een bosje bloemen

Verlegen en een beetje zenuwachtig gaan de kinderen weer naar school vanochtend. Ieder jaar is deze dag weer spannend. Tom Grade 2, Isis Grade 5, Simon Grade 3.

Binnen een paar tellen na de bel is hangen de schooltassen eenzaam aan de haakjes en behalve een vergeten step is het schoolplein verlaten. Alsof we niet zijn weggeweest.

Bink blijf thuis bij mij om de laatste dingen voor de verhuizing voor te bereiden. Hij plukt twee bloemen voor het nieuwe huis waarvan we vanmiddag de sleutels krijgen. Diep teleurgesteld ziet hij hoe ze binnen 30 minuten verwelken. Hij houdt ze stevig binnen zijn bereik, vastbesloten om ze vanmiddag in een rood vaasje op het nieuwe aanrecht te zetten. 

wat kriebelt daar aan mijn grote teen?

Het is weer warm. Dat vinden wij prima. Spinnen vinden dat minder leuk. En worden actief als de avond al vergevorderd is en de temperatuur iets is gedaald.
Gisteravond deed ik de achterdeur, die altijd openstaat, dicht. Uit mijn ooghoek zie ik iets groots naar beneden vallen, recht op mijn hoofd. Mijn ruggenmerg reageert voor mijn bewuste gedachte en in minder dan een seconde veeg ik het grote zware ding van mijn hoofd. Een enorme Huntsman, harig en boos vliegt door de lucht en landt op de keukenvloer. Hij staat op zijn 4 achterpoten en kijkt mij woedend aan en beweegt zijn bijt tangen dreigend heen en weer.  Ik geef hem geen ongelijk. Op veilige afstand, met de bezem, die gelukkig in de buurt staat begeleidt ik  hem vriendelijk, doch dringend naar het terras en sluit zo snel mogelijk de deur. Opgelost. Ik hoop dat hij veel muggen vangt.

Ochtend. Zo lang mogelijk loop ik op blote voeten rond. Dat doen wij allemaal. De kinderen hebben allemaal hun schoenen netjes bij hun bed staan. Ik heb ze vannacht buiten laten staan. Na het avontuur met de spin was ik niet van plan de tuin in te lopen en ze binnen te halen.

We gaan op pad, fietsen. Goede schoenen aan dus. Ik pak mijn schoenen en trek de rechterschoen aan. Prima. Dan de linker. Het voelt wat kleverig, hm, draden van een web? Ik denk niet goed na en doe mijn hele voet in de schoen. Het kriebelt hevig bij mijn grote teen, en ik voel stekelige haartjes. Weer reageert mijn ruggenmerg en voor ik goed en wel besef wat er gebeurt vliegt mijn schoen door de lucht,   een grote spin valt eruit. Opnieuw die Huntsman!!

Na bijna 6 jaar heb ik eindelijk mijn les geleerd. Geen schoenen buiten laten staan. Schoenen uitkloppen. Spinnen ver weg uitzetten als ze in huis zijn.

Brrrrr. Na al die tijd dat we hier wonen vind ik ze nog steeds een beetje griezelig……..

een vrije dag

Gisteren was het Australia day. En omdat het op een zondag viel, hadden we vandaag zomaar een vrije dag. Een kadootje.

Ik ga met Isis en Bink nar de winkel om kleur te kopen voor ons nieuwe huis. We komen thuis met gekleurde manden, vrolijk kastpapier en een nieuwe waterketel. De laatste niet zo kleurig, maar noodzaak. De oude waterkoker heeft het vanochtend begeven. Niet gek trouwens, 5,5 jaar voor een Sunbeam ;-).

Bud is met Tom en Simon naar een 20/20 cricket wedstrijd. Tom legt bij het eten uit wat dat betekent en ik moet wel vijf keer vragen waar ale termen voor staan. Ze beginnen een andere taal te spreken dan ik. "In 20/20 gaat het erom wie er in 20 overs (een over is 6 ballen) de meeste runs heeft gelopen. Maar als je eerder al 10 wickets hebt is het spel ook afgelopen." Aldus Tom, die daarna een heel verhaal houdt over de verschillende methoden van het bowlen en spinnen van een bal.

