wisselvallig

Vrijdag, onweer op komst

Wisselvallig. We hebben de afgelopen 4 dagen te maken gehad met extreme onweersbuien, regen, storm, hitte, stof. De stad kreunt onder de wisselingen van het weer die ongeveer ieder uur plaatsvinden. Ook dit weekend lukt het niet om de tent uit te proberen. In tegenstelling tot Emma en Mark die dapper de voorspellingen trotseren en er dit weekend gewoon op uit trekken. We zouden misschien samen gaan. Naar Somers op het Mornington Peninsula. Ik heb het gevoel dat we ze in de steek laten, maar we zien het niet zitten om in onweersbuien op een camping te staan met een tent waarvan we de opzet perikelen nog niet kennen.

Dus we besteden ons weekend tussen de buien door anders. We gaan zoals altijd zwemmen, krijgen dan ontbijters op visite, mensen die we bij de zwemles hebben leren kennen. En we zijn op zoek naar een nieuwe auto. We willen de lease auto de deur uit doen en vervangen voor een 4x4 auto. We zijn tenslotte in Australie, en ookal wonen we in de stad, we zijn dol op "buitenspelen". Als er een land is waar je echt een four wheel drive nodig hebt is het hier.

We hebben er al een paar gezien en we zijn er heel enthousiast over. Als het gaat lukken om er een te kopen wordt het pas echt buitenspelen. We voelen ons plotseling volwassen, maar tegelijk ook zo blij als een kind. Zou het echt gaan gebeuren? Er zijn meer onverharde wegen in Australie dan verharde wegen, en het gebied waar we op vakantie naartoe gaan is nu eenmaal beter te bezichtigen als je niet op de rechte asfaltweg hoeft te blijven.....

Smaken? We zoeken naar een goede tweede hands Toyota Landcruiser of een Mitsubishi Pajero. Behalve dat die als beste staan aangeschreven voor het trotseren van het Australische klimaat en de wegsituaties, hebben die ook twee extra stoelen achterin. Als we dan bezoek hebben hoeven we niet altijd een auto te huren maar kunnen we makkelijk met meer onderweg.

Vandaag rijden we 30km naar het oosten van de stad om een paar tweedehands auto dealers te bezoeken en auto's te kijken. Door de stromende regen rijden we daarna naar Somers, 80km naar het zuiden, om toch nog Mark en Emma te ontmoeten en te kijken wat we hebben gemist de afgelopen nacht ;-). We komen aan als het net weer droog is en zij hebben ingepakt. We gaan wandelen!

Isis, Mabel en Simon klimmen op het strand van Somers, Mornington Peninsula

Somers is een verrassend mooie plek die aan de andere kant van het peninsula ligt van waar de meeste mensen naartoe gaan. We kijken uit op Phillip Island, zien in de verte Nobbies liggen, de rots waar een kolonie zeehonden woont. Het water is helder. Er zijn wat mensen in de verte aan het kite-surfen en aan het zeilen. Het is een plaatje uit een boek. Mark verzucht tevreden dat dit het mooiste stukje is dat hij op een uur rijden van de stad heeft gezien. En Bud en ik zijn het er helemaal mee eens. Niet ver en toch zo ongerept. Hoe is het mogelijk.

We wandelen over het strand, de kindjes vermaken zich met rennen, spelen, klimmen. Zeilbootjes zeilen zo het strand op bij een kleine jachthaven. Een kitesurfer speelt met de aanwakkerende wind.

Tom

Een welbestede zondagmiddag

We rijden aan het eind van de middag terug naar de stad. En spreken af op Half Moon Bay voor Fish & Chips. Ondertussen is het weer grijs geworden, zelfs een beetje koud. We waaien bijna de pier af als we even naar Red Bluff willen kijken, de rode rotsen van Bayside. Mark en Emma wanen zich in Engeland. Fish and Chips eten onder een afdak terwijl het buiten stormt en regent.

Dit is Melbourne. Alles kan.

Terug in de baai, Red Bluff in de laatste namiddagzon.

Nu is het zondagavond. We maken ons op voor de week. Isis, Simon en Tom liggen knock-out in bed te slapen. Ik moet morgen werken, Bud ook. Er is creche, Isis moet naar school. Het wordt een hele drukke week. Maar diep in ons hart verkneukelen wij ons. Nog maar drie weken en dan is het vakantie! En tegen die tijd is de wisselvalligheid weer voorbij. Dan wensten we dat het goot van regen.........

hoe 50AUD te verdienen

Heel simpel kan je hier 4 keer per jaar 50 dollar verdienen. Hoe? Door je vier keer te melden voor de "altijd gezellige working bee" bijeenkomsten op school en kleuterschool.

Vandaag was het weer zo ver. Nu op school bij Simon. Speciaal georganiseerd in de avond zodat je niet apart oppas hoeft te regelen. Je wederhelft kan thuisblijven. Of je nu de hele dag gewerkt hebt of niet, je partner 's avonds een vaste sportavond heeft, of een teleconferentie. Daar denkt niemand aan. Of wel, maar dan blijf je gewoon thuis. Zoals de meeste mensen vandaag. We waren met 4! En ik maar denken dat de sociale druk om te komen schoonmaken ontzettend groot is. Alleen mensen die komen helpen om wat extra taken te verrichten krijgen 50 dollar terug van het betaalde schoolgeld. Ik begrijp helemaal niets van die opzet. Als het bestuur geen working bees meer organiseert en in plaats daarvan een professioneel bedrijf inhuurt om regelmatig goed schoon te maken heeft iedereen daar toch veel meer aan? Gebruik daar dan die 50 dollar per persoon voor. Bovendien gebeurt het schoonmaken dan misschien wat beter.

De school van Simon bestaat uit een ruim vrolijk lokaal, een enorme tuin, een grote opbergruimte, een keuken met alles erop en eraan, een grote was/wc en kapstokruimte en een kantoor. Het wordt gedurende de week door vier verschillende klassen benut. De schoolleiding werkt vanuit Het Kantoor.

Wij ouders moeten vanavond een lijst afwerken van dingen die extra schoongemaakt moeten worden. De gewone dingen worden door de dagelijkse schoonmaker onder handen genomen. Ik begin met de ramen (terwijl ik steeds denk dat ik dit liever thuis zou doen). Makkie met de spuitbus. Volgende opdracht. Het Kantoor. Binnen 5 minuten sta ik weer buiten. Daarvan heb ik 2 minuten gebruikt om mij een weg naar binnen wurmen door alle papieren, boeken, stapels knutselvoorbereidingen voor kerst, twee computers, een enorme printer en alle zonnehoeden die nog verkocht moeten worden. Mijn opdracht luidt "dust and/or wipe all surfaces and sweep floor". Daar gebruik ik de overgebleven 3 minuten voor. Er is nauwelijks surface zichtbaar. Alles is bezaaid met papieren en rotzooi. Voorzichtig verplaats ik wat spullen. Haal een doekje over het vrijgekomen buroblad. Pikzwart. Mmmm, ik denk niet dat ik hier aan ga beginnen. Er is namelijk geen beginnen aan. Dit kantoor moet eens goed onder handen genomen worden. Ik veeg een beetje over de 10cm plank en tafelblad die vrij zijn. Haal een laag van 3cm stof van de printer, veeg om de stoelen (het staat zo vol dat ik de stoelen niet kan verplaatsen) en vraag dan voorzichtig aan iemand anders wat de criteria voor schoonmaken zijn. Degene aan wie ik het vraag komt even kijken. "Prima hoor, niets meer aan doen. No worries."

