Binnenkort moet ik naar een congres. Vanavond boek ik tickets en wil zo dicht mogelijk bij de locatie komen. Ik zoek dat er een vliegveldje is in de plaats waar het congres wordt gehouden. Dus zoek ik naar een ticket van Melbourne naar die plaats - Cessnock in de Hunter Valley, NSW.
Zoekresultaat komt alleen met de volgende optie "Bring your own jet". Deze was ik nog niet tegengekomen in de ruim 6 jaar die we hier nu wonen! Deze optie kies ik volgende keer, als ik mijn eigen jet voor de deur heb staan ;-). Dan maar met een gewone lijnvlucht. Een beetje jammer is het wel.
Om bij vliegen te blijven. Ik lees Bink vanavond voor uit een boek over sterren en planeten. We zijn geintrigeerd over het fenomeen "zwart gat". Maar vooral wat er gebeurd als iets in de buurt van een zwart gat komt. Een object wordt dan langgerekt, het zogenaamde "spaghettificatie" proces, voor het wordt opgeslokt in het zwarte gat. In het boek staat beeldend getekend hoe het eruit ziet als een raket gespagettificeerd wordt. Bink, die het al tijden heeft over dat hij astronaut wil worden, wordt heel stil. Hij verzucht "ach, dan wordt ik toch maar "digger" (iemand die een grote graafmachine aanstuurt). En zo is het.
Van "your own jet" en "astronaut" verzetten wij onze zinnen moeiteloos naar "cattleclass lijnvlucht ticket" en "graafmachinebestuurder". En we zijn nog even blij :-).
maandag 29 september 2014
zondag 28 september 2014
het is niet allemaal perfect, en dat hoeft ook niet
Tomatensoep - klaar
Gebakken rijst met groenten - klaar
Pasta - klaar
Hartige taartjes - klaar
Muffins en mii gehaktbroodjes - klaar
Eten voor vanavond - op
En zo zijn we weer terug in onze normale doen. Weekboodschappen, weekkoken, iets extra's voor de kinderen voor hun vakantie lunchboxen. Opruimen. Wassen. Een speelafspraak. BBQ. Footy Grand Final kijken.
We reflecteren op drie weken bezoek. Karin is inmiddels weer veilig thuis aangekomen. Het voelt leeg nu ze er niet meer is. Ze bracht zoveel energie en optimisme. Het gloeit nog na in de lucht. Ze heeft laten zien dat het allemaal makkelijk te behappen is. Oude Ikeastoelen krijgen een make-over, ze koopt de potten verf op aanwijzingen van de kinderen. Het enige dat ik nog hoef te doen is in de lappendoos te duiken en met wat we nog hebben de kussens te bekleden. Gewoon doen.
Als Karin komt, waait er een frisse wind door het huishouden en het gezin. Ze laat ons zien dat je niet sorrie hoeft te zeggen als iets niet lukt. Als je maar je best hebt gedaan. Dat het niet erg is als niet alles perfect is. Het is veel belangrijker om te kijken en stil te staan bij wat wel is gelukt.
En ze brengt gemberthee in ons thee repertoire :-).
Het huis is opgeruimd en opgefrist. De kruiden met een vervaldatum van 2010 zijn uit het kastje verdwenen. De vazen staan nu waar de keukenmachine stond, de keukenmachine staat permanent op het aanrecht. De was is steevast allemaal gestreken, iedere dag! En ik heb van alle dagen misschien twee keer gekookt. Ik heb weer inspiratie voor nieuwe dingen en ze heeft zo kleurig verteld over de fantastisch leuke winkels, dat ik misschien wel een keertje ga shoppen......
Ik voel mij opgefrist en optimistisch. We kunnen er weer tegenaan. En de kinderen ook. Na drie ween aandacht en een week echt vrij. Ze hebben genoten en waren stilletjes na het vertrek. We hebben afgesproken niet te hebben over dat het lastig is, maar vooral over wat we hebben gehad en hoe we uitkijken naar alle leuke dingen die nog komen gaan.
En morgen. Weer aan de slag. De lunchboxen staan al klaar.
