de nederlandse ziekte

Op het nieuws houdt Julia Gillard een speech over het belang van Australische mineralen en het belang ervan. Ik zit te werken achter de computer als ik plotseling een term hoor vallen in haar verhaal, "the Dutch Disease" in relatie tot "bad management of mineral resources". Die term had ik nog niet eerder gehoord en natuurlijk zoek ik het meteen op.

Kennen jullie de uitspraak "the Dutch Disease"?
Hier is de uitleg (uit Wikipedia).

In economics, the Dutch disease is a concept that explains the apparent relationship between the increase in exploitation of natural resources and a decline in the manufacturing sector. The mechanism is that an increase in revenues from natural resources (or inflows of foreign aid) will make a given nation's currency stronger compared to that of other nations (manifest in an exchange rate), resulting in the nation's other exports becoming more expensive for other countries to buy, making the manufacturing sector less competitive. While it most often refers to natural resource discovery, it can also refer to "any development that results in a large inflow of foreign currency, including a sharp surge in natural resource prices, foreign assistance, and foreign direct investment".^[1]

The term was coined in 1977 by The Economist to describe the decline of the manufacturing sector in the Netherlands after the discovery of a large natural gas field in 1959.^[2]

de jaarlijkse controle

Het is alweer een jaar geleden dat Simon op  controle ging voor zijn nieren. Wat gaat de tijd snel. We maken er altijd een feestje van. Dus ook vandaag. Ik haal hem samen met Bink op van school. Hij heeft een halve liter water in 1 keer weg moeten wegwerken en dat is voor een jongen van 6 een hele prestatie. Behendig fietsen we door de straten naar het ziekenhuis. Simon is vreselijk zenuwachtig terwijl hij weet dat er niets engs gebeurt. Hij hoeft alleen maar een echo te laten maken.
Onze fietsen zijn de enige fietsen op de fietsenparkeerplaats. Er zijn in totaal 5 plekken, met z'n tweeen nemen wij de meeste ruimte in. Er kan misschien nog 1 fietsje naast.
Simon regelt binnen alles zelf. Zijn brief van de dokter, zijn naam en geboortedatum. We wachten wiebelend af, Simon moet vreselijk nodig plassen maar hij mag nog niet.... Gelukkig zijn we 10 minuten voor onze afspraak al aan de beurt. Het gaat allemaal prima. Alle resultaten worden op een cd gebrand en we staan weer buiten. Simon kijkt ongerust op de klok, het is nog binnen schooltijd. Gaan we weer terug?
Nee natuurlijk niet.
We gaan koffie drinken bij het cafe op de hoek en hij mag een taartje uitzoeken. Hij heeft het verdiend. Volgende week de uitslag.

 De fiets parkeren

 De echo

Het taartje :-)

eenvoudig

Het weekend willen we van alles doen, Bud en ik. Maar de kinderen hadden ook plannen. En omdat we de kinderen leren dat ze niet altijd alle kunnen doen wat ze willen, en ook rekening moeten houden met anderen, geven ze ons dat terug. Wij gaan ons dit weekend aanpassen. Dat betekent dat Bud en de jongens op zaterdagmiddag naar Footy gaan. Het is de eerste keer voor Tom. Een wedstrijd Footy duurt 4 kwarten van een half uur per kwart. Met de pauzes ertussen is dat een hele lange zit. De mannen vertrekken met de trein en komen pas laat weer terug, stralende koppen, rode wangen. De Saints, hun club, hebben gewonnen en het was een groot feest.

Isis, ik en Bink maken van de gelegenheid gebruik om meidendingen te gaan doen. Isis vindt haar kamer 's nachts niet fijn en slaapt daardoor al tijden slecht.
Op 20 minuten rijden bij ons vandaan is een aantal maanden geleden een nieuwe IKEA ge-opend. We maken van tevoren een lijstje van dingen die we nodig hebben en de opdracht is om niet met meer terug te komen dan de lijst ;-), en met precies die dingen die zij denkt nodig te hebben voor een fijnere kamer.

Oh wat een groot plezier is het om naar IKEA te gaan. Isis valt van de ene verbazing in de andere. Ingerichte huiskamers, ingerichte kinderkamers, ze ziet duizend leuke dingen. Onze belofte is om alle oude spullen eruit te gooien als we uit ons huis moeten, en dan wat nieuwe spullen aan te schaffen. Haar ogen stralen, ze heeft er nu al zin in.

