Met Tom was het een ander verhaal. Eigenlijk wilde hij helemaal niet op voetbal, terwijl wij wisten dat hij het hartstikke leuk vindt. Onder zachte dwang is hij ook opgegeven voor voetbal. Iedere zondag een uur. De nacht voor de eerste training slaapt hij niet. Hij zegt uit de grond van zijn hart dat hij niet gaat. Maar natuurlijk gaat hij. De eerste keer laadt Bud hem in de auto, heel resoluut. Er wordt gevoetbald en als het niet bevalt dan hoeft hij volgend jaar niet meer. Dat geeft rust in zijn kleine hartje. Hij is onzeker.
Op moederdag, gisteren, vraagt hij mij om een keer mee te gaan. Ik vind dat leuk, hij wil eigenijk altijd dat Bud meegaat. Voetbal is natuurlijk mannenwerk......
In het team waarin hij speelt zitten tien kinderen. Op deze leeftijd gaat het vooral om de lol en het leren voetballen. Iedere training eindigt met een wedstrijdje van 20 minuten met hun eigen team. Als Tom wordt ingedeeld mogen er in het team van Tom maar 4 en spelen ze tegen 6. Ik houd mijn hart vast. Onterecht.
Tom scored alle goals. En houdt alle ballen tegen die richting zijn eigen goal komen. Als de trainer Tom in het andere team zet om die ook een kans te geven, krijgt dat team al snel voorsprong. Als dan 6 vaders tegen 6 kinderen spelen vliegt Tom razendsnel op zijn korte benen tussen de benen van de fanatieke vaders door en gaat rustig door met het scoren van goals.....
Ik ben verrast dat hij zelfverzekerd en serieus aan het werk is. Dat hij het al zo goed kan en er zo'n plezier in heeft.
Dat we geen lange wandelingen kunnen maken in het weekend vind ik niet meer erg. Allebei de jongens genieten enorm van hun wedstrijden en trainingen. Isis geniet van de rust in huis als ze niet meegaat. En Bink is altijd te vinden in een van de speeltuinen aan de rand van de velden.
We staan langs de lijn en vinden het leuk. De geur van gras en modder hangt in onze neuzen. Onze handen zijn koud, en we leren in het Engels aan te moedigen. We zijn in een nieuwe fase van ons leven aangeland. De "langs de lijn fase".