Dan borstelen we in de keuken 100 vliegen weg uit de vensterbank. Verdelgen wat kakkerlakken die uit de keukenkastjes komen. En nu weet ik het zeker. Ik ga een officieel, formeel, tienvoudig, op schrift gesteld verzoek tot verandering direkt bij de "president" van de school indienen om dit in de toekomst anders aan te pakken. Dan maar gezien worden als een brutale Nederlander die helemaal niet begrijpt hoe het systeem werkt. Ik zal het netjes doen, volgens alle regels die er zijn en ik zal "safety first" als belangrijkste argument gebruiken om een drastische verandering in het schoonmaaksysteem in gang te zetten.

Niemand kan meer 50 dollar verdienen met een working bee. Hierdoor wordt de school schoner dan ooit tevoren. Zou het werken, of is het te simpel?

grof vuil

Twee keer per jaar wordt in Melbourne het grof vuil opgehaald. Je krijgt twee weken van tevoren een folder in de bus met de criteria waaraan het grof vuil moet voldoen. Een dag later zie je de eerste spullen al staan in de brede grasstroken die zich tussen de stoep en de weg bevinden. In de twee weken die volgen wordt het voller en voller. In de folder staat uitdrukkelijk dat het verboden is om spullen mee te nemen. Maar inmiddels zijn we erachter dat mensen juist hun spullen zo snel mogelijk buiten zetten zodat iedereen die iets wil hebben dat mee kan nemen. We kennen mensen die prachtige fietsen, opblaaszwembaden, zonneschermen en kinderstoelen hebben die uit het grof vuil komen. Ik heb al verlekkerd naar een schitterende spiegel staan kijken die uit een oud huis kwam. Een barst in de spiegel maar de lijst is prachtig. Helaas wist ik toen nog niet van de ongeschreven regel dat de spullen zijn om mee te nemen. En ik ben nogal van de geschreven regels en had net de folder gelezen.... Volgende keer beter. Gisteren fietste ik met de kinderen heen en terug van het zwembad. Een kleine 3km door de straten van de suburb. Omdat ik eigenlijk ziek was ging dat maar tergend langzaam. Tot groot genoegen van de kinderen die ruim de tijd hadden om op te sommen wat ze allemaal zagen en wat ze graag mee naar huis zouden willen nemen. "Mooie houten stoelen, een kindertafeltje, Drie!! stofzuigers, een partytent, een poppenkledingkastje, een eettafel, een tuinset, een barbie, bloempotten, een bank, een luieremmer neeeeeeee en en en...". Er zijn kapers op de kust. Mensen op fietsen met grote rugzakken struinen het grof vuil af op zoek naar bruikbaar spul en stoppen ongeneerd om dingen te onderzoeken, uit elkaar te halen en mee te nemen. Een oude eend, knalgeel, rijdt langs. Helemaal volgeladen, en een enorme lading spullen op het dak in een net gebonden. De touwen die het net aan de auto vastmaken gaan door de ramen naar binnen. Wat zonde dat ik mijn camera net nu niet bij mij heb!

Vanaf vandaag wordt het grof vuil opgehaald door de vuilnisdienst. Bij ons zijn ze nog niet geweest maar er staat nog maar bar weinig bij. Volgende keer gaan wij ook op jacht, je kan er je huis mee vullen. Alsof we nog niet genoeg hebben ;-)

eddie, bob en mario

Eddie

Eddie, Bob en Mario spelen dit weekend de hoofdrol in ons gezin. Vrijdagavond begint met Eddie. Eddie Vedder, de zanger van Pearl Jam. Terwijl de kinderen bij Kristine pannekoeken eten en de boel op stelten zetten vier ik samen met Bud en Stijn dat het vrijdag is, dat Pearl Jam optreedt en dat ik een beslissing heb genomen. Stijn zit al in het Etihad stadion als Bud en ik aan komen lopen. Bud en ik zijn eerst even wat gaan eten bij de South Bank Foodcourt. Super praktisch, totaal sfeerloos maar o zo gezellig. Het is lang geleden dat wij samen uit zijn geweest dit was perfect. We lopen knus de ruim 2 km van Southbank door het centrum van Melbourne naar het Etihad Stadion. Er kunnen ca. 50.000 mensen in het stadion en er zijn ca 45.000 mensen die een kaart hebben gekocht. De stemming is goed en er zijn vooral veel mensen van onze leeftijd, de "de oudere jongeren" zeggen wij met veel zelfspot. Wij komen binnen om een moment dat Ben Harper aan het afronden is. Klokslag 20.30u begint Eddie Vedder met zijn band en vanaf de eerste minuut spat de energie van het podium. Wow. Ookal is het een megastadion, en zitten wij een eind van het podium, we zitten er middenin. We lachen voor het concert begint om de waarschuwingen,"For your own safety no moshing, crowd surfing or bad language allowed". Of iets dergelijks. We zijn er inmiddels aan gewend, safety first. Een recensie op een andere blog van het concerthttp://thesilvertongueonline.com/?p=3431 verwoordt hoe wij het optreden beleven. Inclusief de dronken buurman :-). We hebben een heerlijke avond vol met geweldige opzwepende en ontroerende muziek van een band die samen met ons ouder begint te worden. We voelen ons op onze plek. We voelen ons jong.

Bakker Bob en Bakker Tony, vader en zoon

Nog een uurtje

Zaterdag is alles anders. Zijn we weer de verantwoordelijke ouders. We werken het zwemprogramma af. Ruimen dan de chaos in huis op, halen ijs voor de koelbox, onze koelkast heeft het vrijdagochtend begeven. We kunnen ons inmiddels helemaal verplaatsen in vroeger, toen er nog geen koelkasten bestonden. Verrassend hoe snel een melkfles explodeert als die niet gekoeld staat en als het in huis 35 graden is.......... De zakken ijs die je overal kan halen en onze superisolerende nieuwe kampeerkoelbox bieden een prima tijdelijke oplossing. Als we de aankoopbon van de koelkast kunnen vinden, kunnen we ook een monteur laten komen die het ons mogelijk maakt weer terug te keren in het heden. Een werkende koelkast blijkt een enorme luxe te zijn.

