Zelfs Tom's strandvoeten zijn in een vrolijke bui

En dan eindelijk, aan het eind van de dag, tijd om even rustig te zitten en te eten

kennismaken

Eerste knuffel met opa Cees

Kadootjes!

Cees en Mientje en Bink hebben kennis gemaakt. Het gaat vlug, de gewenning. Bink ziet meteen dat het vertrouwd volk is. Hij neemt de fles aan van Mientje, ookal kijkt hij in het begin met een schuin oog naar mij. Tegen de avond is hij helemaal gewend aan onze nieuwe huisgenoten en begint hij weer te praten. Het teken dat hij in zijn element is.

De kinderen zijn de hele ochtend door dolle heen. Cees en Mientje hier, kado's, taartjes, heel veel aandacht maakt ze wild van plezier. Na de lunch sommeer ik ze allemaal naar hun kamer voor een uurtje rusttijd. Dit werkt prima als een "reset" knop. Tot rust gekomen en vrolijk komen ze na een uur weer allemaal tevoorschijn en worden er spelletjes gedaan, gebadmintond en gespeeld.

Aan het eind van de middag kijken ze de net gekregen dvd "Kruimeltje". Simon huilt dikke tranen over zoveel ellende voor een kind zonder ouders. Hij voelt oprecht mee en is dolgelukkig dat de film goed afloopt en Kruimeltje weer een vader en moeder heeft. Plotseling realiseren ze zich alledrie dat dat niet altijd vanzelfsprekend is, een vader en moeder, opa's en oma's , een lekker bed om in te slapen en iedere dag wat te eten. Simon, niet de makkelijkste eter, geniet bij het avondeten zichtbaar van zijn kop soep en eet alles schoon op. De rest ook, maar of dat door Kruimeltje kwam is niet helemaal duidelijk ;-)

Tegen etenstijd word ik nog even uitgetest en proberen de kindjes of ze zich meer kunnen veroorloven dan normaal. Maar ik houd voet bij stuk, we houden ons aan de huisregels, zelfs al levert dat wat boze gezichten en gemopper op van het jonge volk. Het is even niet gezellig en natuurlijk vind ik dat vervelend voor Cees en Mientje, het is hun eerste avond! Maar nu helemaal duidelijk is dat we een hele fijne tijd gaan hebben, zelfs nu de regels nog steeds gelden, keert de gezelligheid al gauw terug en kunnen we bijna niet wachten tot morgen. Een nieuwe dag vol aandacht en plezier.

Stille ontzetting als Kruimeltje naar het huis voor "Onverzorgde Kinderen" moet.

Cees heeft vakantie

Mientje geeft de eerste fles, Bink is hier nog een beetje verlegen

gearriveerd!

Cees en Mientje zijn er! We zitten aan tafel te keuvelen alsof er geen tijd en een halve wereld tussen heeft gezeten. Ze zien er stralend uit. We gaan er een mooie tijd van maken :-).

wachten

We zijn er klaar voor. Bud is naar het vliegveld vertrokken om zijn ouders op te halen. Het bed met frisgewassen lakens staat te wachten. Het tafeltje in hun kamer zodat ze af en toe de drukte inn huis kunnen ontvluchten staat klaar. De kinderen hebben hun wensen of ze wel of niet wakker gemaakt willen worden in mijn oor gefluisterd. Behalve Bink, die heeft niets hoeven fluisteren. Cees en Mientje willen hem vanavond direct ontmoeten. En ookal zal hij het niet merken omdat hij slaapt, ik weet zeker dat Bink het daar helemaal mee eens is.

