20km

Simon wordt door een vriend van ons, door ons ook wel eens "Paul de racefietser" genoemd, uitgenodigd om samen met hem een eindje te gaan racefietsen. Daar heeft Simon wel oren naar, hij is tenslotte een sportfanaat en laat geen mogelijkheid voorbij gaan om te kunnen sporten. Dus met een fles water, twee mueslirepen en dextro energie op zak, fietshandschoenen aan en banden opgepompt gaat hij op weg. Bud mag ook mee. Simon straalt en kijkt heel serieus, ik zie aan hem dat hij ervoor gaat. Bud fluister ik in het oor dat hij wel op moet letten of hij het volhoudt, Simon verbruikt veel energie en is niet de dikste. En als hij iets in zijn hoofd heeft, dan is er niets dat hem daarvan af brengt. Totdat hij vanzelf neervalt door vermoeidheid en energiegebrek.

Ze fietsen 20 kilometer waarvan 10 met wind tegen. Simon moet twee keer stoppen. Niet omdat hij moe is, maar omdat hij zijn mueslirepen en suiker nodig heeft om niet met fiets en al om te gaan. Zo hard foetst hij en zo erg doet hij zojn best om er helemaal bij te horen en het goed te doen. Hij geniet. Als hij thuiskomt loopt hij naast zijn schoenen van trots. Voor het eerst in al die tijd dat hij een fiets heeft legt hij zijn helm keurig op de plek waar hij hoort. Handschoenen ernaast. En dan ploft hij neer aan tafel waar van alles staat uitgestalt. We horen hem 10 minuten niet. Nadat hij genoeg heeft gegeten en gedronken zucht hij tevreden.

"Zo. Dat was fijn. Zullen we dan nu nog snel even een potje cricket spelen?" Bud en ik kijken elkaar aan. Hier kunnen we niet tegenop. Maar cricket spelen dat doen we niet meer, Simon moet ook een beetje tegen zichzelf beschermd worden......

Ook zonder cricket heeft hij een heerlijke middag gehad. Bud ook. En Paul de racefietser ook.

En dus het thuisfront ook :-)

Als we dan ook nog Wendy spreken die vrolijk "tot zaterdag" door de telefoon roept kan onze dag niet meer stuk. Wij zijn volmaakt tevreden.

the evil doctor

"The Evil Doctor Returns" heet het toneelstuk dat Isis samen met 3 meisjes uit haar klas heeft geschreven en dat ze afgelopen vrijdag heeft uitgevoerd voor de klas. Ik mag het filmen zodat ze het zelf ook een keer kunnen zien. Het is hilarisch. Ik begrijp helemaal niets van het verhaal en moet ontzettend mijn best doen om de camera stil te houden bij het maken van het filmpje, want alles in mij wil schuddebuiken van het lachen....... Het optreden duurt in totaal 6 benauwde minuten en dan krijgen de meiden een daverend applaus van de klas en begint de analyse van het stuk. Er wordt door de toeschouwers feedback gegeven en de meisjes staan hun mannetje en dienen het publiek van gepeperde repliek. Ik kan mijn oren maar nauwelijks geloven als ik hoor op welk nivo er gediscussieerd wordt. Het gaat over logica, rollen en het nut van bepaalde stukken in de voorstelling. Hoe het stuk tot stand is gekomen. Wat de betekenis ervan is. En zo nog verder. Gelukkig stopt de juf op een gegeven moment de discussie want de vragen worden zo gedetailleerd en moeilijk dat zelfs ik het er warm van krijg.

Het schrijven van een script is onderdeel van de les "investigation time". Iedere dag is er 1,5 uur investigation time op school waarin de klas van alles en nog wat onderzoekt, bedenkt en maakt op basis van verschillende spullen die klaarstaan en gerelateerd aan de leerstof van die week. Ook is er altijd een reporter, een focuskind en een fotograaf die vastleggen wat er allemaal gebeurt tijdens investigation time. Aan het eind van de 1,5e uur presenteren zij de resultaten aan de klas. Ik kijk iedere keer weer mijn ogen uit als ik zie wat de kinderen op deze leeftijd al kunnen en doen. Ik geloof nooit dat ik dat kon op die leeftijd. Wij maakten vroeger gewoon sommen in een schriftje en schreven letters na in een ander schriftje. Of zoiets. En daarna gingen we buitenspelen of de planten watergeven in de vensterbank.....

