Gisteren zijn we weer eens bij Mieke geweest, dat was alweer veel te lang geleden. Mieke heeft ons ontzettend hartelijk welkom geheten toen we meer dan twee jaar geleden hier aankwamen en we zien elkaar regelmatig. De kindjes zijn dol op haar en zien haar als familie. Mieke is onlangs verhuisd naar een Seniorendorp. Bij bijna 40 graden en stormwind stapten wij in de auto om te rijden naar de plaats waar het dorp zich bevindt. Ik ben nog nooit naar zoiets geweest en vraag mij af of het in Nederland bestaat. Het is ommuurd en 's avonds gaan de hekken dicht om ongenode gasten buiten te houden. Het heeft een zwembad, bowlingbanen en een speeltuin voor de kleinkinderen. Een dagprogramma voor wie daar zin in heeft. En je moet 55 jaar of ouder zijn om er een woning te kunnen betrekken. Het is een splinternieuw wooncomplex met honderden grote en kleine huizen. Ik kan mij heel goed voorstellen dat je je daar als alleenstaande 55 plusser op je gemak voelt. Wij vonden het een hele ervaring. Maar ik kan nauwelijks geloven dat Bud en ik daar ook zouden kunnen gaan wonen als we zouden willen. Dat zou al over 15 jaar zijn!
Bezoek aan Mieke.
Vandaag zijn we in een andere wereld. Totaal tegenovergesteld van de wereld waar we ons gisteren een paar uur in bevonden. Ongeorganiseerd. Ongeplanned. Lawaaierig. Rommelig. Een zaterdag thuis ;-).
Simon, onze magere schrabbert wordt voortdurend ijskoud in het water als hij gaat body boarden. Dus vandaag gaan we uit op een wetsuit. Dat is een hele missie want kinder wetsuits in zijn maat zijn niet overal te krijgen. Na alle surfshops in de shoppingmall gehad te hebben bedenken we dat we in onze suburb een grote surfwinkel hebben, vlak bij het strand. Simon, onvermoeibaar als hij een doel voor ogen heeft, stapt bij thuiskomst meteen weer op de fiets en gaat samen met mij naar de deze winkel. Hij straalt als hij tussen de surfboards, kiteboards, peddleboards, zeilen, trapezes en alle andere mooie spullen loopt. Met open mond staat hij naar een surf film te kijken die midden in de winkel wordt vertoond. Ik zie zijn hart letterlijk sneller gaan kloppen, en zijn wangen worden rood van enthousiasme. In de rekken met wetsuits hangt een wetsuit in zijn maat. Hij kijkt zelf op de kaartjes waar de maten op staan. Dit is surferswerk, en moeders van bijna 40 hebben hier eigenlijk niets te maken....... Hij is dolgelukkigdat er een wetsuit in zijn maat is en gaat zelfs passen. Ongehoord, normaal gezien is hij met geen stok een paskamer in te krijgen. Ik ga aan een van de stoere mannen in de winkel vragen of hij even wil kijken of het pak goed zit. De man praat met Simon alsof hij een van de grote surfjongens is en behandeld hem met evenveel respect en aandacht als degene die hij 5 minuten eerder een kiteboard heeft verkocht. Simon is helemaal in zijn element en durft iets later zelf te vragen naar een skimboard. Het is voor het eerst, in ieder geval dat ik het meemaak, dat Simon zelf naar iemand in een winkel toegaat om iets te vragen. Ik ben zo trots! "Excuse me, do you sell skimboards, I would like a woodie?" Ik bemoei mij er niet mee en even later komt hij glunderend met een woodie terug. Geslaagd.
Een woodie is een houten skimboard waarop je goed kan leren balanceren op de laag water die overblijft als er een golf op het strand is terechtgekomen en het water langzaam terugloopt naar de zee. We nemen nog een blok was mee om het board mee in te smeren voor we erop gaan staan en dan zijn we klaar. Natuurlijk moet er meteen naar het strand gegaan worden. Waar het helaas geen goed bodyboard of skimboard weer is vanwege de hele harde wind. Maar het maakt niet uit. De wetsuit werkt geweldig en we hebben nog heel veel vakantiedagen om erop uit te gaan.
Op weg naar het strand, Isis.
Die glimlach is niet meer van zijn gezicht afgeweest.......Simon in nieuwe wetsuit
Bodyboards, waar gaan jullie met Simon naartoe?
