In Melbourne bestaat pasen uit 4 dagen. Goede vrijdag, paaszaterdag, eerste paasdag en tweede paasdag. Omdat wij op de dag voor goede vrijdag terugkomen van onze korte vakantie is ons ontgaan dat goede vrijdag hier een belangrijke dag is waarop werkelijk alles gesloten is. Omdat wij inmiddels verwend zijn met de supermarkten die 7 dagen per week, van 's ochtends 6 tot 00.00u 's avonds open zijn, kunnen we het ons haast niet voorstellen. Hebben we nu een probleem? Hoe moeten we nu een diner opdienen voor het bezoek van Karin en Rene op vrijdagavond? Met elkaar onderzoeken we onze kasten en koelkasten. Bij de enige bakker die een paar uurtjes open is koopt Karin de slabakken, bedoeld voor sandwiches, leeg. Aan het eind van de dag is het gelukt toch nog een hele maaltijd bij elkaar te scharrelen. We hebben er zelfs plezier in ;-). En we hebben een heerlijk diner en een gezellige avond.Vandaag is alles weer open maar slaat de koopgekte toe in Melbourne. Het is uitverkoop. En alle mensen die niet de stad uit zijn gegaan dit lange weekend bewegen zich richting de grote shopping malls. Invechten dus om boodschappen te kunnen doen. Gelukkig ben ik vroeg en is het vooral moeilijk om mij weer uit te vechten van de parkeerplaats waar 10 auto's strijden om mijn plek.
Wat kunnen we op zo'n dag beter doen dan de rust op zoeken? Een dagtochtje, we gaan wandelen in het National Park van Mornington Peninsula. Karin en Rene hebben inmiddels hun eigen huurauto en rijden zelf.
Op weg ernaar toe staan we in de file. Er zijn meer mensen die die kant op gaan. Blijkbaar zit iedereen die vandaag niet naar de uitverkoop gaat in de auto richting Mornington Peninsula.....
Dan rijden we de parkeerplaats van Cape Shenck op, onze wandellokatie. We moeten betalen (????). We draaien de bocht door en de moed zinkt ons in de schoenen. De ruime parkeerplaats is vol met auto's. Ik ben geschokt. Kan dat hier? In Australie? Het land van ruimte? We stappen uit, verzamelen de picnickspullen en beginnen toch aan de bushranger wandeling langs de kust. Iets meer dan 3km richting een prachtig eenzaam strand. Waarschijnlijk is het strand altijd eenzaam, behalve in het paasweekend. We komen voortdurend andere wandelaars tegen. Gelukkig is het landschap erg mooi en wandelen we met plezier. Tom loopt het grootste deel van de wandeling richting het strand zelf. Gelukkig maar, want wij hebben onze handen en ruggen vol met picnickspullen. We picnicken op het strand. Kijken naar de golven en drie jonge mensen die ondanks de waarschuwingen om niet te gaan zwemmen, dat uiteraard toch doen. En goed ook. De kindjes spelen in het riviertje dat over het strand loopt en in de zee uitmondt. Het kost de nodige inspanning om ze weer mee terug te krijgen. Water heeft een enorme aantrekingskracht..... Maar met de belofte van een snoepje bovenaan de heuvel lukt het toch om het zand van ze af te poetsen en de broeken weer aan te trekken.
De 3 km terug stappen we stevig door. Simon rent voorop om zich steeds te verstoppen. Hij rent heen en weer, praat aan een stuk en geniet zichtbaar. Hij is onvermoeibaar in het heuvelachtige landschap. Isis doet uitbundig mee en zit maar 1 keer een stukje op de nek van Bud. Tom laat zich heerlijk vervoeren in de draagrugzak. Z'n blote voeten met zand bungelen aan de zijkant heen en weer. In de avondzon lopen we terug. Het is prachtig en inmiddels ook een stuk rustiger. We komen een kangoeroe tegen op ons pad. Wat zijn het toch indrukwekkende dieren.
De terugreis verloopt een stuk vlotter dan de heenreis en is schitterend met de ondergaande zon. We rijden langs grote wijnboerderijen, olijfboomgaarden en aardbeienvelden. In de weilanden staan kangoeroes te grazen.
Thuisgekomen doet Karin als een haas boodschappen. Morgen is de winkel weer gesloten. Ik kook als een haas wat eten terwijl Bud als een haas de kinderen in pyama's hijst. Samen eten we aan de grote tafel. Behalve Simon, die kan niet meer en ligt met zijn hoofd op tafel. Hij wil maar 1 ding, SLAPEN.
Weer een dag voorbij. Het gaat zo snel. We proberen de tijd vast te houden maar dat lukt natuurlijk niet. We genieten er enorm van om bij elkaar te zijn. En morgen komen de volgende. Inne, Maurice en de kindjes! Terwijl ik deze blog schrijf zijn ze al onderweg. Een heerlijke gedachte.
VROLIJK PASEN!!