De kamers in huis beginnen leeg te worden. Simon is al verhuisd en slaapt tijdelijk bij Isis. Het gras groeit gestaag door, de tuin lijkt wel een oerwoud. We wachten op het optimale maaimoment. Nu is het te wam , bij 40 graden verbrandt het meteen als we het maaien……
We zijn blij als we alle voorbereiding om kunnen zetten in actie. Ik verwacht dat we 9 februari als koningen in ons nieuwe huis zitten……

Bud gaat morgen weer aan het werk en wij gaan er een lekkere dag van maken. Doeg.

houden of wegdoen

Waar we gaan wonen is veel minder plaats dan wat we nu hebben. Bovendien hebben we nauwelijks kasten, maar ook geen ruimte om ze neer te zetten. Het wordt een uitdaging en ik blader zoekend naar ideeën door de online gids van Ikea: "Oplossingen voor kleine ruimtes". Natuurlijk is dat relatief. Het huis is niet echt klein, wij zijn gewoon met veel. Tot we de sleutel krijgen kunnen we niet in het huis. Inschattingen en plannen moeten we dus baseren op 10 minuten rondlopen, een paar weken geleden.
Bij alles dat door mijn handen gaat vraag ik mij af: "Hebben we het nodig? Heeft het emotionele waarde? Hebben we het in het afgelopen jaar gebruikt/ aan gehad?" Het resulteert in opschonen, maar niet zoveel als ik had gehoopt. De grote opruiming was een jaar geleden. Sindsdien is er niet veel bijgekomen. Bink heeft wat minder nodig, dus een aantal van zijn spullen geef ik aan een vriendin en haar man die net zijn ge-accepteerd als Foster Family. Zij vangen in de weekenden jonge kinderen op die uit huis zijn geplaatst, een hele zieke ouder hebben, of allerlei andere ellendige redenen waar ik maar nauwelijks met droge ogen aan kan denken. Ik geef ze een aantal spullen waar Bink zichzelf inmiddels veel te groot voor acht, maar die heel goed voldoen aan de wensen en eisen van een een- of tweejarige.

De mand voor de Op-Shop (recycle winkel) zit al aardig vol.
Er komt geen einde aan de hoeveelheid spullen die we hebben. Stoffen waarmee ik altijd leuke dingen wil naaien gaan door mijn handen. Houden? Wegdoen? Houden! Misschien krijg ik binnenkort tijd om weer eens iets te maken. Een Duvel glas. Wegdoen? Houden! Misschien komen we binnenkort een keer een Duveltje tegen in een drankwinkel. En het heeft emotionele waarde. De tweede koelbox…..mmmmm……Houden! We wonen tenslotte in Australië, twee koelboxen is het absolute minimum om er een beetje bij te kunnen horen.  Vijftien theedoeken, hmmm, misscien kunnen we ook toe met 10. En zo voorts…..

En zo ploeteren we dag door. De jongens gaan het huis even uit. Ze kunnen het niet langer aanzien. Van hun spaarcenten kopen ze een echte cricket bat en de rest van de dag heb ik ze niet meer gezien. Bink was een beetje ziek en slaapt 4 uur achter elkaar. Makkelijk, dan ziet hij niet wat ik wegdoe ;-). Isis heeft gisteren haar voorraad boeken bij de bibliotheek aangevuld en wil nog genieten van rust en haar kamer. Ze leest kilometers tekst en helpt Bud met de weekboodschappen.
Ik probeer de kinderen over te halen bladeren te harken en de zandbak op te ruimen. Maar nee. Er komt niets van in. Er wordt gespeeld en gerust en absoluut niet gewerkt…..Tja, ik vind dat ze recht van spreken hebben. Ze hebben nauwelijks vakantie gehad en om weer te verhuizen, daar hadden ze niet om gevraagd. Ik hark zelf de bladeren. Samen met Bud. Gezellig :-).

Ik hak een knoop door over de verhuizing. Dit keer ga ik mij niet de gaten in mijn handen schrobben om het huis spic en span op te leveren. Ik heb een professionele schoonmaakuren ingekocht. Heerlijk. Er komt een team soppen en boenen en de vloerbedekking stomen als we verhuisd zijn. Wat een opluchting.

Verder alles prima. Bink heeft verteld dat hij nog graag af en toe in mijn buik wil wonen. Tom verslindt boeken over vulkanen en aardbevingen. Simon slaat 5 uur per dag cricketballen. Isis kookt met plezier en leest het ene boek na het andere. Bud rommelt in de tuin, hij blijkt een echte tuinman te zijn. EN ik heb vanavond met Miranda, mijn vriendin, alle bruiloftfoto's doorgenomen en een selectie gemaakt. Hard werken in de fotografie!