Maar eigenlijk maken we ons er niet echt druk om. We zijn veel meer in de ban van de sluiting van de bakkerij. We gaan om 11u afscheid nemen. We hebben tekeningen bij ons, kaarten en champagne. Het is een emotioneel gebeuren. Bakker Bob huilt aan een stuk door. Tony laat af en toe een traan. We krijgen koffie, een taartje, de kindjes een blikje fanta. En dan mogen we achter in de bakkerij gaan uitzoeken. Bakblikken, deegkommen, vormpjes, spatels, koekvormen. Een kilo amandels. Honderd kartonnen taartbodems. Ik probeer Bob voorzichtig te vertellen dat ik wel van cake bakken houd, maar dat ik thuis geen bakkerij heb. Maar hij wil het niet horen. Een meelschep, 50 christmas cake vormpjes. Een afwasteil, een opbergdoos. En zo voorts. En allemaal te vies om aan te pakken. Het is geen enkel probleem om het spul mee naar huis te dragen, alles is zo plakkerig dat het aan elkaar vasthangt. Als we dat hadden geweten in dat jaar dat we dagelijks brood haalden......... We krijgen het adres van Bob en Tony vraagt of we zijn vader nog eens gaan opzoeken. Natuurlijk doen we dat! En als Bob wat later staat af te wassen in de bakkerij en ik tegen hem zeg dat hij naar de mensen moet gaan die zijn gekomen om afscheid te nemen zegt hij, "they are my customers, you are my friends". Een bijzonder stel, Bob en Tony. We zullen ze vreselijk missen. De rest van de middag blijven we lekker thuis, Pearl Jam op de achtergrond, koken voor bezoek dat we krijgen, kijkend naar de onheilspellende luchten die over de baai aan komen waaien. Het gaat regenen. Eindelijk. De dreiging van de zwarte lucht is een welkome afwisseling met de dreiging van de hitte, de droogte en de bosbrand risico's.

Simon en Mario

Vandaag staat in het teken van Mario. Sint is zaterdagnacht langsgekomen om wat in de schoenen te stoppen. Omdat ik vorige keer niets in mijn schoen had gekregen waren de kindjes uitzinnig van vreugde. "Mam, ook een kado voor jou!" We horen hun opgewonden kreten boven in de woonkamer terwijl wij net bezig zijn op te staan. Het toppunt van vreugde vindt plaats in Simon die een Nintendo krijgt met een Mario autorace spelletje. Hij schreeuwt het uit van geluk. Het zit hem mee want het giet de hele dag van de regen. Dus langer dan normaal mag hij spelletjes doen. Binnen 10 minuten heeft hij het onder de knie en waar wij de gebruiksaanwijzing nog lezen, heeft hij de eerste 3 levels al doorlopen. Zijn ooms Jorrit en Maurice, vervente Playstation spelers met een voorkeur voor autoracespellen, kunnen blij zijn, de volgende keer dat we komen hebben ze er een medespeler bij. Ben ik bang.

Aan ons nu om de regels op te stellen voor het gebruik van het spelcomputertje. Mario beheerst vandaag alles in huis. Waar Isis makkelijk haar Nintendo opzij kan leggen, lijkt Simon al helemaal verslaafd. En met een intens gelukkig gezicht zit hij vanavond op de rand van zijn bed, samen met Bud, om hem uit te leggen hoe het werkt. Nu is Bud zelf aan het oefenen zodat hij morgen met Simon mee kan praten. Zegt hij. Maar ondertussen zit hij fanatiek zelf te sturen en begint te heftig mopperen als hij niet een race wint. Waar moet dat heen.....

Tom helpt Bud het water in de koelbox te vervangen voor ijs.

Zakgeld verdienen

Het enige wat voor Simon werkt vandaag om hem af te leiden van het spel, is het doen van een karwei waar hij wat extra zakgeld mee kan verdienen. Zilverpoetsen. Hij heeft een 1/2e seconde nodig om na te denken of hij dat wil: "Dan kan ik gaan sparen voor nog een spelletje" roep hij enthousiast terwijl hij zich op te poetsdoeken en het zilver stort. Isis helpt uitbundig mee. Voor een centje doen ze alles. Bud en ik staan er versteld van wat de kinderen eigenlijk allemaal kunnen als ze willen.

Eddie en Bob, tot ziens!

Mario, welkom!

de beslissing

Vanochtend schreef ik een mail naar Bud. Omdat ik het nog niet kon zeggen, maar wel al kon schrijven. Ik wil het delen met jullie zodat jullie op de hoogte blijven wat er bij ons speelt. Niet ten aanzien van de dingen die we dagelijks doen en beleven. Maar ook op een emotioneel vlak.

Lieve Bud,

Het is een ongelooflijk grote stap om te zetten.

En mijn hart huilt een beetje

Maar ik ben ook heel opgelucht

Ik ben eruit

Ik ga niet meer solliciteren

Misschien komt er wat op mijn pad

Misschien ook niet

Er zijn al zoveel dingen op mijn pad gekomen die geweldig zijn

En die de mogelijkheid geven om er te zijn voor ons en de kindjes

Voor iedereen die we liefhebben

Die ook de ruimte geven wat tijd te maken voor mijzelf

En om ons avontuur hier helemaal te kunnen beleven

Dingen waar ik zelfs een centje mee kan verdienen

Ik ben eruit

Ik ga genieten van wat ik heb

En niet meer zoveel denken aan wat ik niet heb

Ik ben eruit

Ik voel mij opgelucht

Laten we er een feestje van maken vanavond

Als Pearl Jam de sterren van de hemel speelt

X Marit

19kg carrot cake

Recept 1: Het oudste en ook het beroemdste recept. Ik ga ervan uit dat de gewichten in grammen zijn. Hoe en wanneer je moet mengen zullen we zelf moeten uitproberen....misschien helpt recept 2 voor de volgorde ;-)

Nog twee dagen en dan is de bakkerij dicht. Het is te zien dat het aan het eind is. Bob vraagt mij of er nog iets is dat ik graag zou willen hebben. Zaterdag mag ik spullen komen uitzoeken en hij geeft een kleine rondleiding door alle bakspullen. Wow. Dat gebeurt een mens niet iedere dag dus ik maak en klein verlanglijstje en hij belooft de spullen voor mij apart te zetten. Maar het mooiste kado geeft hij vandaag al mee. Te leen. Zijn 50 jaar oude map met recepten. Keurig uitgetikt op een typemachine. Hier en daar bijgewerkt met een wat nieuwer recept. Leen het maar zegt hij, kopieer wat je nodig hebt en breng het dan snel weer terug. En zo komt het dat ik de hand heb weten te leggen op de beroemde carrot cake van Bayside. Want deze bakkerij ziet er niet uit, maar iedereen kent hem vanwege de carrot cake die alleen in de weekenden wordt gebakken. Mensen komen speciaal naar deze bakker gereden om er een te halen.

De recepten die ik krijg zijn natuurlijk voor grote hoeveelheden. Ideale hoeveelheden moeten door experimenteren verkregen worden. Maar ik vind het zo leuk dat ik jullie toch alvast het recept geef voor de twee recepten die ik in de map vind, recept 1 het oudste recept en recept 2 19kg carrot cake.

Recept 2: 19kg carrot cake, minder beroemd, maar wel duidelijker beschreven

dan maar niet

Aanvallen! Alsof ze al dagen niets gehad hebben.....