herhaling

Als je ergens al twee en een half jaar woont kan je niet voorkomen dat er herhaling begint te komen van de dingen die er gebeuren en die ons bezighouden. Soms vraag ik mij zelfs wel eens af of ik iets wel of niet verteld heb. Wat ik zeker weet is dat ik al vaak heb verteld over de Botanische Tuinen in de stad. Vandaag had ik een dilemma. Ga ik naar de tuinen met Lindy en haar kindjes? Of ga ik racen om de chaos in ons huis een beetje op orde te krijgen omdat Cees en Mientje morgen aankomen? Dat laatste kan ik wel doen maar met de kinderen in huis weet ik dat het binnen de kortste keren opnieuw chaos zal zijn ;-). Dus ik kies toch maar voor de leukere optie, prop nog even snel een was in de wasmachine voor we de deur uitgaan, en laat mijn koffie die toch alweer koud is op de tafel staan. We gaan naar de tuinen. Onder een voorwaarde, dat we niet alleen naar de kindertuin gaan, maar ook een stuk van de grote tuinen gaan bekijken, onder andere de kruidentuin. Dat begrijpen ze best en dat plan wordt unaniem goedgekeurd.

In de tuinen bloeien op dit moment de Amerikaans Magnolia's. Het is adembenemend. Niet alleen de bloemen zijn prachtig, maar vooal de geur is heerlijk. Om er maximaal van te kunnen genieten gaan we een poos onder zo'n boom zitten, op een grasveld. We snuiven voldoende lekkere luchten op om onze neuzen minimaal een jaar tevreden te kunnen stellen.

We blijven zo lang in de tuinen dat we thuisgekomen geen tijd meer hebben om te koken. De kinderen eten clubsandwich in onze eigen tuin op een picnickleed, op eigen verzoek. Bink schreeuwt zo hard om iets lekkers dat ik hem ook wat moet geven ;-). Hij is zeer vergenoegd (zie foto).

Bink denkt dat hij een wortel eet ;-)

Simon krijgt niet genoeg van de magnolia.

Er is weer een dag voorbij gevlogen. Als ik tussendoor even mijn e-mail check zie ik een aantal mailtjes van moeders van school die vooral praten over hoe ze uitkijken naar de dag dat school weer begint. Wij dat gevoel tot nu toe nog niet gehad, er zijn zoveel leuke dingen te doen dat we bijna tijd tekort komen. Ik kan nauwelijks geloven dat dat we al ver over de helft van de vakantie zijn.

Morgenochtend gaan we nog wandelen en fietsen en dan moeten we er allemaal aan geloven. Huis opruimen! Met z'n allen. En als dat niet gaat kan ik altijd nog het laatste redmiddel inzetten, de televisie aan. Dat vinden ze de grootste vakantietraktatie die er bestaat. Of had ik dat al verteld.....

zomer

Sinds gisteren schijnt de zon weer. We waren bijna vergeten hoe dat voelt. Verrukkelijk.

Het was zo vochtig van de warmte, een hoge luchtvochtigheid en de regen dat de papiertjes die met magneten aan de koelkast hangen eruit zien als verlepte blaadjes. De was zit vochtig in de wasmanden. De vloer droogt niet na een dweilbeurt. En we moeten dozen met boeken en foto's die in de schuur staan evacueren vanwege een lek. De andere dozen zijn vochtig en zakken langzaam in elkaar onder elkaars gewicht.

Maar nu zijn we weer terug naar normaal. Gisteren heb ik in de late middagzon de gewassen beddenlakens warm van de waslijn gehaald. Gisteren hebben de kinderen met hun vriendjes eindeloze watergevechten gehouden in de zonnige tuin. Ik ben met een vriendin uit eten geweest en we zaten op een terras in de rode avondzon. Daarna zijn we naar de film geweest, the King's Speech. Een aanrader. Prachtige film. Als we 's avonds laat naar buiten lopen is het druk op straat en warm. Zomers.

We halen opgelucht adem. Dit land heeft veel regen nodig, maar nu het gestopt is met regenen zijn we blij. We vegen het terras aan en ruimen de natte schuur op. Gooien extra waterschoonmaakspul bij de vissen in de weer volle vijver. De twee spinnenbeten van Tom zijn op twee blauwe plekken na nauwelijks meer te zien. De schuldige spin, een white cotton tail hebben we gevonden en ge-eliminineerd. Bink wordt groot en kijkt vrolijk in het rond als hij op zijn buik op het kleed ligt. Simon is als monster verkleed naar een monster verjaardagsfeest geweest. Tom heeft met Bud de auto schoongemaakt. Het lijkt erop dat we weer op orde zijn.

