inpakken

Precies een jaar geleden stonden we op Koninginnedag onze spullen te verkopen op de vrijmarkt in Zeist. Is het echt waar? Een jaar? Het lijkt wel alsof de tijd aan deze kant van de wereld sneller gaat.

Vandaag pakken we in tropisch Port Douglas onze tassen weer in. Morgen is het Grote Afscheid en gaat iedereen weer zijns weegs. Het valt zwaar.

van tawny nurse shark tot skybury coffee plantation

Time flies when you're having fun.

Als er 13 mensen bij elkaar zijn vliegt de tijd en worden er 13 verschillende dagen beleefd op 1 dag. Of moet ik zeggen 12 dagen omdat de kleine Sib wel veel tevreden praatjes houdt maar in een taal die we nog niet begrijpen. Waarschijnlijk denkt hij dat North Queensland bestaat uit wuivende palmbladeren, blauwe lucht en veel melk.

Met 13 op pad te zijn maakt deze vakantie heel speciaal. Je beleeft veel meer.

Vandaag gingen we deels apart op stap. Terwijl ik net de foto's van iedereen op mijn computer zet op volgorde van tijd zie ik dat terwijl Wendy en Jorrit een tawny nurse shark zien, de kinderen met Karin en Rene, Inne en Maurice papagaaien aan het bewonderen zijn in het wildlife sanctuary, Bud en ik een waterval bekijken in de Tablelands.

Van ver beneden de zeespiegel, tot 200 km landinwaards, worden we steeds weer verrast. Het landschap varieert van suikerrietvelden, bananenbomenplantages tot diepe kratermeren met bomen die sinds de tijd van de dinosauriers niet zijn veranderd. Meer in het heden drinken we zalige koffie op een koffieplantage die is ingeklemd door het natte regenwoud aan een kant, mango- en avocado boomgaarden aan de andere kant, en de heuvels met bomen en weilanden.

Onder water is het rif schitterend. Van de duikers onder ons hoor ik dat er heel veel oude koralen zijn, koraalbloemen, poliepen. De duikers spelen met reuzeschelpen, uiteraard zonder ze aan te raken. Deze schelpen zijn zo gevoelig dat een lichte wuiving van je hand al veroorzaakt dat de schelp met grote kracht dichtklapt. De schelpen zijn slechts 1 fascinerend onderdeel van de onderwaterwereld. Er zwemmen grote getalen vissen in alle soorten en maten, waaronder de barramundi die hier veel gegeten wordt en als toppers de katvissen, tawny nurse sharks en de een enorme napoleon vis. De duikers kennende wordt alles vastgelegd in een log. Morgen gaan er 5 van ons duiken, ik zal vragen of ik aan het eind van de dag een duiklog mag gebruiken om jullie van alle details te voorzien.

De kinderen vinden het allemaal leuk en aardig om alle spectaculaire verhalen te horen maar vertellen het liefst over hun eigen avonturen zoals die in de wildlife sanctuary waar de babykangoeroes gevoerd kunnen worden en waar een plamboomblad uit de boom op hun hoofd naar beneden valt. Dat laatste maakte de meeste indruk van de dag...... Gelukkig maken de dansende papagaaien alles goed en als na het middagrustuurtje er weer gedoken kan worden in het zwembad zijn ze blij en gelukkig.

De laaste stukken chocolade taart zijn op, nu staat de melkweg weer luid en duidelijk boven het strand en kwaken de kikkers in de kreek achter ons vakantiehuis. Iets dat lijkt op een verkouden reuzenvleermuis maakt geluid in een donkere hoek van de tuin. Zo langzaamaan gaat iedereen naar bed, ik wordt ondertussen buiten lekgestoken door alle muggen. Ik kijk nog even tussen de bomen of ik de kookaburra's zie zitten die iedere nacht om exact 4.03u beginnen te lachen.....ik zie ze niet, ze hebben zich speciaal voor mij even verstopt. Maar ik weet dat ze er zijn......

Foto's kunnen helaas niet geladen worden omdat het netwerk hier aan de langzame kant is. Heb dus nog even geduld.