Gebakken rijst met groenten - klaar
Pasta - klaar
Hartige taartjes - klaar
Muffins en mii gehaktbroodjes - klaar
Eten voor vanavond - op
En zo zijn we weer terug in onze normale doen. Weekboodschappen, weekkoken, iets extra's voor de kinderen voor hun vakantie lunchboxen. Opruimen. Wassen. Een speelafspraak. BBQ. Footy Grand Final kijken.
We reflecteren op drie weken bezoek. Karin is inmiddels weer veilig thuis aangekomen. Het voelt leeg nu ze er niet meer is. Ze bracht zoveel energie en optimisme. Het gloeit nog na in de lucht. Ze heeft laten zien dat het allemaal makkelijk te behappen is. Oude Ikeastoelen krijgen een make-over, ze koopt de potten verf op aanwijzingen van de kinderen. Het enige dat ik nog hoef te doen is in de lappendoos te duiken en met wat we nog hebben de kussens te bekleden. Gewoon doen.
Als Karin komt, waait er een frisse wind door het huishouden en het gezin. Ze laat ons zien dat je niet sorrie hoeft te zeggen als iets niet lukt. Als je maar je best hebt gedaan. Dat het niet erg is als niet alles perfect is. Het is veel belangrijker om te kijken en stil te staan bij wat wel is gelukt.
En ze brengt gemberthee in ons thee repertoire :-).
Het huis is opgeruimd en opgefrist. De kruiden met een vervaldatum van 2010 zijn uit het kastje verdwenen. De vazen staan nu waar de keukenmachine stond, de keukenmachine staat permanent op het aanrecht. De was is steevast allemaal gestreken, iedere dag! En ik heb van alle dagen misschien twee keer gekookt. Ik heb weer inspiratie voor nieuwe dingen en ze heeft zo kleurig verteld over de fantastisch leuke winkels, dat ik misschien wel een keertje ga shoppen......
Ik voel mij opgefrist en optimistisch. We kunnen er weer tegenaan. En de kinderen ook. Na drie ween aandacht en een week echt vrij. Ze hebben genoten en waren stilletjes na het vertrek. We hebben afgesproken niet te hebben over dat het lastig is, maar vooral over wat we hebben gehad en hoe we uitkijken naar alle leuke dingen die nog komen gaan.
En morgen. Weer aan de slag. De lunchboxen staan al klaar.
donderdag 25 september 2014
een dag vrij
En zo zijn drie weken omgevlogen. Vandaag neem ik een dag vrij en gaan we nog 1 dagje feest vieren met Karin. Luna Park, het nieuwe drumstel van Bink ophalen in Prahran, daarna koffie en cake in Como House.
Nu wordt het gehaast.
Is alles wel gezegd? Zijn de stoelen afgeverfd? Past alles in de koffer terug? Het zijn drie fantastische weken geweest. Afgesloten met noedelsoep een glas wijn en een drumconcert van Bud met 4 zingende kinderen die U2's Sunday Bloody Sunday zingen.
Het was heerlijk en ik heb het gevoel gehad dat ik even vakantie heb gehad van de dagelijkse stress in
ons leven om alles draaiend te houden.
Wat kan ik zeggen. Ik heb een brok in mijn keel. Het is alweer voorbij. Ik voel mij stil vanbinnen.
Gelukkig hebben we nu een drumstel. Lang stil kan het hier in huis nooit zijn....
zondag 21 september 2014
de beste speelplaatsen
De beste speelplaatsen zijn degenen die de natuur zelf ontworpen heeft :-).
Bunurong Marine National Park.
Daarna koffie in oud plaatsje Loch.
Een heerlijke dag. Een beetje teveel zon. Oeps.
En nu met rode wangen en tevreden gevoel weer thuis.
zaterdag 20 september 2014
strand en zee
A dag buiten op het verlaten strand.
Het moment vasthouden is het lastigste. Misschien helpen de foto's….een beetje.
:-)
vrijdag 19 september 2014
donderdag 18 september 2014
leuke dagen
De leuke dagen rijgen zich aaneen.