Precies op tijd, want vanmiddag kunnen we de logeerkamer gaan klaarmaken. Vanaf dinsdag hebben we 4 weken Cees en Mientje op bezoek en wordt het een dolle boel hier in huis ;-)

thuis

Als het meer dan 30 graden is en het regent heel hard. En het is vakantie. Dan zijn de omstandigheden ideaal voor een hele dag in en om huis. Heerlijk.

We verlaten slecht 10 minuten het huis omdat ik even met Tom naar de apotheek moet. Hij heeft waarschijnlijk een spinnenbeet op zijn been opgelopen. Weinig aan te doen, koelen en een desinfecterende creme erop is het advies. Dus dat doen we.

Bink vindt een dagje thuis heerlijk.

Isis speelt "overstroming" met playmobiel. Queensland houdt ons erg bezig.

Druppels in de vijver

Druppels aan de balken

Vlinders in de bloemen op een droog moment

land van extremen

Wij wonen in het land van extremen. Extremen in de natuur. Terwijl het ten zuiden van Perth brandt door aanhoudende droogte en hitte, vallen in Queensland doden door de ergste overstromingen in meer dan 100 jaar. Wij kijken met verbijstering hoe mensen auto's worden meegesleurd door het woedende water dat als een twee meter hoge muur door de rivier bij Toowoomba binnenstormt. Hoe kan het dat dat niet voorspeld kon worden? In Brisbane worden mensen ge-evacueerd vanwege overstromingsgevaar, Brisbane River is ver buiten de oevers getreden. Het water blijft stijgen, het blijft regenen.

De continue regen in de tropische warmte hier in Melbourne is er niets bij, maar op andere gebieden binnen Victoria en ook New South Wales wordt flash flooding verwacht.

Julia Gillard heeft op het nieuws gezegd dat de natuur zich niet laat weerhouden. En dat is duidelijk te zien op de beelden die hier continu uitgezonden worden.......

Vanochtend was het in Melbourne even droog en tropisch warm. De bloemen en planten bedwelmen de straten in zoete geuren. Bij ons in de tuin snoei ik de bloeiende en per uur groeiende passievrucht plant. Een aantal takken vallen in de inmiddels enorme muntstruik die er naast staat. De kruidige zoete geur die vrijkomt, vermengd met de altijd aanwezige eucalyptus lucht is ongelooflijk aangenaam en ik wilde dat ik wat van die geur op de blog kon plaatsen. Daar word je vanzelf weer blijer van...... zelfs met al dat nare nieuws over de overstromingen en branden.

Door de regen afgevallen bloemblaadjes

Hybiscus

Onderweg naar de speeltuin langs een tuinhek

water

Terwijl het in Queensland van kwaad tot erger wordt met de overstromingen blijven wij een dagje thuis. Ook hier regent aan een stuk door en dat gaat nog wel een paar dagen duren. Ook in New South Wales zijn inmiddels mensen geisoleerd door het razende water. Wat is er aan de hand met het weer? Alle records worden gebroken. Door heel Australie gedraagt het weer zich anders dan anders. Waar wij vorige jaar rond deze tijd met de tent stonden is flash flooding. Lake Eyre, het grootste (droge) meer van Australie waar vorig jaar voor het eerst in jaren wat water is stond, loopt voller en voller. Wat betekent dit? Komt er weer water in Australie? Of is dit een eenmalige gebeurtenis en begint vanaf volgend jaar de droogte weer? Het gonst om ons heen van de speculaties. En wij speculeren natuurlijk driftig mee....