Isis vindt investigation time erg leuk en doet ontzettend haar best, zoals blijkt uit het script en het toneelstuk. Bij iedere activiteit moeten de kinderen ook beoordelen hoe ze het doen ten aanzien van confidence, resilience, organisation, persistence en getting along. Dit wordt dagelijks uitgebreid in de klas besproken. Ik vraag mij af of de kinderen sociale wonders worden, ik begin aan een heleboel dingen te merken dat ze zich zeer bewust zijn van wat ze doen en hoe ze het doen. Zowel thuis als op school. Bud en ik leren zelf ook iedere dag bij, maar helaas zijn wij inmiddels te oud om ook van die supersociale mensen te worden. Eigenlijk jammer, het zou wel handig zijn.

Ook wordt er deze twee weken intensieve zwemles gevolgd door de kinderen van grade 2, de klas waar Isis in zit. En zijn er schaaklessen begonnen om de kinderen te leren hoe je strategisch en parallel moet denken. Wauw.

De kinderen zijn doodop aan het einde van de week. We vinden het schoolprogramma een geweldig, maar wel heel zwaar. En dan te bedenken dat Isis ook moet proberen haar Nederlands schrijven bij te gaan houden.....

Ik ben blij dat we dit kwartaal behalve zwemmen even geen andere aktiviteiten hebben geplanned. Dat is hoogst ongebruikelijk hier want bijna alle kinderen doen minstens twee sporten en dan ook nog iets anders zoals muziek. Hoe ze dat allemaal kunnen opbrengen is mij een raadsel. Daar ga ik maar eens achteraan, want ons lukt dat (nog) niet. We doen iets fout maar ik weet nog niet wat. Zit het in "persistence"? Of moeten we meer "resilient" zijn, ookal zijn we moe? We moeten er snel achterkomen. Of niet, en doen we het door de week, behalve school, lekker rustig aan :-).

De zenuwachtige 4 meiden vlak voor de voorstelling. De evil doctor staat er helemaal klaar voor.....

Tom helpt mij de camera te installeren.

De zwemles wat later op de dag. Isis moet haar duiken oefenen.

En als ik met Tom en Bink van het zwembad terug naar huis loop zie ik dit plaatje onderweg. Ik vind het mooi, het groen met roze. De bloemen. Wat is lopen toch leuk, er is zoveel te zien.

electriciteit

Hoe afhankelijk we van electriciteit zijn hebben we vandaag gemerkt. Vanochtend om 5u is er hier vlakbij een grote transformator doorgebrand waardoor we vanochtend niet door de wekker werden wakker gemaakt, maar door enorm lawaai van sirenes van brandweer en politie.

Het gevolg van het doorbranden was natuurlijk dat we geen electriciteit hadden.

Meteen merken we hoe afhankelijk we zijn. Omdat we geen i-phone hebben, of androide of iets wat daar op lijkt zijn we meteen afgesneden van internet en skype. We kunnen ook niet zien wat er aan de hand is....

We douchen bij kaarslicht, gelukkig hebben we warmwatervoorziening door middel van gas. We ontbijten ook bij kaarslicht, is dan eindelijk de romatiek terug in ons leven vraag ik aan Bud. Waarop Tom 5 minuten later vraagt of we nog meer "romantieken" op tafel zullen zetten. Daarmee bedoelt hij natuurlijk de kaarsen, het duurt even voor we dat doorhebben :-).
Koffie zetten we met onze koffiefilters met water dat we in een pannetje koken. Voor het eerst kunnen we onze favoriete toaster niet gebruiken en eten we als ontbijt ijskoude boterhammen die nog niet keurig een avond van tevoren uit de vriezer waren gehaald. De koelkast en vriezer houden we dicht, op de boterhammen na dan. We halen onze opwindbare zaklampen tevoorschijn voor extra licht, en de mobiele telefoon kunnen we opladen in de auto. Zelfs met de tijd komt het goed, we zetten zolang Simon's St Kilda klok op batterijen in de kamer. De wasmachine kan niet aan, maar er is hier toch een voortdurende wasachterstand, dus dat maakt niet uit. Het enige probleem is werk. Ik moet een aantal documenten voor werk versturen maar uiteraard doet zonder stroom de modem het niet.