Gelukkig hebben we een lijst om ons te sturen. Gordijnen voor Isis haar kamer staan bovenaan die lijst. Het is zo eenvoudig een kinderhart blij te maken, met iets simpels dat zo'n groot effect heeft. Ze kiest voor  dunne witte gordijnen met roze rozen. Ze zijn kant en klaar en precies de maat die we nodig hebben, we hoeven er niets meer aan te doen. Daarna mag ze nog een beddenlampje uitzoeken. In plaats van een schattig lampje in de stijl van haar kamer kiest ze voor het milieu. Een modern lampje dat brandt op zonne-energie. Knalgeel. Ze is verschrikkelijk blij.

En voor het eerst in hele lange tijd slaapt ze de hele nacht door. De beslotenheid van de gordijnen, een klein lampje binnen handbereik. Zo eenvoudig is het dus om een kamer ook 's nachts een fijne plek te maken. Dank aan IKEA. We hebben genoten van de twee uurtjes inspiratie.

veel

Het is een beetje veel.

In mijn jacht op leuke dingen doen heb ik zoveel dingen dat ik het gevoel heb meer werk te hebben dan in een volledige baan. Dat doe ik natuurlijk zelf, en ik doe het omdat ik het leuk vind. Op zich zijn de activiteiten niet heel groot.

Het is het onderzoek dat veel tijd kost.

Neem nu het boekje bijvoorbeeld waar ik al tijden mee bezig ben en waar nu eindelijk schot in zit. De inhoud heb ik, de foto's. Maar nu moet het gepubliceerd worden. Ga ik het op de "ouderwetse" manier publiceren? Of zelf online de boekjes verkopen? Of via de grote online boekwinkels, en dan moet ik het in een template gieten zodat het leesbaar is op een Kindle en op een iPad? Of moet ik met voorgeprogrammeerde software een App schrijven? Alles kan tegenwoordig, en je kan ook overal software voor krijgen om het zelf te doen. Het varieert van gratis software om websites te bouwen, tot het gratis in elkaar zetten van je boek, tot het betalen van duizenden dollars voor het meest geweldige en professionele design software pakket. Maar dan heb je nog niets gepubliceerd....... Onderzoek, onderzoek, onderzoek. De computer is geduldig, geduldiger dan ik.
Daarnaast ben ik aangenomen om e-learning cursussen te gaan herschrijven/ ontwikkelen voor een bedrijf in Nederland. Echt hartstikke leuk. Maar ik moet mij helemaal verdiepen in de laatste online learning technieken. Er is alweer zoveel gebeurd de laatste 4 jaar op dat gebied.  Er gaat nieuwe wereld voor mij open als het gaat om de laatste interactieve leermethoden. Ik begin ze nu te kennen, maar kan ik ze ook op de juiste manier gaan toepassen?
Vorige week ben ik begonnen met het maken van een business plan voor iemand die een bedrijf wil starten en mij als partner in het bedrijf wil. Ik ben ervaren inmiddels, ik wil eerst de uitkomst van het business plan zien voor ik dingen toezeg voor de lange termijn. En voor het business plan is weer een berg onderzoek nodig....
Tot slot ben ik bezig de nieuwe website van de waterfles af te ronden. Hij wordt prachtig maar wat een werk! Inhoud, content, back-end, front-end, export, import, codes, plaatsjes, pixels, gateways....... Het lijkt wel een gedicht met al die termen. Ik ben blij dat anderen het bouwwerk doen en dat ik vooral mijn hoofd erbij moet houden om te kijken dat er wordt gedaan wat we hebben afgesproken. Ik vind het mateloos intrigerend dat er mensen zijn die dat allemaal snappen en kunnen maken. Ik heb zelf ook even gezocht hoe je dat kan leren, maar daar ben ik mee gestopt. Er zijn grenzen ;-)
Samen met de milieucommissie op school, de sociale verplichtingen en de kleine Bink die om mij heen krummelt en ook wel eens een schommel wil zien, is er veel te doen.

Gelukkig ben ik gemaakt voor een druk bestaan. Hoe meer ik heb te doen, hoe meer tijd er komt om het te doen. En hoe vrolijker ik word :-).

