Bij het doorgaan van het schoolhek vanochtend stappen we 100 jaar terug in de tijd. Het is net alsof we door een tijdsmachine worden verplaatst. Het is vandaag "schoolassembly" bij Isis op school. Op zich niets bijzonders, een dergelijk assembly vindt wekelijks plaats. Echter, vandaag waren voor het eerst de "preppies" erbij aanwezig en de ouders zijn uitgenodigd om dit bij te wonen. Een deel van de oudere kinderen is verkleed naar school gekomen in pakken uit de jaren van de goudzoekers. Je kan ze zo in het museum zetten. Zo heeft dat er toen uitgezien, er is niets veranderd. Er wordt begonnen met het Australische volkslied. Van Isis hebben we geprobeerd te leren hoe het gaat maar dat is helaas niet gelukt. Isis weet het zelf eigenlijk ook nog niet precies hoe het gaat en beweegt keurig haar mond mee op het moment dat iedereen opstaat en begint te zingen. Dan mogen de preppies hun eigen lied doen, het Italiaanse "Ciao Buongiorno". En dan begint de lange zit van prijsuitreikingen. Prijzen voor kinderen die "persistance" hebben laten zien, "get along" gedrag, "organisatie" en zo voort. De halve school mag opstaan om een prijs in ontvangst te nemen. Dan worden de prijzen uitgereikt voor de winnaars van allelei sportactiviteiten. En dan tot slot worden de totale puntenstanden van de schoolhuizen doogegeven. En ik maar denken dat dat alleen in de boeken van Harry Potter bestond. Niet dus.
Door het hek stappen we weer naar buiten deze tijd in. We verwachten half en half dat er een paard en wagen voor komt rijden om ons op te pikken, maar dat is niet zo. Op eigen kracht trekken we de rambler als een haas naar huis zodat we op tijd zijn voor de sport van Simon. Tennis vandaag.
Karin en Rene gaan daarna in de bloedhitte een 10 kilometer trainingswandeling maken door de stad. Aan het eind van de middag zie ik ze terug, heel warm maar zoals altijd fit en vrolijk. Met boodschappen tassen want ze koken vandaag voor het jonge volk dat bij hun gaat eten en slapen. Bud en ik gaan met vrienden eten in de stad en daarna naar een concert van Snow Patrol.
We rijden naar de concertlocatie, een schitterend gebouw uit de jaren 30. Het Palais Theatre in St Kilda. In al die jaren is er niets veranderd aan het decor en aan het interieur. We gaan eerst eten in een hippe straat vol restaurantjes. De tram rijdt vrolijk door de straat. We wanen ons in Amsterdam. We eten fantastisch Maleis uit kleine bakjes en met stokjes. Voor een prikkie. We wanen ons in Azie. Dan gaan we koffiedrinken bij een bakker een stukje verderop. We wanen ons in Italie. En dan lopen we door de zwoele avond, onder de palmbomen terug naar het gigantische theater om te gaan kijken naar Snow Patrol.
Het was een leuk concert. In vergelijking met Cold Play was het matig, maar dat is eigenlijk ook niet een eerlijke vergelijking. De lokatie, de bekende liedjes, de mooie stem van de zanger en gewoon gezellig met elkaar in de stad zijn zorgen ervoor dat we een heerlijke avond hebben. Het publiek is divers, gezellig en in feeststemming, varieert van jong tot oud, draagt jurken, t-shirts, hakken, slippers. Alles kan en mag. Exact 9.10 begint het concert, exact 10.30u is het afgelopen. Hoe doen ze dat toch?
En nu zit ook deze dag er alweer op. Ik heb net de lijst gemaakt voor morgen en alles wat er aan haal- en brengwerk moet gebeuren. Karin zorgt voor de kinderen als Rene en ik morgenmiddag naar ons avontuur in Canberra vertrekken. Ik weet nog niet hoe ik dat moet oplossen op de blog. Waarover ga ik schrijven? Alle avonturen die Karin, de kinderen en Bud beleven in Sandringham en omgeving? Of hoe het voelt om 42km te wandelen in Canberra en omgeving (+2 x 1,6km van en naar het hotel ;-)).