Vanmiddag, 10 uur na het begin van de storing, is eindelijk de electriciteit weer aan. Ik zit op het vinkentouw want die documenten moeten weg, ik kan mij geen vetraging veroorloven.
En de batterij van mijn laptop is leeg, dus ik kan en kon niets doen. En dan maak ik een domme fout. Ik hang de laptop vast aan de oplader aan het stopcontact. Zodat hij meteen gaat opladen als we weer stroom hebben.

De electriciteit gaat aan met zulk grof geweld dat alle beveiligde stoppen eruit vliegen. En mijn laptop oplader, die niet aan een beveiligd stopcontact hangt, doorbrandt. Zucht.

We zijn inmiddels weer voorzien van alle luxe die electriciteit met zich meebrengt. Kunnen weer zien hoe het in de wereld is.
Maar mijn laptop doet het niet meer, eigen schuld.
Mijn laptop is mijn breinextensie, ons communicatiemiddel, ons fotoarchief, mijn kantoor. Vandaag bleek dat we eigenlijk alles zonder stroom kunnen redden voor een poosje. Maar die laptop, juist die kunnen we eineglijk niet missen.
Tot ik een oplader heb is er weinig anders dan e-mail uit dit deel van de wereld van ons te verwachten. Zelfs skypen kan niet meer, want bellen via de pc gaat niet omdat de microfoon stuk is.

Vandaag leerde ik twee dingen
1) Stopcontacten uitzetten bij een stroomstoring of de stekkers eruit halen
2) Ik moet toch maar eens uit op nieuwere communicatiemiddelen. Want ookal roep ik altijd dat dat helemaal niet nodig is, het tegendeel blijkt waar. "Meegaan met de tijd" noemt men dat. Ik noem het "Te afhankelijk van een computer".

We gaan er aan werken.

testprotocol

Vandaag kan ik mijn hart halen. Ik ben een testprotocol aan het schrijven voor een klus die ik op dit moment doe. En ik vind het hartstikke leuk. Mijn medisch biologen hart begint sneller te kloppen van al het geneuzel over concentraties, "flowrates", herhalingen, controles, metingen en standaarden. Ookal moet ik altijd de uurtjes stelen, en ieder tijdslotje dat ik heb gebruiken om mijn werk af te krijgen, ik heb er ontzettend veel plezier in. Zelfs al betekent het dat het 's avonds soms laat wordt, en 's ochtends soms vroeg begint. Het levert meer energie op dan het kost. Dat heb ik niet door middel van een protocol getest......dat is buikgevoel. En dat voelt goed :-)

voorbij

Gelukkig weegt het plezier van de komst en de logeerpartij op tegen de zwaarte van het vetrek. Cees en Mientje zijn vanmiddag weer vertrokken en zijn op weg naar huis.

We eten wat over was van gisteren. Bud en ik hebben alle verhalen vanavond zelf moeten voorlezen, en de afwas moeten doen. De kinderen zijn stilletjes (ook wel eens lekker ;-)), moe en willen vroeg naar bed. De wasmachine draait, het afscheidskado dat we kregen staat te glimmen op het aanrecht. Een nieuwe toaster, de oude was helemaal op en aan alle kanten stuk. Omdat we tegenwoordig echt Australisch iedere dag een toast eten bij het ontbijt, zullen Cees en Mientje nog heel lang bij ons aan het ontbijt aanwezig zijn als we in hun toaster een boterhammetje bakken.......

De traditionel koffie voor het afscheid. Dit is de enige plek op het vliegveld waar je wat vliegtuigen kan zien.

