Dag 3 - Dubbo naar Armidale

452 km is het van Dubbo naar Armidale. We verlaten de bed en breakfast laat. De kinderen willen nog tennissen, spelen met het paard, wandelen met een hond en poolen. Ze zijn en beetje moe na de nachtelijke escape bij het houtvuur. Nederland - Mexico om 2u 's nachts gaat je niet in de koude kleren zitten. Gelukkig hebben de andere gasten geen last gehad van het fluisterende geschreeuw en zijn de jongens in opperbeste stemming. De beroemde dierentuin in Dubbo wordt vergeten, we zullen nog een keer terugmoeten…..

De rit is mooi en eindelijk verandert het landschap eenzaam en verlaten boerenland naar heuvels en rotsen en prachtige luchten. We vliegen bijna weg in de ijskoude wind van bij een picnic in Coonabarabran en als we aankomen in Armidale is de temperatuur gedaald tot het vriespunt. Met alleen een vest in onze tassen en geen truien of jassen zijn we wat fris gekleed voor dit weer. Morgen gaan we rotsen beklimmen in een National Park in de buurt (Cathedral National Park) en weten zeker dat dat ons wat op zal warmen. Na drie dagen rijden hebben we zin in bewegen. We zijn bijna op de plek van bestemming!

We eten bij het haardvuur in het restaurant van het motel en vervullen een van de wensen van de kinderen. Een ijsje als toetje! Electrische dekens aan in bed en…. dromen over paarden, paardenbloemen en sneeuw.

 Liefde op het eerste gezicht in Dubbo.

 Bink mag een wens doen in Coonabarabran

We komen net voor het donker aan in Armidale. Het vriest en de lucht belooft sneeuw….

Dag 2 - Wagga Wagga naar Dubbo

De plaatsnamen die we tegenkomen zijn zowel Engels als Aboriginal.
We rijden verder door glooiend landschap met schapen en koeien en hier en daar een stil dorp. De dorpen worden aan elkaar verbonden door een spoor en een weg. Het is stil.

In Forster lunchen we bij de enige bakker die de plaats rijk is, en spelen we een potje voetbal in het park.

We komen langs de radiotelescoop in Parkes. Een schotel met een diameter van 64 meter. We kunnen kiezen. Of de dierentuin in Dubbo, of een bezoek aan de telescoop en het bezoekerscentrum. We kiezen het laatste. Wow. We voelen ons nietig na de lessen over het heelal en welke plek die wij daarin innemen. We luisteren naar geluiden van sterren, lichtjaren van ons verwijderd. We leren over de Canis Majoris, hoe telescopen werken, en de mogelijkheden dat er leven is geweest op Mars. We verlaten de plek diep onder de indruk.

Dubbo is een leuke plaats. We hebben twee kamers in een Bed en Breakfast. De kamers zijn in een oud huis net buiten de stad. Het blijkt dat we het huis delen met andere gasten. Voor we het weten zitten Isis en ik aan de grote keukentafel te keuvelen met mensen uit Sydney, Bendigo en Argentinie. De jongens spelen een potje poolen in de biljardkamer, waar Bud wanhopig probeert te voorkomen dat Bink de keu dwars door het het groene laken steekt (met succes). We slapen allemaal in hemelbedden. Een leuke verrassing.

Simon zou het liefst met iedereen reizen en schrijft alle namen van de hele familie op het raam...

Kleur in Forster.

De radiotelescoop in Parkes.

Onderweg naar Dubbo, het klaart op!

eindelijk

Eindelijk is het dan toch zo ver. Vakantie! Dag 1 vandaag en we laten geen minuut verloren gaan. Om 8.30u zitten we in de auto. Ik gooi nog een kaart bij de buurvrouw in de brievenbus om te vragen of ze een oogje in het zeil wil houden en de post uit onze lekke brievenbus wil vissen. Ik ben zo wienig thuis geweest de afgelopen week dat dat erbij ingeschoten was.

Dag 1 gaat door koud, stormachtig weer van Melbourne naar Wagga Wagga in New South Wales, een rit van 480km. Wagga Wagga is de grootste inlandse stad van New South Wales en de ereden dat we er een nactje blijven is dat we op doorreis zijn.

