Zes in OZ: surfende dolfijnen en vliegende washanden

Shelley Beach, Lake Tyers

Dinsdag is de familie vertrokken richting Lakes Entrance. In een gehuurde auto, die we "de bus" noemen. We (Karin, Rene, ik, de kindjes) vertrekken in de loop van de ochtend, halen eerst Mieke op in Drouin. Ze gaat met ons mee naar ons huisje in Lake Tyers, ongeveer 360 km rijden. We zijn er allemaal nog nooit geweest. Onderweg zien we prachtig landschap. Glooiend, kleine dorpen, af en toe een industiestadje. Het is wel erg droog, maar dat is tegenwoordig overal hier. We rijden door Lakes Entrance, een bekende toeristische plaats en haven. Lake Tyers is hier een aantal kilometer van verwijderd. Ons huis staat vlak bij het strand op een klif. We lopen de achtertuin uit, een klein wandelpad op en dan meteen naar beneden met een houten trap een schitterend en uitgestrekt strand op. Vanuit het huis horen we het voortdurende omslaan van de golven op het strand. We kunnen tussen de bomen door de zee zien. Het is een prachtige plek en een heerlijk huis.

Woensdagochtend ga ik hardlopen langs het brede strand en beleef meteen een avontuur. Het is 7.15u. In de verte zijn twee surfers zijn al aan het surfen in de enorme golven. Verder is het stil en verlaten. Op gelijke hoogte waar ik ren zwemt een tiental dolfijnen mee. Ik heb geen fototoestel bij me. Wat dom!!! Ik hol rustig verder richting de surfers. Steeds vol verbazing kijkend naar die prachtige dolfijnen die zo vlakbij zwemmen. Zij zien de surfers ook. Ik heb wel mijn telefoon bij me en probeer Karin en Rene te bellen om ze te vertellen dat ze naar het strand moeten komen. Dat lukt natuurlijk niet, geen bereik op deze lokatie. Ik kijk naar de dolfijnen die inmiddels op de plek van de surfers zijn aangekomen. Ze surfen ook! Een ongelooflijk gezicht. Ze wachten op hoge golven en laten zich tot bijna op het strand meesurfen. Ze scheren schuimend op het scherpste deel van de golven. Je kan ze bijna horen lachen van plezier. Wat ik niet had gezien zijn de twee uitgeputte surfers, inmiddels op het strand. Dachten dat er haaien aankwamen. Hadden mij zien hollen en telefoneren. Hadden rugvinnen uit het water zien opdoemen. En kregen natuurlijk de schrik van hun leven.........

Ik ren als een haas naar huis om de anderen te halen maar tegen de tijd dat zij op het strand zijn zwemt er nog 1 dolfijn op z'n dooie gemakje voorbij, achter de anderen aan die allang uit zicht verdwenen zijn.

Later in de ochtend bekijken we Lakes Entrance, doen een paar boodschappen en maken de kinderen blij met een bezoek aan de McDonalds waar ze al weken om vragen. Rene en Mieke wandelen ondertussen een officiele IVV route. Aan het begin van de middag is iedereen weer terug. Rusttijd. De kinderen rusten en maken prachtige kunstwerken van alle schelpen en stenen die ze hebben gevonden. We zitten nog even op het strand. En dan maken we ons klaar voor het volgende avontuur. We gaan wandelen in het donker in een wildlife sanctuary, onder begeleiding van een boswachter. Reuze spannend natuurlijk. De boswachter Phil waarschuwt ons wel, er zitten geen dieren in kooien. De kinderen kunnen geen dieren aaien. We lopen door een gewoon bos en je weet van tevoren nooit wat je tegen gaat komen. We hebben een schitterende avond. Windstil, helder. Tegen zonsondergang zijn we in het bos waar de boswachter ons rond gaat leiden. We krijgen een uitgebreide toelichting over alle dieren die we kunnen gaan zien en horen. Een aantal marsupials (=buideldieren), verschillende soorten vogels en een vleermuizen. We leren dat bijna alle dieren in Australie buideldieren zijn. De zoogdieren die dat niet zijn zijn meestal geimporteerd uit Europa zoals bijvoorbeeld de vos, de rat, het konijn en de dingo's (wilde honden). We leren de roep van de liarbird (de beste imitatie vogel ter wereld, kan heel veel vogelgeluiden imiteren) en een aantal uilsoorten. We horen de roep van de schaterende kookaburra's, die vooral veel geluid maken bij zonsondergang. Het bos kleurt goud. We lachen omdat we koeien horen loeien in de verte. Ik geloof niet dat de boswachter dat echt lollig vond ;-).