We zeggen allemaal, "niet huilen". Maar het is moeilijk als de tranen hoog zitten.

cricket

De laatste avond met Cees en Mientje begint zo gecontroleerd.....

....totdat het cricketspel wordt uitgepakt. Isis blijkt een heel fanatiek cricketer te zijn

Met de start van het wereldkampioenschap cricket in India start kunnen wij niet achterblijven. Australie doet natuurlijk mee, maar ook Nederland!

Als afscheidskado krijgen de kinderen van Cees en Mientje een cricketspel kado. En voor we het weten gaat het helemaal los in de tuin. De kinderen zijn door dolle heen, ik kom erachter dat zij en Bud volledig op de hoogte zijn van wie de "bowler", wie de "batter" and wie the "wicket-keeper" moet zijn. Wat een "wicket" is en wat je daarmee moet doen, wanneer je punten scoort. Ze zijn helemaal gek op het spel. Ik kan mij herinneren dat een collega van vroeger eens tijdens een teambuildingavond probeerde uit te leggen waarom hij een passie voor cricket had. Ik begreep er toen helemaal niets van en vond het verschrikkelijk saai. Maar ik ben bang dat ik mijn mening moet herzien, helemaal met zoveel cricket fans in huis.

De kinderen houden het uren vol, opa en oma ook en zelfs Bud slaat een balletje. Het is erg leuk. En het leidt ook de aandacht een beetje af van het vertrek van Cees en Mientje morgen.

Tom en Cees aan slag

babytaal

Babies van vier maanden kunnen niet praten. Tenminste, niet in de woorden zoals wij die gebruiken. In de gesprekken tussen ons en Bink maakt het niet veel uit.

Isis komt regelmatig aanrennen om mij te vertellen dat Bink zegt dat hij opgetild wil worden, of honger heeft. Simon komt regelmatig aanrennen om te vertellen dat Bink zegt dat hij zijn aapje wil, of moe is. En het is ongeloofijk, maar ze hebben het bijna altijd goed. Bink communiceert met ons luid en duidelijk over zijn grote en kleine wensen.

Hij knort tevreden als hij een bakje met een hapje aan ziet komen dat voor hem bedoeld is. Duwt hardhandig je handen weg als hij geen zin meer heeft in zijn fles. En roept vanuit zijn bed als hij wakker is, o wee als je niet binnen 5 minuten komt. Met zijn ogen laat hij je weten welk speeltje hij wil, als hij met twee ogen naar je knippert zegt hij dat hij je lief vindt. En hij hoopt natuurlijk dat dat genoeg is om hem op te tillen. Als hij ongerust begint te piepen ren ik naar hem toe, dan is waarschijnlijk Tom in de buurt die zijn liefde voor Bink nogal hardhandig toont. Het liefst is Bink waar iedereen is. Hij kan dan rustig spelen. Alleen zijn vindt hij helemaal niets, dan begint hij na 2 minuten al ontevreden te pruttelen. En van vreemden, daar wil hij pas wat van weten als wij op zijn vragende blik antwoord hebben gegeven "het is goed". Pas dan geeft hij een verlegen glimlachje. Bink is op zijn best als hij op je arm zit. Zijn arm stevig in een houtgreep om de arm van wie hem vasthoudt, aan zijn houtgreep herken je of hij je goed kent of niet. Als hij je stevig vast heeft kent hij je goed, anders hangt hij er een beetje bij. Het is alsof hij zijn zelfverzekerdheid uit de arm haalt waarop hij zit.

Als hij huilt, met verdriet, dan weet je dat er echt iets mis is. Dan heeft hij pijn, of is hij bang. Meestal duurt dat niet lang omdat hij ook begrijpt wat wij tegen hem zeggen en zich makkelijk laat troosten. En zo zijn er dagelijks talloze praatjes waar geen woord bij gewisseld wordt en toch uitgebreid gesproken wordt. Lang leve de babytaal.