de Grote Dag

En een feest is het. We beginnen deze speciale dag met koffie voor het bruidspaar, helaas niet op bed want uiteraard zijn ze eerder op dan wij. Het zal de spanning zijn......
De eerste tranen worden al voor het ontbijt geplengd. De eerste kado`s worden tijdens het ontbijt overhandigd. De eerste woorden gesproken.
We staan om 8.30u in de startblokken om te vertrekken naar de Scenic Rail Route van Freshwater naar Kuranda. We vliegen over de weg ernaartoe want uiteraard is deze dag strak gepland en het station is een uur rijden bij het vakantiehuis vandaan. We moeten wel de trein halen. Even lijkt het mis te gaan. De afslag Freshwater staat duidelijk aangegeven, maar daarna houden de borden op. Freshwater staat ook niet op de kaart. Inne, ik en Wendy gaan in onze feestelijke kleding en in ons beste Australisch de weg vragen bij een huis op palen. Overal staan de deuren open bij de huizen hier en is nergens een hek om de tuin of een bel bij de voordeur. Dus we lopen naar de veranda en roepen dan een paar keer "Good Day, GOod DAy, GOOD DAY!" Het volume neemt toe naarmate de tijdsdruk groter wordt. Ja, er komt iemand. Je ziet hem denken, je moet vrouwen ook niet de kaart laten lezen.....maar hij legt geduldig de route uit. Volg de rails en je komt bij het station..... Tja, dat hadden we misschien ook zelf kunnen bedenken. Het is inderdaad niet moeilijk en we zijn er zo. Keurig 5 minuten voor de antieke trein aankomt op het perron. Als een haas plakken we onze entreestickers op onze kleren, vanaf dat moment zijn wij treinpassagiers op de Cairns-Kuranda lijn. Heel toepasselijk heet de treinmaatschappij K&R. Waar wij natuurlijk meteen Karin en Rene in lezen. We reizen in een eigen wagon. Dat is dankzij Sib, die in de wagen ligt en die past niet in de wagon die ze voor ons in gedachten hebben. Tenminste, dat is wat ze ons vertellen. Met een knipoog vertelt de conducteur iets later dat het natuurlijk was voor de mensen in de andere wagon die een rustige treinreis wilden ;-). Hoe dan ook, wij zijn er erg blij mee en we zijn nog niet vertrokken of de champagne gaat open. Het is een spectaculaire tocht van 1,5 uur in deze ouderwetse trein. Onder het genot van hapjes en drankje kijken we onze ogen uit naar het regenwoud, de oceaan in de verte, de watervallen onderweg. De ramen staan wijd open en een warme tropische wind waait door de coupe. Het feest is in volle gang.
In Kuranda drinken we een koffie in het park en willen dan terug naar de auto`s in Freshwater. Speciaal voor ons rijdt de bus naar Cairns een stuk om via Freshwater. Freshwater heeft namelijk geen direkte busverbinding met Kuranda. Oeps, even een logistiek foutje in de planning. Maar altijd op de Australische mentaliteit vertrouwend, Sib naar voren duwend en zo onschuldig mogelijk kijkend heeft het juiste effect. Al binnen 5 minuten spreekt de chauffeur de verlossende woorden "no worries, I could make a little detour". Ook weer geregeld.
Weer thuis bouwen we een rustmoment in. De kinderen slapen, er wordt drank gehaald voor het feest `s avonds, er worden duiken afgesproken voor de komende dagen, er liggen een paar in het zwembad en Karin en Rene lopen samen romantisch over het strand. Om 17.30u is iedereen weer bij elkaar.
Dan neemt de spanning weer toe. We hebben voor het eerst in ons leven een chef, Gail is haar naam, aan huis besteld. Er komt iemand voor ons koken. Wij hoeven niets te doen behalve de tafel te dekken. We plukken de halve tuin kaal om een bos tropische bloemen op tafel te kunnen zetten.Wij zorgen voor de borrel, de chef zorgt voor de rest. Het is een groot succes. Wel heel vreemd om niets te hoeven doen. Het is reuze gezellig. Even onrust als de assistente van de kok een huilende Sib meeneemt en Inne de kans biedt om ook eens rustig te eten. Waar gaat ze met Sib naartoe, is dit een verkapte kidnap actie? Nee natuurlijk niet en binnen 2 minuten slaapt Sib op haar arm als een roosje. De andere kindjes vermaken zich op hun eigen manier. Isis heeft mascara en gelakte nagels en probeert heel groot te zijn. Tom eet in zijn eentje bijna de hele schaal met kindergroenten en dipsaus leeg, Nout rijgt komkommers aan een rietje, Simon is zo opgewonden dat hij bij het rondrennen een enorme bult op zijn hoofd valt. Never a dull moment.
Het eten is goed. Veel te veel, maar heerlijk. Alles wat over is staat in de koelkast zodat we morgen weer een makkelijke kookdag hebben. De taart als toetje is goddelijk. Een mix tussen wat ze hier noemen "chocolate mudcake" en "death by chocolate".
Tussendoor doen we spelletjes zoals dieren raden, woorden doorfluisteren. Dolle pret. Het hoog intellectuele gehalte dat je misschien verwacht op een avond als deze is ver te zoeken......maar de daverende lachsaldo`s maken dat meer dan goed.
En dan is de dag alweer voorbij. Ik merk dat het niet goed te beschrijven is hoe leuk en hoe speciaal het was. Het is echt jammer als de dag voorbij is. De kadootjes overhandigd, de mooie en lieve woorden gesproken.
40 jaar lang getrouwd zijn en dan nog steeds zo blij zijn met elkaar, dat is fantastisch. Een voorbeeld voor ons. We zijn enorm trots op onze fantastische ouders. En wat een kado om dat met elkaar zo te kunnen vieren. Karin en Rene, nogmaals, GEFELICITEERD.

(Het lukt helaas niet om foto`s te laden. Die komen later)

tropisch

Het is ongelooflijk. Het verschil in klimaat. Wij vragen ons af, waarom wonen wij in Melbourne terwijl het paradijs zich in Queensland bevindt? Het is tropisch. Palmbomen, regenwoud. Bloemen. Mangrovebossen. Eindeloze stranden. Inne en ik zijn allebei onze badpakken vergeten in onze haast om alle spullen voor de kinderen te pakken. Dat kan natuurlijk niet in een oord als dit. Dus we zijn nog geen 10 minuten gearriveerd, of we zijn al op weg naar een badpakkenwinkel. We kennen onze prioriteiten ;-). Dit terwijl Karin en Rene in het zwembad liggen met het jongste spul, Bud de praktische zaken regelt en de rest voor een week boodschappen in huis haalt. De vakantie is begonnen. Het feest ook.
We BBQen in etappes. Wendy en Jorrit zetten een fantastisch diner op tafel terwijl Simon en Tom nog aan het keten zijn in bed, Nout nog lekker in bed ligt te zingen, Sib ook wil eten en Karin Isis aan het voorlezen is. Het valt niet mee om de familie met elkaar aan tafel te krijgen terwijl de kindjes in hun nieuwe bedden in slaap proberen te vallen. Het lukt uiteindelijk toch, met enige flexibiliteit van de koks. Die onvermoeibaar de BBQ aan en uit maken, en weer aan, en weer uit, en dan toch weer aan tot iedereen inderdaad er klaar voor is om te komen eten.
We verklappen tijdens het eten het programma van zondag. Karin en Rene willen het zo graag weten.
Het valt helemaal niet mee voor ze om dingen uit handen te geven. Maar wij, van onze kant vinden het heerlijk om ook een keer iets voor ze te kunnen doen, te kunnen organiseren. We grijpen onze kans om dat nu even te doen, in ieder geval tot en met zondagavond. Het wordt een dolle boel.........

Nog een kleine footy update van Bud. Sinds 1911 hebben The Saints niet meer de eerste 5 wedstrijden gewonnen. Komt dat omdat Bud barracked (Australisch voor "to shout support for a team") voor deze club? Of omdat Steijn een Saints sjaal heeft gekocht? Is het bijgeloof? Natuurlijk niet. In ieder geval staan ze ver bovenaan in de competitie. En heeft Bud weer footy tipping punten gescored in een juiste voorspelling.

de spanning stijgt

Zondag is het groot feest. Dan zijn Karin en Rene 40 jaar getrouwd. Zoals jullie begrijpen stijgt de spanning. Er wordt hard gewerkt aan de voorbereidingen. Geen wonder dat er geen blog is verschenen. Tussen de boodschappen, kinderen halen en brengen van en naar school en de diverse activiteiten, een kraamvisite, de sportlessen bij de gym, bijpraten, huishoudelijke taken, mieren  verdelgen, kapper, met de kindjes leuke dingen doen, hulpmoeder zijn op de school van Simon, voorleesmoeder zijn op de school van Isis, enzovoorts, blijft er niet veel tijd over om een blog schrijven. Laat staan aan sollicitaties te werken. Tijd moet je maken, maar dat is toch echt niet gelukt de laatste paar dagen. Er ligt nog een enorme lijst dingen die moeten gebeuren maar ik laat het even liggen. First things first. Nu nog een volle week plezier met de familie. Al die andere dingen kunnen daarna nog iedere dag. 

Hoe we het gaan vieren, 40 jaar huwelijk? Wat gaat Gail doen, wie is Christine, welke rol speelt de QuickSilver, is er een kado, wat staat er op de taart? Dat horen jullie als het zover is ;-)

iris en alex

Iris en Alex, vanavond bij ons aan tafel

Zo leer je je familie beter kennen! Iris, het achternichtje van Bud kwam op visite. Ze reist samen met haar vriendin Patty door Australie en is nu een paar dagen in Melbourne. Aangezien wij concertkaarten voor hun in huis hebben en een kadopakket van het thuisfront, hebben we afgesproken dat ze komen eten. Iris komt met Alex, een andere reisgenoot. Op de vraag wat ze willen eten kwam eerder deze week het antwoord dat alles goed was, behalve pasta en instant noedels. Dus ik maak iets met veel groenten zodat het vitaminegehalte voor de komende weken van hun trip weer op nivo is. 

