Om materiele zaken zou je eigenlijk geen traan moeten laten. Toch deed ik het net. Mijn camera is stuk. Ongeveer 35000 foto's en tienduizenden kilometers oud. Toen ik vanmiddag thuiskwam van boodschappen en de kapper lag hij ondersteboven onder mijn buro. Isis, Simon en Tom weten alledrie niet wat er gebeurd is. Ik denk dat ze het niet durven te zeggen omdat ze het erg vinden. Ik ben niet boos, sommige dingen gebeuren per ongeluk, daar kan niemand wat aan doen. Maar ik ben wel een beetje verdrietig.
Ik ben ontzettend gehecht aan mijn camera. Hij heeft zoveel bijzondere momenten uit ons leven vastgelegd. Voor ons, voor anderen, voor nu, voor later.
Natuurlijk neem ik de camera morgen mee naar de fotowinkel voor een einddiagnose. Maar zelf denk ik dat er geen eer meer aan te halen valt. Ik baal.