En soms streep ik ook iets door van mijn lijst. De foto's die geveild gaan worden in augustus. Er worden twee fotocombinaties geveild. Jullie mogen kiezen welke je de mooiste 2 vindt, graag een mailtje sturen met je mening. De lijst waarin de foto's zitten is 53x33cm en is diep. Alvast bedankt!

 1) Local Melbourne

 2) Autumn

 3) Colour

4) Local Beaches

scherven

Scherven brengen geluk. Dan krijgen wij vanaf nu veel geluk.

Bink brak een mok en twee glazen vandaag. Het begint met de mok.
Kastje open, kastje dicht. En nog een keer. En nog een keer. De lol was om water uit zijn waterfles in een keer in een mok in het kastje te zwieren. Bij de derde poging zwierde hij zo hard dat de mok het kastje uitzwierde, door de lucht, op de grond. Stuk. Met water en al. Bink ontzet en luid "Gorrie, gorrie (=sorrie ;-)) roepend.

Daarna gaat hij even de keuken vegen terwijl ik sta te koken. Reuze handig. Een echte hulp. Binnen twee tellen heeft hij met de bovenkant van de bezem de glazen en bekers van het aanrecht geslagen. Het maakt een enorm kabaal en hij vliegt de keuken uit. Het glas zit tot aan het plafond. Iedereen komt kijken naar de schade. Die overigens erger klinkt dan het is.

Wij vinden scherven niet zo heel erg, tenminste, als er geen gewonden bij vallen.

Het eerst geluk is al naar ons toegekomen. Mijn fietsband die ik vandaag plakte is nog heel.
Het tweede geluk ook, Simon scoort een doelpunt met de voetbaltraining vanmiddag.
En het derde geluk, Bud is op tijd thuis om mee te eten.
Het vierde geluk was er ook al snel, ik ben net uitgenodigd voor een "ondergoed party".....(dit is vergelijkbaar met een Tupperware party), hm of dat geluk is weet ik toch niet zeker.....
Het vijfde geluk is dat ik morgen special person ben op school voor de kindjes, en zelf een appeltaart mocht bakken voor de special persons die morgen naar school komen ;-),
Het zesde geluk is een mooie tekening van Tom die hij voor ons mee naar huis nam,
Het zevende geluk dat Isis de zware zwemtraining weer heeft doorstaan en met wit gezicht maar lachend uit het water kwam.

Ik kan eindeloos doorgaan met het opnoemen van alle goede dingen die onze kant op zijn gekomen in de korte tijd tussen het moment dat de scherven braken en nu.

Geluk geluk geluk, het kan niet op. Breek ook eens wat, en zie wat er gebeurt :-).

trots

Harry van 8 komt vandaag spelen. Het is een slimme en aardige jongen uit het jaar van Isis, het grote idool van Simon en Tom. Isis vindt hem ook heel leuk.
Ik merk aan de kinderen dat ze het belangrijk vinden dat Harry het naar zijn zin heeft bij ons. Ze gaan eerst footy spelen in de tuin en ze glunderen als ik een grote schaal met chips neerzet. Na een uur rennen en footy komen ze vermoeid en uitgelaten binnen. De Wii wordt tevoorschijn gehaald, en er worden, zonder ruzie, eindeloze sportspellen gespeeld.
Tot groot geluk mag Harry ook blijven eten. We eten Taco's die zelf aan tafel gevuld mogen worden. De kaarsjes moeten aan, er wordt door iedereen gecontroleerd of Harry wel alles lekker vindt. Dan komen langzaam de verhalen die de kinderen over ons vertellen. Mijn mama dit, mijn mama dat. Ze maakt waterflessen en dat is goed voor het milieu. Heb je de foto's al gezien die ze gaat veilen voor school, ze zijn prachtig. Wil je ze zien? Ze zit ook in de milieucommissie, weet je dat wel Harry? Mijn vader werkt altijd heel hard, de mensen van zijn team vinden hem heel aardig. Moet je kijken wat mooi dit is (bij de canvas van mijn favoriete plek in Luxemburg die wij kregen bij vertrek naar Australië), dit is de lievelingsplek van mijn moeder. Mooi he! Daar gaan we in september weer heen.
Van deze borden eten we altijd, dat vinden we gezellig (de oude witte borden met versleten gouden krulrandjes). Doen jullie ook altijd een kaarsje aan bij het eten Harry? Onze overgrootvader Theo werd 97, dat is heel oud, en wij hebben hem nog gekend. Vind je dat niet speciaal? Zie jij je opa's en oma's ook heel vaak Harry? En heb je ooms en tantes, nichtjes en neefjes? Ken jij die goed, wij kennen ze heel goed, ze zijn heel lief.
En zo gaat het door. Ook Harry vertelt wat hij mooi vindt en waar hij trots op is. En hij is vooral geïntrigeerd door de tweetaligheid. Vaagt eindeloos door hoe dat kan, hoe je dat kan leren, hoe Isis, Simon en Tom met familie praten.
En zo praten Harry en de drie kinderen eindeloos over wat ze fijn en belangrijk vinden in hun huis. Een volwassen gesprek en serieus gesprek dat heen en weer gaat tussen twee kinderen van 8, een van 6 en een van 5. En dan plotseling, na een half uur is het voorbij en worden de laatse minuten van de speelafspraak besteed aan nog even op de Wii.