We verwachten uitgehongerde, verwassen en straatarme backpackers. Wie er komt is alles behalve dat. Twee stralende mensen. Bruinverbrand van de vakantiezon. Wereldwijs. Mooi gekleed, met een fles witte wijn, gekoeld!  Ze hebben gisteren nog gedineerd met champagne in de stad...... (dat dat de eerste echte maaltijd was deze maand horen we natuurlijk pas later ;-)). Alles onder controle. 

We hebben een gezellige avond en vinden het bijzonder dat dit zo maar kan. Wat is reizen toch leuk, anders was dit nooit gebeurd. 

Bij het openmaken van de kadodoos blijkt dat er zelfs kaarten en snoepgoed voor ons in zit. Wat ontzettend lief en heel erg bedankt!! Het is wel een raadsel dat deze doos zonder problemen door de quarantaine is gekomen..........

Iris, Patty en Alex, hele fijne reis nog en wellicht tot ziens!

het blijft feest

Daar komen ze!

Feest.

Het houdt niet op deze week. 

Na exact 9 maanden zijn we weer bij elkaar. 

Vandaag komen Wendy en Jorrit aan. 

Ze komen met de roltrap naar beneden gerold vanaf gate 23. 

Isis en Simon zijn zenuwachtig.

En heel blij als ze er zijn. Wij allemaal!

Dan rijden we naar huis. 

Waar de rest van de familie zit te wachten met koffie en taartjes. 

We hebben een feestelijk gevoel. 

Maar de tijd dringt. 

Wendy en Jorrit hebben maar twee weken de tijd in Australie. 

Dus de zussen gaan direkt op pad, naar Melbourne.

Heel luxe, met de taxi, want de trein rijdt vandaag niet. 

De mannen blijven thuis met de kinderen. 

Gaan naar de speeltuin.

Eten chips en kijken naar formule 1 op de televisie. 

Terwijl wij door de stad lopen en onze ogen uitkijken naar de drukte en het leven op straat.

We praten over de cultuur in Melbourne.

De veelheid van regels en de sociale controle.

Die ervoor zorgt dat een belangrijke footy wedstrijd tussen twee rivalen niet uit de hand loopt.

Maar gewoon een gezellig samenzijn is. 

Maar ook dat er geen vuilnis op straat ligt.

En dat mensen je vragen of je wel zonnebrand op je kinderen hebt gedaan als ze rode wangen hebben. 

We lopen langs de Docklands, Queen Victoria Market, Chinatown en de Royal Arcade. 

We doen een stukje city in 3 uur. We redden het zelfs om koffie te drinken.

We hebben het naar ons zin!

Om 17.15 komen we weer allemaal bij elkaar.

We gaan samen eten.

Koken is een feest.

Eten een nog groter feest. 

Met Simon die zoals altijd meteen roept "dat is vies"

Sib die ook graag eet als net iedereen aan tafel zit.

Isis die al roept dat ze het laatste ei wil terwijl iedereen nog niet eens het eerste eitje op heeft.

Tom die mij een kus geeft terwijl hij stiekem een stuk zoete aardappel in mijn bord dumpt.

Nout die na twee happen stralend roept "ik ben klaar"

Jullie snappen het al. Het was een rustige maaltijd om eens even lekker bij te praten met elkaar ;-)

Karin en Rene hebben dit spektakel gemist. Die doen vandaag en morgen hun Great Ocean Road tour. 

De rest van de familie gaat er ook op uit de komende dagen. 

Voor ons is morgen de vakantie voorbij. School, werk, sport, alles begint weer. 

En we krijgen nog meer familiebezoek. Wie? Morgen meer. 

Wendy is altijd fit en vrolijk. Zie haar hier, drie uur na aankomst in ons huis 

Park

We drinken koffie en leveren hier nummer 28 in. Het nummer dat ons verbindt met onze tafel de rekening.

En zo brengt de familie thuis het laatste deel van de middag door :-)

verjaardag

De Stoel

Lieve allemaal,

Vandaag werd ik 38.

Het was een heerlijke dag en ik ben ongelooflijk verwend. 

Door Bud en de kindjes die mij koffie en kado's op bed brachten en de prachtig hebben gezongen.

Door Karin en Rene die er waren voor de koffie en een heerlijke verjaardagstaart en bloemen bij zich hadden.

Door Inne, Maurice, Nout en Sib die mee konden zingen bij ons aan tafel.

Door Kristine die een heel bijzonder biertje voor mij meebracht, een echte Framboise!

Door onze buurvrouw Alison met bloemen en een kaart. 

Door het bezoek dat al eerder was geweest.

Door alle e-mails die ik heb gekregen. 

Door alle prachtige en persoonlijke kaarten die ik heb gekregen.

Door alle kado's die met de post zijn bezorgd en die ik vandaag met een jarig gevoel heb uitgepakt.

Met de telefoontjes.

Met de stemmen met felicitaties op de voicemail omdat we een groot deel van de dag er niet waren en de telefoon niet op konden nemen. 

Door Inne die mij trakteerde op een kopje thee, samen op een terrasje hier in de straat

Door Bud die vrij had en op de kindjes paste terwijl ik even een rondje langs het strand ging hollen. 

Door Isis die mijn verjaardagsstoel helemaal zelf heeft versierd.  

Door Karin en Inne die in het vakantiehuis zalig hebben gekookt voor mijn verjaardag. Ik hoefde niets te doen, alleen maar aan te schuiven en te genieten.

Het grootste kado is dat jullie aan mij hebben gedacht, zowel aan de andere kant van de wereld als hier in Australie. Ik ben ontroerd. Jullie zijn weer even heel dichtbij gekomen. 

DANK JULLIE WEL!!!

Dikke kus van de jarige Jop

Diner

Taart (Mirjam en Edmar, bedankt voor de sterretjes!!!!)

40

Net kwamen er met de post pakjes, zoals altijd over het hek gegooid omdat het deurje op slot zat. Het wordt nu dan ook tijd om te verraden hoe oud Bud gisteren geworden is ;-) 

beach road

Beach Road vandaag

Beach Road, gisteren

Wat is het heerlijk om bijna iedereen hier te hebben. Nog een paar dagen en dan arriveren ook Wendy en Jorrit. Het is zo leuk dat ik zelfs ben vergeten dat ik vandaag een sportles heb om 20.00u die heilig is.

Vandaag is Bud jarig. We kregen een kaart van Ceriel en Diane die nog dachten aan het feest van vorig jaar. Wij ook hoor! Wat was dat een bijzonder feest. Een verjaardagsfeest en natuurlijk ook een afscheidsfeest. Een warme herinnering!