Verder dan Wangaratta in Victoria zijn we nooit geweest. Dus dit stuk willen we gaan onderzoeken. IN Wangaratta, ongeveer halverwege, doen een we een lunchpauze in een park. Het is een slaperig stadje waar om 12u alles dichtgaat. De straten zijn leeg en verlaten. Het is koud. Ik vraag aan de man van de coffeeshop of het altijd zo rustig is op zaterdagmiddag. Tja zegt hij terwijl hij naar de deur loopt om de straat in te kijken. Ik denk dat ik zo sluit. Ik laat mijn openingstijden afhangen van hoeveel mensen er zijn…..
No worries in Wangaratta, dat is duidelijk.

Het landschap is landelijk, met eucalyptusbomen in de weilanden en heuvels met dreigende grijze wolken in de achtergrond. Na Wangaratta is er nauwelijks meer iemand op de weg. De meeste mensen slaan daar af naar de bergen om te gaan skieen.

De plaatsjes onderweg zijn verlaten, verwaaid en armoedig. De tijd heeft hier stilgestaan, je waant je in 1880.

Wangaratta is een industriestadje. Als wij in de loop van de middag aankomen is het uitgestorven. We maken een wandeling langs de rivier en door het historische centrum. Op een enkeling na is er niemand op straat. Auto's scheuren over de weg, we vermoeden dat alcohol hier al vroeg de zaterdagavond inluidt. Het is een mooi stadje maar het is leeg. Een beetje spookachtig bijna. Er staan veel kerken, veel oorlogsmonumenten. Veel winkels hebben lege ramen en staan te huur.

We willen wat eten maar vinden niets waar mensen onder de 18 naar binnen mogen. Behalve de fish en chips op de hoek van het hotelletje waar we zitten. "Take out" of "Dine in" vraagt de mevrouw vriendelijk. We kiezen "Dine in".  We zijn de enige gasten in dit mini restaurantje met badtegels op de muur en een stoffige kast met schelpen en visnetten. De enige gereserveerde tafel is voor de eigenaresse zelf die daar computer heeft staan. Hier en daar kruipt een kakkerlak over de muur. Ik zeg bemoedigend tegen de kinderen dat het voordeel van een Fish and Chips winkel is dat alles in het vet gaat en dat er geen enkele bacterie overleeft. Daarna eten ze met smaak hun grote vis en slappe melige friet die worden geserveerd alsof wij koningen zijn in het beste restaurant…..

Het is een goed begin van de vakantie en lachend om dit bizarre diner (en met een beetje buikpijn…) verlaten we de zaak om terug te gaan naar onze kamer.

Statement van de dag werd gemaakt door Bink die om 19u uitgeput onder de wol gaat en verzucht "Dit is het lekkerste bed dat ik ooit heb gevoel. Misschien kunnen we altijd op vakantie gaan."

Het park in Wangaratta

 Een leeg terras in Wagga Wagga

De avond valt in Wagga Wagga

kleurig

Een kleurige middag vliegt voorbij met steppen, een wandeling en een praatje met een rosella op een electriciteitsdraad :-).

De dag eindigt met een spelletje van Isis waarin je en kleur moet kiezen en een onderwerp.
Zij heeft dan een quote geschreven bij het onderwerp.
Bij Come On and Yay staat - Accept who you are
Bij Brave and Loyal - Always do your best
Bij Happiness - No matter what, don't give up
Bij Love and Happiness - I'll always be there for you.

Wow. We staan stil bij deze mooie woorden en praten over de betekenis.

De kortste dag van het jaar. Eindigt met bezinning. En een verhaal van Black Beauty.
Prachtig.

eind van de week

Als ik vanochtend opsta zit er nog een was van afgelopen dinsdag in de wasmachine (niet uitgehangen), hangt er nog een was aan de waslijn (sinds afgelopen zondag), staan de bloemen die ik op de markt kocht nog in het papier gerold in een vaas (sinds afgelopen zaterdag), is de melk op (sinds vanochtend). Ik red het om het ontbijt in de afwasmachine te zetten voor de rapportgesprekken voor dag en dauw van start gaan. Isis moet haar eigen gesprek leiden en doet dat met overgave aan de hand van een zelfgeschreven voortgangsrapport, haar leerdoelen en een plan hoe ze haar doelen gaat halen. Ik ben sprakenloos over het nivo van dit gesprek dat Isis met mij voert. Ik kan mij niet herinneren dat wij dat ook deden op die leeftijd. Simon en Tom kijken thuis nog voetbal als ik hun gesprekken voer met de leraren en trots ga ik naar huis. Iedereen doet het goed.