Alles onder controle. Niet teveel weggedaan. Niet teveel gehouden. En verder? De doeken van de buitenstoelen gerepareerd. Oude medicijnen naar de apotheek gebracht. Pleisters gekocht. Met Bink gebald op de trampoline. Verhalen voorgelezen. Koffie gedronken. Blog geschreven. De dag is om voor je het weet…..

moeilijk

Moeilijk. Ik heb er geen ander woord voor. Maandag bel ik mijn ouders en de ouders van Bud om te zeggen dat ik het werk niet meer volhoud. Het is te druk, en mijn werk geeft mij te weinig plezier. Ik neem ontslag. De tranen lopen over mijn wangen. Want ik wil wel stoppen maar ik wil het ook niet. Dinsdag zit de ontslagbrief in mijn tas. Maar mijn hart slaat over van angst en ellende. Wel, niet, wel, niet. Ten einde raad praat ik met een collega die samen met mij een analyse maakt. Een bijna wiskundige afweging. Wat wil ik nu eigenlijk. Na vier uur tranen, wikken en wegen, voors en tegens bespreken en erachter komen wat ik wil ben ik eruit. Het doet meer zeer om te stoppen dan om door te gaan. Ik wil nog niet opgeven. Ik ben er nog niet klaar voor. Mijn collega zegt aan het einde van het gesprek. "Of je stopt, of je doet er wat aan."

Dat helpt.

Ik doe er wat aan. Ik voel mij als herboren. Dit was nodig. Wakker geschud worden. Ik wil kunnen opzeggen met trots. Met zelfvertrouwen. En niet vanuit een positie dat ik gefaald heb. Dat heb ik ook niet. Het gaat eigenlijk best goed. Ik ben zelf verantwoordelijk voor het terugbrengen van plezier in mijn werk.

Sinds woensdag gaat het weer goed. De zon schijnt weer. Maar de kinderen zijn teleurgesteld. En dat begrijp ik heel goed. Bud staat achter iedere beslissing. Maar hij wil wel graag dat het een beslissing is waar ik blij van word. De lieverd.

Ik ben blij. Het is alsof een zware mist is opgetrokken. En de eerste effecten zijn al te zien vandaag. Er gebeuren dingen. Ik lach weer. Spreek een bemoedigend woord als het moeilijk is. Ik voel energie en het werkt aanstekelijk. Ook voor anderen.

Nu hebben we een week vrij. Ik haal de kinderen op en we gaan uit eten. Nutella pizza toe. Wat ze willen mogen ze kiezen. Ze hebben het verdiend. We lachen aan tafel.

Ik heb met Bud een date afgesproken. We gaan volgende week naar de Moonlight Cinema. Buiten, in de Botanische tuinen, Gold Grass tickets :-), De Hobbit gaan we kijken. Babysit is al geregeld.  Leuke dingen.

Even een pauze. Klaarmaken voor de verhuizing. Oude rotzooi het huis uit. Misschien wat leuke nieuwe kleurige dingen kopen voor het nieuwe huis.

Ik zet een streep onder het nare gevoel. Ik doe eraan wat ik kan. Zodat ik met opgeheven hoofd de juiste beslissing kan nemen. Daar word ik blij van en de mensen om mij heen ook.

fotograaf

Vandaag was ik naar een bruiloft. Mijn eerste formele fotorapportage ooit. Het was een echt Australische bruiloft. Koninklijk. Met een ceremonie onder de bomen langs de rivier. De bruid met de bruidsmeisjes arriveren in een ute, gereden door de vader van de bruid. 120 prachtige mensen in schitterende kleren staan te kijken en te klappen. De bruidegom is zenuwachtig. En stralend als hij haar ziet.

Ik ben samen met Miranda, mijn vriendin. Zij is echt fotograaf en met een bruiloft als deze durf ik het niet aan om alleen te gaan. En ik ben blij dat we dat gedaan hebben. We rennen af en aan, heen en weer om all momenten vast te leggen, groepen bij elkaar te krijgen, voorbijwaaiende rozenblaadjes scherp te stellen.

Zes uur lang lopen we de benen uit ons lijf.