Vanochtend weer een afwijzing voor een baan. Nu krijg ik het nieuws via de recruiter die dacht dat ik het zeker zou worden ha ha. Ookal wist ik niet eens zeker of ik deze baan echt wilde, het geeft toch een beter gevoel als je zelf nee kan zeggen. De reden dat ik het niet ben geworden? Het is niet eens meer een verrassing. Overgekwalificeerd, te gedreven, te energiek. Ze denken dat ik hun banen kom afpakken, de dienst wil uitmaken. En dat is helemaal niet zo, maar zo kom ik blijkbaar over. Gelukkig kreeg ik ook veel positieve feedback. Ze houden me in file want het bedrijf in kwestie mij wel graag hebben, maar dan voor een andere positie. Daar koop ik nu natuurlijk niets voor, dat heb ik nu al zo vaak gehoord.

Ik heb nog niet de juiste match gevonden in mijn zoektocht naar een baan. Het helpt wel om de beslissing die ik wil nemen over wat ik ga doen makkelijker te maken. Dus na het eerste gevoel van onbegrip en teleurstelling voel ik me al gauw weer vrolijk en opgeruimd. Ik ben een ervaring rijker en het was hartstikke leuk om die mensen te spreken. En ik snap eigenlijk ook wel waarom ze mij niet willen. Maar ze weten niet wat ze missen........

De dag is verder prima en ik doe alle dingen die ik niet zou kunnen doen als ik full time op kantoor zou zitten. Ik ga naar de assembly op school om naar het wekelijkse gezang van het Australische volkslied te luisteren. We doen boodschappen bij de Coles en daarna mogen de jongens een taartje bij het koffiecafe op de hoek uitzoeken bij een babychino. Later heb ik spijt want de jongens kiezen allebei een "lolliecake", een cakeje met suikerglacering en snoepjes bovenop, vergelijkbaar met een suiker- en kleurstoffenbom. Die al na een half uur explodeert want ze hebben het nog niet op of het gelach, geschreeuw en geren begint. Ik ben als de dood dat de prachtige opgetuigde kerstboom die in de etalage staat, omgaat. Ze staan voor de glimmende kerstballen keihard om hun vervormde spiegelbeeld te lachen........

Wat ruiken ze lekker he mam. We genieten van de luxe van een bosje bloemen op tafel.

de tent

Het is zover. Vandaag gaan de jongens voor het eerst naar de oppas en heb ik tussen 9 en 15.30u vrij. Een hele dag voor mij alleen. En niet eens alleen vandaag, maar tot het einde van het schooljaar ben ik iedere dinsdag vrij. Wat zal ik eens gaan doen?

Ik besluit de tijd vandaag te gerbuiken om de lijst van dingen die moeten gebeuren kleiner te maken en ik stap in de auto om naar een suburb te gaan waar een enorme buitensport winkel is. De vakantie voorbereiden! Missie tent is na uren zoeken en onderzoeken nog op niets uitgelopen. En ik heb een waslijst van dingen die we ook nodig hebben om goed te kunnen kamperen in afgelegen national parks. Een watertank, een kookpit, een Dutch Oven, een grote buitenlamp en zelfopblaasbare matjes.

Om bij de winkel te komen moet ik via een aantal suburbs rijden. Het valt me weer op hoe lang de straten hier zijn, en hoe eenvoudig het is om ergens te komen. Ga 3 km rechtdoor, sla rechtsaf, ga 2 km rechtdoor, sla linksaf, ga 8km rechtdoor, sla rechts af, ga 4km rechtdoor, bestemming bereikt.

Ik rijd de grote parkeergarage in en neem de lift naar de winkel. We hebben al veel buitensport winkels gezien en dit is de eerste waar je rondloopt zonder migraine te krijgen van de overdaad aan rotzooi die in de schappen is gepropt. Zoveel dat het nauwelijks nog mogelijk is door het bomen het bos te zien. In deze winkel niet. Hier wil ik wel zaken doen. Met mijn lijst in mijn handen en een vastberaden gezicht loop ik naar binnen. Vandaag moet het gebeuren, ik wil niet dat het nog meer tijd kost. De tent die we op het oog hebben is hier uitgestald. Alleen veel duurder dan op het internet.

Inmiddels hebben al 10 verkopers gevraagd of ze mij kunnen helpen maar ik geef aan even zelf rond te willen kijken. Na een tijdje kies ik zelf een verkoper en het onderhandelen kan beginnen. Ze geloven het niet als ik de internetprijs noem van de tent die ik op het oog heb. Dus ik geef aan de tent bij hun te willen kopen, en ook de rest van de spullen van mijn lijst, maar alleen als ik minstens de internetprijs hoef te betalen. Ze vragen naar het internet adres. De 10 verkopers drommen samen rond de computer. En dan wordt het stil. Inderdaad. De prijs van de tent is een stuk lager. Opgewonden klikken ze ook door een heleboel andere produkten. De store manager moet erbij komen. Deze winkel biedt laagste prijs garantie. En als ze aantoonbaar duurder zijn met hun produkt gaat er nog 10% extra van de laagste prijs af.

De manager vertelt mij dat er donderdag een actie start waarbij ik 25% korting op de tent kan krijgen. Ik geef aan niet terug te willen komen, dat ik speciaal heb vrijgenomen ;-) om een kampeeruitrusting te kopen en dat het dus niet doorgaat. Ik koop alles wel online.

Het wordt stil.

Het is een spel.

Ze kijken hoever ze kunnen gaan.

Maar ik geef niet toe. Dus na 10 minuten heen en weer geloop tussen manager en verkoper mag ik de tent toch meenemen tegen de kortingsprijs. En koop ik ook de rest. De verkoper duwt mijn wagen. Ik zeg wat ik wil hebben en hij laat mij alles zien en wijst mij de weg door de winkel. Hij prijst artikelen aan die hij denkt dat een gezin van 5 personen moet hebben. Maar ik leg uit dat wij zo weinig mogelijk mee willen nemen. Geen kampeerfornuis met drie pitten. Geen koelbox met motor van 50 liter. Geen matrassen die nog beter slapen dan je eigen bed thuis. Hij zegt dat de meeste mensen die spullen komen kopen proberen in hun kampeeruitrusting de luxe van thuis mee te nemen. Maar dat hij nu snapt hij wat ik wil. Uiteindelijk heeft de hele exercitie een uur geduurd. Maar dan hebben we ook wat.

Opgelucht en blij rijd ik de kar de winkel uit. We kunnen erop uit! Wat een feest. En ik heb zelfs een lamp en 3 zaklantaarns die je bij gebrek aan stroom kan opladen met een handmatig draaimechanisme!

En welke tent is het geworden? Het is een tent geworden van een middenmaat, zo goed mogelijke kwaliteit, waar we allemaal in kunnen slapen zonder dat we 30 kilo in de auto hoeven te laden of een uur bezig zijn het ding op te bouwen of af te breken. Hij biedt ruimte voor ruim 6 personen en is 2 meter hoog. We gaan hem snel uitproberen om te weten of we zijn geslaagd in onze missie.