Ik breng de jongens naar hun wiskunde clinic en dan is het half tien en voor mijn gevoel zit de halve dag er al op. Ik besluit te doen wat ik vaker moet doen. Een koffie drinken bij iemand die ik eigenlijk maar nauwelijks ken, maar waar ik wat mee heb afgesproken. Ik voel mij schuldig vanwege de enorme berg werk die thuis ligt te wachten. Maar een half uurtje pauze mag best fluister ik mijzelf en Bink toe. Even de zinnen verzetten doet wonderen. We hebben maar een half uur. Maar het is heerlijk. Een koffie, een praatje, herkenning, contact.

Vandaag doe ik helemaal niets aan mijn "werk" werk. Ik check niet een keer mijn mail. Rust!
In plaats daarvan poetsen Bink en ik het huis van onder tot boven. Ruimte in je huis geeft ruimte in je hoofd roep ik altijd. En dat is ook zo. Samen maken we soep voor na het zwemmen, halen de jongens op van school. Naar pianoles van Isis, naar zwemles van Bink en Tom, Isis afzetten bij een winterfeest van een Steinerschool waar een vriendinnetje haar voor heeft uitgenodigd.

Hoofdsteden raden aan tafel is het spel van dit moment, er wordt heel wat afgejuicht bij iedere goedgeraden stad. De i-pod draait overuren net het opzoeken van steden die we niet wete,

Het was een marathonweek. We hebben het weer doorstaan. Op een of andere manier wordt het toch steeds weer vrijdag. Een hele opluchting. En nu zijn we klaar voor het weekend!

de jaarlijkse expo op school

Omdat het het eerste jaar op school is dat Chinees is ingevoerd als tweede taal, is het thema van de kunst dag "Azie" en vooral "China".

Ik ben iets te laat voor de eerste voorstelling, Chinees dansen van Isis en haar klas. Dat is echt jammer. Ze is teleurgesteld, en ik ook. Gelukkig gaat niemand bij de pakken neer zitten en gaan we snel door naar een zelfgeschreven Chinese muziek-rap van Tom, en een voorstelling van mythologische dieren van Simon. Simon komt na de voorstellingen naar mij toe om te vertellen dat deze dieren niet gewelddadig zijn en dat de kinderen dat helemaal verkeerd hebben uitgebeeld. Hij was zelf een "Qilin", een mythologisch dier dat ik eerst zelf moest opzoeken voor ik begreep waar hij het over had.

Na alle kunstwerken uitgebreid te hebben bestudeerd, van papieren bloemen, tot sumoworstelaars, to bootjes en vissers van karton. En natuurlijk een zen tuintje en zelfgemaakte rijstpapieren lichtkokers en lampjes.

Als laatsten lopen we van school weg, uitgebreid zwaaiend naar de juffen die nog even een tijger nadoen met Bink (die een tijgermuts opheeft). We lopen laat naar huis. Ik moet nog koken. Het is donker en koud. Maar vanbinnen zijn we warm en licht. Wat een leuke avond!

socceroos, hockeyroos and kookaburra's

Het zijn zware tijden voor ons als Nederlanders in Australië. Hockey en voetbal. We zijn vanuit onze tenen voor Nederland. Natuurlijk. Maar het doet ook pijn als Australië verliest met voetbal, en we vinden het jammer voor de dames dat ze niet wonnen van Nederland met hockey. Maar natuurlijk  glimmen we van trots als we de Nederlandse dames met de wereldcup op een foto zien. Straks de heren. De spanning stijgt.

Aan het oranje in huis te zien, het het geschreeuw te horen in alle vroegte zaterdagochtend zijn we echt voor Nederland. Er is geen geel en groen in huis voor als Australië moet voetballen, maar het geschreeuw is even hard en de teleurstelling groot als ze verliezen. Hie moet dat donderdagnacht, als Nederland tegen Australië moet? "We zijn voor Nederland", roepen de jongens in koor.