Maar als we moe weggaan, ons omdraaien en de dansende mensen zien zijn we blij en trots.

Ik maak nog een snelle foto voor wij ons uit het feestgedrang verwijderen…….

de "cool change"

Een van onze principes is dat we ons niet door het weer laten beinvloeden. En dat houden we goed vol. 

Ookal moet ik toegeven dat naar huis fietsen gisteren met 42 graden niet heel lekker voelde en dat de kinderen bij thuiskomst niet eens de moeite namen zich om te kleden bij thuiskomst en met kleren en al het zwembad in sprongen. En toen het gisteravond 21u in huis nog steeds 36 graden was, met alle deuren open, heb ook ik de ventilatie aangezet. 

Vandaag beginnen we gewoon wat vroeger dan normaal. Zodat we kunnen doen wat we het liefste doen. Buiten zijn. Isis en Bink wachten op een vriendinnetje van Isis die een dag komt spelen. Ik probeer wanhopig de pomp van het zwembad weer aan de praat te krijgen. Simon en Tom sproeien zorgzaam achter ons kersverse gras en zorgen voor water voor de vogels en kleine diertjes die in onze tuin leven. Het wordt 45 graden vandaag. 

De pomp krijg ik niet aan de praat. Het zwembad wordt met het uur groener. In de ochtend kan er nog gezwommen worden maar als ik in de middag een watermonster laat testen in de zwembadwinkel raden ze aan om toch niet meer te zwemmen. Pech. Aan de andere kant, het is toch veel te heet om buiten te zijn. Zelfs in een zwembad. 

De kinderen blijven thuis als ik om 2 uur het huurcontract moet gaan tekenen bij de makelaar. Allevijf. Ze zien het niet zitten het huis uit te gaan. En ik geef ze geen ongelijk, ookal verlaat ik het huis onrustig. Als er maar niets gebeurt. Door de perikelen met het zwembad heb ik geen tijd gehad om mij te fatsoeneren. Op mijn slippers, met modderspetters van de pomp, water en stof, warm en zonder make-up ga ik tekenen. Gelukkig zegt de keurige mevrouw er niets van. Ze verontschuldigt zich over de fouten die ze maakte in de eerdere versies van het contract en kijkt mij begrijpend aan. "Ach, de hitte" zegt meewarig, dan ben je niet jezelf…….. Het kan mij niet veel schelen wat ze denkt. Ik denk alleen aan huis en dat ik daar weer wil zijn. Binnen 5 minuten sta ik weer buiten. Met een getekend contract en het bericht dat ik op 31 januari de sleutel kan ophalen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. 

Thuis is gelukkig alles goed gegaan. De kinderen zitten amechtig op de bank een film te kijken. Ik laad ze snel allemaal in de auto. Zwemles. Isis, Simon en Tom hebben een extra duikles. Daarna de gewone wekelijkse zwemles. Bink zwemt voor het eerst alleen, zonder mij of Bud. Isis zwemt voor het eerst niet meer op vrijdag, die is naar squad training gegaan. Omdat het zo heet is krijgt ook Anna een zwempak te leen en mag iedereen in het water. Les of geen les. Het is rustig vandaag. Veel mensen komen niet opdagen. 

Net als de lessen zijn afgelopen waait er een onverwachte koele bries door het zwembad. Een lintje van frisse lucht. Mensen juichen. De "cool change" is ge-arriveerd. Binnen 10 minuten zakt de temperatuur van 44 naar 36 graden. Het voelt als fris. We doen de airco in de auto niet meer aan. De ramen draaien we open. Dat hebben we al vijf dagen niet meer kunnen doen. 

Isis en Anne koken. Ze maken pizza. Samen. Ik hoef niets te doen. Heel gezellig en gemoedelijk. We eten zoals iedere dag buiten. Met het verschil dat we geen zorgen hoeven te hebben over mogelijke zoute zweetdruppels op ons bord. 

Bink valt in bed en slaapt meteen. De jongens mogen wat langer opblijven om cricket te kijken. Isis en Anne zitten op de voorporch in de wind tot het donker wordt. Ze zitten onder een donzen dekbed. Het is inmiddels nog maar 27 graden. Het voelt als koud……

Een heerlijke dag. 

 Bink speelt al voor dag en dauw gitaar aan straat. Als iemand hem een centje wil geven rent hij verschrikt weg…..

