Nog steeds is het 13 graden, dus waar hebben we het over. Maar het voelt echt koud, we zijn het hier niet gewend. Nog niet, dat komt wel in de komende weken. Terwijl in Europa de balderen lichtgroen kleuren, dwarrelen hier de bladeren in het rond. De Europese bomen worden kaal. De winterbloemen, violen en geraniums, staan overal in volle bloei. Ons huis is koud Dat ligt aan mij, ik wil de kachel niet meteen aanzetten als het fris voelt. De warme lucht vervliegt zo snel. Ik vind het echt zonde. Aan het eind van de middag, als het jonge volk met vriendjes en vriendinnetjes uit school komt zet ik hem aan. De vlammetjes wapperen vrolijk, Bink komt mij voortdurend halen en kijkt handenwrijvend naar het wonde dat kachel heet.
Een regenboog bij de buren brengt kleur in een dag vol regen.
Simon en zijn vriendje Rasmus gaan in de gietende regen op schoolreis. Ze gaan naar de dierentuin.
Bud is al de hele week voor 8 uur thuisgekomen, zelfs al een paar keer om 7 uur. We weten niet wat ons overkomt, we hebben het warm en gezellig. Lezen zelfs voor op kussen voor de kachel. Ik zie de gezichten glimmen, iedereen is blij.
Ik gebruik deze koude natte week om de boel om een rij te zetten. Ik werk aan mijn boekje, verdiep mij in e-publishing. Doe wat aan mijn foto's, op het grote schoolgala wordt er een foto op canvas van mij geveild. Ik kan nog niet kiezen welke ik neem. Er zijn er zoveel die ik mooi vind, maar dat zegt nog niets over wat anderen mooi vinden. Misschien laat ik jullie kiezen en maak ik een enquete in de blog dit weekend.
Behalve dat is er natuurlijk het schoolprogramma waar altijd hulp nodig is, de koffiedrinkende moeders van school waar ik ook af en toe mijn gezicht moet laten zien, en de milieucommissie activiteiten. Mijn leercurve is steil, ik leer iedere dag bij over communiceren. Wat in ieder geval leuk is, is dat alle klassen afval aan het wegen zijn dat uit hun lunchdoosjes komt. Plastic, wikkels, yoghurtbakjes, aluminium. Volgende week starten we de campagne om geen verpakkingsmaterialen meer in de lunchdozen mee te nemen. De kinderen blijven afval wegen, aan het eind van dit kwartaal presenteren we de resultaten. Van al het afval wordt een kunstwerk gemaakt. Ik vind het hartstikke leuk om dit te doen. Maar ik merk wel dat ik moet oppassen dit niet als een bedrijfsproject te zien.......gelukkig zijn er anderen die dat bijsturen ;-).
Als ik dan ook nog een avond naar een Australische film ga (Wish You Were Here) en vanavond 7 kinderen aan tafel heb zitten die hier pannenkoeken komen eten, we morgen naar alle sportactiviteiten van de kinderen moeten en we een feestje hebben bij Australiers thuis, heb ik het gevoel langzaam maar zeker toch te integreren. De vraag is natuurlijk, ligt dat aan mij, of ligt dat aan het visum...........