Van verjaardagen, taart, minigolf komen zijn we aangeland op "Crazy Hair Day". De kinderen mogen met gek haar naar school. Ze nemen dan een "gold coin donation" mee voor de zusterschool in de Filipijnen.
Karin heeft alles onder controle. Of ik vroeg of laat uit mijn werk komt maakt niet uit, het eten staat gewoon klaar, de kinderen zijn gedoucht, het huis schoon en fris en de was gedaan. Simon is weer gaan eten, de kringen zijn onder ogen verdwenen. Het is iedere dag een beetje feest.
Als we 's Avonds met een kopje koffie napraten over de dag hoor ik nieuwe verhalen en zie ik nieuwe dingen. Die mij niet meer opvallen.
De ontzettend lekkere soep in een onooglijk cafe vind ik heel normaal. De trein die toetert op ieder station. Dat horen wij niet eens. De honderden vogels in een boom als de zon ondergaat. De eindeloze hoeveelheid bakspullen op de planken bij Coles, de supermarkt. Het drukke leven, dat voor Karin vakantie is. Wieden in de tuin met handschoenen om niet onverwacht een Redback in je hand te krijgen. Bloemenblaadjes die als sneeuw door de lucht dwarrelen. De Zuiderwind waar we in de zomer zo naar verlangen, maar die in het voorjaar de dagen koud maakt. Waarschijnlijk nog veel meer waar ik geen weet van heb....
Vanmiddag nemen we het ervan. Karin neemt met Bink de trein naar Prahran (de Suburb waar ik werk) en we gaan lunchen. Ze staan al op het station te wachten als ik aan kom lopen.
Onderweg naar het cafe komen we langs een drumwinkel, en daar staat een kinderdrumstel. Bink blijft stokstijf stilstaan, midden op de stoep. Zijn mond valt open. Hij wijst. DAT wil ik voor mijn verjaardag.
We gaan naar binnen. De man van de drumwinkel speelt een nummertje, Bink staat handenwringend van de spanning te kijken. Ik kan het niet verdragen. Dit drumstel is voor Bink. Ik reken af, hij krijgt er een paar lichtgewicht drumstokken bij. Het drumstel kan nog niet mee, het is te groot om onder onze arm mee in de trein te nemen. Maar het staat klaar, voor Bink. Die in de zevende hemel is.
Lunch is gezellig. We zitten bij het haardvuur want het is koud. Wij zijn lekker warm en gezellig. Het is voorbij voor we er erg in hebben. Ik ren terug naar mijn werk terwijl Bink en Karin de andere kant oplopen, via de winkeltjes terug naar het station. Oh, wat was dat gezellig.
Vanavond hebben we een pannenkoekenfeest. Cees en Mientje, de ouders van Bud, zijn 50 jaar getrouwd vandaag. Vijftig jaar! We vieren het met pannenkoeken, in december komen ze naar ons en wordt er uitbundig gevierd.
En zo eindigt vandaag de dag. Een felicitatie, gewassen haren, een pannenkoek en een paar foto's van de afgelopen dagen.
Van verjaardagen, taart, minigolf komen zijn we aangeland op "Crazy Hair Day". De kinderen mogen met gek haar naar school. Ze nemen dan een "gold coin donation" mee voor de zusterschool in de Filipijnen.
Karin heeft alles onder controle. Of ik vroeg of laat uit mijn werk komt maakt niet uit, het eten staat gewoon klaar, de kinderen zijn gedoucht, het huis schoon en fris en de was gedaan. Simon is weer gaan eten, de kringen zijn onder ogen verdwenen. Het is iedere dag een beetje feest.
Als we 's Avonds met een kopje koffie napraten over de dag hoor ik nieuwe verhalen en zie ik nieuwe dingen. Die mij niet meer opvallen.
De ontzettend lekkere soep in een onooglijk cafe vind ik heel normaal. De trein die toetert op ieder station. Dat horen wij niet eens. De honderden vogels in een boom als de zon ondergaat. De eindeloze hoeveelheid bakspullen op de planken bij Coles, de supermarkt. Het drukke leven, dat voor Karin vakantie is. Wieden in de tuin met handschoenen om niet onverwacht een Redback in je hand te krijgen. Bloemenblaadjes die als sneeuw door de lucht dwarrelen. De Zuiderwind waar we in de zomer zo naar verlangen, maar die in het voorjaar de dagen koud maakt. Waarschijnlijk nog veel meer waar ik geen weet van heb....