Isis aan het werk. 

zomer

Als ik naar huis fiets zie ik niets anders dan zomer. St Kilda Beach is vol met schaars geklede jonge mensen . Geen kitesurfers vandaag, er is geen zuchtje wind. Beach Road, de weg waar ik langsfiets, is druk. Er rijden veel minder treinen met de hitte en voor de zekerheid nemen mensen de auto. Het probleem met de treinen is dat ze zoveel stroom verbruiken voor de airconditioning, dat het netwerk voortdurend overbelast is. 

De terrassen zijn leeg. Voor mij loopt iemand met een net gekochte miniventilator onder haar arm. Bij een huis met golfplaten staat iemand het dak nat te spuiten voor wat verkoeling. Ik bewonder de tennissers bij de Australian Open. 

Morgen wordt het weer 43 graden. Weet je hoe dat voelt? Zo warm dat je kippenvel krijgt als je naar buiten loopt.  Het is zo warm dat de spinnen dood uit de bomen vallen, de planten er slapjes uitzien. Mensen komen pas tegen 21u uit hun huizen om een duik te nemen in de baai. Fietsen wordt een uitdaging, niet alleen omdat het warm is, maar ook omdat de betonplaten van het fietspad zo ver uitzetten door de hitte dat ze kapot gaan. De film "Frozen" scoort hoge aantallen bezoekers. De shoppingmall is overvol met mensen die verkoeling zoeken. 

Als het boven de veertig graden wordt warmen de appels in de fruitschaal op. Wil de soep in de kommen niet afkoelen. We hebben alle deuren van het huis wijd openstaan. Bud doet buiten zijn teleconference op dit moment. De possums komen vroeg uit hun schuilplaatsen vanavond, oververhit. Een verslapte duif hebben we vanochtend gereanimeerd met wat water en een paar kruimeltjes brood. Ons gras wordt trouw twee keer per dag gesproeid en groet nog steeds. De kinderen liggen uitgespreid zonder dekens of lakens in bed. 

Als het warm is leef ik op. Ik ben dol op warmte. Het schroeiende gevoel op je huid. De warme wind. De stilte. Ik word er warm van binnen en van buiten van. Maar ik heb makkelijk praten. Het grootste deel van de dag zit ik als een ijsklomp in het gekoelde ziekenhuis…..

 

heet

45 graden.
Een saaie dag op de kinderopvang.
Treinen uitgevallen door de hitte.
Simon is niet blij.
En geef hem eens ongelijk.

opluchting

De afgelopen dagen vertelde ik iedereen dat we ons niet echt zorgen maken over het feit dat we nog niet weten waar we naartoe moeten verhuizen. In de ruim 5 jaar dat we hier wonen hebben we geleerd dat binnen een dag alles anders kan zijn. Zo ook met de huizen.

Vorige week werden we afgewezen voor een huis dat we heel graag wilden huren. Verder is er niet veel op de markt. En wat er is is of te ver, of te duur, of te oud, of te klein. Wat nu?

Met mijn overtuiging dat als je iets heel graag wil, je alles moet proberen om het waar te maken, heb ik gisteren gebeld met de makelaar die ons vorige week het bericht gaf dat we niet in aanmerking kwamen voor een huis waarop we hadden "gesolliciteerd".

Ik belde niet om te klagen dat we het huis niet hadden gekregen, maar om te vragen wat we anders hadden moeten doen. Natuurlijk had ik een onderhandelingsplan achter de hand, maar ik moest eerst een ingang hebben om de onderhandeling weer op gang te brengen.

Resultaat?

We hebben een huis! Met onderhandelingstechnieken waarvan ik niet wist dat ik ze had is het gelukt om de huisbaas te overtuigen dat wij het ideale gezin zijn voor dit klein maar fijne huis.

We zijn blij, opgelucht en ook een beetje verbaasd dat het is gelukt. Fijn! Nu kan ik ook eindelijk een verhuizer bellen en hoef ik geen quotes voor opslag van spullen aan te vragen en een appartement te zoeken. Heerlijk.

Nu gauw weer aan het werk, want het heeft mij een halve dag gekost.

Opluchting 2. Het gezaaide gras in onze zandbak tuin groeit gestaag en staat sterk, ondanks de 43 graden op dit moment.

pakken of niet pakken?