Als ik wat meer tijd zou hebben zou ik voor Bink zijn eigen woordenboek babypraat willen maken. En dan iedere maand een aanvulling willen doen. Het is zo'n mooi en interessant proces. Zou eigenlijk iedere baby een eigen unieke taal spreken en uitbeelden? En spreken wij als ouders ook zoveel in geluiden en uitbeeldingen als babies? Kunnen we daarom zo goed met Bink praten? En Isis, Simon en Tom ook? En zelfs Cees en Mientje die in een paar weken tijd de babytaal bijna vloeiend hebben leren begrijpen en spreken?

Hoe dan ook, we kunnen het in ieder geval op ons CV aan het lijstje toevoegen van talen die we spreken. Babytaal!

ritueel

Het begint bijna een ritueel te worden. De Lunch bij Rickets Point. Dat betekent dat het laatste weekend is aangebroken dat Cees en Mientje hier zijn. Met z'n allen gaan we er heen, een deel met de auto, een deel lopend voor de favoriete lunch en de een wandeling langs de rotspoeltjes bij het strand. Het is heel gezellig, de kinderen eten hun favoriete rituele patatjes met kip nuggets en een sprite. En we maken de jaarlijkse foto van Cees en Mientje met de kindjes. Vanaf nu hangt het gewicht van het aftellen in de lucht....... maar we gaan er nog een leuke week van maken, vrijdag lijkt nog ver weg.

hoe was de koffie

Donderdagochtend wandel ik door de stad naar het ziekenhuis. Ik geniet van de 1,5e uur die ik voor mijzelf heb voor ik mij moet melden. Ik koop een boek en kijk naar moderne gebouwen en ouderwetse trams.

Laat ik de vraag meteen beantwoorden. De koffie in het ziekenhuis was werkelijk verschrikkelijk. Maar dat was dan ook het enige dat niet goed was aan het verblijf in het ziekenhuis de afgelopen twee dagen. Alles is uitstekend verlopen, ik ben heel goed verzorgd en heb genoten van een hele vrijdag helemaal niets doen. Ik heb een heel boek gelezen dat ik donderdagochtend nog snel even had gekocht. Ik heb de krant uitgeplozen, gewerkt en zelfs nog 5 minuten televisie gekeken in mijn splinternieuwe kamer met uitzicht op de stad, helemaal voor mij alleen. Te weten dat de kinderen in goede handen zijn en dat verder alles geregeld is maakt het verblijf natuurlijk alleen maar aangenamer. Dank jullie wel Cees, Mientje en Bud!

Vandaag word ik opgehaald door alle jongens. Van Bink krijg ik een stralende lach, Tom is erg opgelucht als hij ziet dat mijn benen niet afgezaagd zijn zoals hij dacht, en Simon deelt met mij de pijn door zijn voet met grote blaar ook op een kussen te leggen. Thuis word ik onthaald als de koningin, met bloemen, taartjes, tekeningen en verrukkelijke koffie.

Ik ben blij dat deze onderhoudsbeurt achter de rug is. Geen lekkende vaten meer en ander ongemak in mijn benen. Nu nog even herstellen van ingreep en narcose en dan ben ik weer helemaal als nieuw!

Loop ik wel door Melbourne? De diversiteit van de stad blijft mij verbazen.

Uitzicht vanaf mijn kamer in het ziekenhuis.

De tekeningen maken de koffie goed. In een tekening van Simon ben ik erbij op het stand, maar wel in mijn ziekenhuisbed.

onderhoud

Simon geeft Mrs Fox een rondleiding door huis en tuin

Voor Simon is het vandaag een drukke dag. Maar ook een vrije dag. De eerste paar weken is woensdag een vrije dag. Deze vrije dag wordt behalve als rustdag, ook gebruikt om een 0-meting te doen bij ieder kind om te beoordelen op welk nivo de kinderen starten met school. Ook wordt er op de woensdag door de juf of meester een huisbezoek gedaan aan het kind. De ouder heeft er niets mee te maken ;-). Vandaag hadden we voor Simon zowel de 0-meting als het huisbezoek geplanned zodat hij zich daar niet meer druk om hoeft te maken. Ook had hij vandaag een jongen uitgenodigd waar hij de afgelopen twee dagen vrienden mee is geworden. Het jongetje is drie weken geleden uit Zweden gekomen en Simon kon zich helemaal in zijn situatie verplaatsen. Dus hij wilde zorgen dat hij iemand had om mee te spelen. Ik ben trots op Simon dat hij dat helemaal zelf heeft bedacht.