Het was prachtig en ik ben geraakt door hun blijde gezichten, de aandacht voor elkaar en de trots die uit de vier paar ogen straalt. Ik word er een beetje verlegen van, maar dat laat ik natuurlijk niet zien!

het ligbed

In de tuin staat een stoel. We hebben er 1 van. Het is een ligbed en is de grote favoriet van alle gezinsleden. Het is al een rustbed, zonnebank en stoel geweest.

Vandaag is het het ziekenbed voor Bink.

Bink is ziek. Hij heeft al twee dagen hoge koorts, waterige ogen en een snipverkouden neus. Hij wil niet in zijn bed, hij wil niet in de kar, hij wil niet spelen. Hij wil ook niet op schoot. Hij wil helemaal niets.

Ten einde raad bied ik hem aan om het ligbed in de tuin op te maken met kussens, wat lekkers en een boek. Zijn popje mag bij wijze van uitzondering ook mee. Ja Ja Ja roept hij en hij staat al bij het bed te wachten voor ik het eerste kussen heb kunnen pakken.

Nu is hij rustig. Eet een druifje, drinkt heel tevreden water uit het mooie kopje, en leest in zijn boek. Al een uur heb ik geen kind aan hem :-).

Dankzij het ligbed. Dat vandaag het ziekenbed is.

kikkers

Isis komt thuis met drie kikkers in haar zak. Geen echte natuurlijk, maar mooie plastic kikkers. Ze heeft een vriendin die allemaal levensechte plastic dieren heeft. Haar vader is leeuwenverzorger in de dierentuin dus zij weet alles van dieren. Aldus Isis.
Dat ze de kikkers mee mag nemen is een grote eer. Binnen 5 minuten komt ze vragen of ze mijn camera even mag lenen om wat foto's te maken over hoe de kikkers bij ons op bezoek zijn. Ik mag ze ook op de blog zetten. De kikkers verkennen het hele huis. Isis leert de kikkers zelfs de grote rage van school "Finger Knitting". Het is een middag vol avonturen, in ieder geval voor de kikkers :-).

 Kikkers in de fruitschaal......

 ..........in de suikerpot, het moet niet gekker worden......

 .....voor het Luxemburgse landschap.......

......en leren breien met je vingers.

langs de lijn

Tegenwoordig zijn wij in de fase dat een lange wandeling in het weekend niet meer makkelijk kan. Het kan nog wel, maar dan moeten er zwemlessen en voetbalwedstrijden worden afgezegd. Simon is niet over te halen om een keer af te zeggen. En natuurlijk heeft hij gelijk, zijn team rekent op hem.

Met Tom was het een ander verhaal. Eigenlijk wilde hij helemaal niet op voetbal, terwijl wij wisten dat hij het hartstikke leuk vindt. Onder zachte dwang is hij ook opgegeven voor voetbal. Iedere zondag een uur. De nacht voor de eerste training slaapt hij niet. Hij zegt uit de grond van zijn hart dat hij niet gaat. Maar natuurlijk gaat hij. De eerste keer laadt Bud hem in de auto, heel resoluut. Er wordt gevoetbald en als het niet bevalt dan hoeft hij volgend jaar niet meer. Dat geeft rust in zijn kleine hartje. Hij is onzeker.

Op moederdag, gisteren, vraagt hij mij om een keer mee te gaan. Ik vind dat leuk, hij wil eigenijk altijd dat Bud meegaat. Voetbal is natuurlijk mannenwerk......