seniorendorp en skimboard

Gisteren zijn we weer eens bij Mieke geweest, dat was alweer veel te lang geleden. Mieke heeft ons ontzettend hartelijk welkom geheten toen we meer dan twee jaar geleden hier aankwamen en we zien elkaar regelmatig. De kindjes zijn dol op haar en zien haar als familie. Mieke is onlangs verhuisd naar een Seniorendorp. Bij bijna 40 graden en stormwind stapten wij in de auto om te rijden naar de plaats waar het dorp zich bevindt. Ik ben nog nooit naar zoiets geweest en vraag mij af of het in Nederland bestaat. Het is ommuurd en 's avonds gaan de hekken dicht om ongenode gasten buiten te houden. Het heeft een zwembad, bowlingbanen en een speeltuin voor de kleinkinderen. Een dagprogramma voor wie daar zin in heeft. En je moet 55 jaar of ouder zijn om er een woning te kunnen betrekken. Het is een splinternieuw wooncomplex met honderden grote en kleine huizen. Ik kan mij heel goed voorstellen dat je je daar als alleenstaande 55 plusser op je gemak voelt. Wij vonden het een hele ervaring. Maar ik kan nauwelijks geloven dat Bud en ik daar ook zouden kunnen gaan wonen als we zouden willen. Dat zou al over 15 jaar zijn!

Bezoek aan Mieke.

Vandaag zijn we in een andere wereld. Totaal tegenovergesteld van de wereld waar we ons gisteren een paar uur in bevonden. Ongeorganiseerd. Ongeplanned. Lawaaierig. Rommelig. Een zaterdag thuis ;-).

Simon, onze magere schrabbert wordt voortdurend ijskoud in het water als hij gaat body boarden. Dus vandaag gaan we uit op een wetsuit. Dat is een hele missie want kinder wetsuits in zijn maat zijn niet overal te krijgen. Na alle surfshops in de shoppingmall gehad te hebben bedenken we dat we in onze suburb een grote surfwinkel hebben, vlak bij het strand. Simon, onvermoeibaar als hij een doel voor ogen heeft, stapt bij thuiskomst meteen weer op de fiets en gaat samen met mij naar de deze winkel. Hij straalt als hij tussen de surfboards, kiteboards, peddleboards, zeilen, trapezes en alle andere mooie spullen loopt. Met open mond staat hij naar een surf film te kijken die midden in de winkel wordt vertoond. Ik zie zijn hart letterlijk sneller gaan kloppen, en zijn wangen worden rood van enthousiasme. In de rekken met wetsuits hangt een wetsuit in zijn maat. Hij kijkt zelf op de kaartjes waar de maten op staan. Dit is surferswerk, en moeders van bijna 40 hebben hier eigenlijk niets te maken....... Hij is dolgelukkigdat er een wetsuit in zijn maat is en gaat zelfs passen. Ongehoord, normaal gezien is hij met geen stok een paskamer in te krijgen. Ik ga aan een van de stoere mannen in de winkel vragen of hij even wil kijken of het pak goed zit. De man praat met Simon alsof hij een van de grote surfjongens is en behandeld hem met evenveel respect en aandacht als degene die hij 5 minuten eerder een kiteboard heeft verkocht. Simon is helemaal in zijn element en durft iets later zelf te vragen naar een skimboard. Het is voor het eerst, in ieder geval dat ik het meemaak, dat Simon zelf naar iemand in een winkel toegaat om iets te vragen. Ik ben zo trots! "Excuse me, do you sell skimboards, I would like a woodie?" Ik bemoei mij er niet mee en even later komt hij glunderend met een woodie terug. Geslaagd.

Een woodie is een houten skimboard waarop je goed kan leren balanceren op de laag water die overblijft als er een golf op het strand is terechtgekomen en het water langzaam terugloopt naar de zee. We nemen nog een blok was mee om het board mee in te smeren voor we erop gaan staan en dan zijn we klaar. Natuurlijk moet er meteen naar het strand gegaan worden. Waar het helaas geen goed bodyboard of skimboard weer is vanwege de hele harde wind. Maar het maakt niet uit. De wetsuit werkt geweldig en we hebben nog heel veel vakantiedagen om erop uit te gaan.

Op weg naar het strand, Isis.