Al met al een dag vol avonturen voor hem. Met als hoogtepunt zijn blijdschap dat hij alles snapte bij de spelletjes van de 0-meting, en het dieptepunt dat de juf, zijn favoriete Mrs Fox, geen glaasje water bij hem op de kamer had gedronken, terwijl het zo gezellig klaarstond. Later vertelt hij mij dat de juf had gevraagd welke dingen hij leuk vindt van school. Waarop zijn antwoord was dat hij buitenspelen heel leuk vindt, maar vooral ook dat hij opgehaald wordt om lekker naar huis te gaan. Dat raakt natuurlijk mijn hart.

Morgen gaat hij weer met plezier naar school. Maar hij kijkt vooral uit naar vrijdag, dan mag hij een lunchorder meenemen, net als Isis. Hij gaat een slurpee bestellen, en vanaf dat moment hoort hij er helemaal bij op school.

Terwijl de kinderen ontwikkelen zijn wij als ouders in de fase beland dat we "onderhouden". Dus ga ik morgen voor twee dagen naar het ziekenhuis voor een wat ik noem "onderhoudsbeurt". Links en rechts worden spataders verwijderd uit mijn benen. Het is hard nodig, dus ik ben blij dat ik er bijna vanaf ben. Ik kijk zelfs een beetje uit naar een hele vrijdag voor mijzelf, in een eenpersoonskamer, met een boek en mijn computer terwijl er af en toe iemand langskomt om mij een kopje koffie te brengen. Ik heb voor mijzelf fruit gekocht en een kleine tube tandpasta. Ik ga zo even mijn tasje klaarmaken dat ik meeneem naar het ziekenhuis. Morgen na het afzetten van de kinderen op school neem ik de trein naar de stad waar het ziekenhuis is. Het is een prive ziekenhuis dus ik ben erg nieuwsgierig hoe het er allemaal aan toegaat. Ik zal mijn camera meenemen om jullie dit weekend ook een kijkje te kunnen laten nemen. Geen ziekenhuis verhalen hoor! Alleen maar verhalen over hoe goed de koffie is en hoe zacht het bed. Tenminste, dat hoop ik dan maar ;-).

Tot dan.

sprinkhaan of wandelende tak?

Er zijn van die aktiviteiten in en om huis die eigenlijk niet spectaculair zijn, maar die toch het grootste deel van de dag vullen, en ook nog helemaal naar tevredenheid.

Omdat Cees en Mientje er zijn worden er hier in huis ontzettend veel spelletjes gedaan. De kindjes halen het onderste uit de kan en spenederen uren met Cees en Mientje aan hun lievelingsaktiviteit van het moment, spelletjes doen. Omdat ik helemaal niet van spelletjes doen houd, en we dus zelden een spelltje doen, kunnen ze eindelijk hun hart ophalen......en dat doen ze vol overgave.

Mientje en Simon; vier op een rij

Isis en Cees,; Memory

Bink speelt met tijgertje

Verder speelt Tom met een van de kado's van zijn verjaardag, een mand vol kookspullen. Hij bakt harten eieren en voetbal eieren naar hartelust.

Bud en Tom bakken eieren met de nieuwste aanwinsten voor de keuken die Tom voor zijn verjaardag kreeg, eiringen.

Isis en Simon ruimen samen met mij helemaal hun kamers op en Isis doet zelfs de poppenwas, het nieuwe schooljaar kan nu met een schone lei beginnen. Letterlijk.