In het team waarin hij speelt zitten tien kinderen. Op deze leeftijd gaat het vooral om de lol en het leren voetballen. Iedere training eindigt met een wedstrijdje van 20 minuten met hun eigen team. Als Tom wordt ingedeeld mogen er in het team van Tom maar 4 en spelen ze tegen 6. Ik houd mijn hart vast. Onterecht.

Tom scored alle goals. En houdt alle ballen tegen die richting zijn eigen goal komen. Als de trainer Tom in het andere team zet om die ook een kans te geven, krijgt dat team al snel voorsprong. Als dan 6 vaders tegen 6 kinderen spelen vliegt Tom razendsnel op zijn korte benen tussen de benen van de fanatieke vaders door en gaat rustig door met het scoren van goals.....

Ik ben verrast dat hij zelfverzekerd en serieus aan het werk is. Dat hij het al zo goed kan en er zo'n plezier in heeft.

Dat we geen lange wandelingen kunnen maken in het weekend vind ik niet meer erg. Allebei de jongens genieten enorm van hun wedstrijden en trainingen. Isis geniet van de rust in huis als ze niet meegaat. En Bink is altijd te vinden in een van de speeltuinen aan de rand van de velden.

We staan langs de lijn en vinden het leuk. De geur van gras en modder hangt in onze neuzen. Onze handen zijn koud, en we leren in het Engels aan te moedigen. We zijn in een nieuwe fase van ons leven aangeland. De "langs de lijn fase".

strandwandeling

Soms vergeten we hoe fijn het is om naast het strand te wonen. De laatste weken zijn we er niet een keer geweest, ZO gaat dat als je vreselijk verwend bent met een baai op 100 meter afstand. Aan het eind van de middag gaan Isis en ik even een strandwandeling maken. Zomaar. Voor de lol. We zijn de deur nog niet uit of Bink komt ons achterna gerend. Mee, mee, mee!  Natuurlijk mag hij mee.

Er komt storm. Het waait hard, het is koud, de golven zijn zilver in het late daglicht. Het is prachtig aan het strand. Dat we soms vergeten dat wij dit vlakbij hebben is een raadsel. Het was er heerlijk!

ontdekkingstocht

Bloeiende Silver Princess (Eucalyptus Caesia) op onze oprit 

De Nederlandse mensen waar ik eerder over schreef zijn inmiddels neergestreken in Bayside. Vandaag gaan Bink en ik met Sandra en Ollie links fietsen oefenen en op ontdekkingstocht langs de baai. We gaan naar Rickett's Point.  Nu eens een keer niet om afscheid te nemen, maar juist om welkom te heten in Melbourne. Mijn hart is trots als ik de omgeving laat zien. Mijn ogen gaan weer open. Wat is het hier eigenlijk mooi. De baai ligt rechts benden aan onze voeten, links zien we de grote Australische huizen langs Beach Road en de groende strook tussen de baai en het fietspad is vol met Australische winterbloemen. De Banksia's en de Silvergums bloeien uitbundig. Het is hart werken op onze zware Nederlandse fietsen in de tegenwind. Ik neem Bink mee voorop, bij Sandra zit Ollie vrolijk achterop. Sandra en Ollie wennen nog aan het nieuwe gevoel van een helm. O ja, dat is in Nederland niet verplicht, dat was ik alweer vergeten.

Het is natuurlijk herfst en fris, maar het is een prachtige dag en we hebben de zwembroeken voor de jongetjes bij ons. Ze stampen een uur door het koude water, dat het 17 graden is deert ze niet, de gevoelstemperatuur is veel hoger omdat de zon brandt. 

Als we dan ook nog de "president" van de Rickett's Point Sanctuary tegenkomen die ons uitleg geeft over hoe limonade te maken van een bloem van de Banksia zijn we helemaal tevreden. Melbourne op zijn best.  Ik glim. Sandra ook. Welkom!

 Sandra, Bink en Ollie op het strand van Rickett's Point

 De president van de Rickett's Point Sanctuary geeft uitleg over de kwaliteiten van de Banksia. 