Het wordt een prachtige dag vandaag. Eigenlijk moeten we verder met het voorbereiden van de verhuizing. Maar we willen eigenlijk liever een dag plezier. We kiezen voor plezier en laten het verhuizen voor wat het is. Of dat slim is weet ik niet. Maar we hebben nog drie weken …. het hoeft niet vandaag af.

Het enige dat we pakken is een picnic en een fles zonnebrand. En dan zijn we onderweg. Isis, Simon en Tom gaan een dag paardrijden. Ik en Bink bezoeken een zwart strand in Mornington Peninsula National Park.

Halverwege de ochtend horen we dat het huis waar we een oogje op hadden het is niet geworden. De eigenaar vond het aantal kinderen wat veel. Het enige dat een beetje hielp was dat geen van de 5 families die hadden "gesolliciteerd" voor het huis het hebben gekregen.

We hebben ons er niet door van de wijs laten brengen.

Een heerlijke dag was het. "Eindelijk een echte vakantiedag" verzuchten de kinderen aan het eind van de middag, voor we weer in de auto stappen terug naar huis.

gras eten? gelukkig niet!

De kinderen balen. Het vakantieprogramma waar ze iedere dag naartoe gaan vinden ze niet leuk.  En als ik de verhalen hoor ben ik het helemaal met ze eens. Dat is voor het eerst. De vraag is, zijn wij verwend? Of is het echt niet leuk. Morgen ga ik het nader onderzoeken.

Wel leuk is dat om 7 uur vanavond de voordeur bel tingelt. Het is Kees de overbuurman die onze zandbak in de tuin komt bekijken en zijn grasplantmateriaal en hulptroepen en spullen heeft meegenomen. Binnen een tel is de halve tuin omgewoeld, ligt er overal "blood and bone"
("Now my favourite - blood and blooming bone and it's a fantastic fertiliser. Do you know why it's so good? Because the blood meal contains slow release nitrogen, and the bone meal is full of calcium and phosphorus ")
uitgestrooid over het zand, staat de sprinkler te sproeien en is er nieuw graszaad gezaaid.

De vogels kwetteren van plezier, de kinderen springen als vogelverschrikkers op de trampoline.

Vergis ik mij, of begint er al een groene waas te verschijnen in het zand? Het is duidelijk dat de expert aan het werk is geweest. Of ik het er als vegetariër met deze methode eens ben is de vraag……..echter, de tuin heeft voorrang en gelukkig hoef ik het gras niet te eten…….

Wordt vervolgd :-).

een halve maan

De routine is weer begonnen. Om 8 uur zetten we Isis, Simon en Tom af bij het schoolvakantiekamp. Ik heb voor deze eerste ochtend uitgeslapen en rijd met Bud mee, hij zet mij af op kantoor. Waar mijn eerste meeting om 8.30 begint. 

Mijn telefoon rinkelt om 11.52u, en dan nog een keer. Ik druk hem weg want ik ben aan een andere telefoon in gesprek. Tien minuten later belt Bud. Hij moet Simon op gaan halen. Hij is met zijn mond op de ping pong tafel gevallen en heeft stukken van zijn voortanden afgebroken en er zit een tand los. Het is alsof er een halve maan in zijn gebit is ontstaan. Nee! 

Als ik aan het eind van de middag bij de tandarts kom is Simon net klaar. Witjes, met wallen onder zijn ogen, een dikke lip van de verdoving, en twee keurige voortanden zit hij te wachten samen met Bud tot ik er ben. Het komt allemaal goed heeft de tandarts gezegd. Alles is te repareren. Simon is gerustgesteld. Hij is erg gesteld op zijn gebit. 

Ik vraag wat Simon het liefste wil. Een Smoothie, verzucht hij. We halen samen mango's en aardbeien bij de groentenwinkel. Hij houdt mijn hand vast als we naar huis lopen. We maken een enorme smoothie en gaan dan de anderen ophalen. Simon kijkt trots. Het is doorstaan. De wereld draait door.

Over vier weken moeten we terug om te kijken of de losse tand weer vast is gaan zitten. En in die tijd eet hij zacht voedsel. Gelukkig hadden we voor vanavond tomatensoep en voor toe verse abrikozencompote in de yoghurt. Hij straalt. Het is ook een beetje speciaal. 

gras zaaien

Op ons laatste dag van de vakantie zaaien we gras in het eens zo mooie grasveld. We noemen het nu onze zandbak.