De poppenwas

Vandaag zijn we eindelijk weer terug in de routine. Vanochtend leek het hier alsof er een orkaan in huis woedde, met alle onrust, rondvliegende brooddozen, lekkende drinkflessen, half met zonnebrand ingesmeerde kinderen, zenuwen en schoolvesten die nergens te vinden zijn. Op de valreep denk ik eraan dat Tom vandaag zou trakteren voor zijn vierde verjaardag en flansen we nog snel 25 fruits sticks in elkaar. Om 8.45u is dan toch iedereen de deur uit. Pfff. Dat moet beter kunnen, morgen proberen we het opnieuw en dan rustiger. Met als verschil dat we het pand om 8.15u al verlaten moeten hebben omdat Tom om 8.30u als eerste begint. En dan hebben we dus geen tijd om al te lang stil te staan bij andere dingen zoals kleine wonders in de tuin waar vandaa Is het nu een wandelende tak die op de parasol zit, of een sprinkhaan?

Naar school, op tijd ;-)

Tom is ook naar school, hier hard aan het werk.

In de trein vandaag, op weg naar Chapel Street om te shoppen

Wat is het?

droog

Tijdens het fietsen dreigt het voortdurend te gaan regenen. De baai ziet er dreigend uit.

De kranten staan er vol van. Er zijn grote overstromingen in Victoria en zelfs op 40 km afstand van waar wij wonen worden mensen ge-evacueerd vanwege rivieren die ver buiten hun oevers treden. Het weer is op hol. Er is geen houden aan de regen hier. In Sydney is de situatie tegenovergesteld met een extreme hittegolf. In Queensland wordt geruimd na de schade die Yasi donderdag heeft aangericht. Ex tropische orkanen Anthony en Yasi hebben hun effecten...... Wij wonen blijkbaar gunstig, want behalve lekkage in de schuur waar onze boeken en foto's in dozen staan, en het redden van de goudvissen waarvan de vijver dreigde te overstromen, hebben wij geen last van overstromingen. In huis houden we het droog. In tegenstelling tot veel andere mensen.

Vandaag ben ik met Simon een eind gaan fietsen en we hebben wel de effecten gezien van de enorme hoeveelheid water die in korte tijd is gevallen en de extreme wind van 130km/ uur afgelopen nacht. Alles stranden liggen vol met bladeren en zeewier, er ligt veel zand en modder op het fietspad langs Beach Road en er staat water op de weg. De wolken hangen dreigend laag. Simon en ik doen een race tegen de regen en winnen. We komen buiten adem en lachend weer thuis na een vrolijke rit. Thuis maken we een feestmaal, het staartje voor de verjaardag van Tom. We zetten de sjoelbak op. We eten tijdens het sjoelen, wat kan je beter doen als het buiten stormt. Het is reuzeknus bij ons in huis. En het goede nieuws is dat onweer en hoosbuien de laatste weken hier zo normaal zijn geworden dat niemand er bij ons in huis meer van wakker ligt of er zelfs aandacht aan besteed. Dat is wel eens anders geweest.

Ondertussen checken we wel de route voor Wendy, Jorrit en Casper die in maart komen en een tiental dagen gaan kamperen. Gelukkig ligt de route die we hebben uitgezocht precies buiten het stormgebied. Want bang of niet voor onweer, in modderpoelen en overstroomd gebied wil niemand kamperen, zelfs Wendy en Jorrit niet, en die zijn toch echt wel wat gewend.

En morgen? Kijken we eerst naar het weer en de wegomstandigheden. Pas dan beslissen we wat we gaan doen.

De Van Mook sjoelcompetitie, iedereen doet vol overgave mee. En de winnaar is degene die zich de "sjoelmeester" noemt. Bud. Isis haalt de hoogste score in een spel. En Mientje behaalt een goede tweede plaats. Maar zoals zeer fanatieke Simon zegt, "we doen het vooral voor de lol". En zo is het ook.

terug naar school en een jarige

Twee trotse scholieren, een grote jarige en een vrolijke baby op pad naar school.

Tom wordt vier, is vier en gedraagt zich als zeven. Hij straalt de hele dag.

Isis is terug naar school, samen met Simon die vandaag zijn eerste schooldag heeft en mij al na 5 minuten vraagt waarom ik niet al weg ben....

Bink moet ingeent worden, Tom ook.

Het is geen wonder dat aan het eind van vandaag het jonge spul uitgeput maar intens tevreden in bed ligt. Bink gaat als laatste, die zat nog even na te tafelen met een bordje appelmoes :-).