Die glimlach is niet meer van zijn gezicht afgeweest.......Simon in nieuwe wetsuit

Bodyboards, waar gaan jullie met Simon naartoe?

strand

Wat een luxe om het strand op kruipafstand te hebben. We gaan er deze zomer veel gebruik van maken. Weliswaar op de lagere risicotijden want de UV factor is al dagen extreem. Dus tussen 11u 's ochtends en 16u 's middags zijn wij op het strand niet te vinden maar daarvoor of daarna, des te meer!

Heerlijk.

hoogtevrees

Spannende wandeling! Tom is moe. En ik kan geen foto's maken die laten zien hoe steil het hier is....ik durf mijn blik niet in het ravijn te te richten.....

Een bloemetje van vandaag op een rots van 280 miljoen jaar geleden....

Simon in gesprek met Bink op het picnickleed

De laatste dag van de vakantie is aangebroken voor Bud. We hebben een heerlijke vakantie in en om huis gehad en hebben de laatste paar dagen gebruikt om eens stil te staan bij ons en het gezin. Nauwelijks de computer aan. Uitrusten. Aandacht voor dit moment. En praten over de toekomst. Bezinning.

Vandaag mag Bud kiezen wat we gaan doen en uiteraard kiest hij voor een wandeling, een autotocht en een barbie thuis. Voor de wandeling kiezen we een lokatie die tot de verbeelding spreekt van de kinderen en waar we nog niet geweest zijn. Naar Werribee Gorge State Park , een ravijn dat bestaat uit rotsen van 280 milioen jaar en ouder en waar je lagen van gesteenten uit verschillende tijdperken kan zien liggen. Met name het Perm en het Ordovicium geologische tijdperk. Het is moeilijk voor te stellen dat de stenen die we aanraken al meer dan 280 miljoen jaar oud zijn. Dat we de rotslagen kunnen zien komt door gletsjers en de rivieren die de grond hebben uitgesleten. Wij vinden het prachtig, zelfs al kunnen we de wandeling door het ravijn en langs de Werribee River niet afmaken omdat ik teveel hoogtevrees heb. We lopen op een smal pad een meter of 15 boven de rivier. De kinderen en Bud hebben nergens last van maar ik heb het gevoel voortdurend naar de diepte getrokken te worden. Als het pad smaller wordt kan ik niet verder. Ik val bijna flauw van angst. Met Bink in de draagdoek op mijn buik. Ik probeer het angstgevoel te controleren want het is totaal irrationeel. Maar het lukt niet, we moeten terug want ik kan geen stap verder, en nauwelijks een stap terug. Bud manouvreert op een of andere manier de kinderen zodanig dat ze weer achter mij lopen. Als ik ze voor mij zie lukt het helemaal niet en denk ik alleen maar aan die diepte naast ons. Veilig (natuurlijk!) komen we weer bij het beginpunt van de wandeling. De kinderen zijn teleurgesteld. Ik ook. Het is weer niet gelukt mijn hoogtevrees te overwinnen. Isis zegt opbeurend dat we toch nog twee kilometer hebben gelopen en dat het een hele mooie plek is. En ze heeft gelijk, het is er prachtig. Doodstil op het geruis van het water, het vogelgezang en het gezoem van de insecten na. We blijven en hele tijd op deze plek en praten over de evolutie en het ontstaan van de aarde. De kindjes zoeken fossielen en bekijken iedere steen minitieus. Helaas vinden we niets en eindigt al het wetenschappelijke gedoe in vrolijk stenen in het riviertje gooien. Een mooie afsluiting van een heerlijke vakantie. Ondanks de hoogtevrees. Hier nog een paar plaatjes.

Het riviertje dat door het ravijn loopt van Werribee Gorge

Stenen plonzen in het water.

Een van de vele vlinders tijdens de wandeling

Op maandag gaan we naar het Oudste doolhof van Australie op het Mornington Peninsula, Ashcombe Maze. We lopen er 5 uur rond op zoek naar elven en kabouters.

En op zondag, onze opruimdag, verkleedt Simon zich als Spiderman om zo goed mogelijk te hulp te kunnen schieten als er karweien gedaan moeten worden ;-)