Links fietsen. Gaat goed!

ondoorzichtig

Wij snappen het niet. Nu ons tijdelijk visum overgegaan is in een permanent visum moeten wij een andere zorgverzekering afsluiten. En dat vreet tijd. Voor ons is het volledig ondoorzichtig hoe het zorgsysteem hier werkt en wie wat betaalt. Weliswaar hadden wij een verplichte zorgverzekering tegen de hoofdprijs, die was in ieder geval duidelijk. Alles werd vergoed, van huisarts tot dure spataderoperatie met twee overnachtingen in een prive ziekenhuis. Maar die verzekering mogen wij niet hebben met ons nieuwe visum. Onderstaand stukje wordt heel saai en onduidelijk, ik raad de lezer aan om het gewoon over te slaan en verder te gaan bij de laatste regel.

Wij zijn nog steeds verplicht om ons te verzekeren. Een Private Health Insurance heet dat. Daarnaast hebben we nog steeds recht op een basisvergoeding van Medicare. Een soort basis vergoeding voor medische zorg waar iedereen recht op heeft.
Wij moeten ons bijverzekeren voor ziekenhuisopnamen. En we kunnen ons bijverzekeren voor extra's, zoals tandarts, fysiotherapie en opticien. Dat laatste is rechttoer rechtaan. Je weet wat je inkoopt, wat je betaalt, hoeveel je vergoed krijgt en je limiet. Echter, van het ziekenhuisdeel begrijpen wij heel weinig. Bud is net tot de conclusie gekomen dat je je verzekert voor het hebben van een vrije keus naar welk ziekenhuis je kan gaan, en zo wachttijden te verkorten.
Hoe het werkt (denken wij) binnen de public care. Medicare betaalt alle kosten van een ziekenhuisopname. Echter, de wachttijden kunnen lang zijn, er is geen keuze waar je naartoe kan en de zorg wordt aangepast op de daadwerkelijke kosten. In de private care betaalt Medicare volgens het zogenaamde Medical Benefits Scheme, een llijst met vastgelegde prijzen die voor een arts in een public hospital gelden. Echter, artsen die in een priveziekenhuis werken, en daar moeten wij naar toe met onze verzekering, rekenen veel meer. Hierdoor ontstaat er een gat tussen wat Medicare betaalt en de totale prijs. En dat gat, dat moeten wij zelf betalen. Tenzij de arts een deal heeft gesloten met de verzekeraar en het tarief lager is. Of wij een hele dure verzekering afsluiten die dat gat dekt, maar de premie die je daarvoor betaalt past niet in ons budget. Het wordt een soort kansberekening. De kans dat we in een ziekenhuis terechtkomen is klein, dus de kans dat we geconfronteerd worden met grote gaten tussen wat we terug krijgen en wat we zelf bij moeten betalen is klein. En gelukkig worden ziekenhuisopnamen en de medische zorg wel (voor het grootste deel) vergoed.

Voor alle zorg buiten het ziekenhuis zoals huisartsenbezoeken of specialistenbezoeken, daar kunnen we ons niet voor verzekeren.

Snappen jullie het nog?

Al dagen zijn we ermee bezig om het systeem te doorgronden. Vooralsnog zonder succes.
Wat we wel hebben gedaan is een verzekeraar zoeken die een pakker aanbiedt waarvan wij denken dat het bij ons past. We willen geen kinderen meer ( ha ha ha), en we zijn ook nog niet in de fase dat we nieuwe heupen of knieen nodig hebben. De verzekeraar die we hebben gevonden biedt een redelijk pakket aan, tegen een redelijke prijs. En de premie gaat zover omlaag in vergelijking met wat we hadden, daar de huisartsbezoeken en mogelijk specialistenbezoeken wel van kunnen betalen. En ook een eigen bijdrage en een dure specialist.

We verzekeren ons voor iets dat waarschijnlijk heel weinig voor gaat komen. Althans, dat hopen we. En ceredr gaan we natuurlijk proberen gezond te blijven. Dat lijkt ons het allerbeste ;-).

toch integreren

Na het warme gevoel dat we kregen met het nieuws dat we een permanente verblijfsvergunning hebben, werd het koud in ons "dorp". De regen slaat op het dak, de wind giert om het huis en doet het plastic om de kar van Bink wapperen.