Onze tent, BlackWolf Tuff Dome Plus

buren

We kennen mensen die we al "omze oude buren" kunnen noemen . Wij vinden dat het klinkt alsof we hier al jaren verblijven en volledig geworteld zijn. Echter, de vehuiscultuur is hier iets anders dan in Nederland. Huurcontracten gelden over het algemeen voor een jaar en worden dan steeds stilzwijgend met een maand verlengd. Besluit de huisbaas terug te komen dan heb je twee maanden om een andere plek te zoeken. Vaak verhuizen mensen ook als hun jaarcontract is afgelopen, gewoon omdat ze iets anders willen of omdat ze niet het risico willen lopen om verplicht te moeten verhuizen op een ander moment.

Onze oude buren, Paul en Alison, zijn in september verhuisd naar een aangrenzende suburb en we missen ze echt. Charlie, hun dochter is onze oppas. Paul en Alison werken allebei maar we kwamen elkaar altijd tegen. Of belden elkaar als er weer een aardschok was of de gasdruk van het fornuis niet eens voldoende was om een ei te bakken. "Vielen bij jullie ook de schilderijen van de muur 5 minuten geleden? Kan je even het gas controleren, ik kan weer eens niet koken.....Weet je dat er een zwerver voor je garagedeur bivakkeert?". Zulke gesprekjes waren dat. Heerlijk gesprekjes om te kunnen voeren in aanvulling op de langere en diepere gesprekken. Gelukkig komen ze dit weekend voor een barbie en het is als vanouds. Toch is het gek dat je elkaar kan missen al is de afstand dat je van elkaar bent slechts met 5 kilometer toegenomen. Zij wilden absoluut een foto van ons vieren op hun blog om ons voor te stellen aan hun familie vrienden in Engeland. En ik heb beloofd dezelfde foto ook op onze blog te plaatsen om hun voor te stellen aan onze familie en vrienden aan de andere kant van de wereld. Bij dezen.

Het is niet het enige bezoek dat we hebben dit weekend. Fiona en Dave komen onverwacht langs met een zelfgebakken chocoladecake om ons te bedanken voor de "burenhulp" die we hebben geleverd toen 1,5e week geleden hun derde zoon Evan werd geboren. Finn zit bij Isis in de klas en is een goede vriend van haar. Ze spelen voortdurend "bruiloftje"........wat dat betekent? En Joel is Simon's beste vriend waar hij regelmatig uren mee doorbrengt. Zij leren elkaar woorden in de twee verschillende moedertalen. Joel helpt Simon geduldig bij zijn Engels "No, that is not correct, you have to say it like this!" en Simon leert Joel Nederlands en de eerste woorden die hij koos waren "school" en dank je.

Finn en Joel

"Oude buren" Paul en Alison bij ons.

Bij ons kwam hij niet op bezoek vandaag, maar we hebben het wel van heel dichtbij meegemaakt. De intocht van de Sint. Een dag later dan in Nederland, en op de computer, maar voor de impact maakt het niet uit.

Zoals ik al eerder schreef geloven onze kinderen niet in Sinterklaas. Maar tegelijkertijd ook weer wel. Een mooi voorbeeld is vanavond aan tafel. We hebben het over de intocht en ik vertel dat nu het moment is aangekomen om hun schoen te zetten. Als een haas wordt er getekend en Isis schrijft met haar tong uit haar mond een prachtige brief aan de Sint. Toch weten ze precies wie de kadootjes in de schoenen doet. En dat er geen vreemde kerel ons huis binnen zal komen.

Ik pak de Bert en Ernie neptelefoon, bel Sinterklaas en voer een heel gesprek. Inclusief de gebruikelijke onderbrekingen die we ook vaak via Skype hebben. Ik vertel Sint dat de kinderen heeeeeel lief zijn geweest en de kindjes kijken mij bewonderend aan. Dat ik een beetje jok en daardoor misschien geen kadootje in mijn schoen krijg zorgt ervoor dat ik stijg in hun achting. Dan geef ik de telefoon aan Tom en zeg dat Sint iets met hem wil bespreken. Tom neemt het gesprek naadloos over........... Later bellen we nog met Zielepiet, een van de Pieten uit het Sinterklaas journaal en nu voert Simon een meesterlijk gesprek met hem.

We gaan op in het spel en de kinderen vinden het spannend en levensecht en zingen uit volle borst de liedjes die Sinterklaas heeft gevraagd toen hij aan de telefoon was.

Onze schoenen staan klaar.

Simon beeldt tijden het lied "zie de maan schijnt door de bomen" een wuivende boom uit.

En Isis is in hetzelfde lied de maan in de hemel.

Het is hier heel warm. Bloedheet. Maar dat maakt voor de kindjes niet uit voor het sinterklaasgevoel. Tom hangt het hele weekend al aan mijn broek om te vragen wanneer we nu eindelijk pepernoten gaan bakken.

Op het bericht dat er geen sinterklaasjournaal is morgen, vinden ze dat heel begrijpelijk. Op zondag moet Sint toch ook naar het strand net als alle andere mensen. En dan is het zijn vrije dag dus kan hij niet gefilmd worden om de volgende dag op televisie te komen........

sinterklaasjournaal

http://sinterklaasjournaal.nps.nl/

Sinds de laatste uitzending van het sinterklaasjournaal afgelopen jaar hebben de kinderen het er wekelijks over. Wanneer begint het weer? Hoe gaat het met Sint?

Regelmatig hebben we de website van de NPS gechecked en vandaag was het zover. Het sinterklaasjournaal is een fantastische motivator om iedereen op tijd aangekleed, met zonnebrandcreme ingesmeerd en schooltas gepakt klaar te hebben. Pas als alle taken zijn volbracht, bedden zijn opgemaakt, tanden zijn gepoetst mag de computer aan.

Vol overgave en zenuwen zitten ze vanochtend achter de computer. Kijken het journaal twee keer en zijn er vol van. Ze weten dat Sinterklaas niet bestaat en dat het allemaal een verhaal is. Maar als je ze ziet zitten achter de laptop, en daarna het nieuws hoort bespreken zijn ze ervan overtuigd dat deze Sinterklaas wel degelijk bestaat. Wat ze zich wel afvragen is of Sint het niet vreselijk warm heeft in zijn pak. Ze kunnen zich maar moeilijk voorstellen dat het aan de andere kant van de wereld geen 35 graden is.

sustainability

Uitzicht over een stukje van de stad vanuit de Eureka Tower, vanochtend 7.30u

In de Eureka Tower in Melbourne CBD was ik nog nooit geweest. Tot vanochtend. Omdat ik op de 89ste verdieping van de toren een ontbijtcongres heb over de wereldeconomie en welke plek sustainability inneemt in de economie. De 89ste verdieping is boven het "skydeck", de bekende attractie voor mensen die een kijkje over de stad willen nemen. Boven de 89ste verdieping zijn twee basins met 300.000 liter water die moeten voorkomen dat de toren al te hard heen en weer zwaait als het waait.

Vandaag wiebelt de toren niet. Om 7.30u ben ik aanwezig. Natuurlijk ga ik met de trein, we gaan het tenslotte hebben over economie en milieuvriendelijkheid van bedrijven. Ik wil wel milieuvriendelijk overkomen.

