Rene en ik vertrekken vrijdag in ongelooflijk noodweer vanuit Melbourne. Het begint goed. De taxi die ik online heb besteld komt niet opdagen. Nu is dit hoogst ongebruikelijk in Melbourne, taxi’s komen altijd exact op tijd. Dus om 13.08u bel ik de taxicentrale. "Klopt mevrouw, er is hier geen boeking, dat is dan misgegaan. Wanneer had u opgehaald willen worden?" Ik: "Nu!" Na 10 minuten worden we alsnog opgehaald en horen we van de chauffeur dat het vliegveld is afgesloten vanwege het slechte weer. Hierdoor vertrekken we een uur later dan gepland waardoor we de boottocht voor internationale lopers, waar we voor waren uitgenodigd, niet meer kunnen halen.
Niet getreurd, nu kunnen we de tijd goed gebruiken om de omgeving te verkennen, de startlokatie te zoeken en een plaats waar we kunnen eten. En dat laatste is nog helemaal niet eenvoudig in Canberra. We beginnen met een degelijke voorbereiding, de startlokatie. We stappen zelfbewust en fit het hotel uit en gaan meteen rechtstreeks naar de startplaats. Denken we. Na een kwartier merken we dat de kaart niet klopt. Na 5 minuten komen we erachter dat het helaas niet aan de kaart, maar aan ons ligt. We zijn verkeerd gelopen. We lopen het kwartier weer terug naar het hotel en beginnen opnieuw. Uitgelachen door zwermen krijsende kakatoe's boven onze hoofd en op de achtergrond naderende donderwolken en bliksem. Gewapend met kaart achterstevoren ondersteboven lopen de 1.6km naar de start, en vinden deze. Er is eigenlijk behalve een spandoek “Start” nog niet veel te zien van de voorbereidingen voor al die duizenden mensen die morgen gaan lopen. Dus lopen we door om wat van de stad te zien. We maken kennis met Canberra in de avond.
Canberra is een bijzondere stad. Ruim opgezet. Surrealistisch. Enorme gebouwen, doodstille straten. Rommelige woonwijken, enorme parken en sportvelden (cricket/ footy/ rugby). Tijdens onze wandeling zien we geen huizen, alleen brede lanen en enorme gebouwen. En eigenlijk ook geen mensen. En dat kilometers lang. We lopen door, houden we het droog? Kunnen we hier straks wat gaan eten? Ja, daar, op de hoek zitten een paar winkels, restaurants, een supermarkt! We doen snel wat boodschappen voor de wandeling van zaterdag. Dan lopen we de straat in waar alle restaurantje zitten. Een soort oase in het midden van het niets. We zitten binnen als er een enorme onweersbui overkomt. Mensen beginnen te applaudiseren. Het regent! Hebben wij weer. Nooit regent het hier, behalve vanavond. Maar we kunnen niet anders dan blij zijn voor iedereen. Canberra en omgeving zijn kurkdroog. We wandelen tevreden terug naar het hotel, het is inmiddels droog. We hebben de eerste 10km in de benen, we zijn goed opgewarmd. Morgen gaat het los. Nog even televisie kijken (die krijgen we niet aan, en dan ook niet meer uit.....), nog even tandenpoetsen (Rene is zijn tandenborstel vergeten) en onze spullen klaarleggen voor de grote dag.
Vol verwachting melden wij ons om 7.00u bij de start zaterdagochtend. We hebben geen drommen mensen naar de start zien lopen. Blijkbaar zijn we te vroeg. We halen onze rugnummers en wachten vol spanning op de dingen die komen gaan. Er komen met ons nog 65 wandelaars, veel Belgen, Japanners, Zwitsers, Italianen, Australiers, die de 42,3km gaan lopen. En dat is het voor deze afstand. Ok, prima. We gaan als groep onderweg, om 7.40u, 10 minuten later dan gepland. De wandeling loopt door en langs de stad. Zoals verwacht lopen de Belgen verschrikkelijk hard. In een uur zijn de meeste mensen uit zicht verdwenen. Rene en ik stappen enthousiast door. Binnen 2 uur hebbben we de eerste 10km er op zitten. We zijn apentrots op onszelf. Dit is een makkie! Ondertussen wordt het surrealistische karakter van de stad steeds duidelijker. Wonen hier wel mensen? Behalve op de sportvelden en de schaarse winkels die we tegenkomen zien we heel weinig activiteit op straat.
