trotse eigenaar

Minstens 10 keer per dag controleer ik de e-mail. Is er al een bericht van de immigratiedienst over ons visum? We horen niets. Geen contactpersoon, geen status updates. Als ik bel krijg ik te horen dat ik af moet wachten. De wachttijd is 10-12 maanden.

Vanochtend schreef ik een mail aan een vriendin die op dit moment met haar gezin door Europa reist. Ik vertel haar dat we nog niets van ons visum heb gehoord. Als ik de mail verstuur kom ik weer in mijn inbox. Mijn hart slaat over. Een bericht van de Australische immigratiedienst! Met bonkend hart open ik de e-mail. Nog is het niet duidelijk waar het bericht over gaat. Het is iets met ons visum. Met inmiddels trillende vingers open ik het attachment. En haal opgelucht adem.

Vanaf vandaag zijn wij de trotse eigenaar van een permanente verblijfsvergunning voor Australie. Dat betekent ook dat we gewoon naar Nederland kunnen reizen in september, zonder dat we een apart reisvisum aan hoeven te vragen. Dat mijn kansen op werk worden vergroot. Dat we een normale zorgverzekering kunnen nemen en, boven alles, dat we niet binnen 28 dagen het land hoeven te verlaten als Bud onverhoopt zijn baan zou verliezen.

Vanavond drinken wij een glas champagne. We mogen blijven. Een geruststellende gedachte :-).