Wereldtoernooien in een stad als Melbourne zijn een geweldige belevenis. Wij wonen in een stad waar mensen uit alle hoeken van de wereld komen. Bij mij op kantoor werk ik in een gang met Australiërs, Brazilianen, Grieken en Italianen, Engelsen. Wij kregen sms-jes gisteren van Australiërs en Zwitsers die ons vroegen of ze vergelijkbare Nederlandse "brilliance" tijdens de wedstrijd van de jongens later die dag kunnen verwachten. Op school is het een gekwetter van vanjewelste bij kinderen en ouders van verschillende nationaliteiten die elkaar gelukwensen voor de diverse wedstrijden. Er worden veto's uitgesproken door bezorgde moeders dat vaders en kinderen niet om 1.30u 's nacht mogen kijken naar live voetbal wedstrijden van hun land. Wat een probleem is voor de Zwitsers en de Fransen.... en voor ons later deze week (ik heb overigens geen veto uitgesproken ;-)).

Een druk weekend dus, dat begrijpen jullie. Want er wordt verwacht at we overal over mee kunnen praten. Dus moeten alle wedstrijden, of toch in ieder geval de herhalingen bekeken worden.

Bink en ik trekken er even tussenuit voor een andere sport "waterplassen springen". Ook leuk!

werken met dokters

Ik werk met ongeveer 600 artsen. Niet met allemaal persoonlijk natuurlijk, maar wel met heel veel. Het is een bijzondere werkomgeving. De druk voor artsen om goed te presteren is hoog, de concurrentie keihard, het ziekenhuis waar ik werk een van de meest populaire academische ziekenhuizen in Victoria. Ieder jaar opnieuw moeten een arts in opleiding solliciteren voor een  opleidingsplaats. Op dit moment zijn de sollicitatieronden gaande voor de artsen in opleiding die de chirurgie opleiding  willen doen. Ze moeten solliciteren bij het college voor chirurgen. Een van mijn opleidingstaken is om ervoor te zorgen dat ze zo goed mogelijk zijn voorbereid op deze zware interviews.

Ik heb ongelooflijk veel respect voor deze jonge getalenteerde artsen. Ze nemen beslissingen, doen hun werk met hart en ziel, werken dag en nacht. Zijn slim. Over het algemeen slimmer en beslissingsvaardiger dan ik.

Vandaag belde er een jonge arts die morgen een proefinterview gaat doen. Hij belt om mij te bedanken dat ik dat geregeld heb. Dat hij zenuwachtig is. Of ik nog meer tips heb. Een paar proefvragen misschien?

Natuurlijk weet ik niets van een interview voor chirurgen. Ik regel dingen voor de jonge artsen met artsen die er wel van alles van af weten. Plastisch chirurgen, vaatchirurgen, hartchirurgen, algemene chirurgen. De experts.

De arts die belt vertrouwt in mij dat het goed komt met zijn sollicitatiegesprek. Hij wil gerustgesteld worden. Dat vind ik verrassend. Plotseling voel ik mij ontzettend verantwoordelijk. De spanning slaat  ook bij mij toe. Heb ik er wel genoeg aan gedaan om ze allemaal zo goed mogelijk voor te bereiden?

Dit is voor het eerst in mijn nieuwe baan dat ik plaatsvervangende spanning voel voor de artsen in opleiding die moeten gaan presteren in een sollicitatieronde. Een teken dat ik aan de baan begin te wennen. En dat ik het leuk vind. Heel leuk zelfs.

Het aantal uren die ik gewerkt heb de afgelopen weken past eigenlijk niet in mijn vierdaagse baan. Ik krijg voorlopig uitbreiding van mijn team om het werk beter te kunnen bolwerken. Voorlopig tijdelijk, afhankelijk van wat ik vind dat er moet veranderen binnen de afdeling. Dat het de afgelopen weken op werk en thuis goed is blijven lopen komt door Bud die zonder zuchten of klagen over zijn eigen werk de kinderen heeft gebracht en gehaald, heeft gekookt en zelfs de zieke wandelende tak die bij ons logeerde liefdevol heeft verzorgd.