Wij zijn de afgelopen twee dagen in de buurt gebleven. We vieren de verjaardag van Bud met een lunch bij Rickets Point, aan het strand. We lopen de 4km er heen en het is prachtig weer. 

Vandaag wil ik jullie laten meekijken met het beeld van Beach Road waar we langslopen op weg naar Rickets Point. De huizen hier varieren enorm. Wat vooral opvalt is dat de moderne huizen er vaak geweldig uitzien aan de buitenkant. Echter, inmiddels weten we beter. Huizen lijken hier gebouwd te worden om ook weer makkelijk af te kunnen breken. Een houten frame met daaromheen prefab platen. De gemiddelde bouwtijd is 6-8 weken. En daar betaal je op deze lokatie toch al gauw 1,7 miljoen AUD voor. Verder is Beach Road altijd druk met racefietsers. Er loopt een schitterend fietspad langs de drukke weg, maar dat is niet goed genoeg voor de echte fietsers. Die willen asfalt. We zien palmbomen, wandelaars in sportoutfits, auto's en vrachtwagens die langsrazen. Bovengrondse electriciteitsleidingen. Een groot waarschuwingsbord dat je geen bomen en struiken mag kappen langs de kust. Dit wordt soms gedaan door bewoners van Beach Road die de zee niet goed kunnen zien. Ondanks het feit dat de woonkamers meestal op de eerste verdieping liggen om over de struiken heen te kunnen kijken, kan het zicht nog steeds belemmerd worden door struikgewas. En dat vinden bewoners natuurlijk niet leuk, vooral als je 1,7 miljoen hebben betaald, mede voor het uitzicht. 

Oleander in een Beach Road tuin

Hoge boetes voor boom vandalisme

De dubbele rotonde bij Black Rock, als je die kan nemen kan je alles in het verkeer van Melbourne ;-)

Karin en Nout

Nieuw en nieuwer, let op het frame van het huis dat gebouwd wordt

Let op de familie op de achtergrond. Is het geen wonder dat ze zomaar daar staan?

Het is groots om iedereen in de buurt te hebben. We BBQen, praten bij, drinken koffie, tutten met Sib, spelen met Nout. Maurice rijdt hier auto alsof hij nooit anders heeft gedaan. Vandaag komen Inne en Maurice even langs aan het eind van de dag nadat ze naar "het dorp" zijn geweest. Wat een kado! En Isis is alweer logeren bij Karin en Rene in het vakantiehuis. 

Morgen een uitstapje. 

inne, maurice, nout en sib in melbourne

We beginnen deze feestelijke zondag met een paasontbijt. Van Cees en Mientje hebben we een enveloppe gehad vol met feestelijke versiersels die we uitgebreid hebben gebruikt. We zijn echt in feeststemming. Daarna zijn we de hele dag onrustig. Wat duurt de dag lang! Eindelijk kunnen we om 19.00u richting het vliegveld om Inne, Maurice, Nout en Sib op te halen. Met twee auto's want we weten niet zeker of het allemaal past in 1 auto. Karin wacht in het vakantiehuis met de kindjes. Bud, Rene en ik rijden naar Tullamarine airport. Het is een warm weerzien!! Nout al zo groot en zoet op de kar. Sib heerlijk tuffend in zijn maxicosi. Inne en Maurice blij. En wij ook, verschrikkelijk blij. We voelen ons steeds meer compleet. Welkom!!

Daar zijn ze!

Isis helpt met het bedje van Sib opmaken.

Sib komt bij Maurice een beetje bij van de lange reis.

En Nout heeft nergens last van, hij deelt blij de kadootjes uit.

pasen

In Melbourne bestaat pasen uit 4 dagen. Goede vrijdag, paaszaterdag, eerste paasdag en tweede paasdag. Omdat wij op de dag voor goede vrijdag terugkomen van onze korte vakantie is ons ontgaan dat goede vrijdag hier een belangrijke dag is waarop werkelijk alles gesloten is. Omdat wij inmiddels verwend zijn met de supermarkten die 7 dagen per week, van 's ochtends 6 tot 00.00u 's avonds open zijn, kunnen we het ons haast niet voorstellen. Hebben we nu een probleem? Hoe moeten we nu een diner opdienen voor het bezoek van Karin en Rene op vrijdagavond? Met elkaar onderzoeken we onze kasten en koelkasten. Bij de enige bakker die een paar uurtjes open is koopt Karin de slabakken, bedoeld voor sandwiches, leeg. Aan het eind van de dag is het gelukt toch nog een hele maaltijd bij elkaar te scharrelen. We hebben er zelfs plezier in ;-). En we hebben een heerlijk diner en een gezellige avond.

Vandaag is alles weer open maar slaat de koopgekte toe in Melbourne. Het is uitverkoop. En alle mensen die niet de stad uit zijn gegaan dit lange weekend bewegen zich richting de grote shopping malls. Invechten dus om boodschappen te kunnen doen. Gelukkig ben ik vroeg en is het vooral moeilijk om mij weer uit te vechten van de parkeerplaats waar 10 auto's strijden om mijn plek. 

Wat kunnen we op zo'n dag beter doen dan de rust op zoeken? Een dagtochtje, we gaan wandelen in het National Park van Mornington Peninsula. Karin en Rene hebben inmiddels hun eigen huurauto en rijden zelf. 

Op weg ernaar toe staan we in de file. Er zijn meer mensen die die kant op gaan. Blijkbaar zit iedereen die vandaag niet naar de uitverkoop gaat in de auto richting Mornington Peninsula.....

Dan rijden we de parkeerplaats van Cape Shenck op, onze wandellokatie. We moeten betalen (????). We draaien de bocht door en de moed zinkt ons in de schoenen. De ruime parkeerplaats is vol met auto's. Ik ben geschokt. Kan dat hier? In Australie? Het land van ruimte? We stappen uit, verzamelen de picnickspullen en beginnen toch aan de bushranger wandeling langs de kust. Iets meer dan 3km richting een prachtig eenzaam strand. Waarschijnlijk is het strand altijd eenzaam, behalve in het paasweekend. We komen voortdurend andere wandelaars tegen. Gelukkig is het landschap erg mooi en wandelen we met plezier. Tom loopt het grootste deel van de wandeling richting het strand zelf. Gelukkig maar, want wij hebben onze handen en ruggen vol met picnickspullen. We picnicken op het strand. Kijken naar de golven en drie jonge mensen die ondanks de waarschuwingen om niet te gaan zwemmen, dat uiteraard toch doen. En goed ook. De kindjes spelen in het riviertje dat over het strand loopt en in de zee uitmondt. Het kost de nodige inspanning om ze weer mee terug te krijgen. Water heeft een enorme aantrekingskracht..... Maar met de belofte van een snoepje bovenaan de heuvel lukt het toch om het zand van ze af te poetsen en de broeken weer aan te trekken. 

