Spannende wandeling! Tom is moe. En ik kan geen foto's maken die laten zien hoe steil het hier is....ik durf mijn blik niet in het ravijn te te richten.....
Een bloemetje van vandaag op een rots van 280 miljoen jaar geleden....
Simon in gesprek met Bink op het picnickleed
De laatste dag van de vakantie is aangebroken voor Bud. We hebben een heerlijke vakantie in en om huis gehad en hebben de laatste paar dagen gebruikt om eens stil te staan bij ons en het gezin. Nauwelijks de computer aan. Uitrusten. Aandacht voor dit moment. En praten over de toekomst. Bezinning.
Vandaag mag Bud kiezen wat we gaan doen en uiteraard kiest hij voor een wandeling, een autotocht en een barbie thuis. Voor de wandeling kiezen we een lokatie die tot de verbeelding spreekt van de kinderen en waar we nog niet geweest zijn. Naar Werribee Gorge State Park , een ravijn dat bestaat uit rotsen van 280 milioen jaar en ouder en waar je lagen van gesteenten uit verschillende tijdperken kan zien liggen. Met name het Perm en het Ordovicium geologische tijdperk. Het is moeilijk voor te stellen dat de stenen die we aanraken al meer dan 280 miljoen jaar oud zijn. Dat we de rotslagen kunnen zien komt door gletsjers en de rivieren die de grond hebben uitgesleten. Wij vinden het prachtig, zelfs al kunnen we de wandeling door het ravijn en langs de Werribee River niet afmaken omdat ik teveel hoogtevrees heb. We lopen op een smal pad een meter of 15 boven de rivier. De kinderen en Bud hebben nergens last van maar ik heb het gevoel voortdurend naar de diepte getrokken te worden. Als het pad smaller wordt kan ik niet verder. Ik val bijna flauw van angst. Met Bink in de draagdoek op mijn buik. Ik probeer het angstgevoel te controleren want het is totaal irrationeel. Maar het lukt niet, we moeten terug want ik kan geen stap verder, en nauwelijks een stap terug. Bud manouvreert op een of andere manier de kinderen zodanig dat ze weer achter mij lopen. Als ik ze voor mij zie lukt het helemaal niet en denk ik alleen maar aan die diepte naast ons. Veilig (natuurlijk!) komen we weer bij het beginpunt van de wandeling. De kinderen zijn teleurgesteld. Ik ook. Het is weer niet gelukt mijn hoogtevrees te overwinnen. Isis zegt opbeurend dat we toch nog twee kilometer hebben gelopen en dat het een hele mooie plek is. En ze heeft gelijk, het is er prachtig. Doodstil op het geruis van het water, het vogelgezang en het gezoem van de insecten na. We blijven en hele tijd op deze plek en praten over de evolutie en het ontstaan van de aarde. De kindjes zoeken fossielen en bekijken iedere steen minitieus. Helaas vinden we niets en eindigt al het wetenschappelijke gedoe in vrolijk stenen in het riviertje gooien. Een mooie afsluiting van een heerlijke vakantie. Ondanks de hoogtevrees. Hier nog een paar plaatjes.
Het riviertje dat door het ravijn loopt van Werribee Gorge
Op maandag gaan we naar het Oudste doolhof van Australie op het Mornington Peninsula, Ashcombe Maze. We lopen er 5 uur rond op zoek naar elven en kabouters.
En op zondag, onze opruimdag, verkleedt Simon zich als Spiderman om zo goed mogelijk te hulp te kunnen schieten als er karweien gedaan moeten worden ;-)