Gras zaaien is een nieuwe handeling. We halen een doos graszaad en een zak tuinaarde (waar ol trots op staat dat het vermengd is met drollen van dieren uit de Melbourne Zoo). We harken de zandbak aan. De jongen zaaien naar lieve lust, de doos is in een oogwenk leeg. Dan wat aarde erover en klaar. We spannen een draad en versieren de boel met vrolijke slingers in een poging de vogels weg te houden van dit voedselparadijs. Isis noemt het de feestelijke vogeltuin. We kijken iedere 10 minuten of er al wat groeit.

Dat doen we drie keer. Dan steekt er plotseling een storm op die de hijskraan achter ons huis doet wiebelen. Er zijn golven in het zwembad. Door de tuin vliegen bladeren en takken, het huis schudt op zijn grondvesten.

Geschrokken kijkt iedereen uit het raam naar de tuin. Waar graszaad lag en aarde ligt nu een grote leeggewaaide kuil. De aarde ligt als fijn stof op de terrastafel. Waar de zaadjes zijn gebleven is een raadsel.


Wij moeten nog veel leren over het aanleggen van een grasveld. :-)

 De feestelijke tuin in de wind. 

Bink doet een spelletje terwijl hij wacht tot de storm voorbij is. 

een huis?

We hebben vandaag een huis gezien. Klein maar fijn. In de buurt. Loopafstand van het strand, het station en school.  De kinderen vinden het ook leuk. Vooral de tuin.  Meteen hebben we de formulieren ingevuld, onze referenties gebeld, papieren ingediend. Maandag of dinsdag horen we of ze ons hebben gekozen. :-)

pakken

De beste manier om tijd te maken om dozen in te pakken voor een verhuizing is zo veel mogelijk vriendjes uitnodigen. Vanaf 11 uur vanochtend zijn wij drie kinderen rijker. Het is een gekwetter van  belang. De schaal met lekker die altijd op het aanrecht staat is binnen een uur leeg. Het zwembad lijkt een woest oceaan, eten staat niet langer dan 5 minuten op tafel. Alles dat voorzien is van batterijen staat aan, de trampoline draait overuren. Gelukkig hebben we nog geen gras gezaaid in ons voormalig grasveld en kan er zonder problemen in het zand gerold worden.

Tegen 3 uur mogen de iPods en iPads aan. De meiden hebben er geen boodschap aan en zwemmen rustig door. De jongens wisselen de laatste kennis over Minecraft uit. Er worden huizen gebouwd, branden geblust en zo nu en dan een zombie vernietigd.

En Bud en ik pakken een record aantal dozen, ruimen de kerstspullen op en halen schilderijen van de muren. We luisteren twee keer naar onze favoriete playlist die we speciaal voor de verhuis voorgeprogrammeerd hebben.

De kinderen zijn intens gelukkig met hun dag thuis met vriendjes. Ze stralen de rest van de avond. Helpen met afruimen van de tafel, poetsen zonder keten hun tanden en liggen op tijd in bed.

Ik maak nog foto's voor Project 0 waar ik aan meewerk en dan zit het erop.
Bijna de laatste dag van onze vakantie. Jammer.

 Aan tafel met toasties. De vriendjes zijn achter de panelen. Expres, want je moet zo voorzichtig zijn met foto's op internet, en ik heb geen toestemming gevraagd…..

 Hot wheels nog altijd populair. Hoe ver kunnen de auto's het huis uit gelanceerd worden?

Simon wacht op zijn beurt.  

Foto's maken voor project 0 (stimuleren van drinken van kraanwater in plaats van water uit plastic flesjes) . Deze foto is speciaal voor Inne. Dank voor de tas!

Laatste dag 2013

De laatste dag van 2013 gaat voorbij in een zucht. De jongens branden hun tekens in stukken hout met behulp van de felle zon en nieuwe vergrootglazen. We bakken oliebollen. En gaan naar Yarra Park in Melbourne om kinder Oud en Nieuw te vieren.

Het is een dag van reflectie. De gezichten zijn blij. Een goed eind van 2013.

En nu? 2014.

Het regent. Onze Zweedse vrienden komen voor een onverwachte lunch. We hebben kleine oogjes maar een vrolijk humeur. Iedereen is een beetje moe. Zoals dat hoort op 1 januari.

Een paar foto's.