Vanmiddag nemen we het ervan. Karin neemt met Bink de trein naar Prahran (de Suburb waar ik werk) en we gaan lunchen. Ze staan al op het station te wachten als ik aan kom lopen.
Onderweg naar het cafe komen we langs een drumwinkel, en daar staat een kinderdrumstel. Bink blijft stokstijf stilstaan, midden op de stoep. Zijn mond valt open. Hij wijst. DAT wil ik voor mijn verjaardag.
We gaan naar binnen. De man van de drumwinkel speelt een nummertje, Bink staat handenwringend van de spanning te kijken. Ik kan het niet verdragen. Dit drumstel is voor Bink. Ik reken af, hij krijgt er een paar lichtgewicht drumstokken bij. Het drumstel kan nog niet mee, het is te groot om onder onze arm mee in de trein te nemen. Maar het staat klaar, voor Bink. Die in de zevende hemel is.
Lunch is gezellig. We zitten bij het haardvuur want het is koud. Wij zijn lekker warm en gezellig. Het is voorbij voor we er erg in hebben. Ik ren terug naar mijn werk terwijl Bink en Karin de andere kant oplopen, via de winkeltjes terug naar het station. Oh, wat was dat gezellig.
Vanavond hebben we een pannenkoekenfeest. Cees en Mientje, de ouders van Bud, zijn 50 jaar getrouwd vandaag. Vijftig jaar! We vieren het met pannenkoeken, in december komen ze naar ons en wordt er uitbundig gevierd.
En zo eindigt vandaag de dag. Een felicitatie, gewassen haren, een pannenkoek en een paar foto's van de afgelopen dagen.
Het maken van de taart afgelopen weekend.
Uitpakken van kadootjes
Simon is ook jarig :-)
Minigolfen - Bink speelt ook graag gitaar op zijn golfstick
Crazy hair day
dinsdag 16 september 2014
een beetje ziek
Ben een beetje ziek. Karin zegt "als ik je moeder was zou ik je thuis houden" waarop de kinderen mij stomverbaasd aankijken..... Ik ben niet meer dan verkouden dus ga ik naar mijn werk. Het verklaart waarom er geen blogs zijn. Ik heb een berg leuke foto's van de verjaardag van Simon, die komen als ik mij weer beter voel :-).
Het leven is goed, we worden volledig verzorgt en houden heel veel uurtjes vrije tijd over. Voor het eerst in maanden! Ik gebruik de extra uren nu om vroeg naar bed te gaan en bij te slapen.
Als ik weer opgeknapt ben komt er een verhaal en foto's!
xM
Het leven is goed, we worden volledig verzorgt en houden heel veel uurtjes vrije tijd over. Voor het eerst in maanden! Ik gebruik de extra uren nu om vroeg naar bed te gaan en bij te slapen.
Als ik weer opgeknapt ben komt er een verhaal en foto's!
xM
vrijdag 12 september 2014
1 meter pizza
11 jaar!
We vieren Isis' verjaardag met cake voor het ontbijt, oma op visite, mee met de zwemles, vriendin op de thee, en een andere vriendin mee uit eten om 1 meter pizza soldaat te maken.
Karin doet de haal- en breng diensten vandaag.
En ik reserveer het restaurant. Zo zijn de taken eerlijk verdeeld ;-).
Een heerlijke dag.
dinsdag 9 september 2014
koffie en praatjes
Een lange dag op werk.
Thuisgekomen.
Het eten staat in de oven.
We keuvelen aan tafel over de dag.
Als het jonge volk op bed ligt praten wij aan tafel.
Over alles wat we hebben gemist in het afgelopen jaar.
Met een mini kopje koffie.
En een stapeltje kadootjes uit de koffer.
Met een warm gevoel ga ik naar bed.
:-)
Thuisgekomen.
Het eten staat in de oven.