Nog steeds is het 13 graden, dus waar hebben we het over. Maar het voelt echt koud, we zijn het hier niet gewend. Nog niet, dat komt wel in de komende weken. Terwijl in Europa de balderen lichtgroen kleuren, dwarrelen hier de bladeren in het rond.  De Europese bomen worden kaal.  De winterbloemen, violen en geraniums, staan overal in volle bloei. Ons huis is koud Dat ligt aan mij, ik wil de kachel niet meteen aanzetten als het fris voelt. De warme lucht vervliegt zo snel. Ik vind het echt zonde.  Aan het eind van de middag, als het jonge volk met vriendjes en vriendinnetjes uit school komt zet ik hem aan. De vlammetjes wapperen vrolijk, Bink komt mij voortdurend halen en kijkt handenwrijvend naar het wonde dat kachel heet.

 Een regenboog bij de buren brengt kleur in een dag vol regen. 

Simon en zijn vriendje Rasmus gaan in de gietende regen op schoolreis. Ze gaan naar de dierentuin. 

Bud is al de hele week voor 8 uur thuisgekomen, zelfs al een paar keer om 7 uur. We weten niet wat ons overkomt, we hebben het warm en gezellig. Lezen zelfs voor op kussen voor de kachel. Ik zie de gezichten glimmen, iedereen is blij. 

Ik gebruik deze koude natte week om de boel om een rij te zetten. Ik werk aan mijn boekje, verdiep mij in e-publishing. Doe wat aan mijn foto's, op het grote schoolgala wordt er een foto op canvas van mij geveild. Ik kan nog niet kiezen welke ik neem. Er zijn er zoveel die ik mooi vind, maar dat zegt nog niets over wat anderen mooi vinden. Misschien laat ik jullie kiezen en maak ik een enquete in de blog dit weekend. 

Behalve dat is er natuurlijk het schoolprogramma waar altijd hulp nodig is, de koffiedrinkende moeders van school waar ik ook af en toe mijn gezicht moet laten zien, en de milieucommissie activiteiten. Mijn leercurve is steil, ik leer iedere dag bij over communiceren. Wat in ieder geval leuk is, is dat alle klassen afval aan het wegen zijn dat uit hun lunchdoosjes komt. Plastic, wikkels, yoghurtbakjes, aluminium. Volgende week starten we de campagne om geen verpakkingsmaterialen meer in de lunchdozen mee te nemen. De kinderen blijven afval wegen, aan het eind van dit kwartaal presenteren we de resultaten. Van al het afval wordt een kunstwerk gemaakt. Ik vind het hartstikke leuk om dit te doen. Maar ik merk wel dat ik moet oppassen dit niet als een bedrijfsproject te zien.......gelukkig zijn er anderen die dat bijsturen ;-). 

Als ik dan ook nog een avond naar een Australische film ga (Wish You Were Here) en vanavond 7 kinderen aan tafel heb zitten die hier pannenkoeken komen eten, we morgen naar alle sportactiviteiten van de kinderen moeten en we een feestje hebben bij Australiers thuis, heb ik het gevoel langzaam maar zeker toch te integreren. De vraag is natuurlijk, ligt dat aan mij, of ligt dat aan het visum...........

trotse eigenaar

Minstens 10 keer per dag controleer ik de e-mail. Is er al een bericht van de immigratiedienst over ons visum? We horen niets. Geen contactpersoon, geen status updates. Als ik bel krijg ik te horen dat ik af moet wachten. De wachttijd is 10-12 maanden.

Vanochtend schreef ik een mail aan een vriendin die op dit moment met haar gezin door Europa reist. Ik vertel haar dat we nog niets van ons visum heb gehoord. Als ik de mail verstuur kom ik weer in mijn inbox. Mijn hart slaat over. Een bericht van de Australische immigratiedienst! Met bonkend hart open ik de e-mail. Nog is het niet duidelijk waar het bericht over gaat. Het is iets met ons visum. Met inmiddels trillende vingers open ik het attachment. En haal opgelucht adem.

Vanaf vandaag zijn wij de trotse eigenaar van een permanente verblijfsvergunning voor Australie. Dat betekent ook dat we gewoon naar Nederland kunnen reizen in september, zonder dat we een apart reisvisum aan hoeven te vragen. Dat mijn kansen op werk worden vergroot. Dat we een normale zorgverzekering kunnen nemen en, boven alles, dat we niet binnen 28 dagen het land hoeven te verlaten als Bud onverhoopt zijn baan zou verliezen.

Vanavond drinken wij een glas champagne. We mogen blijven. Een geruststellende gedachte :-).