En dan is het donke genoeg en begint de wandeling. Met onze rode schijnwerpers onderzoeken we het bos en het leven wat zich daar s' nachts afspeelt. Het is best een beetje spannend. De kinderen gedragen zicht voorbeeldig en zijn doodstil. Tom vooral omdat hij al na 15 minuten in slaap valt. Maar Simon en Isis lopen muisstil mee, met hun zaklampen. Stevig een hand vasthoudend. We lokken een woolspider uit zijn hol. We bespieden grazende wallibi's. We kijken naar sugargliders (kleine possums, ongeveer zo groot als een eekhoorn en dan met extra huid tussen hun voor- en achterpoten zodat ze kunnen zweven) die uit holle boomtakken komen kruipen. We zien possums die ons met een grote ogen verbaasd aanstaren. We horen boomkikkers en de roep van de uil. De liarbirds zingen ons toe vanuit de verte met hun heldere zangstemmen. Geen imitatieroep vandaag.

Dan spotten Karin en Simon een possum en een aantal sugargliders in een boom. De boswachter is zeer aangenaam verrast. We hebben heel veel geluk want een van die gliders besluit van de ene naar de andere boom te springen. Het lijkt wel een vliegende washand.

Sugar glider (foto van internet...)

Geluidloos en licht zweeft hij door de lucht. Een prachtig gezicht. Onze avond kan niet meer stuk. Zelfs niet als we niet meer het veld kunnen bezoeken waar vaak wombats komen. Simon wordt moe en mijn armen zijn zo zuur dat ik de slapende Tom niet meer heel lang kan houden. Onder het heldere Southern Cross en zijn Pointers lopen we terug naar de auto. We zijn onder de indruk van het levendige nachtbos, wat de natuur allemaal te bieden heeft. Wat een heerlijke dag was dit. We zijn er vol van.

Vandaag zit het er alweer op. Vanochtend vroeg wil ik nog een keer langs het strand hollen, nog meer dolfijnen misschien? Maar het wordt geen hardlopen want Isis heeft zin in een wandeling en wil meewandelen. We wandelen samen over het doodstille strand en zien de zon opkomen. We lopen boven langs de klif terug, onder de sterk geurende teatrees en eucalyptusbomen. We praten over de geur van Australie. En zijn het erover eens dat je die geur alleen hier hebt.

Terug rijden we door het achterland. We picnicken bij Mitchel National Park. Het wordt druk dit paasweekend. Grote four wheel drives rijden langs ons met hun kampeeruitrustingen, inclusief blokken hout voor de kampvuren. Het landschap is schitterend en uitgestrekt. We zien rijkdom en armoede. Prachtig vruchtbaar land, maar ook waterschaarste en dorheid. We rijden 20 km onverharde weg door een bos dat een aantal jaar geleden door een bosbrand is verwoest en dat alweer helemaal opnieuw is begroeid. We kijken uit over de Tyers rivier in het Tyers National Park.

We zijn om 18.00u weer thuis. Om in Australische stemming te blijven halen we fish en chips. Dan komt Bud ook thuis. We hebben hem gemist!

Het was een heerlijke korte vakantie. We komen zeker terug.