We keuvelen aan tafel over de dag.
Als het jonge volk op bed ligt praten wij aan tafel.
Over alles wat we hebben gemist in het afgelopen jaar.
Met een mini kopje koffie.
En een stapeltje kadootjes uit de koffer.
Met een warm gevoel ga ik naar bed.
:-)
zondag 7 september 2014
de tas
Om 9 uur vanochtend weten we nog steeds niet wat we met de verkeerde tas moeten doen en waar de andere tas is. Na het vaderdag ontbijt stappen we weer in de auto. De enige oplossing is om terug te rijden naar het vliegveld en het kantoor te bezoeken waar de telefoon maar niet opgenomen wordt.Het kantoor is zo gevonden. We moeten de deuren openduwen, zoveel koffers en tassen staan er her en der verspreid. Het is er stoffig en er hangt een sfeer van overwerkte mensen en teveel tassen en koffers. Op z'n Australisch gaat het er hier aan toe. Karin's tas staat keurig tussen alle andere tassen. De tas die wij bij ons hebben dragen we over. De dame achter de balie zegt geruststellend dat dit allemaal heel normaal is, dat het voortdurend gebeurd en dat ze haar voicemail nog niet eens had afgeluisterd omdat er zoveel tassen in - en uit gingen. Ze zet niets in een IT systeem. Het systeem is dat als er een tas staat, die terug/ doorgestuurd moet worden naar de eigenaar. Ik vraag mij af hoe de eigenaar van de tas die wij bij ons hadden uitvindt dat zijn tas terecht is. En vooral, wanneer hij dat uitvindt.
Nadat het tassenprobleem is opglost halen we opgelucht adem. Nu kan het feest echt beginnen. We gaan vliegtuigen kijken met Bink, die dat het mooiste vindt wat er is.
Dan naar huis. Er worden kadootjes uitgepakt, nieuwe ballen uitgeprobeerd, sportpakken gepast. We gaan nog even naar de skate-bowl en voor vaderdag bakken we hamburgers op de BBQ. Iedereen straalt van energie en plezier.
Natuurlijk kan het weekend niet eindigen zonder een dans door de kamer en de jongens lachen zich slap bij het voorlezen van het laatste stuk uit een spannend boek dat Karin voorleest. Ze herkennen de stemmen van de hoofdpersonen niet......en dat leidt tot grote hilariteit.
Jammer dat we morgen weer aan het werk moeten. De sfeer zit er helemaal in.
ge-arriveerd :-)
De hele dag zijn we zenuwachtig. De dag duurt eindeloos.
Gelukkig komen er onverwacht vrienden langs om even een kop koffie te drinken. Ze hebben ballonnen bij zich, het past bij het feestelijke gevoel.
De kinderen houden het aan het eind van de middag niet meer uit. Ik schuif ze in de auto en besluit dat we op het vliegveld even wat te eten halen. Dat we op tijd zijn komt goed uit. De route die ik normaal gesproken neem is afgesloten en voor we het weten rijden we de WestGate Bridge over richting Geelong, in plaats van naar het vliegveld.
We hebben nog precies een kwartier om te eten als we op het vliegveld aankomen. We houden ons oog strak op de klok. Natuurlijk zitten we geen tel meer rustig als het vliegtuig is geland.
Dan begint het wachten bij de grote schuifdeuren. Doodstil staan we te kijken hoe eerst alle passagiers van een eerdere vlucht door de deuren komen. Een aantal passagiers vragen aan de kinderen of de bloemen voor hun zijn? Verlegen zeggen ze nee. En dan, als allereerste van de MH vlucht komt Karin door de deuren.
YES!
Behalve een verkeerd meegenomen tas zijn we goed begonnen. Zo fijn!
Morgen maken we het ritje nog een keer, dan bij daglicht. Verkeerde tas terugbrengen, goede tas ophalen (hopen we...). We hebben nog wel wat verbeter punten die we met het vliegveld willen bespreken voor het melden van dit soort ongemakken. De halve wereld (letterlijk) moet ik afbellen om dan nog niet te weten waar ik het kan melden, wanneer ik de verkeerde tas kan terugbrengen, en of de andere tas nog ergens staat.