De 3 km terug stappen we stevig door. Simon rent voorop om zich steeds te verstoppen. Hij rent heen en weer, praat aan een stuk en geniet zichtbaar. Hij is onvermoeibaar in het heuvelachtige landschap. Isis doet uitbundig mee en zit maar 1 keer een stukje op de nek van Bud. Tom laat zich heerlijk vervoeren in de draagrugzak. Z'n blote voeten met zand bungelen aan de zijkant heen en weer. In de avondzon lopen we terug. Het is prachtig en inmiddels ook een stuk rustiger. We komen een kangoeroe tegen op  ons pad. Wat zijn het toch indrukwekkende dieren. 

De terugreis verloopt een stuk vlotter dan de heenreis en is schitterend met de ondergaande zon. We rijden langs grote wijnboerderijen, olijfboomgaarden en aardbeienvelden. In de weilanden staan kangoeroes te grazen. 

Thuisgekomen doet Karin als een haas boodschappen. Morgen is de winkel weer gesloten. Ik kook als een haas wat eten terwijl Bud als een haas de kinderen in pyama's hijst. Samen eten we aan de grote tafel. Behalve Simon, die kan niet meer en ligt met zijn hoofd op tafel. Hij wil maar 1 ding, SLAPEN.

Weer een dag voorbij. Het gaat zo snel. We proberen de tijd vast te houden maar dat lukt natuurlijk niet. We genieten er enorm van om bij elkaar te zijn. En morgen komen de volgende. Inne, Maurice en de kindjes! Terwijl ik deze blog schrijf zijn ze al onderweg. Een heerlijke gedachte.  

VROLIJK PASEN!!

surfende dolfijnen en vliegende washanden

Shelley Beach, Lake Tyers

Dinsdag is de familie vertrokken richting Lakes Entrance. In een gehuurde auto, die we "de bus" noemen. We (Karin, Rene, ik, de kindjes) vertrekken in de loop van de ochtend, halen eerst Mieke op in Drouin. Ze gaat met ons mee naar ons huisje in Lake Tyers, ongeveer 360 km rijden. We zijn er allemaal nog nooit geweest. Onderweg zien we prachtig landschap. Glooiend, kleine dorpen, af en toe een industiestadje. Het is wel erg droog, maar dat is tegenwoordig overal hier. We rijden door Lakes Entrance, een bekende toeristische plaats en haven. Lake Tyers is hier een aantal kilometer van verwijderd. Ons huis staat vlak bij het strand op een klif. We lopen de achtertuin uit, een klein wandelpad op en dan meteen naar beneden met een houten trap een schitterend en uitgestrekt strand op. Vanuit het huis horen we het voortdurende omslaan van de golven op het strand. We kunnen tussen de bomen door de zee zien. Het is een prachtige plek en een heerlijk huis.

Woensdagochtend ga ik hardlopen langs het brede strand en beleef meteen een avontuur. Het is 7.15u. In de verte zijn twee surfers zijn al aan het surfen in de enorme golven. Verder is het stil en verlaten. Op gelijke hoogte waar ik ren zwemt een tiental dolfijnen mee. Ik heb geen fototoestel bij me. Wat dom!!! Ik hol rustig verder richting de surfers. Steeds vol verbazing kijkend naar die prachtige dolfijnen die zo vlakbij zwemmen. Zij zien de surfers ook. Ik heb wel mijn telefoon bij me en probeer Karin en Rene te bellen om ze te vertellen dat ze naar het strand moeten komen. Dat lukt natuurlijk niet, geen bereik op deze lokatie. Ik kijk naar de dolfijnen die inmiddels op de plek van de surfers zijn aangekomen. Ze surfen ook! Een ongelooflijk gezicht. Ze wachten op hoge golven en laten zich tot bijna op het strand meesurfen. Ze scheren schuimend op het scherpste deel van de golven. Je kan ze bijna horen lachen van plezier. Wat ik niet had gezien zijn de twee uitgeputte surfers, inmiddels op het strand. Dachten dat er haaien aankwamen. Hadden mij zien hollen en telefoneren. Hadden rugvinnen uit het water zien opdoemen. En kregen natuurlijk de schrik van hun leven.........

Ik ren als een haas naar huis om de anderen te halen maar tegen de tijd dat zij op het strand zijn zwemt er nog 1 dolfijn op z'n dooie gemakje voorbij, achter de anderen aan die allang uit zicht verdwenen zijn.

Later in de ochtend bekijken we Lakes Entrance, doen een paar boodschappen en maken de kinderen blij met een bezoek aan de McDonalds waar ze al weken om vragen. Rene en Mieke wandelen ondertussen een officiele IVV route. Aan het begin van de middag is iedereen weer terug. Rusttijd. De kinderen rusten en maken prachtige kunstwerken van alle schelpen en stenen die ze hebben gevonden. We zitten nog even op het strand. En dan maken we ons klaar voor het volgende avontuur. We gaan wandelen in het donker in een wildlife sanctuary, onder begeleiding van een boswachter. Reuze spannend natuurlijk. De boswachter Phil waarschuwt ons wel, er zitten geen dieren in kooien. De kinderen kunnen geen dieren aaien. We lopen door een gewoon bos en je weet van tevoren nooit wat je tegen gaat komen. We hebben een schitterende avond. Windstil, helder. Tegen zonsondergang zijn we in het bos waar de boswachter ons rond gaat leiden. We krijgen een uitgebreide toelichting over alle dieren die we kunnen gaan zien en horen. Een aantal marsupials (=buideldieren), verschillende soorten vogels en een vleermuizen. We leren dat bijna alle dieren in Australie buideldieren zijn. De zoogdieren die dat niet zijn zijn meestal geimporteerd uit Europa zoals bijvoorbeeld de vos, de rat, het konijn en de dingo's (wilde honden). We leren de roep van de liarbird (de beste imitatie vogel ter wereld, kan heel veel vogelgeluiden imiteren) en een aantal uilsoorten. We horen de roep van de schaterende kookaburra's, die vooral veel geluid maken bij zonsondergang. Het bos kleurt goud. We lachen omdat we koeien horen loeien in de verte. Ik geloof niet dat de boswachter dat echt lollig vond ;-).

En dan is het donke genoeg en begint de wandeling. Met onze rode schijnwerpers onderzoeken we het bos en het leven wat zich daar s' nachts afspeelt. Het is best een beetje spannend. De kinderen gedragen zicht voorbeeldig en zijn doodstil. Tom vooral omdat hij al na 15 minuten in slaap valt. Maar Simon en Isis lopen muisstil mee, met hun zaklampen. Stevig een hand vasthoudend. We lokken een woolspider uit zijn hol. We bespieden grazende wallibi's. We kijken naar sugargliders (kleine possums, ongeveer zo groot als een eekhoorn en dan met extra huid tussen hun voor- en achterpoten zodat ze kunnen zweven) die uit holle boomtakken komen kruipen. We zien possums die ons met een grote ogen verbaasd aanstaren. We horen boomkikkers en de roep van de uil. De liarbirds zingen ons toe vanuit de verte met hun heldere zangstemmen. Geen imitatieroep vandaag.

