werken met dokters

Ik werk met ongeveer 600 artsen. Niet met allemaal persoonlijk natuurlijk, maar wel met heel veel. Het is een bijzondere werkomgeving. De druk voor artsen om goed te presteren is hoog, de concurrentie keihard, het ziekenhuis waar ik werk een van de meest populaire academische ziekenhuizen in Victoria. Ieder jaar opnieuw moeten een arts in opleiding solliciteren voor een  opleidingsplaats. Op dit moment zijn de sollicitatieronden gaande voor de artsen in opleiding die de chirurgie opleiding  willen doen. Ze moeten solliciteren bij het college voor chirurgen. Een van mijn opleidingstaken is om ervoor te zorgen dat ze zo goed mogelijk zijn voorbereid op deze zware interviews.

Ik heb ongelooflijk veel respect voor deze jonge getalenteerde artsen. Ze nemen beslissingen, doen hun werk met hart en ziel, werken dag en nacht. Zijn slim. Over het algemeen slimmer en beslissingsvaardiger dan ik.

Vandaag belde er een jonge arts die morgen een proefinterview gaat doen. Hij belt om mij te bedanken dat ik dat geregeld heb. Dat hij zenuwachtig is. Of ik nog meer tips heb. Een paar proefvragen misschien?

Natuurlijk weet ik niets van een interview voor chirurgen. Ik regel dingen voor de jonge artsen met artsen die er wel van alles van af weten. Plastisch chirurgen, vaatchirurgen, hartchirurgen, algemene chirurgen. De experts.

De arts die belt vertrouwt in mij dat het goed komt met zijn sollicitatiegesprek. Hij wil gerustgesteld worden. Dat vind ik verrassend. Plotseling voel ik mij ontzettend verantwoordelijk. De spanning slaat  ook bij mij toe. Heb ik er wel genoeg aan gedaan om ze allemaal zo goed mogelijk voor te bereiden?

Dit is voor het eerst in mijn nieuwe baan dat ik plaatsvervangende spanning voel voor de artsen in opleiding die moeten gaan presteren in een sollicitatieronde. Een teken dat ik aan de baan begin te wennen. En dat ik het leuk vind. Heel leuk zelfs.

Het aantal uren die ik gewerkt heb de afgelopen weken past eigenlijk niet in mijn vierdaagse baan. Ik krijg voorlopig uitbreiding van mijn team om het werk beter te kunnen bolwerken. Voorlopig tijdelijk, afhankelijk van wat ik vind dat er moet veranderen binnen de afdeling. Dat het de afgelopen weken op werk en thuis goed is blijven lopen komt door Bud die zonder zuchten of klagen over zijn eigen werk de kinderen heeft gebracht en gehaald, heeft gekookt en zelfs de zieke wandelende tak die bij ons logeerde liefdevol heeft verzorgd.

Voortdurend blijft het balanceren tussen familietijd en werktijd. Ik denk dat we het kunnen. En dat maakt mij trots. Torts op Bud dat hij zo hard meewerkt. Op de kindjes dat ze lange dagen op school maken zonder klagen. Op Bink die iedere dag smeekt of hij thuis mag blijven en toch iedere dag weer vrolijk thuiskomt. Op de leraren op school die altijd rekening houden met ons voor de rapportgesprekken. Op onze vrienden die nog steeds vrienden willen zijn, zelfs al zijn we zo weinig beschikbaar.

:0)