Het is een interessante ochtend die net zoveel vragen oproept als dat er beantwoord worden. Ik leer dat sustainability hoog op de agenda staat van veel grote bedrijven en dat dat zo is vanwege hun sociaal maatschappelijk gevoel en ethische waarden. Maar hoeveel procent van de alle bedrijven ook daadwerkelijk bereid zijn iets aan hun "carbon footprint" te doen wordt niet duidelijk.

Dat we allemaal doordrongen zijn van het feit dat er iets moet gebeuren op het gebied van milieu en klimaatverandering, dat is duidelijk. Echter, de grote vraag is of economische groei nog steeds mogelijk is als we met z'n allen minder consumeren en produceren?

De boodschap van de belangrijke econoom die de eerste presentatie houdt is dat er een klik moet komen tussen de consument en de producent op het gebied van sustainability. Ik denk dat het een "kip-en-ei" verhaal is. Als niemand sustainable wil gaan produceren, gaat niemand kopen. En andersom, als niemand sustainable producten wil kopen, gaat niemand produceren......

Dan komt er een belangijke man aan het woord van een grote televisie en electronica producent. Hij geeft aan dat zij er alles aan doen om meer sustainable te zijn en daar marktvoordeel uit te halen. Verkoopcijfers zeggen dat mensen bij gelijkwaardige keus, toch liever groene, sustainable produkten kopen. Interessante constatering. Dit bedrijf ontwerpt en produceert "groener" omdat het zich positief kunnen wil onderscheiden van hun concurrent EN zich voor te bereiden op mogelijke perioden van schaarste (zilver, olie, indium, koper) die er aankomen. Zij die voorbereid zijn kunnen verder, de anderen niet.

Het derde verhaal. Dat is van een adviesbedrijf dat bedrijven adviseert over het optimaal gebruik maken van werkplekken, waarbij het grotere effectiviteit wordt bereikt, en minder CO2 uitstoot wordt gerealiseerd. Hele interessante projecten die grote prijzen hebben gewonen op architectuur gebied met als sleutel tot succes het model waarbij de werknemer de ideale werkplek uitzoekt afhankelijk van de taak die uitgevoerd moet worden.

Waar ik niets over heb gehoord is over hoe je zelf ook een bijdrage kan leveren. De econoom uit het eerste verhaal vertelt vol bravoure over zijn "sustainable huis" dat net gebouwd is, en zijn potentieel tweede "groene" huis aan de andere kant van Australie. Denkt hij niet aan alle vliegreizen die hij moet maken om beide huizen te bezoeken?

Hoe zit het met dingen als op de fiets naar je werk. Geen gebotteled water meer kopen. Je koffie halen in een herbruikbare koffiemok. De huizen isoleren zodat je in hete dagen als deze geen airco aan hoeft te zetten. Wel heb ik gemopper gehoord op andere economieen die alleen denken aan productie en niet voldoende aan milieumaatregelen. China en Japan worden genoemd als voorbeelden van landen waar smog een groot probleem is. Ik kijk naar buiten vanaf de 89ste verdieping over de stad. Om 7.15u was het redelijk helder. Nu is het 10.00u en er hangt een geelrode waas boven de eindeloze kilometers van huizen en bedrijven.

Uitzicht vanaf de Eureka Tower, vanochtend 10.00u

Deze ochtend is bedoeld om geinformeerd te worden over bedrijfskansen ten aanzien van sustainability en design. En dat is gelukt. Maar wat ik echt heb gemist is hoe bedrijven ook wat dichter bij huis een belangrijke bijdrage kunnen leveren aan het verkleinen van de "carbon footprint" en design en sustainability te gebruiken voor produkten voor dagelijks gebruik.

wel nieuws, geen nieuws

Koningin Isis

Het schijnt dat in Nederland op het 20u journaal is geweest dat er kangoeroes in tuinen van mensen verblijven en dat het vreselijk is. Hier weten we daar niets vanaf. De persoon die ons dit nieuws meldt weet niet precies waar in Australie het probleem zich voordoet. Als dit nieuws Nederland haalt moet er toch wel iets aan de hand zijn dus ik ga op zoek. En ja, op de website van "the Age" vind ik een berichtje van 1 november. Kangoeroes en dingo's zorgen voor miljoenen schade bij boeren in Queensland. Dingo's vallen de schapen aan waarbij ze 40 tot 60 schapen doden in een nacht. Kangoeroes zoeken eten in tuinen en op velden omdat er een aanhoudende droogte is in Queensland, en waardoor er voor veel dieren niets meer te eten of te drinken is. Ook zij richten enorme schade aan. Ik vraag mij af hoe de nieuwsverspreiding gaat. Ik heb bijvoorbeeld nauwelijks iets gevonden over de enorme olieramp die pas afgelopen week is opgelost bij Noord Australie, waarbij er meer dan 9 weken lang olie uit een pijplek de oceaan is ingelopen. Dat het geen wereldnieuws is geworden en dat het WNF zich er niet mee heeft bemoeid ligt aan het feit dat het uit de kust heeft plaatsgevonden, aldus het nieuws afgelopen week.

Ik heb plezier Simon

Er zit zand op mijn handen Tom

Nieuws hier thuis is er weinig. Het is de warmste novembermaand sinds 1902 en vandaag was het 35 graden. Terwijl ik dit schrijf is het nog steeds 31 graden. Wij houden erg van de warmte en besluiten gebruik te maken van de luxe. Bovendien zijn we er gisteren achtergekomen dat Melbourne een strandcultuur heeft en we willen nog steeds integreren. Dus nadat we Isis van school hebben opgehaald, halen we snel onze zwempullen en lopen naar het strand. Ik vraag me af waarom we ons deze luxe maar zo weinig permitteren. Want het is zalig. Het water is helder, er zijn geen golven en slechts hier en daar een grote blauwe kwal. Ik kom terug van "geen vakantie aan de baai". Op een doordeweekse maandag is het hier goed toeven ;-)

zandvoort in melbourne

We kunnen onze ogen niet geloven. We rijden om 16.30u richting de favoriete speeltuin in Mordialloc. En het is ontzettend druk. Het plan is om te gaan picnicken en te spelen in de warme namiddagzon. Het is ontzettend lekker weer. Heel warm, heel zonnig. Omdat de UV factor tot 16.45u extreem hoog is vandaag proberen we de zon een beetje te mijden. Dat hebben we geleerd in de tijd dat we hier wonen. Toch? Vandaag krijgen we een heel nieuw beeld van de Melburnians. Hoezo de zon mijden? We dachten dat men hier niet naar het strand gaat als de UV straling extreem hoog is. Het tegendeel lijkt waar.

Als wij om 16.30u Beach Road oprijden zien we dat alle parkeerplaatsen langs de weg vol zijn. En dat niet alleen. Kilometers lange rijen van auto's staan links en rechts langs de weg geparkeerd. Mordialloc is ongeveer 10km rijden bij ons vandaan en vanaf ons huis tot aan de speeltuin is het vol. Tussen de bomen en struiken door vangen we glimpen op van de baai. Er zijn tientallen mensen aan het zwemmen, er zitten honderden mensen op het strand. Er lopen mensen in jurkjes, korte broeken, kinderen met hun surfpakken en hoeden tegen de zon. Enorme koelboxen worden rondgesjouwd, strandhanddoeken hangen om schouders.