Dan spotten Karin en Simon een possum en een aantal sugargliders in een boom. De boswachter is zeer aangenaam verrast. We hebben heel veel geluk want een van die gliders besluit van de ene naar de andere boom te springen. Het lijkt wel een vliegende washand.

Sugar glider (foto van internet...)

Geluidloos en licht zweeft hij door de lucht. Een prachtig gezicht. Onze avond kan niet meer stuk. Zelfs niet als we niet meer het veld kunnen bezoeken waar vaak wombats komen. Simon wordt moe en mijn armen zijn zo zuur dat ik de slapende Tom niet meer heel lang kan houden. Onder het heldere Southern Cross en zijn Pointers lopen we terug naar de auto. We zijn onder de indruk van het levendige nachtbos, wat de natuur allemaal te bieden heeft. Wat een heerlijke dag was dit. We zijn er vol van.

Vandaag zit het er alweer op. Vanochtend vroeg wil ik nog een keer langs het strand hollen, nog meer dolfijnen misschien? Maar het wordt geen hardlopen want Isis heeft zin in een wandeling en wil meewandelen. We wandelen samen over het doodstille strand en zien de zon opkomen. We lopen boven langs de klif terug, onder de sterk geurende teatrees en eucalyptusbomen. We praten over de geur van Australie. En zijn het erover eens dat je die geur alleen hier hebt.

Terug rijden we door het achterland. We picnicken bij Mitchel National Park. Het wordt druk dit paasweekend. Grote four wheel drives rijden langs ons met hun kampeeruitrustingen, inclusief blokken hout voor de kampvuren. Het landschap is schitterend en uitgestrekt. We zien rijkdom en armoede. Prachtig vruchtbaar land, maar ook waterschaarste en dorheid. We rijden 20 km onverharde weg door een bos dat een aantal jaar geleden door een bosbrand is verwoest en dat alweer helemaal opnieuw is begroeid. We kijken uit over de Tyers rivier in het Tyers National Park.

We zijn om 18.00u weer thuis. Om in Australische stemming te blijven halen we fish en chips. Dan komt Bud ook thuis. We hebben hem gemist!

Het was een heerlijke korte vakantie. We komen zeker terug.

Vissersboot in Lakes Entrance

Tom en Karin op het strand

Vakantie stimuleert de creatieve geest

Isis op haar strandwandeling

Onderweg, vlak bij Mitchel National Park

Simon helpt Tom bij de laatste meters van een moeilijke klim, Tyers National Park

footy communicatie

Deze mail die Bud vandaag op zijn werk kreeg ten aanzien van footy wil ik jullie niet onthouden....

Good morning all

 

Have you heard the latest joke...... Three people walk into a bar; a Dutchman, a Bosnian and an Accountant..... the punchline to the joke escapes me, but what I can tell you is that these same three people (CJ, Zeljka & Daryl) are currently holding down the top three rankings in the PPD 2009 footy tipping competition! What is the world coming to when CJ, a man who has been in the country for only a few months, can be already 4 tips ahead of Winters, for whom footy is oxygen. This season will be a long and grinding one though, and only those tippers with the consistency of Chris Judd and the staying power of Matthew Richardson will stand a chance of taking home the chocolates at season's end.

 

Speaking of which, as of this morning the total prize pool of $360 has been transferred across to Daryl in Finance for safekeeping. At the conclusion of round 22, the following prizes will be payable:

 

First Prize = $180

Second Prize = $120

Third Prize = $60

 

In the event that there should be two or more tippers on the same number of tips at season's end, the total season margin will determine placings.

 

Good luck!

Talk of the town

Sinds vandaag is Bud op kantoor "the talk of the town". Mensen komen op hem af "is het waar dat....?", "ik heb gehoord....", "ben jij degene die....?". Waar hij in de eerste 8 maanden een beetje als vreemde eend in de bijt werd beschouwd met zijn boterhammetjes voor lunch en geen lange footy pauzes in het park, is hij nu de held in de spotlights. Wat is er gebeurd? Ik vraag het Bud. 

Competition Leader

The leader is CJ  with a total score of 14 with a total margin of 75.

14

Bud (alias CJ), wat betekent dit allemaal?

Ik sta bovenaan in de PPD 2009 footy tipping competition.

Wat is een footy tipping competition?

Iedere week moet je van de 8 footywedstrijden die die week plaatsvinden voorspellen wie er wint. Ik heb nu na 2 weken 14 punten gehaald. Dat betekent dat ik vorige week 7 wedstrijden goed heb voorspeld, en deze week weer. Bij de 1ste wedstrijd moet je ook het verschil in doelpunten voorspellen, dit bepaalt je margin. Hoe lager de margin, hoe beter. De margin wordt alleen gebruikt in het geval dat meerdere spelers in deze competitie dezelfde score hebben. 

Is de marge voor jou nu van belang?

Nee, helemaal niet want er is niemand met evenveel punten als ik. En dat blijft ook nog even zo. 

Kunnen er ook mensen uit Europa meedoen in deze competitie?

Nee, want de inschrijving is inmiddels gesloten. Echter je kan wel kijken op www.footytips.com.au. 

Stel je voor dat je bovenaan blijft in september, als de grant final gespeeld wordt. Is er een prijs?

Ja, we hebben allemaal een bedrag ingelegd. Hoeveel de winnaar krijgt is echter nog niet vastgelegd.

Waarom ben je nu de "talk of the town"?

Omdat iedereen komt vragen naar mijn geheim. Hoe ik het voor elkaar krijg om als nieuwkomer zonder verstand van footy bovenaan te staan. Uiteraard vertel ik dat niet, en dat ga ik ook niet op de blog zetten. Ik geef als reden "beginnersgeluk". 

Wil je nog wat kwijt?

Om ook over footy te kunnen praten werd van mij verwacht dat ik voor de start van de competitie een team zou kiezen. Ik heb gekozen voor the Saints (St Kilda FC). The Saints hebben clubkleuren rood, wit en zwart. Het is dichtbij waar ik woon, en ze hebben een partnership met de Sandringham Zebra's. Eigenlijk had ik geen keus, dit moest mijn club worden. 

Hoe staan the Saints er voor op dit moment?

Ze hebben de eerste twee wedstrijden gewonnen. Ze staan er beter voor dan mijn club in de Nederlandse competitie........ 

Heb je al een clubkaart bij the Saints?

Nee, maar ik ga wel binnenkort mijn eerste wedstrijd bezoeken. Misschien neem ik de kinderen en jou mee. Met een picnic, broodjes, chips, warme thee. Het bier en een meatpie moeten we dan natuurlijk in het stadion kopen. Ik kijk er al echt naar uit. 