Bij 20 km komen we de eerste verdwaalde mensen tegen in de botanische tuinen. Een groepje Japanners. Bij 25km krijgen we een beetje spierpijn maar lopen we breed lachend langs de Belgen die koffie zitten te drinken bij een cafe. En dan wordt het heuvelachtig. Pffff. Het is toch wel ver, maar wij kunnen dit makkelijk, toch? Onze snelheid loopt wat terug door al dat stijgen en dalen. We beloven onszelf dat we bij 27km, controle post 4, een 15min rustpauze in mogen lassen en een broodje gaan eten. Dat doen we ook. Nu lopen de Belgen ons breedlachend voorbij. We kijken vriendelijk en meelevend naar de mensen die de 20km lopen en die we hier tegenkomen. Trots laten we onze rugnummers zien, wij doen 42. We lopen gestaag door en ik stel voor het tempo toch weer wat op te voeren. Iedereen is inmiddels uit zicht verdwenen.
En dan....Bij controlepost 6, op 30km komen we er achter dat we voor 16.00u binnen moeten zijn om in aanmerking te komen voor onze felbegeerde medaille en certificaat. We komen er ook achter dat we inmiddels de allerlaatsten zijn in onze groep. Wisten wij veel dat dit een wandeling voor wandeltopsporters is. We kijken elkaar aan en zeggen, wat anderen kunnnen, kunnen wij ook. We berekenen nauwkeurig op welke tijden we waar moeten zijn. Het is nu 13.45u. Om de 5 minuten controleren we of we snel genoeg gaan. Met de blik op oneindig, het zweet op onze ruggen in de brandende zon, liters water drinkend racen we het wandelpad af. Volhouden, nu geen foto maken van die mooie grijs met roze kakatoe. Trek je niets aan van de twee kookaburra's die gierend van het lachen ons nakijken vanuit hun veilige eucalyptusboom. Drinken? Niet stilstaan, blijven lopen! Tot onze vreugde lopen we in op een aantal andere wandelaars. Kijk eens hoe fit we zijn! Fanatiek lopen we nog wat harder, die kunnen we inhalen!
Dit gaan we halen. Gaat het nog? Ja, een beetje vermoeide benen, niet meer.........
We halen het. Ruim. We komen om 15.55u binnen, en niet als laatsten. We hebben 8uur gelopen, en een kwartier gerust. Ik noem dit "just in time management" We worden onthaald met applaus door een groepje internationale lopers die op de laatste wandelaars zitten te wachten. We krijgen een medaille. We zijn blij als een kind. Dan kijken we rond. Waar zijn alle andere afstandslopers van vandaag? De duizenden wandelaars? Waar zijn de masseurs, waar is de sausage sizzle? Iedereen is al weg. Zoals in de regels staat is het om 16.00u afgelopen. En dat is het ook. Om 16.05u is alles dicht, opgeruimd. We lachen erom. Laten snel een foto van ons maken door een laatste wandelaar die net wegloopt. En beginnen dan onze toch van 1.6km naar het hotel. En dan is 1,6km best lang....... Echter, met een warme douche, drinken, chips en druiven zijn we zo weer opgeknapt. Nog wat paracetamol en goed met voltaren smeren en we kunnen er weer tegenaan. We lopen langzaam, maar zeker, onze kilometer naar de straat met de restaurantjes. Drinken wijn, eten pizza. Zolang we zitten kan niemand zien dat we zere benen hebben....... En dan staan we op, grote glimlach die alle spierpijn doet verbleken en wandelen weer terug naar het hotel. In totaal lopen we vandaag 48km. Zoals te verwachten slapen we heerlijk.
En dan is het alweer zondag. Doet het pijn? Nee hoor, een beetje stijve spieren, dat is alles. We ontbijten in een cafe en gaan dan nog even de spieren loslopen in een wijk waar we nog niet geweest zijn. En waar alle schitterende villa's staan. Het ziet er anders uit dan waar we gisteren gelopen hebben. Sjiek. We komen langs het huis van Kevin Rudd, the prime minister van Australie. We gaan de heuvel op naar het parlementsgebouw. Lopen dan nog langs de start om te kijken hoe het er voorstaat en om te vragen hoeveel deelnemers er in totaal meedoen aan de wandeltweedaagse (incl de 42km van zaterdag). De CEO van de wandelvereniging herkent ons direkt en vertelt met stralende ogen dat er niet minder dan 650 deelnemers zijn dit weekend. We zijn onder de indruk ;-). Na 10km staan we weer bij het hotel. Het zit er op. We hebben het volbracht en hebben een heerlijk weekend gehad. Volgend jaar weer? JA. Maar dan wel MET wandeltraining!