Wij zijn natuurlijk kansloos Er is voor ons geen plek te vinden langs de baai, en al helemaal niet waar wij naartoe willen. Die plaats is een van de weinige pekken waar de restaurantjes en cafes vlak bij het strand zijn.

Het is een aparte ervaring. De meeste tijd die wij in Australie hebben doorgebrach is aan de baai, want daar wonen we. Maar het is ons volledig ontgaan dat er zo'n enorme strandcultuur bestaat. Zandvoort is er niets bij vergeleken. We denken dat we dit gemist hebben omdat wij bij zonnestralen in het weekend of in een national park zijn, of in huis verblijven.

Wij draaien om en rijden weer naar huis. Pakken onze picnick uit en gaan in onze speeltuin zitten tegenover ons huis, waar we genoeglijk verstoppertje spelen, picnicken en kwaliteitstijd als gezin doorbrengen. Natuurlijk is er plek voor ons aan de baai!

Het begint wat af te koelen, het is 28 graden, er waait een zwoel windje. We beginnen zin te krijgen in de zomervakantie die met rasse schreden nadert. Nog een paar weken en dan gaan we erop uit. We zijn hier gekomen voor de ruimte en de natuur, maar dat was vandaag aan de baai niet te vinden. Dus als we op vakantie gaan, dan zeker niet naar de baai :-)

Beach Road op zondag namiddag.

Simon

Vanaf ons terras, de zon gaat net onder.

stralende dag

Ik denk dat ik beter ben in de marketing dan in de sales. Waarmee ik bedoel dat ik wel veel netwerkgesprekken heb, maar dat het niet leidt tot een baan. Nog 6 weken heb ik mijzelf gegeven om een baan te vinden in de farmaceutische industrie, biotech industrie of gezondheidszorg waar ik van toegevoegde waarde zou kunnen zijn. Ik heb zelfs voor die 6 weken een wekelijkse extra dag kinderopvang ingekocht voor de jongens, om meer tijd te hebben om te concentreren op de dingen die ik doe. En na te denken over de dingen die ik wil. Vol bravoure schreef ik een paar weken geleden dat de beslissing in een week zou vallen. Dat was niet helemaal realistisch. Ben ik echt zo slecht in knopen doorhakken?

Ik ben hard aan het schrijven aan een boek, dat doe ik samen met Emma en is hartstikke leuk. Maar kan je er geld mee verdienen? Ik weet het niet. Het levert wel plezier op, maar daar verdien ik natuurlijk niet die four-wheel drive mee waar een familietent in past ;-).

Ik heb al veel koffiecafe's gezien in de stad. En het aantal koffiecafe's dat je kent is een maat voor het aantal netwerkgesprekken dat je voert. Ik denk zelf dat de koffiecultuur meer floreert dan ooit vanwege het aantal mensen dat werk zoekt. Ik heb er geen cijfers van om het te bewijzen, maar toen ik vanochtend door het centrum van Melbourne liep viel me op hoe vol de cafe's zitten, en zeker niet met toeristen of moeders van playgroups. Ik doe hard mee aan dat koffiegeleut, leer de stad kennen en de koffie is over het algemeen goed, maar het kost meer dan dat het uiteindelijk oplevert. Zowel in energie, als vertrouwen als centen.

Natuurlijk werk ik ook echt, in een volwassen baan als strategisch adviseur, dat is een heerlijke baan onder ideale omstandigheden. Flexibele uren, leuke collega's, een fantastisch product. Als ik thuiskom, of als ik thuis achter de computer zit en wat af heb gemaakt, zeggen de kinderen "je heb zeker een werkje gedaan het mam, je bent zo vrolijk".

Afgelopen week had ik een gesprek met een moeder die na en jaar zwangerschapsverlof weer aan de slag gaat in februari. Zij zegt tegen mij dat ik blij moet zijn met de keuzes die ik heb. Dat dat een groot goed is. En ze heeft natuurlijk gelijk. Want ik heb iets te kiezen, dat is goed nieuws! Ik zou zelfs kunnen kiezen om iedere dag met de jongens op het strand te gaan zitten.

Het is een stralende dag vandaag. De jongens haal ik op uit de creche en ze lopen meteen door naar de keuken om hun boterhammen te maken voor hun favoriete spel van dit moment. Kantoortje spelen. En het is lunchtijd op kantoor. Maar niet voordat ze met verwachtingsvolle ogen mij kettingen hebben gegeven die ze op de creche hebben gemaakt.

Straks gaan we naar school om Isis op te halen. De kinderen gaan dan alledrie nog even spelen in de speeltuin van school. En omdat het weekend is halen we daarna een ijsje. En terwijl ik dat schrijf denk ik dat dat een heerlijk vooruitzicht is. Die ruimte, plezier en flexibiliteit is voor allemaal van toegevoegde waarde. Ook voor Bud. En dat weegt allemaal zwaar mee in de uiteindelijke keuze.

Keuzes kunnen maken is een grote luxe maar ook een last. Hoe weet je wat de beste keuze is? Wat in ieder geval helpt is dat een keuze natuurlijk niet voor altijd hoeft te zijn.......of houd ik dan nog steeds alle opties open ;-)?

Weet je wat? Het is een stralende dag en daar gaan we snel van genieten.

jacht op een tent

Bud heeft inmiddels alle buitensportwinkels binnen een straal van 25 km vanaf ons huis gezien. We zijn met z'n allen geweest, hij is alleen geweest, hij heeft Simon meegenomen. We kennen alle Australische merken, van Oztrail tot Black Wolf tot Wild Country, Coleman en Spinifex. We vergapen ons aan de variatie van tentplankjes, tentkasten, tentcommodes, uitvouwbare tentkeukens. We kijken naar aluminium opvouwtafels, uitvouwbare wasmanden, lichtgewicht ophangnetjes, opblaasbare wc's. We liggen op comfortabele stapelbedden, stretchers, luchtmatrassen en openen een 200liter koelbox die claimt alles minimaal 4 dagen koel te houden. We staan bij de BBQs, de campstoves, de bijlen en de billies. En dan niet te spreken over de tafellampen, schemerlampen, ver weg schijners, dichtbij lichtjes. Op gas of oplaadbare batterijen. Straalkachels op zonne-energie, watertanks met aankoppelbare douche..... We kunnen een uitrusting aanschaffen waarmee we luxer en ruimer kunnen gaan kamperen dan dat we nu wonen. Echter, voor normale mensen zoals wij, die rijden in een Holden (Ozzie Opel) type sedan, met drie kinderen op de achterbank, is dit niet de ideale uitrusting. Dat past gewoon niet.