....professionele wandelaars gaan naar Canberra....

Rene en ik vertrekken vrijdag in ongelooflijk noodweer vanuit Melbourne. Het begint goed. De taxi die ik online heb besteld komt niet opdagen. Nu is dit hoogst ongebruikelijk in Melbourne, taxi’s komen altijd exact op tijd. Dus om 13.08u bel ik de taxicentrale. "Klopt mevrouw, er is hier geen boeking, dat is dan misgegaan. Wanneer had u opgehaald willen worden?" Ik: "Nu!" Na 10 minuten worden we alsnog opgehaald en horen we van de chauffeur dat het vliegveld is afgesloten vanwege het slechte weer. Hierdoor vertrekken we een uur later dan gepland waardoor we de boottocht voor internationale lopers, waar we voor waren uitgenodigd, niet meer kunnen halen.

Niet getreurd, nu kunnen we de tijd goed gebruiken om de omgeving te verkennen, de startlokatie te zoeken en een plaats waar we kunnen eten. En dat laatste is nog helemaal niet eenvoudig in Canberra. We beginnen met een degelijke voorbereiding, de startlokatie. We stappen zelfbewust en fit het hotel uit en gaan meteen rechtstreeks naar de startplaats. Denken we. Na een kwartier merken we dat de kaart niet klopt. Na 5 minuten komen we erachter dat het helaas niet aan de kaart, maar aan ons ligt. We zijn verkeerd gelopen. We lopen het kwartier weer terug naar het hotel en beginnen opnieuw. Uitgelachen door zwermen krijsende kakatoe's boven onze hoofd en op de achtergrond naderende donderwolken en bliksem. Gewapend met kaart achterstevoren ondersteboven lopen de 1.6km naar de start, en vinden deze. Er is eigenlijk behalve een spandoek “Start” nog niet veel te zien van de voorbereidingen voor al die duizenden mensen die morgen gaan lopen. Dus lopen we door om wat van de stad te zien. We maken kennis met Canberra in de avond.

Canberra is een bijzondere stad. Ruim opgezet. Surrealistisch. Enorme gebouwen, doodstille straten. Rommelige woonwijken, enorme parken en sportvelden (cricket/ footy/ rugby). Tijdens onze wandeling zien we geen huizen, alleen brede lanen en enorme gebouwen. En eigenlijk ook geen mensen. En dat kilometers lang. We lopen door, houden we het droog? Kunnen we hier straks wat gaan eten? Ja, daar, op de hoek zitten een paar winkels, restaurants, een supermarkt! We doen snel wat boodschappen voor de wandeling van zaterdag. Dan lopen we de straat in waar alle restaurantje zitten. Een soort oase in het midden van het niets. We zitten binnen als er een enorme onweersbui overkomt. Mensen beginnen te applaudiseren. Het regent! Hebben wij weer. Nooit regent het hier, behalve vanavond. Maar we kunnen niet anders dan blij zijn voor iedereen. Canberra en omgeving zijn kurkdroog. We wandelen tevreden terug naar het hotel, het is inmiddels droog. We hebben de eerste 10km in de benen, we zijn goed opgewarmd. Morgen gaat het los. Nog even televisie kijken (die krijgen we niet aan, en dan ook niet meer uit.....), nog even tandenpoetsen (Rene is zijn tandenborstel vergeten) en onze spullen klaarleggen voor de grote dag.

Vol verwachting melden wij ons om 7.00u bij de start zaterdagochtend. We hebben geen drommen mensen naar de start zien lopen. Blijkbaar zijn we te vroeg. We halen onze rugnummers en wachten vol spanning op de dingen die komen gaan. Er komen met ons nog 65 wandelaars, veel Belgen, Japanners, Zwitsers, Italianen, Australiers, die de 42,3km gaan lopen. En dat is het voor deze afstand. Ok, prima. We gaan als groep onderweg, om 7.40u, 10 minuten later dan gepland. De wandeling loopt door en langs de stad. Zoals verwacht lopen de Belgen verschrikkelijk hard. In een uur zijn de meeste mensen uit zicht verdwenen. Rene en ik stappen enthousiast door. Binnen 2 uur hebbben we de eerste 10km er op zitten. We zijn apentrots op onszelf. Dit is een makkie! Ondertussen wordt het surrealistische karakter van de stad steeds duidelijker. Wonen hier wel mensen? Behalve op de sportvelden en de schaarse winkels die we tegenkomen zien we heel weinig activiteit op straat.

Bij 20 km komen we de eerste verdwaalde mensen tegen in de botanische tuinen. Een groepje Japanners. Bij 25km krijgen we een beetje spierpijn maar lopen we breed lachend langs de Belgen die koffie zitten te drinken bij een cafe. En dan wordt het heuvelachtig. Pffff. Het is toch wel ver, maar wij kunnen dit makkelijk, toch? Onze snelheid loopt wat terug door al dat stijgen en dalen. We beloven onszelf dat we bij 27km, controle post 4, een 15min rustpauze in mogen lassen en een broodje gaan eten. Dat doen we ook. Nu lopen de Belgen ons breedlachend voorbij. We kijken vriendelijk en meelevend naar de mensen die de 20km lopen en die we hier tegenkomen. Trots laten we onze rugnummers zien, wij doen 42. We lopen gestaag door en ik stel voor het tempo toch weer wat op te voeren. Iedereen is inmiddels uit zicht verdwenen.

En dan....Bij controlepost 6, op 30km komen we er achter dat we voor 16.00u binnen moeten zijn om in aanmerking te komen voor onze felbegeerde medaille en certificaat. We komen er ook achter dat we inmiddels de allerlaatsten zijn in onze groep. Wisten wij veel dat dit een wandeling voor wandeltopsporters is. We kijken elkaar aan en zeggen, wat anderen kunnnen, kunnen wij ook. We berekenen nauwkeurig op welke tijden we waar moeten zijn. Het is nu 13.45u. Om de 5 minuten controleren we of we snel genoeg gaan. Met de blik op oneindig, het zweet op onze ruggen in de brandende zon, liters water drinkend racen we het wandelpad af. Volhouden, nu geen foto maken van die mooie grijs met roze kakatoe. Trek je niets aan van de twee kookaburra's die gierend van het lachen ons nakijken vanuit hun veilige eucalyptusboom. Drinken? Niet stilstaan, blijven lopen! Tot onze vreugde lopen we in op een aantal andere wandelaars. Kijk eens hoe fit we zijn! Fanatiek lopen we nog wat harder, die kunnen we inhalen!

Dit gaan we halen. Gaat het nog? Ja, een beetje vermoeide benen, niet meer.........