Voortdurend blijft het balanceren tussen familietijd en werktijd. Ik denk dat we het kunnen. En dat maakt mij trots. Torts op Bud dat hij zo hard meewerkt. Op de kindjes dat ze lange dagen op school maken zonder klagen. Op Bink die iedere dag smeekt of hij thuis mag blijven en toch iedere dag weer vrolijk thuiskomt. Op de leraren op school die altijd rekening houden met ons voor de rapportgesprekken. Op onze vrienden die nog steeds vrienden willen zijn, zelfs al zijn we zo weinig beschikbaar.

:0)

onveilig

Vanaf morgen moeten de Melburnians in de buurt waar wij wonen oppassen. Bink kan sinds dit weekend fietsen en morgen gaan we een tochtje maken....;-).

We hebben een lang weekend, morgen is het de Australische Koninginnedag. Een lang weekend dus. Heerlijk.

echte liefde

Echte liefde is:  als degene die niet de kinderophaalbeurt heeft spontaan belt en zegt "Ik ga nu naar huis en haal de kinderen op, dan kan jij nog rustig even doorwerken".

:-)

slurp

Dinsdag is voetbaldag. Vanaf vandaag gaat ook Tom na school naar voetbal, samen met Simon. Hij is zenuwachtig, maar stralend als ik hem thuis weer zie. We spreken af dat Isis vandaag niet naar naschoolse opvang hoeft. Ze mag zelf naar huis, met de sleutel en een telefoon.
Het is een succes. Ze straalt. Het is goed gegaan en ze heeft haar huiswerk gemaakt. Ze heeft genoten van de rust. Ze kon zelfs even piano spelen om te oefenen voor het nieuwe stuk dat ze moet instuderen. Dit zou ik iedere dag wel willen verzucht ze gelukkig. Het allerleukste had ze het gevonden dat ze na school nog even met vriendinnen had kunnen kletsen. Zonder haasten of zonder dat ze een standje krijgt dat ze zich niet op tijd heeft gemeld bij de opvang.

De sfeer zit er goed in als ik thuiskom uit mijn werk. Voetballen was leuk, de jongens zijn zweterig en moe en vooral hongerig. Ik had nog niet gekookt dus het moet iets makkelijks zijn. Simon en ik maken samen Taco's en een grote wortelsalade. Simon kletst eindeloos over school, voetbal, moeilijke sommen terwijl hij kaas raspt en citroen uitperst. Tom ligt uitgeteld in bad. Isis maakt nog een stukje van haar project af en dekt de tafel. Bud en Bink komen net voor half zeven binnenlopen. Bink met een bloedende vinger waar meteen een pleister om moet. Hij vertelt mij uitgebreid hoe bloed in je lijf komt, waar het allemaal stroomt en dat overal waar een gaatje zit bloed uit kan komen. Tevreden dat het opgelost is vertelt hij over olifanten. Die hebben geen bloed. Die spuiten water in hun ogen, op hun rug en in hun mond. Met hun slurp.

Het valt helemaal stil in huis. Je kan en speld horen vallen.

"Waarmee spuit hij water Bink?" vraag ik nog een keertje. "Met zijn slurp" zegt Bink heel serieus. Niemand wil heel hard lachen om hem niet in verlegenheid te brengen. Maar we vinden het wel een ontzettend leuk woord. Bud vertelt hem dat hij "slurf" bedoelt en zonder blikken of blozen verandert Bink het woord. Wel een beetje jammer…..

We gaan we meteen over op de orde van de dag. Wie het beste zijn naam kan schrijven met zijn voet…..en binnen twee tellen liggen er vellen papier op de grond, worden potloden tussen tenen geklemd en wordt er geschreven.  De taco's verbranden ondertussen in de oven, de frisse wortelsalade ligt te verleppen in een bakje. Het effect van een middag niet naar naschoolse opvang. Dat moeten we vaker doen!

energie

Het regent. Dat hoort op de eerste dag van de winter.
Isis, Bud en Bink gaan gitaar spelen en drummen bij vrienden. Tom ik en Simon gaan naar buiten, het avontuur opzoeken met de steps, langs het strand.

Wij houden van de winter :-).

 Perfect hartje

 Tom rent achter zijn step aan. 

Gaan of niet gaan.... 

Racen naar het eind van de pier van Half Moon Bay.  

Vogels kijken.  

De Cerberus ligt er rustig bij terwijl er een ballon langszweeft.  

 Het is windstil in de baai. 

 Ploegen door het zand met step op de schouder. 

Over de rotsen.....