Wij willen een goede kwaliteit, niet al te zware, niet al te grote tent voor ons en de kinderen. En als dat niet lukt, een goede tent voor alleen de kinderen. Wij hebben nl al een prima tent. Familietenten wegen minimaal 25 kg en hebben ingepakt de afmeting van een halve achterbak. En aangezien we ook slaapzakken, matjes en eventueel nog wat schone kleren mee willen kunnen nemen, is dat dus niet goed genoeg. Als we naar de kleinere kwaliteitstenten vragen kijken de verkopers ons bevreemd aan. "Je gaat toch niet naar de Mount Everest? Of met je rugzak de bergen van Nieuw Zeeland in? Wat moet je dan met een mooie lichtgewicht tent? Wat zegt u, is het voor de kinderen, hahaha, dan bent u hier in de verkeerde winkel........."

En als ze dan horen dat we met een doodnormale sedan auto willen gaan kamperen lachen ze zich helemaal een breuk. Dat lijkt ze onmogelijk.

Wat nu te doen? Toch die four wheel drive aanschaffen die hoog op onze verlanglijst staat? Zodat we een Australische tent en passende uitrusting mee kunnen nemen? Hmmm. Nee.

Wat dan? Een aanhangwagen? Hmmm. Nee, niet achter deze auto. Niet gaan kamperen? Hmmm, nee, absoluut geen optie. Een minder kwaliteit tent kopen? Hmmm, onze nacht exact een jaar geleden waarbij Bud in de auto moest slapen en de kinderen bij mij in de tent omdat het in de kindertent harder regende dan buiten staat ons nog helder voor de geest. Geen optie.

We zijn nog wel even bezig. Mocht er voor 18 december iemand van de lezers van deze blog deze kant op komen dan horen we het graag. Misschien dat we dan wel vragen een tent mee te nemen.....

een feestje en een ongelukje

Zaterdag. Isis is al de hele ochtend zenuwachtig. Mabel is jarig en geeft een feestje. Ze heeft niet veel tijd voor zenuwen want we moeten natuurlijk ook zwemmen, we gaan op tentjacht en we moeten nog een kadootje kopen. Dan natuurlijk tutten en op naar het feest. In de circusschool waar ze een keer per week les heeft. Voor foto's en verslag zie http://perryinaustralia.blogspot.com/ . Het is een uitbundig feest. 10 kinderen. Veel circusspullen. Veel oefeningen en spelen. Glimmende gezichten, niet alleen van plezier maar ook van de warmte en inspanning. Na een half uur acrobatiek is er pauze. De tafel met lekkers staat al gedekt en ik kijk mijn ogen uit als ik zie wat er uitgedeeld wordt en wat er weggewerkt wordt. Liters "squash". Zelfgebakken koekjes, cakejes, chips, popcorn, saucijzenbroodjes, pizzareepjes en watermeloen. En dan het hoogtepunt, de taart met kaarsjes. Het is geen wonder dat niet iedereen meer taart neemt.....

De kinderen worden 1,5 uur volledig vermaakt. Na het lekkers leren ze een aantal trucs en dan is het afgelopen. Beladen met snoep en een kadootje gaan we weer naar huis. Dat is nog eens een feest!

Als aan het eind van de middag de zon wat minder fel is gaan we naar het strand. We zouden bijna vergeten dat we dat voor de deur hebben, zo zijn we eraan gewend. We springen in de golven, redden zeesterren en de kinderen nemen bij het weggaan wat afval mee dat her en der verspreid ligt op het strand. Tom loopt trots met een lege bierfles die hij heeft gevonden naar de recyclebak. Ik zie mensen afkeurend naar ons kijken. Je laat je kind toch niet met je bierflessen sjouwen. Maar wij zijn trots op ons volkje dat spontaan vindt dat het strand schoon moet zijn.

Vandaag hebben we een afspraak met Joel, het vriendje van Simon. Joels moeder staat op het punt te bevallen en wij hebben dit weekend de wacht. Als de weeen beginnen komen de twee jongens bij ons. Maar het is nog steeds rustig dus het wordt een gewone speelafspraak. Hij, Simon en Bud gaan naar de ramp om te steppen. Helaas regent het een beetje en is de ramp nat, dan kan er niet gestept worden. Dat is veel te glad. Bud kiest veiliger terrein en gaat naar het houten kasteel met de twee jongens. Ze zijn nog geen 20 minuten weg of de telefoon gaat. Simon is gevallen en ze komen naar huis. Niets voor Simon om meteen naar huis te willen dus ik ben geschrokken. Als Simon binnenkomt gilt hij, ziet ziet spierwit en houdt zijn hand bedekt. Simon huilt zelden lang en hard dus hij heeft echt pijn. Ik vind het spannend, ben niet zo'n held bij ongelukken, en zelfs niet bij kleine ongelukjes. Maar als het je kind betreft zet je je daar overheen. Het valt gelukkig mee, hij heeft zijn wijsvinger heel zeer gedaan en die is dik en blauw. Terwijl Simon op schoot bij Bud bijkomt met een pak ijs op zijn hand en de laatste dropveter die we in huis hebben, leid ik de andere kinderen af met het bakken van koekjes. Tegen de tijd dat we die gaan opeten is Simon weer wat opgeknapt. Bud brengt samen met hem Joel naar huis en dan neem ik hem toch voor de zekerheid even mee naar de eerste hulp in het ziekenhuis. Het is zijn linkerhand en Simon is links. Ik wil alle risiko's uitsluiten.

In het ziekenhuis is het rommelig. Bij de eerste hulp zitten een 10-tal mensen ongelukkig op grauwe stoelen te wachten. De muren zijn een beetje vaal met strepen, krassen en butsen. Wij worden snel geholpen. Ondanks mijn tegenwerpingen wordt direkt een pijnstiller gegeven aan Simon, die het stilletjes opdrinkt. Dan moet hij een foto gaan maken. Een Aziatische meneer maakt de rontgenfoto's. We communiceren door gebarentaal want ik kan zijn Engels maar heel slecht verstaan. Deuren staan overal open, naar een veiligheidsschort moet 10 minuten gezocht worden, iemand vloekt uit een kantoortje omdat de foto niet op het beeldscherm verschijnt. Maar we worden wel snel geholpen en we kunnen de rest van de tijd wachten op de uitslag in een kinder speelkamer.

De arts komt na een uur met een goede uitslag. Hij spreekt serieus met Simon om hem te vertellen wat hij heeft gevonden. Het is niet gebroken, hij wil alleen de schaafwond nog even schoonmaken en dan mag hij naar huis. Ik houd ervan dat kinderen serieus genomen worden, en dat niet alle communicatie alleen via de ouders gaat. Simon gedraagt zich volwassen en groot. Hij geeft geen kik en geeft de arts spontaan een hand en een "thank you" bij het verlaten van de behandelkamer. Bij de uitgang mag hij van mij iets uitzoeken. "Ja leuk" zegt hij, "maar dan wil ik ook wat voor Tom en Isis meenemen, die zijn ook geschrokken". Hij koopt een lollie voor zichtzelf en twee ballonnen voor Isis en Tom.

De middag is ver voorbij en we doen het rustig aan. Bud zet de tentenjacht nog voort maar heeft nog steeds het ideale model niet gevonden. Pippi Langkous in Takka Tuka land staat op. De tomatensoep staat op het fornuis. Het belooft een rustige rest van de zondag te worden.