We halen het. Ruim. We komen om 15.55u binnen, en niet als laatsten. We hebben 8uur gelopen, en een kwartier gerust. Ik noem dit "just in time management" We worden onthaald met applaus door een groepje internationale lopers die op de laatste wandelaars zitten te wachten. We krijgen een medaille. We zijn blij als een kind. Dan kijken we rond. Waar zijn alle andere afstandslopers van vandaag? De duizenden wandelaars? Waar zijn de masseurs, waar is de sausage sizzle? Iedereen is al weg. Zoals in de regels staat is het om 16.00u afgelopen. En dat is het ook. Om 16.05u is alles dicht, opgeruimd. We lachen erom. Laten snel een foto van ons maken door een laatste wandelaar die net wegloopt. En beginnen dan onze toch van 1.6km naar het hotel. En dan is 1,6km best lang....... Echter, met een warme douche, drinken, chips en druiven zijn we zo weer opgeknapt. Nog wat paracetamol en goed met voltaren smeren en we kunnen er weer tegenaan. We lopen langzaam, maar zeker, onze kilometer naar de straat met de restaurantjes. Drinken wijn, eten pizza. Zolang we zitten kan niemand zien dat we zere benen hebben....... En dan staan we op, grote glimlach die alle spierpijn doet verbleken en wandelen weer terug naar het hotel. In totaal lopen we vandaag 48km. Zoals te verwachten slapen we heerlijk.

En dan is het alweer zondag. Doet het pijn? Nee hoor, een beetje stijve spieren, dat is alles. We ontbijten in een cafe en gaan dan nog even de spieren loslopen in een wijk waar we nog niet geweest zijn. En waar alle schitterende villa's staan. Het ziet er anders uit dan waar we gisteren gelopen hebben. Sjiek. We komen langs het huis van Kevin Rudd, the prime minister van Australie. We gaan de heuvel op naar het parlementsgebouw. Lopen dan nog langs de start om te kijken hoe het er voorstaat en om te vragen hoeveel deelnemers er in totaal meedoen aan de wandeltweedaagse (incl de 42km van zaterdag). De CEO van de wandelvereniging herkent ons direkt en vertelt met stralende ogen dat er niet minder dan 650 deelnemers zijn dit weekend. We zijn onder de indruk ;-). Na 10km staan we weer bij het hotel. Het zit er op. We hebben het volbracht en hebben een heerlijk weekend gehad. Volgend jaar weer? JA. Maar dan wel MET wandeltraining!

....foto's van de wandelaars.....

We hebben het gehaald!

Op 27km, wat zijn de paden hier toch lang. De herfst is trouwens al begonnen in Canberra, we stappen door bergen bladeren en de bomen zijn aan het verkleuren.

Rene snelt voort, net na het nieuws dat we voor 4 uur binnen moeten zijn.

Snel snel, het is nu nog 6km, we hebben nog een uur om het te halen!

Rene heeft de stempels in zijn Luxemburgse IVV boek gekregen.

Zondag. Een straatimpressie. In de verte het parlementsgebouw.

100 jaar geleden....

Bij het doorgaan van het schoolhek vanochtend stappen we 100 jaar terug in de tijd. Het is net alsof we door een tijdsmachine worden verplaatst. Het is vandaag "schoolassembly" bij Isis op school. Op zich niets bijzonders, een dergelijk assembly vindt wekelijks plaats. Echter, vandaag waren voor het eerst de "preppies" erbij aanwezig en de ouders zijn uitgenodigd om dit bij te wonen. Een deel van de oudere kinderen is verkleed naar school gekomen in pakken uit de jaren van de goudzoekers. Je kan ze zo in het museum zetten. Zo heeft dat er toen uitgezien, er is niets veranderd. Er wordt begonnen met het Australische volkslied. Van Isis hebben we geprobeerd te leren hoe het gaat maar dat is helaas niet gelukt. Isis weet het zelf eigenlijk ook nog niet precies hoe het gaat en beweegt keurig haar mond mee op het moment dat iedereen opstaat en begint te zingen. Dan mogen de preppies hun eigen lied doen, het Italiaanse "Ciao Buongiorno". En dan begint de lange zit van prijsuitreikingen. Prijzen voor kinderen die "persistance" hebben laten zien, "get along" gedrag, "organisatie" en zo voort. De halve school mag opstaan om een prijs in ontvangst te nemen. Dan worden de prijzen uitgereikt voor de winnaars van allelei sportactiviteiten. En dan tot slot worden de totale puntenstanden van de schoolhuizen doogegeven. En ik maar denken dat dat alleen in de boeken van Harry Potter bestond. Niet dus.

Door het hek stappen we weer naar buiten deze tijd in. We verwachten half en half dat er een paard en wagen voor komt rijden om ons op te pikken, maar dat is niet zo. Op eigen kracht trekken we de rambler als een haas naar huis zodat we op tijd zijn voor de sport van Simon. Tennis vandaag.

Karin en Rene gaan daarna in de bloedhitte een 10 kilometer trainingswandeling maken door de stad. Aan het eind van de middag zie ik ze terug, heel warm maar zoals altijd fit en vrolijk. Met boodschappen tassen want ze koken vandaag voor het jonge volk dat bij hun gaat eten en slapen. Bud en ik gaan met vrienden eten in de stad en daarna naar een concert van Snow Patrol.

We rijden naar de concertlocatie, een schitterend gebouw uit de jaren 30. Het Palais Theatre in St Kilda. In al die jaren is er niets veranderd aan het decor en aan het interieur. We gaan eerst eten in een hippe straat vol restaurantjes. De tram rijdt vrolijk door de straat. We wanen ons in Amsterdam. We eten fantastisch Maleis uit kleine bakjes en met stokjes. Voor een prikkie. We wanen ons in Azie. Dan gaan we koffiedrinken bij een bakker een stukje verderop. We wanen ons in Italie. En dan lopen we door de zwoele avond, onder de palmbomen terug naar het gigantische theater om te gaan kijken naar Snow Patrol.

Het was een leuk concert. In vergelijking met Cold Play was het matig, maar dat is eigenlijk ook niet een eerlijke vergelijking. De lokatie, de bekende liedjes, de mooie stem van de zanger en gewoon gezellig met elkaar in de stad zijn zorgen ervoor dat we een heerlijke avond hebben. Het publiek is divers, gezellig en in feeststemming, varieert van jong tot oud, draagt jurken, t-shirts, hakken, slippers. Alles kan en mag. Exact 9.10 begint het concert, exact 10.30u is het afgelopen. Hoe doen ze dat toch?

En nu zit ook deze dag er alweer op. Ik heb net de lijst gemaakt voor morgen en alles wat er aan haal- en brengwerk moet gebeuren. Karin zorgt voor de kinderen als Rene en ik morgenmiddag naar ons avontuur in Canberra vertrekken. Ik weet nog niet hoe ik dat moet oplossen op de blog. Waarover ga ik schrijven? Alle avonturen die Karin, de kinderen en Bud beleven in Sandringham en omgeving? Of hoe het voelt om 42km te wandelen in Canberra en omgeving (+2 x 1,6km van en naar het hotel ;-)).