trots

Harry van 8 komt vandaag spelen. Het is een slimme en aardige jongen uit het jaar van Isis, het grote idool van Simon en Tom. Isis vindt hem ook heel leuk.
Ik merk aan de kinderen dat ze het belangrijk vinden dat Harry het naar zijn zin heeft bij ons. Ze gaan eerst footy spelen in de tuin en ze glunderen als ik een grote schaal met chips neerzet. Na een uur rennen en footy komen ze vermoeid en uitgelaten binnen. De Wii wordt tevoorschijn gehaald, en er worden, zonder ruzie, eindeloze sportspellen gespeeld.
Tot groot geluk mag Harry ook blijven eten. We eten Taco's die zelf aan tafel gevuld mogen worden. De kaarsjes moeten aan, er wordt door iedereen gecontroleerd of Harry wel alles lekker vindt. Dan komen langzaam de verhalen die de kinderen over ons vertellen. Mijn mama dit, mijn mama dat. Ze maakt waterflessen en dat is goed voor het milieu. Heb je de foto's al gezien die ze gaat veilen voor school, ze zijn prachtig. Wil je ze zien? Ze zit ook in de milieucommissie, weet je dat wel Harry? Mijn vader werkt altijd heel hard, de mensen van zijn team vinden hem heel aardig. Moet je kijken wat mooi dit is (bij de canvas van mijn favoriete plek in Luxemburg die wij kregen bij vertrek naar Australië), dit is de lievelingsplek van mijn moeder. Mooi he! Daar gaan we in september weer heen.
Van deze borden eten we altijd, dat vinden we gezellig (de oude witte borden met versleten gouden krulrandjes). Doen jullie ook altijd een kaarsje aan bij het eten Harry? Onze overgrootvader Theo werd 97, dat is heel oud, en wij hebben hem nog gekend. Vind je dat niet speciaal? Zie jij je opa's en oma's ook heel vaak Harry? En heb je ooms en tantes, nichtjes en neefjes? Ken jij die goed, wij kennen ze heel goed, ze zijn heel lief.
En zo gaat het door. Ook Harry vertelt wat hij mooi vindt en waar hij trots op is. En hij is vooral geïntrigeerd door de tweetaligheid. Vaagt eindeloos door hoe dat kan, hoe je dat kan leren, hoe Isis, Simon en Tom met familie praten.
En zo praten Harry en de drie kinderen eindeloos over wat ze fijn en belangrijk vinden in hun huis. Een volwassen gesprek en serieus gesprek dat heen en weer gaat tussen twee kinderen van 8, een van 6 en een van 5. En dan plotseling, na een half uur is het voorbij en worden de laatse minuten van de speelafspraak besteed aan nog even op de Wii.

Het was prachtig en ik ben geraakt door hun blijde gezichten, de aandacht voor elkaar en de trots die uit de vier paar ogen straalt. Ik word er een beetje verlegen van, maar dat laat ik natuurlijk niet zien!