De Taart, zo had het moeten worden ;-)

Tja......, Tom vond hem prachtig en zag meteen dat het een trein was.

De jarige met het enige bezoek dat van hem mocht komen :-)

cycloon

Wij houden ons hart vast voor alle mensen en dieren in Queensland waar rond middernacht de orkaan Yasi aan land komt. Een "monster" wordt het hier genoemd. En als je de beelden ziet van aansnellende orkaan, de mensen die zich in bunkers verzamelen, de mensen die hun huizen voorbereiden is "monster" nog en milde naam. De orkaan is een categorie 5 orkaan en er wordt wind verwacht van 300km/uur, extreem hoge golven en extreem hoog water. De orkaan stevent regelrecht op Cairns en Innisfail af. Iedereen is bezig ramen af te plakken en zandzakken te vullen. Noodprocedures worden in werking gezet.

Ik heb diep respect voor de mensen die thuis durven blijven en zich niet willen laten evacueren. Als wij zouden kunnen kiezen in zo'n situatie waren we allang ge-evacueerd. Voor geen goud zou ik ons gezin aan dergelijk natuurgeweld willen en durven blootstellen.

Gelukkig hoeven wij ons geen zorgen te maken. We krijgen wat regen de komende dagen, maar dat is alles. Maar ik zal onrustig slapen vannacht en denken aan de mensen en dieren die er midden in zitten.

wat doe je als het 40 graden is?

Tja, wat doe je als het buiten 40 graden is en er een woeste hete noorderwind zo hard om je oren blaast dat je voortdurend je hoed moet vasthouden? Precies, dan ga je ervan genieten of je blijft binnen. Of beide.

Ik moest vandaag voor controle naar fysiotherapie en loop zeer gelukkig naar buiten. Alle saaie oefeningen hebben geholpen en ik scoor een 10/10 op spierkracht in de getrainde spieren. Dat betekent dat ik eindelijk eindelijk eindelijk weer kan gaan sporten! Wat fijn!

Daarna wandel ik 5km door de gloeiende hitte naar kantoor. Eigen keuze, ik had ook de trein kunnen nemen maar ik ben dol op de warmte. Het voelt tropisch en exotisch. Daar word ik blij van. De geur van citroenbomen is extra sterk en overal bloeien de magnolia's en rozen. De route die ik loop is van suburb Caulfield naar suburb Balaclava. Dit is de Joodse buurt en ik kijk mijn ogen uit naar alle Joodse namen op de winkels, de mannen met lange baarden die traditioneel en in zwarte pakken zijn gekleed, de kinderen met hun keppeltjes, de vrouwen in zwarte rokken. Het lijkt alsof ik in een ander deel van de wereld ben.

In de middag blijven we thuis. Thuis heb ik de airco aangezet. Het geeft een gezellig geruis in huis van de koele lucht die uit de gaten in het plafond komt. De kinderen willen niet naar buiten, en Cees en Mientje eigenlijk ook niet. Ze doen spelletjes, knutselen een slinger voor de verjaardag van Tom. Dan installeren we de tafeltent die we onlangs kregen van een vriendin uit Nederland. Wat een fantastische uitvinding! De kindjes zijn er lang zoet mee. Tot de wind draait en de temperatuur binnen 30 minuten bijna 15 graden daalt. Dan zijn ze niet te houden en spelen de kindjes "school" in de tuin samen met een vriendje uit de straat. Cees en Mientje wandelen met Bink.

Bij boekclub vanavond eten we in de buitentuin van een restaurant in de buurt. Het is 26 graden en iedereen trekt vesten aan, we hebben het koud. Tja, dat gebeurt als je aan hitte bent gewend.

In huis is het vanavond voor het eerst sinds dagen weer koel en de kinderen zijn voor het eerst sinds dagen weer eens op tijd gaan slapen. En dat is nodig want vrijdag begint school. Dan is het uit met de vakantiepret, tafeltententen en schooltje spelen. Dan wordt er weer gezwoegd! 40 graden of niet :-)