Als het tassen probleem is opgelost gaan alle remmen los.
We hebben er zin in!
Gelukkig komen er onverwacht vrienden langs om even een kop koffie te drinken. Ze hebben ballonnen bij zich, het past bij het feestelijke gevoel.
De kinderen houden het aan het eind van de middag niet meer uit. Ik schuif ze in de auto en besluit dat we op het vliegveld even wat te eten halen. Dat we op tijd zijn komt goed uit. De route die ik normaal gesproken neem is afgesloten en voor we het weten rijden we de WestGate Bridge over richting Geelong, in plaats van naar het vliegveld.
We hebben nog precies een kwartier om te eten als we op het vliegveld aankomen. We houden ons oog strak op de klok. Natuurlijk zitten we geen tel meer rustig als het vliegtuig is geland.
Dan begint het wachten bij de grote schuifdeuren. Doodstil staan we te kijken hoe eerst alle passagiers van een eerdere vlucht door de deuren komen. Een aantal passagiers vragen aan de kinderen of de bloemen voor hun zijn? Verlegen zeggen ze nee. En dan, als allereerste van de MH vlucht komt Karin door de deuren.
YES!
Behalve een verkeerd meegenomen tas zijn we goed begonnen. Zo fijn!
Morgen maken we het ritje nog een keer, dan bij daglicht. Verkeerde tas terugbrengen, goede tas ophalen (hopen we...). We hebben nog wel wat verbeter punten die we met het vliegveld willen bespreken voor het melden van dit soort ongemakken. De halve wereld (letterlijk) moet ik afbellen om dan nog niet te weten waar ik het kan melden, wanneer ik de verkeerde tas kan terugbrengen, en of de andere tas nog ergens staat.
Als het tassen probleem is opgelost gaan alle remmen los.
We hebben er zin in!
donderdag 4 september 2014
blij
Weken hebben we het stilgehouden. Maar maandag was het onmogelijk. De woorden explodeerden bijna uit de mond van Karin. "Ik kom op bezoek"! Dit weekend al!
De kinderen zijn in alle staten van geluk over deze Grote Verassing. Er wordt een logeerplan besproken, bedden geruild. Er wordt gevraagd wie er nog meer meekomen. Of er iemand mee naar het vliegveld mag. Hoe laat de vlucht aankomt. Welke koekjes er in huis gehaald moeten worden en of het yoghurt met muesli is in de ochtend, of melk met muesli.
Mijn hart slaat over. Het is alweer bijna een jaar geleden dat we elkaar zagen. We zijn blij.
Ze vraagt om niet te boenen en te schrobben en ik kijk om mij heen. Zelfs als ik dat morgen zou doen is het in het weekend toch weer chaos. Dus nee, schrobben en boenen doe ik niet. Ik wil liever naar de markt. Bloemen halen. Vrolijke kussens voor buiten op de bank. Grote aardbeien voor in de schaal. Lente in huis, kleur, zon.
We zijn warm en blij.
Karin komt. Wat is het toch ontzettend ver.
De kinderen zijn in alle staten van geluk over deze Grote Verassing. Er wordt een logeerplan besproken, bedden geruild. Er wordt gevraagd wie er nog meer meekomen. Of er iemand mee naar het vliegveld mag. Hoe laat de vlucht aankomt. Welke koekjes er in huis gehaald moeten worden en of het yoghurt met muesli is in de ochtend, of melk met muesli.
Mijn hart slaat over. Het is alweer bijna een jaar geleden dat we elkaar zagen. We zijn blij.
Ze vraagt om niet te boenen en te schrobben en ik kijk om mij heen. Zelfs als ik dat morgen zou doen is het in het weekend toch weer chaos. Dus nee, schrobben en boenen doe ik niet. Ik wil liever naar de markt. Bloemen halen. Vrolijke kussens voor buiten op de bank. Grote aardbeien voor in de schaal. Lente in huis, kleur, zon.
We zijn warm en blij.
Karin komt. Wat is het toch ontzettend ver.
Abonneren op:
Posts (Atom)
